H συνάντησή μας με τον Palmbomen II στο Romantso

Λίγο πριν την εμφάνισή του σε ένα από τα κορυφαία festivals, το Primavera, φεστιβάλ το οποίο το ClockSsound έχει προσκληθεί να καλύψει επίσημα, και με αφορμή το άψογο live του στο Romantso (διαβάστε εδώ την κριτική μας), ως καλεσμένος του Κορμοράνου, ο Ολλανδός dj και παραγωγός Κai Hugo, aka Palmbomen II, μίλησε μαζί μας επί αθηναϊκού εδάφους.

Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε κάπου στο μαλακό υπογάστριο της πόλης, στην πλατεία Κάνιγγος. Ο Kai απολογήθηκε για το jet lag που του είχε προκαλέσει η πτήση από το Los Angeles, το οποίο ωστόσο δεν τον εμπόδισε να είναι εξαιρετικά ευγενής, φιλικός και ευδιάθετος. Άφησε παράμερα τα κρητικά φαγητά που απολάμβανε, πρότεινε να βγούμε στην στοά για να είμαστε πιο ήσυχα και κάθισε μαζί μας στα σκαλιά μιας πολυκατοικίας. Εκεί, απάντησε στις ερωτήσεις μας για το πως και γιατί έχει επιλέξει να φτιάχνει μουσική μόνο με hardware, γιατί μισεί την νοσταλγία, πως κατάφερε να μετατρέψει τα κομμάτια του σε πορτραίτα πλασματικών χαρακτήρων και ποια είναι τα πράγματα που τον κρατάνε φρέσκο μουσικά.


Άννα Λεύκα: Kai, μόλις πέταξες στην Αθήνα κατευθείαν από το Λος Άντζελες όπου ζεις εδώ και πόσα χρόνια τώρα;

Κai Ηugo: Τρία χρονια...όχι, τέσσερα χρόνια.

 

A.Λ.: Γιατί αποφάσισες να μετακομίσεις εκεί σε σχέση με το μουσικό σου project και πώς έχει εξελιχθεί αυτή η απόφαση μέχρι σήμερα;

Κ.Η.: Αποφάσισα να μετακομίσω εκεί όταν άρχισα το project Palmbomen II επειδή ήταν σαν ένα νέο ξεκίνημα για μένα. Σε εκείνο το χρονικό σημείο έφτιαξα ένα live set, το οποίο είναι και ο εξοπλισμός με τον οποίο θα παίξω εδώ απόψε. Με αυτό το live set μπορώ πια να φτιάξω τη μουσική μου, ώστε να μπορώ να την μεταφράσω σε live πολύ εύκολα. Κυριολεκτικά, είμαι εδώ με το στούντιό μου και κυριολεκτικά το live set μου είναι το studio μου. Λόγω αυτής της ρύθμισης ήμουν πια αρκετά ευέλικτος και μπορούσα εύκολα να μετακινηθώ με το στούντιο μου. Είναι ένα studio φορητό. Είναι το ίδιο με το να είμαι σε περιοδεία και να μένω σε κάποιο ξενοδοχείο για δύο ημέρες: μπορώ να στήσω το live set μου, το οποίο είναι και το στούντιο μου και να φτιάξω τραγούδια. Αυτό με κάνει πραγματικά φορητό. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μπορούσα πλέον να εγκατασταθώ οπουδήποτε ήθελα, συμπεριλαμβανομένου του Λος Άντζελες.

Άρχισα επίσης να γυρίζω φιλμ στο Λος Άντζελες. Ήθελα να δουλέψω μια ταινία, αλλά δεν το είχα κάνει ποτέ πριν. Έτσι, στο Λος Άντζελες άρχισα να γυρίζω φιλμ. Έφτιαχνα ήδη μουσική για ταινίες και ήθελα να δουλέψω σε soundtrack για ταινίες εκεί. Οπότε, υποθέτω μετακόμισα για πολλούς λόγους.

