Bedtime Stories με τον Kurt Vile
Τρίτη βράδυ και ο Kurt Vile έπαιζε στο Gagarin. Με ενθουσιασμό ξεκινήσαμε λοιπόν όχι μόνο επειδή θα βλέπαμε έναν καλλιτέχνη που μας αρέσει αλλά επειδή τον βλέπουμε και την στιγμή που έχει κυκλοφορήσει ίσως τον καλύτερό του δίσκο.
Το ημερολόγιο όμως έλεγε 1η Απρίλη και εμείς ήμασταν όλη μέρα σε ετοιμότητα για την φάρσα που τελικά δεν ήρθε. Ή έτσι νομίζαμε. Γιατί μπαίνοντας στο Gagarin αντικρίζουμε μία ρομαντική ατμόσφαιρα με τραπεζάκια και κεράκια, σερβιτόρες να παίρνουν παραγγελίες, μία καρέκλα και ένα χαλί στην σκηνή! Αφού γελάσαμε τρομαγμένοι, ξανακοιτάξαμε το εισιτήριο να σιγουρευτούμε οτι έλεγε Kurt Vile.
Αρχικά βγήκαν οι Egg Hell, τους οποίου θεωρώ μία πολύ καλή μπάντα. Δικαίωσαν την γνώμη μου για αυτούς με μία αρκετά δυναμική εμφάνιση. Θα διασκέδαζα σίγουρα ακόμα περισσότερο αν ήξερα τι θα ακολουθήσει ή αν τους έβλεπα σε ένα πιο ταιριαστό για αυτούς περιβάλλον, όπως το Gagarin. Στην μορφή που το ξέρουμε.
Σειρά είχε ο Pall Jenkins για τον οποίο δεν θα πω πολλά γιατί δεν μου έμειναν και πολλά. Δυσκολεύτικα να βρω ενδιαφέρον στην μουσική του. Ήταν μόνος στη σκηνή με την κιθάρα ή το πριόνι του και μας είπε 2 φορές πως μετά το τέλος θα είναι στην είσοδο να πουλάει τα cd του. Όπως και έκανε. Και όχι μόνο αυτό, αλλά φώναζε ότι είναι ωραία, να τα αγοράσουμε κτλ. Στην λαική αν ήταν θα είχε ξεπουλήσει τις μελιτζάνες μέχρι τις 12. Θα τον σήκωναν στα χέρια οι υπόλοιποι πωλητές.
Ύστερα βγήκε ο Kurt Vile υπό τον ήχο των χαλαρών και ευγενικών χειροκροτημάτων. Ήταν μόνος του σε ένα ουσιαστικά acoustic set, κάτι το οποίο δεν το ξέραμε καν. Αντί για τους Violators που περιμέναμε περιτριγυρίζονταν από ένα χαλί, μία τηλεόραση και ένα Red Bull. Ήταν πάρα πολύ ωραίος. Με τα άσπρα RUN DMC Adidas μποτάκια του, την Adidas μπλούζα του, τα μακριά μαλλιά του. Το live βέβαια είναι άλλο θέμα. Λίγο κουραστικό θα το χαρακτήριζα. Οπότε άρχισα να παρατηρώ τον κόσμο και κάποιους που κρατιόντουσαν με το ζόρι να μην πέσουν κάτω από τα τραπέζια από την νύστα και γίνουν ρεζίλι.
Για να μην υπερβάλλω όμως, είχε κάποιες καλές στιγμές όπως το Walking On A Pretty Day.
Μετά τη συναυλία κάναμε μια κουβέντα με τον Kurt Vile. Μεταξύ όσων είπαμε, παραδέχτηκε πως είναι λίγο περίεργη και πρωτόγνωρη κατάσταση για αυτόν αυτό το show. Too mellow μας είπε και ασυνήθιστη η απόλυτη ησυχία από κάτω. Στο τέλος της κουβέντας είπε πως είναι η πρώτη φορά που έρχεται στην Αθήνα και αφού θα κάτσει μόνο μία μέρα, θα ήθελε να πάει κάπου να κάνει πάρτυ όλο το βράδυ. Ήμουν έτοιμος να τον στείλω στη Άντζελα Δημητρίου ή στον Μπουγά έτσι μόνο και μόνο για να του καταστρέψω τις βλέψεις για μία φοβερή βραδιά, όπως μας έκανε αυτός. Δεν το έκανα όμως γιατί είμαστε καλά παιδιά εμείς στο ClockSound.
