Foals - What Went Down

Αυτό το κείμενο γράφτηκε στην βροχερή Αγγλία, δεν βρίσκω πιο ταιριαστό του βράδυ, παρεούλα με βότκα, και μοναξιές. Ναι, άμα είσαι Έλληνας, δεν μπορείς να μην περηφανευτείς κάτι τις, για την καταγωγή του Γιάννη (Yannis Philippakis). Δεν μπορείς, πώς να το κάνουμε, το αγαπάμε το αγγλόφωνο, πόσο μάλλον άμα γίνεται στην Αγγλία. Εισαγωγή τέλος.-

Τέταρτος δίσκος, και δεν θα σταθώ ούτε στιγμή στον να τον κρίνω δίπλα στα αδέλφια του. Τον ευχαριστιέσαι, ρε παιδί, από αρχή μέχρι τέλος, τον νιώθεις δικό σου, και άμα κάνει ότι ξεφεύγει και λίγο, και παραμορφώνει και ‘βαραίνει’ λίγο πάραπάνω, χαμογελάς πονηρά - δεν το περίμενες (αμα δεν ήξερες, δεν ρώταγες? να ακούσεις και τους προηγούμενους, περικαλώ) αλλα πόσο σου άρεσε! – άμα κάνει ότι θυμίζει άλλα εγγλέζικα αγαπημένα (Lonely Hunter – ω τι chorus μαμά! - will I see you? I got lost in foreign lands), άμα σου πετάει στα μούτρα κάτι παλαβά huge/drum/grooves (a Knife in the Ocean και και υπερ reverbed με slide η χωρίς, κιθάρες (Birch Tree, Night Swimmers) θες να τους σκάσεις ένα φιλί στον καθένα.

Η αλήθεια να λέγεται, δεν σου αφήνει πολλές επιλογές. Δίσκος που ξεκινά με ‘κολλημένο’ πλήκτρο, και την ατάκα ‘Ι buried my heart in a hole in the ground’, ε, όπως και να το κάνεις, σου αρπάζει την προσοχή με σιδερένιο γράπωμα από τον καβάλο, ειδικά όταν εξελίσεται με τις ογκόλιθες φαζαριστές κιθάρες τούτες, και ουρλιάζοντας ‘when I see a man, I see a lion’. (να την πω την καλή μου την κουβέντα, ε? σεμιναριακή μίξη, για τους δικούς μας εγχώριους του.. βαρύ ήχου: παλικάρια, άμα έχουμε τέτοιο ήχο, τόσο πίσω να πάνε οι φωνές, λέω εγώ τώρα).

Όλα σωστά, όλα γλυκά, παντού λεπτομέρειες, να κοιτάς δεξιά και αριστερά, αν όντως το άκουσες, ή το δημιούργησε η αχόρταγη φαντασία σου. Όχι. Το άκουσες. Σε προλάβανε τα παιδιά. Το έχουν σκεφτεί και αυτό. Το παραμικρό πληκτράκι, και το παραμικρό, εκεί πίσω στο βάθος εφέ, και ας παίζουν Iggy Pop - I wanna be your dog - style.

Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα σε ένα μπαντίσιο δίσκο, από το να ευχαριστιέσαι τον καθένα στην μπάντα (και ας έχουμε και ένα βουνό rhythm loops). Και αυτός εδώ είναι τέτοιος. Κιθάρα, την τιμητική της, ντράμς, "παίζουμε ξύλο" τεράστια, χορταστικά, και ευφυέστατα, αλλά απλά και to the point, πλήκτρα παντού - και σχεδόν πουθενά - αλλά πως κουνάς το κεφάλι δεξιά-αριστερά, ότι να 'ναι ρε παιδί μου, είναι καθαρότατα ποπ πλήκτρα, με τα γλυκούλια και τετράγωνα, σέξι μοτιβάκια τους, και μπάσο, ω θεοί ναι, ηχάρα στο μπάσο, ξεκάθαρο, λιτό, απλό και με μπασογραμμές-ριφάρες (Night Swimmers, Mountain at my Gates).

Πολύ ωραίος ο frontman μας, ότι θέλουμε να είναι, να τραγουδάει στο αυτί μας, να τραγουδάει για αυτά που εμείς θέλαμε να πούμε, ζει τα δικά μας, και παίρνει θάρρος για πάρτη μας, και τα δικά του, θες να τα 'χες ζήσει και συ, ακούγεται εύθραυστος, θυμωμένος, χαμηλά, ψηλά, σιγανά, σταθερά και αποφασισμένα.

Δέκα κομμάτια στο δίσκο, και από το πρώτο άκουσμα γούρλωσα τα μάτια, γουργούρισα και χαμογέλασα, στα 6 κιόλας. Μετά το τρίτο άκουσμα, επιμένω στα έξι τούτα, 3 εκ των, είναι κομμάταροι περιωπής, και θα επιστρέψω να δω αν ο ενθουσιασμός του εντυπωσιασμού φθίνει, μα αμφιβάλλω.

Proud, prouder, prouderst: ένα από τα πιο συμπαγή άλμπουμ που έχω ακούσει φέτος. Εύγε, πάντα τέτοια!!

Transgressive Records, 28.08.2015