Alt-J – Relaxer

Οι Alt-J είναι μία από τις προνομιούχες μπάντες η οποία έγινε αμέσως γνωστή, λαμβάνοντας δικαίως διθυραμβικές κριτικές για το πρώτο άλμπουμ "An Awesome Wave". Σε αντίθεση όμως με άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις, η δημοτικότητά τους συνέχισε να ανεβαίνει ραγδαία, υποβοηθούμενη από ένα πολύ καλό management και εύνοια από promoters (όπως Primavera Festival). Ως αποτέλεσμα η μπάντα έφτασε να συμμετέχει πλέον ως headliner σε φεστιβάλ όπως Pukkelpop, Rock Werchter, Primavera κτλ. Το οποίο δεν συνάδει με την δυναμική τους, παρά το γεγονός οτι είναι ομολογουμένως μία αξιόλογη μπάντα, όπως απέδειξαν και με το δεύτερο άλμπουμ τους "This Is All Yours".

Ήρθε η ώρα φέτος λοιπόν για το τρίτο δισκογραφικό τους βήμα, με το "Relaxer", το οποίο ηχογραφήθηκε το δεύτερο μισό του 2016 και κυκλοφόρησε μέσα στο καλοκαίρι.

Ο δίσκος ξεκινά με το 3WW και ένα ελπιδοφόρο ιδιαίτερο ριφ στα πλήκτρα. Η φολκ συνέχεια όμως είναι εντελώς αδιάφορη, ενώ η συμμετοχή της Ellie Rowsell των Wolf Alice, δεν καταφέρνει να σώσει τις εντυπώσεις.

Το In Cold Blood στη συνέχεια είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει! Οι ρυθμοί ανεβαίνουν, σε ένα κομμάτι που διακατέχεται από πολύ ωραία θέματα στα πνευστά, τα οποία δίνουν έντονο χρώμα και μία υποβλητική πινελιά, συνοδεύοντας τα πολύ ξεχωριστά φωνητικά και μία πολύ πετυχημένη «μουσική» επιλογή στίχων. Τα 8-bit πλήκτρα στο τελευταίο μέρος του κομματιού (από ενα Casiotone αγορασμένο για 1 λίρα!) συμβάλουν στη δημιουργία ενός κρεσέντο ήχων για το κλείσιμο.

Φοβερό επίσης το βίντεο, με τον Iggy Pop να προλογίζει, μιλώντας για ένα είδος ποντικιού (wood mouse) το οποίο περιπλανάται, μεταξύ άλλων, ανάμεσα σε διαμελισμένα πτώματα.

Στη συνέχεια ξανά μία ολική αλλαγή ύφους. Οι Alt-J διασκευάζουν το House Of The Rising Sun, σε κλασικό και αργό ύφος κάνοντας τον ακροατή να αναρωτηθεί «γιατί?» και «τι σκεφτόντουσαν?». Γρήγορα στο επόμενο κομμάτι, Hit Me Like That Snare. Εκ διαμέτρου αλλαγή στυλ ξανά, με ένα rock κομμάτι, φωνητικά επιρεασμένα από Lou Reed και Iggy Pop με ένα early new wave attitude. Ωραίες οι στριγγλιές στο υπόβαθρο και το τέλος με την επανάληψη του στίχου “Fuck you, I’ll do what I want to do”.

Το Deadcrush που ακολουθεί είναι το δεύτερο καλύτερο κομμάτι του δίσκου, με ένα πιο pop groove, σκοτεινή ατμόσφαιρα και ηλεκτρονικά “Wild Beasts” στοιχεία. Στο Adeline οι τόνοι πέφτουν ξανά, όπως και το συναίσθημα που βγάζουν, το οποίο ακούγεται επίπεδο. Στο τελευταίο 1,5 λεπτό η αργόσυρτη φωνή συνοδεύεται από μία χορωδία και γρήγορα background beats. Το σημείο είναι ενδιαφέρον, αλλά όχι αρκετό.

Το συναίσθημα τελικά το συναντάμε στο Last Year. Στο πιο αργό κομμάτι του άλμπουμ, οι Alt-J με τη βοήθεια της Marika Hackman δημιουργούν μία έντονη αίσθηση με αρκετό βάθος στα πολύ ωραία φωνητικά, τα οποία συνοδεύονται από ακουστική μινιμαλιστική κιθάρα.

Το "Relaxer" κλείνει με το Pleader. Το πρώτο μισό του κομματιού είναι μία σύνθεση βασισμένη σε κλασική κιθάρα και βιολί, πριν το πιάνο σημάνει την σύντομη συμμετοχή χορωδιακών φωνητικών και μερικές γρήγορες εναλλαγές μελωδιών και ενορχηστρώσεων, πριν το δυνατότερης έντασης φινάλε. Ένας αναγεννησιακός επίλογος για το δίσκο.  

Συνολικά, οι Alt-J στο νέο δίσκο δείχνουν αρκετά γενναίοι και αποφασισμένοι να δοκιμάσουν πράγματα. Το γεγονός είναι καλοδεχούμενο, αλλά στην πράξη δεν δούλεψε καλά. Το αποτέλεσμα είναι πολύ μπερδεμένο και χωρίς ξεκάθαρη πορεία και σκοπό. Και αυτό θα ήταν αποδεκτό, αν τα κομμάτια μεμονωμένα ήταν πολύ καλά. Αλλά τελικά αυτό συμβαίνει σε μόνο τρία, με τα υπόλοιπα αν και όχι άσχημα, να είναι κάπως αδιάφορα και να μην προκαλούν τον ακροατή σε συνεχόμενα ακούσματα.

Infectious Music, 02.06.2017