 

Photo by Eirini Kampitsi

A.Λ: Από το Palmbomen μέχρι το Palmbomen II αποφάσισες να μετακινηθείς από το να παίζεις τη μουσική σου ζωντανά με μπάντα στο να παίζεις εντελώς μόνος. Ποιες αλλαγές έφερε αυτό στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανεσαι τη μουσική σου και πως επηρέασε το project σου;

K.H.: Στο project Palmbomen ήμουν επίσης εγώ που έφτιαχνα τη μουσική μόνος μου. Στη συνέχεια προσπαθούσα να την μετατρέψω σε live μαζί με την μπάντα και αυτό ήταν πραγματικά δύσκολο γιατί τα τραγούδια δεν γράφτηκαν ποτέ για να τα παίξουν τρία άτομα. Γι 'αυτό έπρεπε να έχουμε backing tracks και προηχογραφημένα drums και ήταν πραγματικά δύσκολο να βγάλουμε τον σωστό ήχο, έτσι αγωνιζόμασταν. Δυσκολίες και με το touring επίσης, υπήρχε ένα μεγάλο set up, τρία άτομα και τεχνικοί.

Με το Palmbomen II είναι πολύ εύκολο να μετατρέψω το υλικό που έχω σε μια ζωντανή εμφάνιση. Έχω το live set μου με το οποίο φτιάχνω τα τραγούδια μου και κυριολεκτικά το μόνο που έχω να κάνω είναι να το πάρω μαζί μου όπως τώρα για να παίξω αυτά τα τραγούδια. Όποιο και αν είναι το τραγούδι που έκανα χθες στο στούντιό μου, μπορώ να παίξω τώρα απευθείας χωρίς να χρειάζεται να το μετατρέψω σε κάτι άλλο. Πριν από αυτό έπρεπε να μετατρέψω αυτά τα τραγούδια που δεν φτιάχτηκαν για μπάντα ή από μπάντα ώστε να τα φέρω ζωντανά στο κοινό και αυτό ήταν δύσκολο. Αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο ήθελα να εγκαταλείψω το Palmbomen, επειδή δεν αισθανόμουν φυσικά. Ήθελα να ενεργώ πια με τέτοιο τρόπο ώστε η σχέση μεταξύ ζωντανής εμφάνισης και στούντιο να αισθάνεται φυσική.

 

Α.Λ.: Οπότε αυτός ήταν και ο λόγος που αποφάσισες να κρατήσεις το ίδιο όνομα και απλά να προσθέσεις το ΙΙ.

Κ.Η.: Ναι, ήταν επίσης και σαν ένα αστείο, όπως και η ταινία "Rocky II", αλλά επίσης μου αρέσει να διατηρώ την σύνδεση με το αρχικό project. Επειδή o Palmbοmen είμαι ακόμα εγώ.

 

A.Λ.: Αυτή η σύνδεση που μόλις έκανες ανάμεσα στο όνομα του μουσικού σου project με το όνομα μιας ταινίας είναι πολύ ενδιαφέρουσα γιατί έχεις μια πολύ οπτική όψη στη μουσική σου. Επίσης, κάνεις τα δικά σου βίντεο για τα κομμάτια σου, τα οποία βίντεο έχουν πολύ συγκεκριμένη αισθητική. Έχεις ακόμη δηλώσει ότι αντλείς έμπνευση από οπτικά πράγματα όπως τηλεοπτικές σειρές. Πώς βλέπεις τη σχέση μεταξύ ήχου και εικόνας;

Κ.Η.: Η σύνδεση για μένα είναι ότι μου αρέσει να δημιουργώ κόσμους και για μένα οι εικόνες ανήκουν σε αυτούς τους κόσμους. Οι εικόνες και οι ήχοι πάνε μαζί για να δημιουργήσουν έναν κόσμο. Πριν φτιάξω το πρώτο album μου ως Palmbomen II, το οποίο ονομάζεται επίσης “Palmbomen II”, δεν είχα κάνει ποτέ βίντεο. Είχα προσπαθήσει να συνεργαστώ με σκηνοθέτες και ποτέ δεν μου άρεσε πολύ. Μόλις έκανα αυτό το άλμπουμ, άρχισα να γυρίζω το πρώτο μουσικό βίντεο για το album, το οποίο ήταν και το πρώτο μουσικό βίντεο που έφτιαξα ποτέ και ουσιαστικά η πρώτη φορά που άγγιζα βιντεοκάμερα. Ήταν για ένα τραγούδι που ονομάζεται Leo Danziger. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που πρόσθεσα εικόνες στα τραγούδια μου.

