Max Cooper - Live @ St. Paul's Sessions, Athens
Την Πέμπτη το βράδυ, 28 Φεβρουαρίου, όντας αρκετά ζαβλακωμένη από ένα κρυολόγημα που με ταλαιπωρούσε όλη τη βδομάδα κι από κάμποσες ακόμα πιο ταλαίπωρες ώρες μαθήματος στη σχολή μου, το δεύτερο - λόγω αναμενόμενου sold out - session του Max Cooper δεν ήταν αυτό ακριβώς που περίμενα εναγωνίως. Ένας λόγος που κατέστησε τον ενθουσιασμό μου μειωμένο είναι ότι έχοντας δει σχετικά πρόσφατα τον Rival Consoles, που βαδίζει σε παρεμφερή μονοπάτια, πίστευα ότι δεν θα δω ή ακούσω κάτι τόσο ξεχωριστό. Τόσο λάθος έκανα όμως τελικά.
Κατά τη διαδρομή λοιπόν προς την Αγγλικανική Εκκλησία, η διάθεσή μου έφτιαξε, γεγονός που πιθανά οφείλεται στον κόσμο που έβλεπα να πλησιάζει μαζί με εμένα - και σίγουρα όχι στην τσίκνα που πότισε την Αθήνα.
Γύρω στις 10 λοιπόν, μπήκαμε στην Αγγλικανική Εκκλησία του Αγίου Παύλου και λόγω της μικρής δυστυχώς χωρητικότητάς της, σταθήκαμε πίσω από τα καθίσματα περιμένοντας να αρχίσει το show. Ανέβηκε λοιπόν στο κέντρο της σκηνής ο Max Cooper κι αφότου ρύθμισε τις κονσόλες του, έσβησαν τα φώτα.
Photo by Maria Kokkinou
Το live ξεκίνησε, αλλά κάποια βλάβη στον προτζέκτορα καθυστέρησε την προβολή των visual effects και ο ίδιος προσπάθησε να παρατείνει την έναρξη του σετ του, ώστε να συγχρονίσει εικόνα και ήχο. Η καθυστέρηση αυτή κατάφερε κάθε άλλο απ’ το να μας απογοητεύσει, αφού λειτούργησε σαν παράταση της αγωνίας μας. Δεν άργησε να διορθωθεί το προκύπτον πρόβλημα και μέσα σε λίγα λεπτά είχαμε προσηλωθεί όλοι στις εικόνες που προβάλλονταν πίσω από τον Max.
Photo by Maria Kokkinou
Οι ambient μελωδίες του απλώθηκαν στο χώρο και έδωσαν νόημα στις εικόνες. Τροχιές και διάφορες καμπύλες απεικονίζονταν στον χωροχρόνο που σχημάτιζε ο προτζέκτορας. Ο Max Cooper καταφέρνει να ντύσει με τους ήχους του την περιπλάνηση και την περιέργεια.
Photo by Maria Kokkinou
Με τις αισθήσεις σου σε πλήρη εγρήγορση ταξίδευες στα μεθυστικά κι αόριστα τοπία που συνέθετε με τη μουσική του. Υπόκωφοι ήχοι, απότομα εναλλασσόμενοι ρυθμοί και εκκωφαντικές παύσεις τα στοιχεία που δομούν τη μουσική του. Αφηρημένες εικόνες διαδέχονταν παγωμένα κι ανέκφραστα πρόσωπα. Αυστηρά γεωμετρικά σχήματα έδιναν τη θέση τους σε πολύχρωμες φυσαλίδες, που θύμιζαν την ανάπτυξη των κυττάρων. Στο σημείο αυτό ένιωσα έντονο δέος. Με τις περίτεχνες ηλεκτρονικές του μελωδίες έδωσε ήχο στην εξέλιξη, που περιλαμβάνει τη χαρά της γένεσης και την θλίψη του θανάτου.
