Kurt Vile - b'lieve i'm goin down

Ένας αρκετά καλός δίσκος το 2013 (Wakin On A Pretty Daze), ο οποίος έβαλε τον Kurt Vile στο ραντάρ ενός αρκετά μεγαλύτερου κοινού, καθώς και η μεγάλη «αντεπίθεση» της πρώην του μπάντας, The War On Drugs, με το καλύτερο άλμπουμ του 2014 (σύμφωνα με το ClockSound φυσικά), μας έκαναν να περιμένουμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το νέο βήμα του Vile.

Αυτό ήρθε λίγες μέρες πριν, με τον τίτλο b’lieve I’m goin down.

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, φτάνει μία στιγμή σε κάποιους καλλιτέχνες που πιστεύει κανείς ότι θα κυκλοφορήσουν το καλύτερο άλμπουμ τους. Ακόμα και πριν το πρώτο άκουσμα. Προσωπικά, είχα μία τέτοια αίσθηση, η οποία ενισχύθηκε με το πρώτο single Pretty Pimpin. Ένα mid-tempo κομμάτι, έξοχο δείγμα Southern Americana, με Lynyrd Skynyrd ρυθμικές κιθάρες και την βαριεστημένη φωνή του Kurt Vile να ακούγεται λιγότερο βαριεστημένη από ποτέ!

Αυτό είναι και το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου, το οποίο ακολουθείται από το I’m An Outlaw, σε πιο country μονοπάτια, με τη χρήση της resonator κιθάρας, φαντάζομαι της ίδιας που κρατάει και στο εξώφυλλο του δίσκου. Απολαυστικότατο κομμάτι και αυτό, όπως και το επόμενο Dust Bunnies.

Άνω των προσδοκιών η έναρξη του άλμπουμ λοιπόν, με τρία mid-tempo τραγούδια, τα οποία του πάνε πολύ. Στη συνέχεια κατεβαίνουν οι ρυθμοί, με το That’s Life, tho (almost hate to say). Αληθινοί στίχοι ωμού ρεαλισμού και ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα. Ναι!

Στη συνέχεια όμως? Άλλο ένα εξίσου αργό κομμάτι, ύστερα άλλο ένα, μετά ένα ακόμα (χωρίς κάποιο ξεχωριστό χαρακτήρα) και κάπου εκεί αρχίζει κανείς να σκέφτεται τι να κάνει το βράδυ, αν πλήρωσε το νοίκι, αν θα παραγγείλει πίτσα απλή ή σπέσιαλ κ.α. Ολοκληρωτική αποσύνδεση από το δίσκο.

Ο ακροατής επαναφέρεται πρόσκαιρα με το Lost My Head There, ένα 7άλεπτο κομμάτι, με πιο alternative ύφος και έξοχα πλήκτρα στο background. Ο Kurt Vile τραγουδάει μέχρι τα πρώτα 2,5 λεπτά, με τα υπόλοιπα 4,5 να μας διατάζουν να κλείσουμε τα μάτια και να μεταφερθούμε σε κάποιο ονειρικό τοπίο.

Από τα υπόλοιπα 4 τραγούδια του δίσκου, ξεχωρίζουμε κάπως μόνο το ορχηστρικό Bad Omens, με τα άλλα τρία να είναι ξανά στο γνωστό αδιάφορο αργόσυρτο ύφος.

Ένας αρκετά ασταθής δίσκος τελικά, με 5 πολύ καλές στιγμές και τις υπόλοιπες αδιάφορες σε σημείο βαθιάς ύπνωσης. Κατώτερο των, ανεξήγητα ανεβασμένων, προσδοκιών μας.

Matador, 25.09.2015