 

Α.Λ.: Στο "Palmbomen II”, το πρώτο άλμπουμ σου ως Palmbomen ΙΙ, όλα τα τραγούδια παίρνουν τα ονόματά τους από τους δευτερεύοντες χαρακτήρες της τηλεοπτικής σειράς X- Files. Πώς είχες αυτήν την ιδέα (εκτός από την αγάπη σου για το Korg Wavestation, το οποίο επίσης χρησιμοποιείται στο soundtrack της σειράς);

Κ.Η.: Ήρθε γιατί την περίοδο που έκανα το άλμπουμ παρακολουθούσα φανατικά όλες τις σεζόν των X-Files. Την εβλεπα ξανά και άρχισα να φτιάχνω μια λίστα ονομάτων που μου άρεσαν, απλά αισθητικά. Στη συνέχεια προσπάθησα να τα συνδέσω με τα τραγούδια, όποτε έφτιαχνα ένα τραγούδι. Με κάποιο τρόπο ταίριαζαν αλλά λόγω αυτού ήταν πραγματικά δύσκολο να αναγνωρίσω κάθε φορά το τραγούδι γιατί το όνομά του δεν μου έλεγε τίποτα. Στην αρχή δεν μπορούσα να πω ποιο τραγούδι έχει ποιο όνομα.

Συνήθως ονομάζει κανείς ένα τραγούδι κάτι σαν "Blue Ocean" και έπειτα έχει αυτή την εικόνα στο μυαλό του και το συνδέει για παράδειγμα με τον μπλε ωκεανό, αλλά στην περίπτωση μου κάθε κομμάτι είχε ένα όνομα όπως το "Corina Sayles" που δεν μου έλεγε κάτι. Έτσι, όταν άρχισα να γυρίζω (τα βίντεο για τα κομμάτια) έγινε μια τυχαία σύνδεση γιατί, καθώς έφτιαχνα πορτρέτα, συνέδεσα κάθε όνομα με το πρόσωπο που τράβαγα κάθε φορά. Έτσι το όνομα του τραγουδιού έγινε το άτομο που βιντεοσκοπούσα κάθε φορά. Τώρα ξέρω ποια είναι η Cindy Savalas. Γιατί έκανα ένα πορτρέτο της. Διαφορετικά δεν θα ήξερα. Δημιούργησα χαρακτήρες που ανήκουν σε αυτά τα ονόματα.

Photo by Eirini Kampitsi

 

Α.Λ.: Ο τρόπος που δουλεύεις και ηχογραφείς τη μουσική σου είναι πολύ προσωπικός και συγκεκριμένος όσον αφορά στη διαδικασία. Θα μπορούσες να τον περιγράψεις για τους αναγνώστες μας;

K.H.: Πρώτα απ 'όλα, όλα όσα ακούτε στο δίσκο παίζονται ζωντανά από εμένα, όχι από ηλεκτρονικούς υπολογιστές, είναι απλώς γνήσια εγώ, όπως παίζω ζωντανά, αλλά η διαφορά είναι ότι καταγράφω το αποτέλεσμα σε tape recorder στο τέλος, σε ένα συγκεκριμένο μαγνητόφωνο που έχω στο σπίτι. Τουλάχιστον αυτό έκανα μέχρι τώρα, μέχρι τα δύο τελευταία άλμπουμ. Τα κατέγραψα σε ένα συγκεκριμένο μονοφωνικό καταγραφέα, ένα κανάλι ταινίας. Επομένως δεν μπορώ να αλλάξω τίποτε μετά. Δουλεύω επίσης μόνο μια μέρα σε κάθε τραγούδι.

