U2 - Songs Of Innocence

Και ξαφνικά, εκεί που σκανάραμε το διαδίκτυο για να δούμε τι ενδιαφέρον έχει να μας προσφέρει η μουσική επικαιρότητα, βλέπουμε ότι μία από τις πρώην μεγαλύτερες μπάντες του πλανήτη κυκλοφόρησε νέο άλμπουμ! Χωρίς προηγούμενη διαφήμιση, ανακοινώσεις ή σκόπιμες διαρροές, δηλαδή την βασική μέθοδο να μαρκετάρει κανείς μία νέα κυκλοφορία.

Το νέο άλμπουμ των U2 ονομάζεται Songs Of Innocence, προκαλώντας μας αρχικά ένα ειρωνικό χαμόγελο, καθώς η εποχή της αθωότητας τελείωσε για αυτή την μπάντα το 1983. Προσπερνώντας το, δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε το γεγονός ότι ξέρουν καλά το παιχνίδι της μουσικής βιομηχανίας αυτοί οι τύποι. Το νέο άλμπουμ κυκλοφόρησε ξαφνικά και δίνεται δωρεάν μέσω του iTunes. Με μια απλή επίσκεψη στους U2 στο iTunes Store, το Songs Of Innocence προστίθεται αυτόματα στο library του χρήστη για να το ακούει όταν δουλεύει, κοιμάται, πλένει πιάτα ή κάνει παθητική γυμναστική με τα θαύματα του telemarketing. Την ίδια στιγμή, οι U2 κερδίζουν πολλά χρήματα από την Apple, πολλά περισσότερα από ότι αν ακολουθούσαν την συνηθισμένη διαδικασία κυκλοφορίας άλμπουμ. Η τελευταία θα γίνει στις 13 Οκτωβρίου, όπου θα σταματήσει και η δωρεάν διάθεση. Το επιχειρηματικό αυτό μυαλό είναι φυσικά προς τιμήν τους και δεν υπάρχει μπάντα που να μην το ήθελε αν μπορούσε ή αν το σκεφτόταν.

Τι γίνεται όμως με την ουσία, δηλαδή τη μουσική?

Είχαμε γράψει εδώ ότι η μπάντα αυτή δεν έχει λόγο ύπαρξης πλέον. Μία περίοδος 17 ολόκληρων ετών από την τελευταία φορά που είχαν να πουν κάτι πραγματικά ενδιαφέρον (Pop) ήταν αρκετή για να μας οδηγήσει σε αυτό το συμπέρασμα.

Αλλά τι συμβαίνει εδώ? Γιατί χαμογελάμε όταν ακούμε το Songs Of Innocence? Πως γίνεται η πιο μπαγιάτικη μπάντα στον πλανήτη να ακούγεται τόσο φρέσκια σε κάποια κομμάτια?

Αφού περάσαμε τη χθεσινή μέρα και όλη τη σημερινή ακούγοντάς το συνεχώς, έχουμε να πούμε ότι όχι, οι U2 δεν ανακάλυψαν εκ νέου τον εαυτό τους όπως είχαν κάνει με τα Joshua Tree, Achtung Baby, Zooropa ή Pop. Αλλά κατάφεραν να μας παρουσιάσουν πάρα πολύ ενδιαφέρουσες συνθέσεις! Κάποιες σε ένα ύφος που δεν τους είχαμε συνηθίσει.

Ο δίσκος είναι κατά βάση ροκ αλλά με έντονη χρήση synths σε κάποιες περιπτώσεις. Χωρίς υπερβολές, αλλά πάντα με την πολυπλοκότητα τις κιθάρας του Edge και φυσικά την, ακόμα καταπληκτική, φωνή του Bono. Σύμφωνα με τους ίδιους, το άλμπουμ καταγράφει τις αρχικές τους επιρροές από το 70s ροκ μέχρι το punk των early 80s, την electronica και τη soul. Την παραγωγή έχει κάνει ο Danger Mouse, με βοήθεια από αρκετούς ακόμα, μεταξύ των οποίων και ο παλιός συνεργάτης Flood.

To Volcano είναι το καλύτερο κομμάτι που έχουν γράψει εδώ και πολλά χρόνια. Δυνατό, με αρκετά μπροστά το μπάσο και το falsetto του Bono να μας φέρνει στο μυαλό πιο glam περιπτώσεις των 90s.

To Every Breaking Wave είναι το κομμάτι που κάνει ίσως και την μεγαλύτερη εντύπωση αρχικά, εξ’ αιτίας του άκρως εθιστικού ρεφραίν, το οποίο δεν μας πειράζει καθόλου που μας φέρνει στο νου το Read My Mind των Killers.

Ενώ όλα τα κομμάτια έχουν ενδιαφέρον, θα αναφέρουμε τις δύο μπαλάντες Sleep Like A Baby Tonight και Song For Someone που ξεχωρίσαμε.

Τέλος να αναφέρουμε ότι στο τελευταίο κομμάτι του άλμπουμ, The Troubles, συμμετέχει και η Lykke Li, γεγονός το οποίο κάποιοι θα βρουν ενδιαφέρον.

Κλείνοντας, δεν γνωρίζουμε πόσο πολύ θα μας κρατήσει το ενδιαφέρον αυτός ο δίσκος. Ξέρουμε όμως ότι οι U2 ακούγονται ξανά σαν να απολαμβάνουν την δημιουργική διαδικασία. Έχουν φέρει τον ήχο τους πιο κοντά στο σήμερα και το κάνουν με επιτυχία. Και ενώ δεν περίμενα ότι θα ξαναέβαζα σε δίσκο τους πάνω από 4, δεν έχω άλλη επιλογή από το…7,5/10.

Island, 09.09.2014