Peter Murphy - Live @ Tae Kwon Do Stadium, Athens
To goth δεν έχει φίλους. Το goth έχει οπαδούς. Ακόμα περισσότερο, το goth έχει πιστούς. Αν έχεις υπάρξει για μια φορά γκοθάς, είσαι για πάντα γκοθάς. Ακόμα και αν δεν φοράς κάθε μέρα το δραματικό μακιγιάζ, ακόμα και αν “σπας” που και που το μαύρο στην καθημερινή σου ενδυμασία για να μην τρομάζουν οι συνάδελφοι στην δουλειά, ακόμα και αν επιτρέπεις στο έτερό σου ήμισυ να στολίζει χριστουγεννιάτικο δέντρο με κόκκινες και όχι μαύρες μπάλες. Το goth είναι θρησκεία από την οποία δεν διαγράφεις τον εαυτό σου έτσι απλά. Και όταν ένας από τους θεούς σου “κατεβαίνει” στην πόλη σου, οφείλεις να παραβρεθείς στο προσκύνημα.
Έτσι, το βράδυ εκείνης της Παρασκευής, το γήπεδο Tae Kwo Do, γέμισε από γνώριμα πρόσωπα, θαμώνες των goth στεκιών της Αθήνας. Πρόσωπα που αγωνιούσαν να γίνουν μάρτυρες της εμφάνισης του Peter Murphy, τραγουδιστή των Βauhaus, μιας από τις πρώτες goth μπάντες, από αυτές που καθόρισαν το είδος.
Ο Murphy επισκέφτηκε την Αθήνα στα πλαίσια της εορταστικής περιοδείας για το Ruby Anniversary από την δημιουργία του συγκροτήματος που αποτελεί έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους της goth σκηνής, συνοδευόμενος από τον μπασίστα των Bauhaus, David J, καθώς και πλήρη μπάντα από νέα μέλη.
Ίσως για να μας τιμωρήσει για τις απουσίες (η αρένα ήταν ασφυκτικά γεμάτη, αλλά τα πλαϊνά διαζώματα έλαμπαν μέσα στην κενότητά τους), ο Murphy μας έκανε όντως να μαρτυρήσουμε, αφήνοντας μας να περιμένουμε για μία περίπου ώρα μετά το τέλος του support band ώσπου να αποφασίσει να ανέβει στην σκηνή.
Πρώτα ανέβηκαν τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος και στο τέλος ο ίδιος. Ντυμένος με ένα εντυπωσιακό σακάκι διακοσμημένο με λίθους που έλαμπαν στο φως, πήρε την θέση του στο κέντρο της σκηνής. Όπως όλες οι μπάντες της σκηνής του goth, έτσι και οι Bauhaus έχουν ιδιαίτερη σχέση με το σκοτάδι και το αντίθετό του. Τα παιχνίδια με το φως λοιπόν ξεκίνησαν ήδη από την ενδυμασία του Peter Murphy και συνεχίστηκαν με διάφορους τρόπους σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας.
Όπως ήταν γνωστό, το συγκρότημα περιοδεύει παρουσιάζοντας το “In the Flat Field” στην ολότητά του. Καμία έκπληξη λοιπόν δεν προκάλεσε το γεγονός ότι πρώτες ακούστηκαν οι νότες του Double Dare. Η έκπληξη ωστόσο ήρθε από την ένταση των φωνητικών του Murphy, η οποία ήταν τόσο χαμηλή που σχεδόν δεν ακούγονταν. Ο ίδιος ο τραγουδιστής φάνηκε ενοχλημένος από το γεγονός, ωστόσο, αυστηρός επαγγελματίας όντας, μόνο με το βλέμμα επισήμανε το πρόβλημα, το οποίο όντως από το δεύτερο κομμάτι και μετά εξαφανίστηκε.
Πολλά ακούστηκαν για τον ήχο στην συναυλία αυτή των Bauhaus. Υπάρχει πράγματι ένα θέμα με την ακουστική των αθλητικών χώρων στους οποίους πραγματοποιούνται συναυλίες. Καθώς δεν είναι χώροι με συγκεκριμένη ακουστική μελέτη τις περισσότερες φορές, ο ήχος εξαρτάται από το σημείο στο οποίο βρίσκεται ο εκάστοτε θεατής. Προσωπικά, στο σημείο που βρισκόμουν (αρένα, κέντρο, και πιο μπροστά από την μέση, αλλά όχι στις πρώτες σειρές) ο ήχος ήταν αυτός που θα ήθελα από μια συναυλία Bauhaus (μόλο που σαφώς δεν ήταν οι Βauhaus ακριβώς) : μεστός, σκοτεινός, ογκώδης.
Πιθανόν κάποιοι θα ήθελαν τα φωνητικά του Murphy πιο μπροστά, και δεν τους αδικώ. Αυτός είναι άλλωστε ο πρωταγωνιστής της περιοδείας. Αυτό που άκουσα εγώ ωστόσο ήταν ένας ήχος άρτιος, κλασικός, αλλά όχι παλιακός και πιστεύω ότι τα εύσημα αποδίδονται στην δουλειά που έχει κάνει η μπάντα.
Εντυπωσιάστηκα από τον ήχο των drums, o οποίος ήταν από τους πιο γεμάτους που έχω ακούσει. Επιβλητικός, δυνατός ογκώδης αλλά καθαρός, ήταν ο ήχος με τον οποίο οφείλουν να παίζονται κομμάτια που έχουν χτιστεί γύρω από το ρυθμικό κομμάτι.