Α.Λ.: Γιατί μόνο μία ημέρα για κάθε ένα τραγούδι;

Κ.Η. : Γιατί θέλω να βρίσκομαι μέσα στη στιγμή. Θέλω να δημιουργώ τραγούδια και θέλω να είμαι πολύ ενθουσιασμένος όταν το καταγράφω. Επίσης, αν εργάζομαι για ένα μήνα για τη δημιουργία μουσικής, κατά τη διάρκεια αυτού του μήνα μπορεί να φτιάξω σαράντα έως πενήντα τραγούδια και σε αυτή την ομάδα τραγουδιών υπάρχουν τόσο πολλά που μπορώ να αντλήσω και όλα είναι πραγματικά φρέσκα γιατί δεν δούλευα τρεις εβδομάδες σε ένα τραγούδι. Αυτός ο τρόπος δουλειάς με κρατά πραγματικά φρέσκο.

Α.Λ.: Γιατί μόνο hardware και κανένα λογισμικό, ή σχεδόν κανένα λογισμικό;

K.H.: Χρησιμοποιώ το λογισμικό στο τέλος. Επειδή τζαμάρω, μπορεί να παίζω για πολλή ώρα, καθώς δεν μπορώ να κάνω όλες τις αλλαγές τόσο γρήγορα με τα μηχανήματά μου, οπότε πολλές φορές τα κομμάτια μου έχουν διάρκεια δέκα λεπτά ή έντεκα λεπτά. Οπότε στο τέλος τα κόβω με το Ableton στα 4-5 λεπτά, ώστε να μοιάζουν περισσότερο με τραγούδια. Αλλά επίσης μου αρέσει να χρησιμοποιώ μόνο hardware γιατί έτσι δεν μπορείς να εξαπατήσεις αλλά και επειδή θέλω να μπορώ να μετατρέπω τις ηχογραφήσεις σε ζωντανές εμφανίσεις πολύ εύκολα.

Οι υπολογιστές είναι δύσκολο να χρησιμοποιηθούν ζωντανά. Νομίζω επειδή οι άνθρωποι ποτέ δεν ξέρουν πραγματικά τι συμβαίνει όταν ένας μουσικός χρησιμοποιεί υπολογιστή. Και στις δικές μου εμφανίσεις βέβαια, πολλοί άνθρωποι δεν ξέρουν τι συμβαίνει, αλλά υπάρχουν και πολλοί άνθρωποι που μπορούν να το καταλάβουν και είναι ενθουσιασμένοι γιατί ξέρουν τι συμβαίνει και με βλέπουν να παίζω ζωντανά. Με έναν υπολογιστή, κάποια πράγματα μπορεί να παίζονται ζωντανά και ίσως υπάρχουν επίσης κάποια προηχογραφημένα μέρη. Υπάρχει μεγαλύτερη δυνατότητα να εξαπατήσει κανείς ή ίσως να μην θέλει να πάρει μαζί του ένα συνθεσάιζερ που έχει στο σπίτι οπότε να το ηχογραφήσει σε ένα backing track. Η οριοθέτηση του είναι ζωντανό και τι όχι γίνεται πραγματικά ασαφής.

Με το MPC μου, τα synthesizers μου και τα drum machines μου παράγω τα πάντα επί τόπου. Αυτό πρώτα απ 'όλα είναι για μένα πολύ διασκεδαστικό. Είναι το ίδιο με τον τρόπο που δεν θέλω να δουλεύω σε ένα τραγούδι για περισσότερο από μία μέρα. Θέλω να διασκεδάζω με τον εαυτό μου. Με αυτό το setup διασκεδάζω γιατί δημιουργώ μουσική όλη την ώρα και είναι μια αυθόρμητη διαδικασία, έτσι είμαι ελεύθερος να αυτοσχεδιάσω και να πειραματιστώ.

Α.Λ.: Δουλεύεις κάθε τραγούδι μόνο μια ημέρα και ο τρόπος εγγραφής δεν σoυ επιτρέπει να επιστρέψεις και να κάνεις αλλαγές. Ωστόσο, η μουσική σου έχει μια πολύ νοσταλγική, ρετρό αίσθηση σαν να ξαναεπισκέπτεσαι το παρελθόν. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτά τα δύο πράγματα έρχονται σε αντίθεση. Ποια είναι η σχέση σου με το χρόνο;

