Thundercat - Live @ Teatro Barceló, Madrid
Πέμπτη 23 Νοέμβρη, βραδάκι στην χίπστερ καρδιά της Μαδρίτης, έξω από το ξακουστό Teatro Barceló. Και ενώ οι Αμερικανοί κάτοικοι της πόλης γιόρταζαν με γαλοπούλες και κολοκυθόπιτες, εμείς είχαμε έναν πολύ καλό λόγο να είμαστε ευγνώμονες - κυρίως στους διοργανωτές του Primavera Sound - για την οργάνωση του live και την ευγενική τους πρόσκληση.
Το ραντεβού μας με τον Thundercat και την εκλεκτή παρέα του από το Λος Άντζελες ήταν στις 9 το βράδυ, αλλά η περίσταση απαιτούσε προθέρμανση και στρατηγική τοποθέτηση στο venue, οπότε είπαμε να γνωρίσουμε και από κοντά τους Μαγιορκινούς, εκ Βαρκελώνης ορμώμενους, Oso Leone.
Έτσι κι έγινε λοιπόν. Μπήκαμε νωρίς στον σχεδόν άδειο χώρο, ο οποίος δεν γέμισε παρά μόνο αρκετά αργότερα αν και ποτέ ασφυκτικά - οι εξώστες ήταν κλειστοί για το κοινό - που σημαίνει ότι δεν προβλεπόταν κάτι τέτοιο ούτως ή άλλως.
Oso Leone
Χωρίς να το πάρουμε είδηση, η εξαμελής μπάντα είχε ανέβει στην σκηνή. Διακριτικοί και χαμηλών τόνων, όσο και τα κομμάτια που μας παρουσίασαν. Μάλλον το παράκαναν λιγάκι με την διακριτικότητα όμως, αφού ούτε καν μας συστήθηκαν. Και, παρότι είναι ενεργοί από το 2011 και έχουν δύο δίσκους στο ενεργητικό τους, ίσως να ήταν σκόπιμο να το κάνουν.
Επί της ουσίας πάντως, ο χρόνος που τους αντιστοιχούσε επί σκηνής πέρασε ευχάριστα: ambient/ post-rock μελωδίες με jazz πινελιές όμορφα δεμένες, από αυτές που μπορεί και να σε ταξιδέψουν λιγάκι αν τις αφήσεις. Όπως και έκαναν, αλλά δεν μας συνεπήραν. Δεν ξέρουμε τι θα είχε συμβεί σε αν οι Oso Leone είχαν περισσότερο χρόνο στη σκηνή - δεν έχουμε βρεθεί ποτέ σε δικό τους live set - γι’ αυτό και η όποια κριτική γίνεται με επιφύλαξη. Αλλά ομολογουμένως αναρωτηθήκαμε με ποιό σκεπτικό επιλέχθηκαν για να ανοίξουν το συγκεκριμένο live.
Thundercat
Η ώρα πλησίαζε για το κύριο πιάτο της (δικής μας) εορταστικής βραδιάς. Το σκηνικό ήταν ήδη στημένο, με το μάτι της Thundera (ή μια παραλλαγή του επί το ακριβέστερον) να βρίσκεται παντού, συμπεριλαμβανομένου και του δεξιού χεριού του Thundercat, όπως διαπιστώσαμε αργότερα – προφανώς η συνωνυμία δεν είναι τυχαία. Πλαισιωμένος από τους τρεις συνεργάτες του, ο κατά κόσμον Stephen Bruner εμφανίστηκε στη σκηνή. Το παρουσιαστικό του και μόνο θα ήταν αρκετό για μονοπωλήσει την προσοχή μας: από τα ροζ μινι-ράστα που ξεπρόβαλλαν από τον μαύρο σκούφο και το εμπριμέ σακάκι με την τεράστια ετικέτα “made in Portugal” να κρέμεται στο πίσω μέρος μέχρι τα απίστευτα (Gucci;) παπούτσια με γουνάκι, οι στυλιστικές του επιλογές προφανώς έχουν στόχο ακριβώς να τραβήξουν την προσοχή μας. Και πηγαίνουν γάντι με την παιχνιδίζουσα και σαρκαστική διάθεση που χαρακτηρίζει τον ίδιο αλλά και την μουσική του.