Γεγονός για το οποίο οφείλεται ο David J., το έτερο αρχικό μέλος των Bauhaus, ο οποίος περιοδεύει επίσης για την Ruby Anniversary. Οι μπασσογραμμές του David J. έχουν καθορίσει τον ήχο των Bauhaus. Γραμμές οι οποίες είναι πολύ παραπάνω από την σκαλωσιά για το tempo. Το μπάσο στους Bauhaus καθορίζει τον ρυθμό και ταυτόχρονα δημιουργεί μελωδίες, είναι πολύπλοκο και πλούσιο. Ο David J., λιτός αλλά επιβλητικός ως παρουσία, με μαύρα γυαλιά, στάθηκε στην σκηνή απόλυτα αντάξιος της μπάντας με την οποία έχει συνδέσει το όνομά του για πάντα.
Εύσημα αξίζουν και στον κιθαρίστα της περιοδείας, τόσο για τον ήχο του, όσο και για την μελωδικότητα της φωνής με την οποία συνόδευε τους στίχους του Murphy. Μπορεί η εμφάνισή του να παρέπεμπε περισσότερο σε πάνκη παλαιάς κοπής, ωστόσο, ο ήχος που έχει δημιουργήσει είναι ένας ήχος σκοτεινός, πιστός στο πνεύμα των παλιών Bauhaus αλλά την ίδια στιγμή και αρκούντως σύγχρονος.
Ο ίδιος ο Murphy είναι ο αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής και αυτό το γνωρίζουν όλοι, τόσο το κοινό, όσο και οι σύντροφοί του επί σκηνής, όσο και ο ίδιος, που δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας επ’ αυτού. Στα τραγούδια στα οποία βρισκόταν στο εμπρός μέρος της σκηνής, ο προβολέας έπεφτε ακριβώς πάνω του, τονίζοντας τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, δημιουργώντας ένα εφέ γοητευτικό αλλά και τρομακτικό. Mε απλά μέσα δημιούργησε μια θεατρική ατμόσφαιρα σε όλη την διάρκεια της συναυλίας. Είτε αλλάζοντας τα ρούχα του, προσθέτοντας και αφαιρώντας αξεσουάρ, όπως ένα κόκκινο φουλάρι στην κατά τα άλλα κατάμαυρη αμφίεσή του, είτε αλλάζοντας την θέση του στην σκηνή, ανεβαίνοντας για παράδειγμα πάνω στην εξέδρα των drums, είτε παίζοντας παιχνίδια με το φως, πότε κρύβοντας τον εαυτό του στο σκοτάδι και πότε χρησιμοποιώντας δέσμες φωτός για να μας αποκαλύψει μέρη του κορμιού και του προσώπου του επιλεκτικά, έμοιαζε να παίζει σε μια μινιμαλιστική παράσταση. Οι κινήσεις των χεριών του και η χρήση των φώτων ήταν τα βασικά στοιχεία της σκηνικής του παρουσίας, η οποία αν και εξαιρετικά έντονη, δεν είχε τίποτα το υπερβολικό.
Μετά το τέλος της εκτέλεσης ολόκληρου του “In the Flat Field” η μπάντα έπαιξε άλλα κομμάτια των Bauhaus. Στα Bela Lugosi’s Dead, Passion of Lovers και Kick In The Eye επικράτησε πανδαιμόνιο στο κοινό. Αυτό ωστόσο δεν έπεισε την μπάντα ώστε να αποφασίσει να συμπεριλάβει στο set της διασκευές Bowie όπως έκανε σε άλλους σταθμούς της περιοδείας της. To ένα και μοναδικό encore που έκλεισε την συναυλία ήταν περισσότερο μυστηριακό παρά ξεσηκωτικό. Ίσως όχι η καλύτερη στιγμή του live, ενδεικτικό όμως μιας επιλογής της μπάντας να μας αποχαιρετήσει όχι με ένα ακόμα hit parade, αλλά με κάτι πιο προσωπικό.
Σίγουρα, η μπάντα που παρακολουθήσαμε δεν ήταν οι Bauhaus. Οι ίδιοι οι Murphy και David J. εξάλλου δηλώνουν ότι περιοδεύουν με τα προσωπικά τους ονόματα, ως πρώην μέλη της θρυλικής μπάντας. Σίγουρα, όταν βλέπει κανείς έναν καλλιτέχνη 40 χρόνια μετά, σε μια παραγωγή που δεν είναι υπερπαραγωγή στην οποία έχει “πέσει” πολύ χρήμα, καλό είναι να γνωρίζει από πριν ποιες είναι οι προσδοκίες.
Οι Bauhaus άλλωστε, ποτέ δεν υπήρξαν super group και αν οι live εμφανίσεις τους τον καιρό της νιότης τους ήταν θρυλικές, αυτό οφειλόταν όχι στον καθαρό τους ήχο, ούτε στα φροντισμένα σκηνικά αλλά στην υπερβολή της έντασης που μόνο την νιότη μπορεί να χαρακτηρίζει, ειδάλλως γίνεται γραφική.
Σίγουρα πάντως, τα δύο μέλη των Bauhaus είχαν χτίσει έναν γεμάτο ήχο, απέφυγαν τις σκηνικές γραφικότητες, εκτέλεσαν τα θρυλικά κομμάτια τους με μια κάποια κομψότητα και σίγουρα ήταν μια συναυλία που όποιος είναι οπαδός του goth και δεν είχε την ευκαιρία να δει από κοντά τους Bauhaus σε άλλες, πιο έντονες εποχές, όφειλε στον εαυτό του να παρακολουθήσει.