Κ.Η.: Μου αρέσει πολύ η ιδέα του να κάνεις κάτι μία φορά και να μη μπορείς να γυρίσεις πίσω. Υπάρχει μια διαδικασία που ονομάζεται ανάκληση φωτογραφιών, σε έναν υπολογιστή ονομάζεται ανάκληση, επειδή μπορείς να επιστρέψεις σε έργα και να αλλάξεις τα πράγματα που δεν σου αρέσουν, αλλά κάτι τέτοιο σε απομακρύνει από τα πράγματα που κάνεις αυτή τη στιγμή. Σε καθιστά ικανό να προσπαθείς να τελειοποιείς κάτι μέχρι να πεθάνει. Μπορεί να αλλάξεις μικρά πράγματα έτσι ώστε να το κάνεις τέλεια στα μάτια σου, αλλά μπορεί επίσης να το κάνεις βαρετό ή μπορεί να εργαστείς για εβδομάδες σε ένα κακό τραγούδι. Δουλεύοντας με αυτό τον τρόπο μπορώ να περιορίσω τον εαυτό μου και τελικά να αποφασίσω τι είναι πραγματικά καλό.

Έχω ένα πραγματικά μεγάλο πρόβλημα με τη λέξη νοσταλγία γενικά, γιατί η νοσταλγία είναι σαν να ονειρεύεσαι ένα παρελθόν που έχει φύγει. Ειδικά αυτές τις μέρες νομίζω ότι είναι μια επικίνδυνη λέξη με κάποιο τρόπο. Με κάνει να αισθάνομαι ότι οι άνθρωποι θέλουν να πάνε πίσω στη δεκαετία του '80 ή του '90, γιατί ήταν καλύτερα χρόνια εκείνη την εποχή, σαν το "Make America Great Again".

Νομίζω ότι είναι ενδιαφέρον να εμπνέεται κανείς από ορισμένα πράγματα που συνέβησαν μια άλλη εποχή, όπως οι περιορισμοί που υπήρχαν κάποτε. Δεν χρειάζεται πια να υπόκειμαι σε αυτούς τους περιορισμούς, επειδή έχουμε υπολογιστές, αλλά μου αρέσει αυτός ο τρόπος δουλειάς με κάνει αυθόρμητο.

Αλλά μου αρέσουν πολύ και οι υπολογιστές, το γεγονός ότι μπορώ να κατεβάσω τραγούδια δωρεάν οπουδήποτε θέλω. Ο συνδυασμός είναι ωραίος. Υποθέτω ότι μπορώ να εμπνευσθώ από τα πράγματα του παρελθόντος, αλλά νομίζω ότι στο τέλος, το κύριο πράγμα είναι ότι η ηχογράφηση σε tape recorder και o lo-fi εξοπλισμός το κάνουν ευκολότερο για μένα. Ο συγκεκριμένος εξοπλισμός κρύβει όλες τις λεπτομέρειες και έτσι να μπορώ να δουλέψω πολύ γρήγορα, να κρύψω λεπτομέρειες κάτω από το στρώμα της ταινίας και να μιξάρω με ταχύτητα.

Εάν έχει κανείς ένα σούπερ hi-fi ήχο, πρέπει να κάνει περισσότερη δουλειά. Εγώ είμαι πιο τραχύς, είμαι περισσότερο ένας αφηρημένος ζωγράφος παρά ένας ακριβής απεικονιστής αναπαραστάσεων της πραγματικής ζωής. Μισώ ότι αυτό πρέπει να συνδέεται per se με τη δεκαετία του '80 ή τη νοσταλγία ή το lo-fi ή το old school και το ρετρό, αλλά υποθέτω ότι η διαδικασία και ο τρόπος ηχογράφησης που έχω επιλέξει το προκαλεί αυτό.

