'Εκθεση: Πως πέρασα τα χριστούγεννα με λάιβ από λόκαλ μπάντες στην Αθήνα

Χριστούγεννα. Καιρός για όμορφες στιγμές με την οικογένεια, σπιτικά δείπνα με παραδοσιακά εδέσματα, χουχούλιασμα στο σπίτι, χαλάρωση, ξεκούραση και μελομακάρονα. Όχι όμως για τις εγχώριες μπάντες αφού και τα φετινά χριστούγεννα η πόλη έβριθε από lives με ντόπια, “δικά μας” συγκροτήματα. Ούτε και για μένα, που αποφάσισα η φετινή, άκρως χριστουγεννιάτικη αποστολή μου να είναι να παρακολουθήσω και να καταγράψω τις εντυπώσεις μου από μια σειρά από αυτά τα lives για λογαριασμό του ClockSound. Ωστόσο, μακριά από εμάς οι υπερβολές. Μελομακάρονα πρόλαβα και έφαγα, τα έπαιρνα μαζί μου σε τάπερ.

 

AN Club Times

Η αρχή έγινε δυναμικά σε ένα από τα θρυλικά λαϊβάδικα της Αθήνας, το AN Club. Πρόκειται για έναν χώρο που σε όλη την διάρκεια της λειτουργίας του έχει στηρίξει τα ελληνικά συγκροτήματα, αλλά ειδικά τα τελευταία χρόνια δίνει εμφατικά βήμα στις local μπάντες για να ανέβουν στην σκηνή. Tα φετινά χριστούγεννα, όπως και τα προηγούμενα των τελευταίων δεκατριών ετών, το ΑΝ επέλεξε να τα γιορτάσει με το καθιερωμένο τετραήμερο Χ-Mas Explode Festival. Εμείς επιλέξαμε να παραβρεθούμε στο fest την ημέρα της νεο-ψυχεδέλειας, με Mellow Lizard, The Bonnie Nettles και Chickn. Κάπου εδώ ήρθε η στιγμή να γράψω αυτό που φοβόμουν από την πρώτη στιγμή που άρχισα να αρθρογραφώ για το ClockSound αλλά που κάθε εγχώριος “μουσικός συντάκτης” που (δεν) σέβεται τον εαυτό του έχει γράψει τουλάχιστον μία φορά σε live review: έχασα το πρώτο act. Έχασα το πρώτο act γιατί χριστούγεννα, χουχούλιασμα στα bars, όμορφες στιγμές με τον barman, μπίρες, μπίρες και μπίρες. Ζητώ συγνώμη από τους Mellow Lizard, που καθόλου δεν τους ενδιαφέρουν οι λόγοι μου και ελπίζω να έχω την ευκαιρία να ακούσω ζωντανά το συγκρότημα από την Κρήτη κάποια στιγμή σύντομα. 

 

The Bonnie Nettles

Φτάνω στον χώρο λίγο πριν αρχίσουν οι The Bonnie Nettles. H προσέλευση του κόσμου είναι ακόμα σχετικά μικρή. Προμηθεύομαι άλλη μια μπίρα για να μην χαλάσω το καλό μου σερί και παίρνω την θέση μου μπροστά στην σκηνή. Τους The Bonnie Nettles τους έχω παρακολουθήσει αρκετές φορές στο παρελθόν. Είναι ένα συγκρότημα που δεν απογοητεύει και δεν έχει σκοπό να αρχίσει να το κάνει απόψε. Παρά το νεαρό της ηλικίας των μελών του, είναι ένα συγκρότημα τεχνικά σωστό, με άρτιες συνθέσεις χαρίσματα τα οποία συνδυάζει με την ωμότητα και την ακατέργαστη δύναμη που κουβαλάει μαζί της η νιότη και που ρίχνει αρκετές ματιές στο παρελθόν, ειδικά σε αυτό της ένδοξης σκηνής του Manchester. Ίσως κάποιες φορές λίγες ματιές παραπάνω από αυτές που θα χρειάζονταν.

