Sad Lovers & Giants - Live @ An Club, Athens

Πολύ μικρό αποδείχτηκε το ΑΝ Club για τους Sad Lovers & Giants. Παρά την δεύτερη ημερομηνία που προστέθηκε σε αυτήν της αρχικά ανακοινωθείσας 1ης Μαρτίου, και το Σάββατο 2 Μαρτίου, επικράτησε το αδιαχώρητο στο ιστορικό venue των Εξαρχίων, αποδεικνύοντας για μία ακόμη φορά ότι οι Άγγλοι έχουν πολλούς φίλους στην χώρα μας. Τέτοιο ήταν το πλήθος μάλιστα, που αρχικά φοβηθήκαμε ότι το ClockSound θα “παρακολουθούσε” την συναυλία κρυμμένο πίσω από μια κολόνα και θα αναγκαζόταν να γράψει αυτές τις γραμμές δίχως να έχει αποθηκεύσει στην βραχύχρονη μνήμη του κανένα οπτικό ερέθισμα που να αφορά τα μέλη του συγκροτήματος. Ωστόσο, (και χωρίς να αναγκαστεί να σπρώξει ή να χύσει σημαντική ποσότητα από την μπύρα που βαστούσε στωικά) σύντομα κατάφερε να βρεθεί σε προνομιακή θέση από την οποία οι SLG του ήταν ορατοί.

 

Photo by Diana Kalimeri

 

Από εκεί είδε τους Άγγλους να στέκονται επί σκηνής, όλοι με τα μυωπικά γυαλιά τους, (πλην του drummer), τα γκρίζα τους περιποιημένα μαλλιά και τα μαύρα τους ρούχα, φέρνοντάς του στο νου παλαίμαχους rockers που μαζεύονται τις κυριακές σε κάποιο studio για πρόβα ακολουθούμενη από pints μαύρης μπίρας και lager, ενώ τις υπόλοιπες μέρες εργάζονται σε εταιρείες ΙΤ ή ως καθηγητές κολεγίων. 

 

Photo by Diana Kalimeri

Αλλά, βεβαίως, σκεπτόμενο και συγκροτημένο καθώς είναι, το ClockSound δεν αφήνεται ποτέ να το παρασύρουν οι πρώτες εντυπώσεις και οι προσωπικές του συμπάθειες (ή σχεδόν ποτέ αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης). Ας περάσουμε λοιπόν στον πυρήνα της εμφάνισης των SL&G. 

Το 2ο set τους στην Αθήνα επέλεξαν να το χτίσουν προοδευτικά. Ξεκίνησαν με την ήρεμη δύναμη των In Flux και Αlaska, και από εκεί μας οδήγησαν με σταθερά βήματα στον κόσμο τους, σε μια βραδιά που όσο περνούσε η ώρα εντεινόταν, τόσο σε ρυθμό, όσο και σε διάθεση, διατηρώντας παράλληλα την ομοιογένειά της. Οι συνθέσεις των SLG διακατέχονται εξάλλου από ομοιομορφία στις τονικότητες και στις κλίμακες, γεγονός που σε μια συναυλία μπορεί να λειτουργήσει θετικά ή αρνητικά. Στην περίπτωση αυτή, το στοιχείο αυτό αποδείχτηκε πλεονέκτημα και θα εξηγήσουμε παρακάτω γιατί. 

 

Photo by Diana Kalimeri

Με το τέταρτο κομμάτι, τόσο το τέμπο και όσο η ενέργεια ανέβηκαν σκάλα. Παρά το γεγονός ότι οι Sad Lovers & Giants έχουν περάσει αρκετές περιόδους αδράνειας, το ότι μετράνε πλέον τόσα χρόνια ύπαρξης ως συγκρότημα, έχει επιδράσει θετικά πάνω τους. Πρόκειται για ένα σύνολο δεμένο, στο οποίο το κάθε μέλος έχει και ξέρει τον ρόλο του επί σκηνής, ο ήχος τους είναι δουλεμένος στο σύνολό του, ο ρυθμός τους είναι εγγενής και αυθόρμητος. 

Όλη η μπάντα ήταν εξαιρετικά ευδιάθετη και επικοινωνιακή και κυρίως ο τραγουδιστής Garce Allard, ή τουλάχιστον για αυτόν κυρίως μπορέσαμε να σχηματίσουμε άποψη, μιας και ως είθισται στα περισσότερα συγκροτήματα, είναι ο άνθρωπος που έχει αναλάβει στο μεγαλύτερο βαθμό το κομμάτι της επαφής από σκηνής με το κοινό. Όταν δεν μας μιλούσε λέγοντας μας αστεία, ή και σε κάποιες στιγμές προτρέποντας μας σε αυτοσυγκράτηση ( “Calm yourself Madam!” είπε στην κυρία που τόσο επίμονα ζητούσε το 50:50), τραγουδούσε με την γεμάτη συναίσθημα φωνή του, η οποία πέρα από το να έχει μείνει αναλλοίωτη, έχει ίσως και βελτιωθεί.