 

Photo by Eirini Kampitsi

 

A.Λ.: Μιλώντας για τον αυθορμητισμό και την συνεργασία με φίλους. Συνεργαστήκατε με τον Betonkust στο "Center Parcs" LP (μεταξύ άλλων). Πώς δουλεύετε όταν εργάζεστε μαζί; Επίσης, αποφασίσατε εκ των προτέρων να επισκεφθείτε το Center Parcs (ένα παρακμιακό πάρκο διακοπών) προκειμένου να ηχογραφήσετε εκεί ή συνέβη να βρεθείτε εκεί οπότε και γράψατε;

Κ.Η.: Θέλαμε πραγματικά να πάμε εκεί. Υποθέτω ότι το Center Parks είναι ένα νοσταλγικό μέρος επειδή είναι ένα μέρος όπου πηγαίναμε όταν ήμασταν παιδιά. Επίσης, είναι πρακτικό θέμα. Αυτό που κάνω πολύ, όταν πηγαίνω διακοπές, είναι να παίρνω το live set μου και να δουλεύω εκεί. Είναι το ίδιο πράγμα κάπως. Μου αρέσει να νοικιάζω ένα σπίτι στην Ολλανδία, όπως στο Center Parks, όπου μπορείς να απομονωθείς από τον κόσμο. Πήγαμε εκεί σε χαμηλή περίοδο, οπότε δεν υπήρχε κανείς στο πάρκο. Ήμασταν σχεδόν απομονωμένοι, κολυμπούσαμε μόνοι μας στην πισίνα και άλλα τέτοια πράγματα. Αυτή είναι μια πραγματικά ωραία ατμόσφαιρα για να δημιουργήσεις μουσική. Επίσης, επειδή νοικιάζεις ένα σπίτι, έχεις ένα συγκεκριμένο αριθμό ημερών στην διάθεσή σου. Φτιάχναμε κυριολεκτικά τρία ή τέσσερα τραγούδια την ημέρα. Επίσης το πρώτο τραγούδι που κάναμε στο Center Parcs ήταν το 24x33. Και είμαι πραγματικά χαρούμενος που έγινε ένα άλμπουμ.

 

A.Λ.: Μία τελευταία ερώτηση, σου αρέσουν πολλά διαφορετικά μουσικά είδη, από το house μέχρι το Italo και από το techno μέχρι το new beat. Αυτά τα διαφορετικά είδη μουσικής αντιστοιχούν σε διαφορετικές διαθέσεις. Η μουσική σου περιλαμβάνει επίσης ευφορικά χαρούμενα στοιχεία που τα μπλέκει με πιο σκοτεινά και μελαγχολικά. Είναι κάτι που προσπαθείς και κάνεις ή είναι κάτι που σου βγαίνει φυσικά;

Κ.Η.: Έρχεται φυσικά. Αλλά νομίζω ότι βαριέμαι αν κάτι αντιστοιχεί μόνο σε μια διάθεση όλη την ώρα. Μου αρέσουν οι djs που πηγαίνουν σε πολλά μέρη. Εάν κάτι είναι, για παράδειγμα, σκοτεινό όλη την ώρα, τότε δεν υπάρχει δυναμική. Μου αρέσει όταν κάτι είναι πιο σκοτεινό για μια στιγμή και μετά πιο ελαφρύ γιατί τότε το σκοτάδι είναι πιο σκοτεινό και το φως πιο φωτεινό. Μου αρέσει η μελαγχολία και νομίζω ότι η μουσική μου έχει κάποιο σκοτάδι και κάποιο φως. Πρέπει να υπάρχει ισορροπία.

 

*Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τους Rick από την ismusic και τον Κορμοράνο για τη συνεργασία τους ώστε να πραγματοποιηθεί αυτή τη συνάντηση.

English Version

Shortly before appearing at Primavera, one of the most important festivals worldwide, a festival that ClockSound has been invited to cover officially, and with the occasion of his breathtaking live appearance at Romantso (you can read our review here), as a guest of Kormoranos, the Dutch dj and producer Kai Hugo, aka Palmbomen II, spoke with us in Athens. Our meeting took place somewhere in the soft underbelly of the city, at Kanigos Square. Kai kindly apologised to us for his jet lag, a side effect of his flight straight from Los Angeles, which however didn’t prevent him from being extremely friendly and in high spirits. He left aside the Cretan foods he was enjoying at the moment and suggested that we stepped outside. Sat on the staircase of a neighbouring block of flats, he answered our questions on what he makes music using hardware, why he hats nostalgia, how he managed to turn his songs into portraits of fictional characters and which are the things that keep hime musically fresh.

 

A.L.: Kai, you flew to Athens from Los Angeles where you’ve been living for how many years now? 