Photo by Maria Kokkinou
Η σχεδόν avant-garde μουσική του σε συνδυασμό με τα visuals ξεφεύγει απ’ τα όρια του οπτικοακουστικού show και γίνεται μια μοναδική σχεδόν εξωσωματική εμπειρία. Ο Max Cooper έπαιζε με τα συναισθήματα και τη διάθεση του κοινού του, που ήταν ξεκάθαρα έρμαιο αυτού. Σε πρώτη φάση, βυθιζόσουν σε μια διάχυτη και ανεξήγητη μελαγχολία που προερχόταν τόσο απ’ τις ήπιους - φαινομενικά - ηλεκτρονικούς ήχους του όσο κι απ’ τα αφηρημένα και σκοτεινά εφέ του. Όμως, αυξάνοντας το τέμπο, η μελαγχολική διάθεση άλλαξε και μετατράπηκε σε αγωνία. Ύστερα σε περιέργεια και απορία. Ο χώρος φορτίστηκε συναισθηματικά και ήταν τόσο απολαυστικό αυτό.
Photo by Maria Kokkinou
Ο ήχος άλλοτε έσβηνε σταδιακά κι άλλοτε ξέσπαγε τραντάζοντάς σε. Από την ηρεμία μετέβη στην ένταση, προσφέροντάς σου την επιθυμητή κλιμάκωση. Αυτό βέβαια προμήνυε και το επερχόμενο τέλος του σετ, κάτι που πραγματικά δεν ήθελα καθόλου. Σχεδόν χορευτική η μουσική του πια, σε παρότρυνε να κινηθείς (άμα δεν καθόσουν βέβαια) και οριακά να χορέψεις στους ρυθμούς του. Έκλεισε με ένα δυναμικό κομμάτι και δέχτηκε ένα τρομερό χειροκρότημα απ’ το κοινό που είχε μείνει καθηλωμένο. Σαν σωστός performer ανταπέδωσε με ένα ακόμη κομμάτι που ξέφυγε απ’ το προηγούμενο μοτίβο, κάτι που προσωπικά θα προτιμούσα να μην είχε κάνει. Ήταν αρκετά χορταστικό και χωρίς encore. Ευχαρίστησε με ένα νεύμα κι αποχώρησε απ’ τον χώρο που πραγματικά τον αποθέωσε.
Photo by Maria Kokkinou
Κι έτσι, ενώ ήμουν αρνητικά προδιατεθειμένη, έφτασα στο σημείο να το βάζω στα καλύτερα live της χρονιάς. Ο Max Cooper αν και ανήκει στη συνομοταξία καλλιτεχνών που δε συμπαθώ ιδιαίτερα, λόγω της δυσκολίας μου στην αναγνώριση και διάκριση των κομματιών, αποτελεί πλέον για μένα μια μουσική ιδιοφυΐα.
Photo by Maria Kokkinou
Το γεγονός ότι η προσοχή σου δεν μπορούσε να ξεφύγει ούτε στο ελάχιστο απ’ τις περίτεχνες συνθέσεις του, αλλά και το γεγονός ότι ένιωθες την φαντασία σου να επεκτείνεται και να τρέφεται από αυτό το οπτικοακουστικό θέαμα είναι αρκετά για να είσαι καθ’ όλα ευχαριστημένος από μια συναυλία.
Μπορεί ο δίσκος του να μη με συγκίνησε στην studio εκδοχή του, αλλά το set του με κέρδισε ολοκληρωτικά και πραγματικά νιώθω τυχερή κι ευγνώμων που βρέθηκα σε αυτό το event εκείνο το βράδυ. Tόσο για το οπτικοακουστικό σκέλος όσο και για την κατάλληλη παρέα - τη φωτογράφο μας - διότι θεωρώ αρκετά σημαντικό να υπάρχει η ανάλογη εκτίμηση της εμπειρίας και του καλλιτέχνη με την παρέα που τα μοιράζεσαι.
Εν κατακλείδι, εύχομαι ο Max Cooper να μας ξαναπροτιμήσει και να βρεθεί σε χώρο που να μπορεί να φιλοξενήσει περισσότερο κόσμο και να αναδειχθεί ακόμη καλύτερα.