Jack White - Lazaretto
Έφτασε επιτέλους η ώρα της κυκλοφορίας του πιο σημαντικού δίσκου της χρονιάς, αν κρίνουμε από την υπερβολική συζήτηση γύρω από το Lazaretto τους τελευταίους μήνες. Και φυσικά και από την αναγνωρισιμότητα του Jack White στη ροκ κοινότητα, η οποία αυτή τη στιγμή συγκρίνεται ίσως μόνο με αυτή των Arctic Monkeys. Τα 15 χρόνια ποιοτικής μουσικής τελικά δεν ήταν αρκετά για να φτάσει τόσο ψηλά η δημοτικότητά του. Οπότε χρειάστηκε ο Jack White να κάνει και κόλπα που θα ζήλευε ακόμα και ο Dave Grohl, όπως το booth ηχογράφησης του 1947, την συνεργασία με τον Neil Young, το ξεκαρδιστικό ξεκατίνιασμα με τον Dan Auerbach των Black Keys, την επιστολή μεταμέλειας μετά και την απόρριψη που έριξε στον Iggy Pop, μεταξύ άλλων.
Ας αρχίσουμε όμως με το βασανιστικό ερώτημα που στοίχειωνε τις ατέλειωτες άγρυπνες νύχτες σκληρής αναμονής. Τι στο @^%$$ είναι αυτό το Lazaretto?
Επειδή προσφέρουμε και εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, θα πούμε ότι το Lazaretto είναι ένα σημείο, συνήθως νησί, στο οποίο μετέφεραν με πλοίο ανθρώπους στο παρελθόν για να τους κρατήσουν απομονωμένους. Lazarettos είχαμε φυσικά και στην χώρα μας, για την απομόνωση των λεπρών.
Αλλά τι σχέση έχει αυτή η εικόνα με το άλμπουμ? Νομίζω καμία. Εκτός από το ομώνυμο κομμάτι, στο οποίο ο Jack White περιγράφει αντίστοιχες εικόνες, τις οποίες στο τέλος συνδέει με τα (οικονομικά) προβλήματα της γενέτειράς του, το Detroit. Το κομμάτι αυτό είναι και από τα καλύτερα του δίσκου. Αυθεντικό rock, βγαλμένο από τα 70's, από αυτά που μόνο ο White μπορεί πλέον να γράφει τόσο καλά.
Όπως και σε όλα του τα άλμπουμ, μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν μέσα στα παλιά αντικείμενα που συλλέγει έχει κρυμμένη κάπου και την DeLorean του Doc από το Back To The Future. Ο ήχος ακούγεται 100% 70's, το οποίο είναι σχεδόν ακατόρθωτο στην εποχή μας. Αυτό γίνεται ξεκάθαρο στο blues instrumental High Ball Stepper, το οποίο είναι καταπληκτικό και μας έκανε να σκεφτόμαστε αν πρόκειται για κάποια διασκευή. Και όμως δεν είναι.
Η κορυφαία στιγμή του Lazaretto είναι το That Black Bat Licorice, το οποίο θυμίζει λίγο τον τρελαμένο Jack White της εποχής Icky Thumb των White Stripes. Ένα απλό αλλά φοβερό riff, περίεργα φωνητικά και πολύ ωραίο βιολί συνθέτουν ένα κομμάτι το οποίο δεν μπορούμε να σταματήσουμε να ακούμε. Και φυσικά το Would You Fight For My Love, το οποίο θα μπορούσε να είναι το soundtrack μίας ταινίας του Sergio Leone με πρωταγωνιστή τον Charles Bronson.
Και κάπου εκεί τελειώνουμε νομίζω. Μένουν άλλα 7 κομμάτια στο δίσκο, τα οποία δυστυχώς είναι πολύ κατώτερα των προσδοκιών για τις οποίες είχαν δημιουργηθεί. Αυτό γίνεται ακόμα πιο φανερό όταν σκεφτεί κανείς τα υψηλά στάνταρ στα οποία μας έχει συνηθίσει αυτός ο καλλιτέχνης όλα αυτά τα χρόνια. Σε αυτά τα τραγούδια ο White ακούγεται κάπως πιο ήρεμος, ακολουθώντας πολύ normal φόρμες, οι οποίες δεν είναι αντάξιες των ικανοτήτων του. Σε καμία περίπτωση δεν ακούμε την τρέλα που ξέρουμε ότι τον χαρακτηρίζει. Αυτό δεν θα ήταν κακό, αν οι συνθέσεις ήταν πιο ποιοτικές και ιδιαίτερες. Αλλά δεν είναι. Θεωρώ ότι τουλάχιστον τα μισά κομμάτια του δίσκου αυτού θα ξεχαστούν πολύ γρήγορα. Και επειδή η βαθμολογία, θέλοντας και μη, δεν μπορεί να μην συνδέεται με τις προσδοκίες που δημιουργεί η ποιότητα ενός καλλιτέχνη … 6,5/10.
Αυτό βέβαια δεν αφαιρεί τίποτα από την καλλιτεχνική αξία αυτού του τύπου. Όποιος είχε, ή θα έχει στο μέλλον, την τύχη να τον δει ζωντανά θα καταλάβει γιατί είναι ένας από τους μεγαλύτερους μουσικούς, και ειδικότερα κιθαρίστες, της εποχής μας.
Third Man Records/XL Recordings, 10.06.2014