Αλλά ας μην γελιόμαστε, δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση για έναν καλλιτέχνη-καρικατούρα, παρά την αμφίεση και τις καρτουνίστικες εκφράσεις του προσώπου του. Την προσοχή μας την κερδίζει επάξια με το εκπληκτικό ταλέντο και την δεξιοτεχνία του. Εξάλλου η σοβαροφάνεια δεν πάει πακέτο με την ουσία, όπως μας έχουν διδάξει πάρα πολλοί μουσικοί στο παρελθόν αλλά και στο παρόν. Υπ’αυτήν την έννοια, δεν επισκιάζει τους συντρόφους του επί σκηνής, που είναι εξίσου δεξιοτέχνες και ολοκληρωμένοι μουσικοί, ο καθένας στον τομέα του: Miguel Ferguson-Atwood στο βιολί, Dennis Hamm στα πλήκτρα και Justin Brown στα ντραμς, συνόδευσαν τον Bruner με όρεξη και jamming διάθεση καθ’όλη τη διάρκεια του set.
Η αρχή έγινε με τα Rabbit Ho και Captain Stupido, που αποτελούν και τα δύο πρώτα κομμάτια του τελευταίου του δίσκου, "Drunk" (2017, Brainfeeder). Το setlist επικεντρώθηκε σε αυτή την τελευταία κυκλοφορία, διανθισμένο με κομμάτια από προηγούμενες δουλειές του ("Apocalypse", 2013, "The Beyond/Where Giants Roam", 2015).
Ηλεκτρονική ψυχεδέλεια, funk, soul, και μια γερή δόση από jazz αρμονίες, πάνω σε μια ταστιέρα που έμοιαζε να μην έχει τέλος. Φυσικά, δεν θα μπορούσαν να λείψουν φευγαλέες αναφορές σε κάποιες από τις καλύτερες συνεργασίες του με καλλιτέχνες και προσωπικούς φίλους του Thundercat, όπως ο Flying Lotus και ο Kendrick Lamar.
Έτσι, λοιπόν, η εκτέλεση του These Walls, αν και σε μια σύντομη εκδοχή, μας ξεσήκωσε, ενώ αποτέλεσε τη γέφυρα ανάμεσα στο Bus In The Streets και το A Fan’s Mail - εκφραστικότατο φόρο τιμής στα αγαπημένα του οικόσιτα αιλουροειδή. Η ροή των κομματιών ήταν αβίαστη - κάτι που συμβαίνει και στο "Drunk", που είναι στην πραγματικότητα έντονα εννοιολογικός δίσκος με εξαιρετική συνοχή.
Όπως ήταν αναμενόμενο βέβαια, ο Bruner μας κέρασε κάποια δυνατά σόλο με το μπάσο του, το οποίο ήταν ο αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής από την αρχή μέχρι το τέλος, και οι στιγμές συνέργειας με τους μουσικούς του συντρόφους που θύμιζαν jam session ήταν απολαυστικές, αν και πιο σύντομες απ’ό,τι περιμέναμε και απ’ό,τι θα θέλαμε. Το τζαζίστικο παραλήρημα που είχαμε φανταστεί και για το οποίο είχαμε ακούσει ήρθε μεν αλλά δεν έμεινε για πολύ˙ αυτό όμως είναι το πάγιο πρόβλημα με τις προσδοκίες και τις μουσικές φαντασιώσεις, που πολλές φορές οδηγούν σε μικρές και όχι απαραίτητα δικαιολογημένες απογοητεύσεις.