Ο ήχος που αγαπούν είναι βέβαια ο ήχος της acid pop νεο-ψυχεδέλειας των Happy Mondays, όμως η σκηνική παρουσία τόσο του τραγουδιστή τους που παραπέμπει άμεσα στον Ian Curtis όσο και του παιδιού που παίζει ντέφι που μοιάζει με μετενσάρκωση των Shaun Ryder και Bez στο ίδιο σώμα, σε στιγμές γίνεται αρκετά ρετρολάγνα. Είναι ιδίωμα της νιότης να ψάχνει να βρει τα είδωλά της και να βαδίσει στο μονοπάτι τους και είναι βέβαιο ότι τα παιδιά έχουν επιλέξει σωστά και ειλικρινά, χωρίς διάθεση αντιγραφής, αλλά με την διάθεση να βρουν τον χώρο όπου ανήκουν, ελπίζω όμως σύντομα μέσα από αυτό το μονοπάτι να βρουν τον κατάδικό τους δρόμο, όπως και τους αξίζει.

Πρόκειται για μια μπάντα με σοβαρότητα, αλλά και με ικανότητα να διασκεδάζει το ακροατήριο της. Το πλήθος των μελών της επί σκηνής δημιουργεί μια πανηγυρική διάθεση, ενώ extra bonus απόψε ήταν η προσθήκη μιας χορεύτριας που συνόδευσε με τον χορό της το συγκρότημα για ένα τραγούδι, θυμίζοντας μας έντονα την πάλαι ποτέ Exotic των Mary and the Boy.

 

 

 

Chickn

Σειρά έχουν οι Chickn. To συγκρότημα που έχει υποστεί τις περισσότερες ίσως αλλαγές τόσο στην σύνθεσή του, όσο και στον αριθμό των μελών που το απαρτίζουν επί σκηνής από κάθε άλλη αθηναϊκή μπάντα των τελευταίων πέντε ετών, απόψε εμφανίζεται στην σκηνή του AN με αρκετούς μουσικούς στην σύνθεση του και με διάθεση να παίξει αρκετά κομμάτια από τον επερχόμενο δίσκο τους.

Προσωπικά τους βρήκα πολύ πιο ώριμους συνθετικά, με ήχο αρκετά πιο ζεστό και γλυκό (αλλά όχι γλυκερό), περισσότερο μπητλικούς, ίσως λιγότερο πειραματικούς, αλλά θεωρώ ότι αυτό έχει λειτουργήσει υπέρ των τραγουδιών. Η εμφάνισή τους, αν και με γέμισε περιέργεια να ακούσω τον επόμενο δίσκο τους, εμπεριείχε τρωτά σημεία όσον αφορά την σκηνική τους παρουσία, αφού αυτή διακοπτόταν από συνεννοήσεις από σκηνής με τον ηχολήπτη, αλλά και με τον τραγουδιστή τους να μοιάζει διαρκώς on edge, χωρίς όμως αυτό το edge να μετουσιώνεται σε οργή ή κάτι άλλο ακραία rock-n-roll, αλλά σε έναν υφέρποντα εκνευρισμό, ο οποίος έβρισκε τον δρόμο να περάσει και κάτω από την σκηνή.

Ίσως έχει έρθει και πάλι η στιγμή οι Chickn να επιλέξουν το σκηνικό τους στυλ. Λογικό ωστόσο να το ψάχνουν ακόμα, μιας και μουσικά φαίνεται να κινούνται προς νέες κατευθύνσεις.

 

 

Boiler Times

Μετά το ιστορικό AN, σειρά στην ατζέντα μου έχει ένας πολύ πιο νέος (τόσο χρονικά όσο και στην φρεσκάδα του προσανατολισμού του) χώρος της Αθήνας. Το Boiler της οδού Bλαχάβα, το οποίο αν και δεν είναι αμιγώς συναυλιακός χώρος, έχει επιλέξει να γιορτάζει τα γενέθλιά του κάθε χρόνο με ένα τριήμερο από συναυλίες λόκαλ συγκροτημάτων, ένα festival που αποκαλεί Christian Overload. Βοήθειά μας μέρες που είναι.

