Προς τεράστια έκπληξη, ο Tom Petty ήταν ο επόμενος στη σειρά...
“Tom Petty”
“Man, this is going way too fast…”
Αυτό ήταν το μήνυμα που έλαβα αργά το βράδυ από ένα φίλο από το Los Angeles. Και το way too fast δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για αμφισβητήσεις. Προς τεράστια έκπληξή μου ο Tom Petty ήταν ο επόμενος στη σειρά. Στα 66 του και εν μέσω περιοδείας, γεγονός που έκανε τον καθένα να μην σκεφτεί ποτέ το οτι μία αντίστοιχη εξέλιξη ήταν έστω και μικρή πιθανότητα.
Εμένα τουλάχιστον σίγουρα όχι…
Αναλογιζόμενος ποιον καλλιτέχνη δεν έχω δει ακόμα ζωντανά, αλλά θα ήθελα πολύ, ο Petty ήταν στην κορυφή. Ίσως ήταν και ο μόνος στη λίστα αυτή που γινόταν όλο και μικρότερη χρόνο με τον χρόνο. Ειδικότερα μετά τον θάνατο του Bowie ή την διάλυση των Rush. Βλέποντας οτι η περιοδεία του ήταν μόνο στην Αμερική, ξένοιαστος περίμενα την ανακοίνωση της συνέχειας σε εμάς στην Ευρώπη. Τελικά αυτό δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ.
Και δεν γράφω αυτό το κείμενο λόγω προσωπικής απογοήτευσης για την περιοδεία. Ούτε γιατί ο Tom Petty ήταν για μένα ένας καλλιτέχνης που μου άλλαξε την στάση ζωής, όπως ο Lemmy, ο Bowie, ο Roky Erickson…Αλλά γιατί η αξία ενός καλλιτέχνη δημιουργεί την ανάγκη της έκφρασης. Την ανάγκη να καταγράψεις πράγματα που νιώθεις οτι όλοι ξέρουν (και ας ξέρεις οτι αυτό δεν είναι αλήθεια), μη προσθέτοντας τίποτα στον θρύλο του.
Δεν υπάρχει λόγος περιγραφής της ζωής ή της καριέρας του λοιπόν. Υπάρχει το ίντερνετ για αυτό. Ή βιβλία. Καλό υποκατάστατο. Δεν χαλάει ποτέ και δεν χρειάζεται φόρτιση, όπως έλεγε ο Πανούσης.
Αλλά η αρχή της καριέρας των Heartbreakers είναι σαν χολιγουντιανή ταινία! Όταν άφραγκοι ξεκίνησαν από τον Gainsville της Florida, με λεφτά μόνο για βενζίνη, να πάνε στην Καλιφόρνια να αναζητήσουν την τύχη τους. Με μία σημαντική στάση...το Tupelo και το σπίτι του Elvis. Η «ευλογία» του τελικά αποδείχθηκε καρποφόρα και ο Tom Petty με τους Heartbreakers έγιναν ο λόγος που ένα τέτοιο κείμενο γράφεται.
Το τι ακολούθησε φαντάζομαι όποιος ενδιαφέρθηκε να σπαταλήσει μια στιγμή να διαβάσει αυτό το άρθρο ξέρει. American Girl. Το 1976. Μία κομματάρα που με χαρά είδαμε τους Strokes να κλέβουν για την πρώτη παρουσίασή τους στον κόσμο, με το Last Night.
You’re Gonna Get It, Damn The Torpedoes, Hard Promises, Southern Accents κτλ κτλ κτλ.
Μέχρι που ήρθε η ώρα να κάνει κάτι μόνος του. Το οποίο παρουσίασε στην εταιρία και έλαβε αρνητική απάντηση. Μέχρι που τα μέλη της εταιρίας άλλαξαν, οι «νέοι» είπαν ναι και το Full Moon Fever έγινε πραγματικότητα.
Free Fallin, I Won’t Back Down, Running Down A Dream, Yer So Bad και όλα τα υπόλοιπα κομμάτια. Συν οι Jeff Lynne, George Harrison, Roy Orbison, Jim Keltner. Ότι χρειάζεται ένας μουσικόφιλος είναι εκεί!
Το αγνό πάθος του όταν έπαιζε μουσική όμως είναι αυτό που πάντα θα θυμάμαι. Στο μυαλό μου ήταν, περιέργως ίσως, στο ίδιο ράφι με τον Bruce. Πιο συγκεκριμένος στη μουσική του, καθώς ο Bruce έχει περιπλανηθεί επίσης σε traditional και soul μονοπάτια, εξέφραζε την αμέριστη δύναμη του ήχου που αγαπάμε. Χωρίς να διαφαίνεται ποτέ οτι αυτό που έκανε ήταν δουλειά. Αλλά ανάγκη. Ανάγκη για απελευθέρωση μέσω της μουσικής έκφρασης. Και αυτό είναι ο λόγος που αυτό το είδος της τέχνης έχει τόσο μεγάλο ρόλο στη ζωή μας...γιατί ό,τι είναι τόσο αληθινό και έντονο κυριεύει τον κόσμο μας. Κατά διαστήματα. Που κρατούν 3 λεπτά ή 3 ώρες. Όποιος και αν ήταν ο χρόνος, συμπλεύσαμε μαζί τους.
Και ο Tom Petty για μένα ήταν ένας από αυτούς που ήταν εκεί...
