Kasabian – 48:13

Οι Kasabian είναι ένα περίεργο είδος μπάντας. Θεωρώ ότι κάνουν ότι είναι δυνατό για να μην μας αρέσουν. Ξεκινούν την καριέρα τους με ένα καλό άλμπουμ, αλλά αντιγραφή των Primal Scream. Έχουν ένα Liam Gallagher ύφος, το οποίο όμως δεν πείθει ιδιαίτερα. Και τέλος δίνουν την εντύπωση ότι φτιάχνουν κομμάτια με ένα μόνο γνώμονα. Την επιτυχία. Απλά, πιασάρικα ρεφρέν και χορευτικοί ρυθμοί. Το είδος δηλαδή που συνήθως το βαριόμαστε πολύ γρήγορα. Παρόλα αυτά όμως μας κάνουν να περνάμε πολύ καλά με κάθε δίσκο. Και σε κάθε live. Και αυτό, πέρα από ανεξήγητο, είναι και η μεγάλη επιτυχία για την μπάντα και ο λόγος που συνεχώς μεγαλώνει η δημοτικότητά τους.

Στο νέο αυτό δίσκο σκεφτόμουν, πριν τον ακούσω, πως ίσως ήρθε η ώρα να χάσουμε επιτέλους το ενδιαφέρον. Μετά από δύο καλά άλμπουμ, ένα τρίτο ισάξιο θα ήταν πολύ δύσκολη υπόθεση. Αλλά τα κατάφεραν και πάλι. Με το 48:13 καταφέρνουν και διατηρούν τα στάνταρτ των Velociraptor! και West Ryder Pauper Lunatic Asylum.

Χωρίς ουσιαστική διαφοροποίηση στον ήχο τους. Ίσως με κάποια περισσότερα ηλεκτρονικά στοιχεία και λίγο πιο απλές φόρμες. Αλλά όχι κάτι που θα εκπλήξει τους οπαδούς της μπάντας. Η αλήθεια είναι ότι έχουν βρει μία συνταγή που ταιριάζει πολύ και σε αυτούς αλλά και σε εμάς. Και αποδίδουν πάνω σε αυτή τέλεια με αποτέλεσμα να την κρατούν ενδιαφέρουσα!

Ο δίσκος έχει κάποια κομμάτια που θεωρώ θα μπουν στις λίστες με τα κορυφαία των Kasabian. Όπως το Explodes με τις electro γραμμές πίσω από μία καταπληκτική φωνητική μελωδία του Meighan που δεν γίνεται να μην σου κολλήσει στο μυαλό για μέρες. Το Eez-eh, το πρώτο single του άλμπουμ, όσο το ακούει κανείς τόσο πείθεται για το ότι είναι από τα πιο χορευτικά κομμάτια που έχουμε ακούσει φέτος. Το ρεφρέν του Bumblebeee είναι γραμμένο καθαρά για να προκαλέσει συναυλιακό πανικό, ενώ στο Doomsday δεν υπάρχει σημείο του σώματος που να μην κουνιέται στο ρυθμό.

Υπάρχουν φυσικά και κάποια λιγότερα καλά σημεία στο άλμπουμ. Όπως οι συνήθεις μέτριοι στίχοι ή το κομμάτι Clouds. Η πιο περίεργη περίπτωση όμως είναι το Treat. Με διάρκεια 7 λεπτών, όπου τα πρώτα 3,5 είναι τα πιο αδιάφορα του δίσκου. Και τα τελευταία 3,5 από τα πιο ενδιαφέροντα! Με μία ξαφνική αλλαγή ύφους στη μέση του κομματιού και έναν ήχο με ξεκάθαρη επιρροή από τον Giorgio Moroder.

Οι Kasabian καταφέρνουν λοιπόν να παραμείνουν στο επίπεδο που τους έχουμε συνηθίσει για τρίτο συνεχόμενο δίσκο. Είμαστε τυχεροί που θα τους ξαναδούμε σε αυτήν την περιοδεία. Ακούγοντας το 48:13 καταλαβαίνει κανείς ότι πρόκειται για ένα άλμπουμ με ένταση η οποία θα λειτουργήσει ακόμα καλύτερα ζωντανά.

Υπενθυμίζουμε πως οι Kasabian είναι οι Headliners του φετινού Ejekt Festival στις 25 Ιουνίου.

Columbia/Sony Music, 09.06.2014