 

Cathedral Echo

Φέτος την αρχή κάνουν οι "καινούριοι" Cathedral Echo, στην παρθενική τους εμφάνιση επί σκηνής. Έχουν επιλέξει να μας παρουσιάσουν ένα πειραματικά αυτοσχεδιαστικό set, το οποίο μπορεί να βασίζεται σε ήδη υπάρχουσες συνθέσεις, άλλά που απόψε, στην συγκεκριμένη ηχητική του μορφή, θα παιχτεί για χατίρι μας  μόνο μία και μοναδική φορά. Η ανατολίτικη ατμόσφαιρα που έχουν δημιουργήσει στρώνοντας ένα παχύ χαλί στο οποίο κάθονται οκλαδόν δυστυχώς δεν ταιριάζει με τα μελομακάρονα, δηλαδή την χριστουγεννιάτικη πολυκοσμία η οποία δεν μου επέτρεψε να έχω καμία οπτική επαφή με το συγκρότημα κατά την διάρκεια του performance, αλλά μάλλον με τα ράθυμα λουκούμια.

Όσα άκουσα παρακολουθώντας τις φωτεινές αντανακλάσεις του trademark ψυχεδελικού φωτιστικού της σκηνής του Boiler στον τοίχο πίσω τους, είναι μεν κάτι που λείπει ίσως από την αθηναϊκή μουσική σκηνή, καθώς πρόκειται για το μοναδικό pop συγκρότημα της Αθήνας που παίζει με σιτάρ, ωστόσο, σε αντίθεση με όσα είχα ακούσει στο soundcloud τους, στην live εμφάνισή τους η dream pop έμεινε θαμμένη κάτω από τα πέπλα των χιλίων και μιας νυκτών.

Το πλήθος του κόσμου δεν λειτούργησε μεν θετικά στο να δημιουργηθεί η κατάλληλη ατμόσφαιρα για ένα πειραματικό set, από την άλλη, οι δυο μουσικοί θα πρέπει να δουλέψουν ώστε να βρουν την ισορροπία ανάμεσα σε ψυχεδέλεια και dream pop που τόσο όμορφα έχουν αιχμαλωτίσει στις αναρτημένες στο διαδίκτυο ηχογραφήσεις τους και στις live εμφανίσεις τους.

 

 

Acid Barretts

Δραματική αλλαγή κλίματος όταν στην σκηνή ανεβαίνει το έτερο ντουέτο της βραδιάς, δηλαδή οι Acid Barretts. Είχα αρκετό καιρό να δω το συγκρότημα αυτό και ομολογώ ότι μου είχε λείψει. Έτσι, μετά από τον απαραίτητο ανεφοδιασμό με μπίρα, στριμώχτηκα όσο το δυνατόν πιο κοντά στην σκηνή για να μπορέσω να μπορέσω να τους ακούσω αλλά και να τους δω. Ναι, εγώ ήμουν που σας έσπρωχνα με δάχτυλα που κολλούσαν από μελομακάρονα, μέχρι να φτάσω μπροστά μπροστά. Το σπρώξιμο άξιζε κάθε στιγμή, μιας και το συγκρότημα μας επιφύλασσε άλλη μία από τις δυναμικές του εμφανίσεις.

Με ένα set χωρίς διακοπές ανάμεσα στα κομμάτια, που δεν κολλάει ούτε λεπτό, δυνατό όπως ταιριάζει στον ήχο της, έναν ήχο που ενσωματώνει στοιχεία από το shoegaze, το industrial punk, το noise rock, ακόμα και το space psychedelic. Πρόκειται για μια από τις μπάντες που θεωρώ ότι είναι από τις πλέον αδικημένες στην αθηναϊκή μουσική σκηνή αυτή την στιγμή. Πιθανότατα η απουσία drummer να έχει συμβάλλει σε αυτό αφού το ελληνικό κοινό αντιδρά σταθερά στα προηχογραφημένα μέρη. Εκτός από αυτό της dark σκηνής.

