Fuzz - II
Είναι απορίας άξιο πώς είναι δυνατόν αυτό το παιδί, ο Ty Segall, να βρίσκει το χρόνο να κάνει τόσα πολλά. Είτε ως Ty Segall, είτε ως Ty Segall Band, είτε ως Fuzz, τελικά καταφέρνει να μας κάνει να ασχοληθούμε με αυτόν κάθε λίγους μήνες, έχοντας ένα νέο άλμπουμ. Το οποίο σε κάποιες περιπτώσεις είναι και διπλό! Και όλα αυτά διαμέσου της, φαινομενικά, ασταμάτητης περιοδείας του!
Η νέα του δουλειά έρχεται με το όχημα των Fuzz, στους οποίους ο Sygall παίζει drums, ο Charles Moonhart (Ty Segall Band, Mikal Cronin) κιθάρα, ενώ στο μπάσο βρίσκεται το νέο μέλος της μπάντας, Chad Ubovich, ο τρελός frontman των Meatbodies. Το νέο άλμπουμ ονομάζεται απλά ΙΙ και είναι φυσικά διπλό.
Όποιος έχει ακούσει το ντεμπούτο δίσκο των Fuzz του 2013 ξέρει τι να περιμένει. Οι υπόλοιποι είναι απλά τυχεροί, γιατί έχουν μπροστά τους να ανακαλύψουν και να απολαύσουν για πρώτη φορά ένα καταπληκτικό δίσκο.
Οι Fuzz λοιπόν συνεχίζουν να δοξάζουν τους Black Sabbath και τους Blue Cheer του Vincebus Eruptum. Βαριά riff, early 70s αισθητική και ατόφιο ροκ, όπως μας το δίδαξαν οι προαναφερθέντες.
Το νέο αυτό άλμπουμ δεν αλλάζει κάτι ουσιαστικό στην πορεία των Fuzz. Δεν θα έπρεπε άλλωστε, καθώς αυτός είναι ο σκοπός της ύπαρξης αυτού του μουσικού οχήματος. Η προσθήκη του Chad προσφέρει μία ακόμα χαρακτηριστική φωνή που μας αρέσει πολύ.
Ο δίσκος ξεκινά με το Time Collapse II / The 7th Terror, με ένα Sabbath-ικό riff το οποίο υποχρεώνει τα χέρια του ακροατή να δυναμώσουν τέρμα την ένταση. Ο Ty φωνάζει πάνω από τα ντραμς όπως ο μουσικός του πατέρας σηματοδοτώντας την έναρξη του δεύτερου ψυχεδελικού ταξιδιού.
Η συνέχεια είναι στο ίδιο μοτίβο. Βαριά riff, βρώμικα solo, αρκετές εναλλαγές μέσα στα κομμάτια, διαδοχή τέρμα φαζαριστών ήχων με καθαρούς, διπλά και τριπλά layers φωνητικών και από τα τρία μέλη, όλα πατώντας πάνω σε μία σκοτεινή ατμόσφαιρα.
Στο Let It Live ακούει κανείς τα Beatles περάσματα που αγαπήσαμε σε προσωπικές δουλειές του Ty, όπως το πρόσφατο σχετικά Manipulator. Το Red Flag δίνει την εντύπωση ότι μπήκε κατά λάθος στο άλμπουμ. Ένα «λάθος» που μας αρέσει πολύ. Πρόκειται για ένα punk κομμάτι, με διάρκεια λιγότερη των 2 λεπτών, το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να είχε συμπεριληφθεί στο δίσκο των Meatbodies.
Το άλμπουμ κλείνει με το 14άλεπτο ΙΙ. Προσωπικά, όντας λάτρης πολλών 60-70s 10άλεπτων και άνω κομματιών, θεωρώ ότι o Ty Segall είναι από τους λίγους που μπορούν να γράψουν με αυτόν τον τρόπο πετυχημένα σήμερα. Το ΙΙ όμως δεν πληροί τις προσδοκίες απόλυτα. Τα θέματα και οι εναλλαγές είναι ενδιαφέρουσες αλλά όχι τόσο για 14 λεπτά, με αποτέλεσμα στο κλείσιμο του δίσκου να βρίσκεται ίσως η λιγότερο καλή στιγμή του άλμπουμ.
Συνολικά όμως έχουμε να κάνουμε με ένα ακόμα πολύ καλό πόνημα από την καλιφορνέζικη οικογένεια του Ty. Ένα δίσκο ξεχωριστό, με μουσική που δικαιολογεί το κλισέ «δεν γράφονται πλέον τέτοια άλμπουμ». Δυσκολεύεται κανείς να αναγνωρίσει το γεγονός ότι κυκλοφόρησε το 2015 και όχι στις αρχές των 70s. Βασίζεται άνω σε όσα δίδαξαν οι Sabbath χωρίς να αγγίζει καν stoner, dessert, sludge, metal μονοπάτια, όπως το 99,9% των παιδιών τις μεγάλης αυτής μπάντας. Και αυτό είναι που κάνει τους Fuzz ξεχωριστούς στην εποχή μας. Μπορεί το ΙΙ να βρίσκεται ένα σκαλί πιο κάτω από τον προκάτοχό του, αλλά αυτό δεν μειώνει σε καμία περίπτωση την ακουστική μας απόλαυση.
In The Red Records, 23.10.2015