 

Photo by Diana Kalimeri

 

Ο Allard έχει με τα χρόνια εξελιχτεί σε έναν crooner που φέρνει στο μυαλό τον Morrissey. O ίδιος μάλιστα κατά την διάρκεια του live αναφέρθηκε στον Moz, προκειμένου να τονίσει ότι παρ’ όλο που πολύ συχνά του επισημαίνουν ότι κάποιες συνθέσεις των Sad Lovers & Giants (συγκεκριμένα μιλούσε για το “Lost In a Moment”) παραπέμπουν στην μπάντα από το Manchester, πρόκειται για κομμάτια που γράφτηκαν μήνες πριν το “Hand in Glove”.

Λίγο αργότερα, ο Allard ανέφερε ότι για ορισμένες κυκλοφορίες του, το συγκρότημα ανέμενε ότι αυτό θα ήταν το breakthrough του για την μεγάλη επιτυχία. Ένα breakthrough που όμως δεν ήρθε ποτέ. Oι SLG ποτέ δεν απέκτησαν το status των Smiths. Ερχόμενοι από μια άλλη εποχή, όπου οι εταιρείες ήταν αυτές που “ανέβαζαν” και “κατέβαζαν” τα ονόματα, αποφασίζοντας ποιος θα γίνει γνωστός και ποιος όχι, είναι λογικό που οι Sad Lovers and Giants αισθάνονται όχι μόνο χαρούμενοι, αλλά και δικαιωμένοι κάθε φορά που έρχονται στην Ελλάδα και βλέπουν πλήθη να συρρέουν για αυτούς, όπως το Σάββατο στο ΑΝ. Όπως επεσήμαναν άλλωστε, η Αθήνα είναι το αγαπημένο τους μέρος για συναυλίες. 

 

Photo by Diana Kalimeri

Όντως, ακούγοντας τες ζωντανά, αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι συνθέσεις των SLG είναι συνθέσεις που άντεξαν στον χρόνο. Αυτό είναι το στοίχημα που κερδίζουν μπάντες από το παρελθόν κάθε φορά που εμφανίζουν τα τραγούδια τους ζωντανά. Ο ηλικιακός μέσος όρος του κοινού στο ΑΝ αποδείκνυε ότι τα κομμάτια τους αφορούν ακόμα τους νέους.

Όμως, οι Sad Lovers & Giants, κατορθώνουν πολύ περισσότερα από αυτό, αφενός έχουν καινούρια τραγούδια, καινούρια καλά τραγούδια που περιέχονται στο πολύ πρόσφατο album τους “Mission Creep” και κάποια από τα οποία έπαιξαν για το κοινό που παραβρέθηκε στην σκηνή των Εξαρχίων το Σάββατο και την Παρασκευή.

Αφετέρου, και για να επιστρέψουμε σε αυτό που αναφέραμε στην αρχή περί ομοιογένειας, ξέρουν τον τρόπο να τα τοποθετήσουν στο setlist τους προκειμένου να τα παρουσιάσουν με τρόπο που θα κάνει τον κόσμο που έχει έρθει να τους ακούσει να διασκεδάσει: σε ένα όμορφο σφιχτό σύνολο, με τις διαθέσεις να μεταβάλλονται ανεπαίσθητα αλλά καίρια, με τον ρυθμό να ανεβοκατεβαίνει όσο χρειάζεται για να κρατά το ενδιαφέρον μας για ένα σύνολο από τραγούδια που δημιουργούν μια πολύ συγκεκριμένη ατμόσφαιρα. Φυσικά κράτησαν τα “hits” τους “Things we never did” και “50:50” για το τέλος, το πρώτο του κανονικού set τους και το δεύτερο για το encore. 

 

Photo by Diana Kalimeri

 

Προσωπικά, είμαι από αυτούς τους ανθρώπους που δεν νιώθουν την ανάγκη να δουν επί δύο ακόμα και μία ώρα έναν καλλιτέχνη επί σκηνής, ακόμα και τον πιο αγαπημένο, για να πουν ότι “χόρτασαν”. Τις περισσότερες φορές το ενδιαφέρον μου μετά την μέση αποσπάται.

Στην περίπτωση των Sad Lovers & Giants, παρόλο που δεν περιλαμβάνονται στη λίστα με τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες (μολονότι τους εκτιμώ), σχεδόν δεν κατάλαβα πως πέρασε μιάμιση ώρα. Επιπλέον, βγήκα από το ΑΝ, με τον ήχο τους “Colourless dream” ακόμα στα αυτιά μου, στην σαββατιάτικη νύχτα με όρεξη για ζωή.