Παρά τα προβλήματα που είχαν στο τελευταίο τους κομμάτι (ή εξαιτίας αυτών;) ο τραγουδιστής και κιθαρίστας τους έβγαλε το μένος του πάνω στην κιθάρα του κοπανώντας την βίαια επανειλημμένα επί σκηνής προτού αποχωρήσει από αυτήν αφήνοντας μας με διάθεση να κοπανηθούμε και εμείς στον χορό.

 

 

Wellington Street (+ tsev)

Μέρα δεύτερη στο fest του Boiler, και για αυτήν έχουν επιλεγεί οι Wellington Street + tsev παρέα με Το Κορίτσι Κοιμάται. Καταφθάνω από νωρίς με το γνωστό τάπερ με μελομακάρονα και τις μπίρες που θα το ξεπλύνουν και κατσικώνομαι μπροστά στην σκηνή. Αυτοί οι Wellington Str. είναι μια μπάντα που δεν έχω ξαναδεί live και έχει ήδη τρομάξει το μάτι μου, δεν πιστεύω να παίζουν και αυτοί οκλαδόν και να μην δω πως είναι τα παλικάρια. Αποδεικνύεται ότι, όχι, δεν παίζουν οκλαδόν αλλά κυρίως καθισμένοι στα καρεκλάκια τους. Έχουν απλώσει μπροστά τους ένα αρκετά εντυπωσιακό set up από synths, που ομολογώ ότι με κάνει να ζηλέψω αρκετά.

Το drop beating και τα synths είναι η ραχοκοκαλιά του ήχου τους που εμπεριέχει στοιχεία drum’n’ bass, trip hop, dub και space synth ψυχεδέλειας, συνοδευόμενα από τους ήχους μιας Stratocaster (το μόνο στοιχείο που αν και ενδιαφέρον ως συνδυασμός, πρέπει να βρουν τον τρόπο να ενσωματώσουν κατάλληλα, αφού αυτή τη στιγμή μοιάζει λίγο ξένο σώμα) και τα φωνητικά του τρίτου μέλους της παρέας.

Η εμφάνισή τους εμπεριείχε ακριβώς τις σωστές δόσεις πειραματισμού και χρήσης κλασικών μουσικών δομών, ενώ η χαλαρή τους εμφάνιση επί σκηνής συνέβαλλε τα μάλα στο να δημιουργηθεί η ατμόσφαιρα σπιτικού πάρτυ, από αυτά που όλοι καταλήγουν να χορεύουν αγκαλιασμένοι το πρωί. Με μελομακάρονα. Ή χωρίς. 

 

 

Το Κορίτσι Κοιμάται

Σειρά να ανέβει στην σκηνή έχει το κορυφαίο κατά την γνώμη μου συγκρότημα του εορταστικού τριημέρου του Boiler, δηλαδή οι Το Κορίτσι Κοιμάται. Tην τελευταία φορά που τους είχα δει εμφανίζονταν ακόμα ως ντουέτο με synths και φωνητικά, με τον τραγουδιστή τους να εμφανίζεται επί σκηνής με ένα απαστράπτον ασημένιο φόρεμα με παγέτες. Διαπιστώνω ότι το φόρεμα έχει παραμείνει (το όμορφο αυτό αγόρι δεν έφαγε πολλά μελομακάρονα σε αντίθεση με μένα) αλλά πολλά άλλα έχουν αλλάξει. Όλα προς το καλύτερο.

Οι Το Κορίτσι Κοιμάται εμφανίζονται πια με πλήρες set up, το οποίο περιλαμβάνει synths, κιθάρα, μπάσο, drums. Το κάθε ένα από αυτά τα όργανα έχει προσθέσει νέα στοιχεία στις ήδη όμορφες συνθέσεις τους. Τα drums και η κιθάρα το roughness, την αλητεία και την αγριάδα του rock’n roll, που όμως εμπεριέχει τρυφερότητα και αθωότητα. Σκεφτείτε Lou Reed και The Velvet Underground. Τα synths τους έχουν τον πιο γλυκό ήχο από ποτέ, δημιουργούν αβίαστα μια κινηματογραφική, λιντσική ατμόσφαιρα, σκοτεινή όσο και βελούδινη. To μπάσο δίνει το απαραίτητο funk sleaziness. Τα φωνητικά είναι τόσο σωστά παράφωνα, εύθραυστα και αιωρούνται τόσο μετέωρα που σε κάνουν να λιώνεις. Ο τραγουδιστής τους, με την κόκκινη κιθάρα και το φόρεμα του, είναι ένας χαρισματικός frontman.