Όπως και να’χει ο Thundercat και η παρέα του ήταν εκεί μπροστά μας, παρόντες, και φαίνονταν να το ευχαριστιούνται όσο κι εμείς. Επικοινωνιακοί, εντός ορίων πάντα, και με μια feel-good διάθεση άκρως μεταδοτική. Το εκκεντρικό σακάκι και τα γούνινα πασούμια του frontman είχαν παρκαριστεί εδώ και κάμποση ώρα, μιας και το τεράστιο Ibanez μπάσο ήταν το μόνο απολύτως απαραίτητο αξεσουάρ της βραδιάς. Το μπάσο και το σχεδόν αδιάκοπο φαλτσέτο του Bruner μας οδήγησαν μέσα από ένα μπαράζ υπνωτιστικών μελωδιών - Drunk, Walk On By, Drink Dat, ή αλλιώς μαρτυρίες για το πώς η αιθυλική σύγχυση ενίοτε προσφέρει μια απαράμιλλη νοητική διαύγεια- στην groovy νηφαλιότητα του Friendzone, με σαρκαστικό αλλά και σχεδόν απειλητικό τόνο- μιλώντας για φίλους, άλλο ένα κλείσιμο του ματιού στον Kendrick με εκείνο το “Bitch, don’t kill my vibe”...
Αν ο στόχος ήταν να πιάσουμε ακριβώς αυτό το “vibe”, είχε επιτευχθεί, χωρίς αμφιβολία. To τέλος του set ήταν ειδικά μελετημένο για να μας φέρει σε μια κατάσταση γλυκιάς μέθης , οπότε φυσικό ήταν να απαιτήσουμε encore. Άλλωστε το setlist θα ήταν λειψό χωρίς το αγαπημένο Them Changes, το οποίο είχε φυλαχθεί έξυπνα για την επάνοδο στην σκηνή και το κοινό σύσσωμο ανταποκρίθηκε δεόντως, με άκρατο ενθουσιασμό. Lotus and the Jody και DUI σήμαναν τον αποχαιρετισμό, αυτή τη φορά δυστυχώς οριστικά. Η βραδιά έκλεισε λοιπόν με την ανταλλαγή αμοιβαίων ευχαριστιών, λόγω της ημέρας και όχι μόνο.
Κάπως απότομο το τέλος, και ίσως η διάρκεια της συναυλίας, κάτι παραπάνω από μία ώρα, να μας άφησε με όρεξη για περισσότερο. Όπως είπαμε και νωρίτερα, μας έλειψε λίγη ακόμα αυτοσχεδιαστική έξαψη, αν και αυτό είναι αρκετά υποκειμενικό και ίσως ένα σημαντικό μέρος του κοινού να μην εκτιμούσε ιδιαίτερα μια τέτοια εξέλιξη.
Πάντως, το εξαιρετικό ταλέντο του Thundercat όταν μιλάμε για jazz fusion - εκτός των άλλων - είναι αναγνωρισμένο και αδιαμφισβήτητο και θα θέλαμε να δούμε κάτι παραπάνω σε αυτόν τον τομέα. Αλλά το γεγονός παραμένει ότι είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε ζωντανά μια παρέα εκπληκτικών μουσικών, με αρχηγό έναν από τους εκπροσώπους μιας γενιάς καλλιτεχνικά ώριμων αλλά και πολλά υποσχόμενων μουσικών (βλέπε Flying Lotus, Kamasi Washington), που, αψηφώντας τόσο τα γεωγραφικά σύνορα όσο και τα μουσικά στεγανά, φαίνεται να έχουν ολοένα μεγαλύτερη απήχηση στην Ευρώπη. Προς το παρόν, η περιοδεία του Thundercat δεν περιλαμβάνει εμφανίσεις στην Ελλάδα, αλλά πραγματικά ελπίζουμε αυτό να αλλάξει σύντομα. Σε κάθε περίπτωση, είτε ζωντανά είτε ηχογραφημένα, είναι από τους μουσικούς που συνιστούμε ανεπιφύλακτα.
Venue: Teatro Barceló, Madrid
Production: Primavera Sound Festival
Date: 23.11.2017
Photos by TWENTYEIGHT
Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τη Marta και το τμήμα επικοινωνίας του Primavera Sound για την πρόσκλησή τους να παραβρεθούμε στην Μαδρίτη και να καλύψουμε το live του Thundercat.
