D'Angelo and The Vanguard - Black Messiah
Η φήμη του Μεσσία έφτασε στα αυτιά μου σχεδόν, ένα μήνα μετά την κυκλοφορία του. Το έχω ακούσει πλέον μία ντουζίνα φορές. Τα πρώτα συναισθήματα της έκπληξης, έχουν έρθει να αντικαταστήσουν σιγά σιγά, αυτά της οικειότητας, και της σιγουριάς, μιας και το κεφάλι μου το παίζει repeat, κατά βούληση (ή και μη). Και αυτό το κειμενάκι, το ταλαιπώρησα πολύ η αλήθεια είναι. Here’s why:
Στον κύριο D’ έχει δοθεί παλαιότερα ο χαρακτηρισμός "R & B Jesus" (Robert Christgau). Ο πανέμορφος κύριος D’ επιστρέφει μετά από 14 χρόνια (σχεδόν) σιωπής, μετά από το Voodoo (2000). Στο ενδιάμεσο όμως, και μετά από ταραχώδη προσωπικά δρώμενα, εμφανίστηκε ως guest, σε άλμπουμ των Snoop Dog, Q-Tip κλπ, ενώ κάπου στο 2012 εμφανίστηκε live, με πολλά cover και δικά του.
Οι 3 κομμάταροι του Black Messiah είχαν ξεμυτίσει νωρίτερα του άλμπουμ, το Really Love σε ραδιοφωνικό tribute στον Joe Pass, το 1000 Deaths στο youtube, και το Sugah Daddy στα 2012 ΒΕΤ awards, σε μία big band διαολεμένη version. Άρα, ο ευφυέστατος κύριος D’ δεν καθόταν στα αυγά του. Ίσα-ίσα, το συμπαγές οικοδόμημα του Messiah, μάλλον το παίδευε σταθερά και με σύνεση στο κεφάλι του.
Δεν υπάρχει παρθενογένεση στην μουσική, στις τέχνες, πια (ε?!). Οπότε η έκπληξη, δεν έρχεται από τον καινούριο ήχο που συστήνει ο κύριος D’. Αντίθετα, το σoκ έρχεται από τη μαεστρία, και την ερωτική αρχιτεκτονική με την οποία, ότι άλλο έχουμε ακούσει πριν, σε soul, funk, r’n’b, τα κοντινά και μακρινά ξαδέλφια τους, κάθονται στο στομάχι σου, λες και αυτόν το δίσκο τον ήξερες από πριν πατήσεις play. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, το να μοιάζει τόσο πολύ κάτι σε Prince ή Funkadelic ή Marvin Gaye π.χ., θα προκαλούσε ειρωνικά χαμογελάκια. Εδώ προκαλεί γουρλωμένα μάτια, τεντωμένα αυτιά και η ραχοκοκαλιά αρχίζει να λικνίζεται, με παγωμένους όμως, αντρίκειους ώμους.
Με αρκετό κοινωνικό-πολιτικό άγχος για τους καιρούς μας: το αντιπολεμικό 1000 Deaths, το αντιρατσιστικό The Charade, την προσευχή Prayer, και τα Ain’t That Easy και Back To The Future (I & II) να τους κάνουν παρέα, και σκοτεινό ερωτισμό τα Betray Μy Hearth, Another Life, ο κύριος D’ θέλει να δεις τι σου λέει. Δεν ανέβηκε στον άμβωνα για να πει, "girl, I love you". Ακόμα και το αγαπημένο (μου) πλέον Really Love, με τους ίσως πιο sexy στίχους που άκουσα ποτέ: "All night I wish for you here / Lay your head beside my hip" και "When our nectars mingle", κρύβει μία γλυκιά μεν, μοναξιά δε.
Διαβάζοντας τα λογάκια των ηχοληπτο-παραγωγών του άλμπουμ, το ότι ο κύριος D’ έμαθε, και παίζει κιθάρα στον Μεσσία, άλλαξε κατά πολύ την τραγουδοποιητική τεχνική του. Ένα μεγάλο μέρος της παραγωγής έγινε πατροπαράδοτα, με μπομπίνες, και όχι ψηφιακά, και τα εφέ που χρησιμοποιήθηκαν ήταν της ίδιας αναλογικής σχολής. Ενορχηστρωτικά, είναι ένα διαμάντι. Από άποψη παραγωγής, καθαρός χρυσός. Η φωνητική του (η.. πολυφωνική του, συχνά) κατάθεση, διεστραμμένα, υλικό για masterclass.
Έχω υποχρεώσει φίλους και γνωστούς, και πόσο μάλλον όσους ασχολούνται με την μουσική, να του χαρίσουν τον χρόνο τους, να το ακούσουν. Ούτε ένας/μία δεν το μετάνιωσε. Με γενική βαθμολογία στα reviews του, στο 9.5-10 (4.5-5 – όπως το θέλει κανείς), και τις πρώτες ζωντανές εμφανίσεις του Μεσσία κύριου D’ (SNL), να μην αφήνουν περιθώρια για να του προσάψεις οτιδήποτε, το Black Messiah (D’Angelo and the Vanguard) πρέπει να μπει στο σπίτι σου, στο κεφάλι σου, στο λεξιλόγιο σου.
RCA, 15.12.2014