Όλα αυτά τα στοιχεία έχουν αναμειχθεί με ακριβώς τις σωστές αναλογίες στην συνταγή που μας σερβίρουν οι To Κορίτσι Κοιμάται απόψε και τους καθιστούν κατά την γνώμη μου μία από τις καλύτερες αθηναϊκές μπάντες αυτή την στιγμή. Δεν θα φάω άλλα μελομακάρονα απόψε και θα το γυρίσω στην vodka.

 

 

 

Papithedog TV

Τρίτη και τελευταία ημέρα για το fest του Boiler, όχι όμως και φαρμακερή, αλλά πολύ γλυκιά. Τι στο καλό, τόσα μελομακάρονα πια, κοντεύω να πάθω ζάχαρο. Απόψε θα ακούσω τους Κοοnoopomana μαζί με τους Papithedog TV.  Oι Papithedog TV είναι το pet project της κιθαρίστριας των The Callas, Χρυσάνθης. Και όταν λέω pet project, δεν πρόκειται για σχήμα λόγου, αλλά για κυριολεξία, μιας και όλα τα τραγούδια του συγκροτήματος είναι γραμμένα για τον σκύλο της Χρυσάνθης, τον Papi. Ουσιαστικά πρόκειται για ερωτικά τραγούδια, που θα μπορούσαν να απευθύνονται σε ένα κορίτσι ή σε ένα αγόρι, όμως απευθύνονται σε έναν σκύλο. Δύο κορίτσια επι σκηνής, καθισμένα εκατέρωθεν ενός tom, το οποίο χτυπούν ρυθμικά, με τις κιθάρες τους και τις όμορφες κοριτσίστικες φωνές τους, μας παραδίδουν ένα set που μας μεταφέρει στα γυμνασιακά μας χρόνια, όταν ξεροσταλιάζαμε για κάποιον συμμαθητή μας. Ε, όχι εγώ, οι άλλες. O ήχος τους μας θυμίζει την art pop των early 90s και τα novelty bands που ήταν τότε δημοφιλή. Είναι όμως ταυτόχρονα φρέσκος και γλυκός, όσο τα δυο κορίτσια του συγκροτήματος.

 

 

Koonoopomana

Τέλος του festival με Koonoopomana, επεισοδιακό όσο ταιριάζει σε ένα μέρος όπως το Boiler που είναι από τους λίγους “ατρόμητους” χώρους που δεν διστάζουν να πειραματιστούν, σε βάρος πολλές φορές της εμπορικότητας αλλά προς όφελος της ποιότητας. Η μπάντα έχει προλάβει μόλις να ζεσταθεί και παίζει ήδη για μας ένα set όντας σε πολύ καλή φόρμα, σε ύφος λιγότερο punk και περισσότερο garage και ψυχεδέλεια, κάτι που νομίζω τους ταιριάζει περισσότερο, όταν σπάει ο ιμάντας της μπότας των drums.

Διακοπή για επιδιορθώσεις που όμως δεν κρατάνε για πολύ, στην συνέχεια ο drummer σηκώνεται όρθιος και παίζει χωρίς drums, λένε να σταματήσουν, το κοινό δεν τους αφήνει, χορεύει και ζητάει και άλλο, επιστρατεύεται ένα ακόμα μέλος στα κρουστά, όλα τα μέλη αλλάζουν θέση στα όργανα σε ένα γαϊτανάκι χωρίς μπότα στα drums αλλά με πανηγυρική διάθεση και όλη την άγρια χαρά και τον απρόβλεπτο χαρακτήρα του rock’n’roll.Και μπίρες με μελομακάρονα.

Και του χρόνου rock'n'roll.

 

Διοργάνωση X-Mas Explode Festival : Evacuate Prods & events

Διοργάνωση Christian Overload Festival : Boiler