K.H.: Three years, not four years.

 

A.L.: Why did you decide to move there in relation to your music project and how has it worked out for you since?

K.H.: I decided to move there when I started Palmbomen II because it was like a new start for me. At that point I made a liveset, which is also how I am performing tonight and with that live set I could make my music so that I could translate making music into playing live pretty easy. Literally, I am here with my studio and I literally have my live set in my studio. Because of this set up I was pretty flexible and I could move with my studio. It’s portable and it’s the same as whether I am on tour and I am in a hotel for two days I can set up my live set which is also my studio and make songs and this makes me really portable. That’s the reason why I could do this anywhere I wanted including Los Angeles.

I also started filming in Los Angeles. I wanted to do film but I had never done it before. So in Los Angeles I started shooting. I was already scoring for film and I scored for films there as well. So I guess multiple reasons.

 

A.L.: From Palmbomen to Palmbomen II you decided to go from playing your music live with a band to performing completely on your own. What changes did that bring over to the way you perceive music and to your project?

K.H.: Palmbomen I was also me making musing on my own and then I tried to translate it as a band and that was really hard because the songs were never written to be played by three people so we had to have backing tracks and I had to make drum songs and it was really hard to get the sound right so we were struggling. With touring also, there was a big set up, three people and technicians. With Palmbomen II it was really easy to convert the material I had into a live performance. I have my live set that I make my songs with and literally I only have to take it with me like now and I can play that songs directly. Whatever song I made yesterday in my studio, I can play now directly without having to convert it. Before that I had to convert these songs that weren’t made for a band or as a band and doing that as to bring them to the audience was hard. That was the reason why I wanted to quit Palmbomen because it did not feel natural. I wanted to act in a way that the connection between live and studio would feel natural.

 

A.L.: So that was the reason why you decided to keel the same name and just add II to it.

K.H.: Yes, it was also like a joke, like the film “Rocky II”, but I also like to keep it connected to the first thing. Because it’s still me.

 

A.L.: What you just said, relating your music project name to the name of a film, is very interesting, because you have a very visual aspect to your music and you alsο make your own videos for your tracks, which have very specific aesthetics to them. You also draw inspiration from visual things like TV series. How do you see the relationship between sound and vision?

K.H.: The connection for me is I like to create worlds and for me images belong to those worlds. Images and sounds go together to create a world. Before I made my Palmbommen II album, which is also called Palmbomen II, I had never made video. I had tried to work with directors and never really liked it. Once I made that album, I started making my first music video, which was the first music video that I had ever done and the first time I had touched a video camera even. It was for a song called Leo Danziger and for the first time I added images on top of my own songs. 

 

A. L.: “Palmbomen II” your first album as Palmbomen II has all of its songs named after minor characters of the X-Files TV series. How did you come upon this idea  (other than your love for the Korg Wavestation, which also features on the series soundtrack)?

K.H.: It came because at the moment I made the album I was binge watching through all the seasons of X-Files. I was rewatching it and I was putting down a list of names that I liked, just aesthetically. Then I tried to connect them with the songs when I made a song. It kind of sticked but because of this its really hard to recognise the song because its name doesn’t really say anything. In the beginning I couldn’t tell which song has which name. Normally you call a song something like “Blue Ocean” and then you have that picture in your mind and it connects with blue ocean, but now it has a name like “Carina Sayles” which didn’t do anything to me. So when I started shooting (the videos for the tracks) it kind of came accidentally all together because as  I was shooting portraits I connected the name to the person I was shooting. So the song name  became the person I was shooting. So now I know who Cindy Savalas is. Because I made a portrait of her. Otherwise I wouldn’t know. I created characters who belong to those names.

 

A.L.: The way you work and record your music is very personal and specific in its procedure. Could you describe it for our readers?

K.H.: First, of all, everything you hear on the record is played live by me, not sequenced by computers, it’s just genuine me, like I play live but the difference is that I record it on tape in the end, on a specific tape recorder that I have at home. At least that’s what I did until now, up to the last two albums. I recorded them on a specific mono tape recorder, one track of tape. So I cannot change anything afterwards. I also work at max one day at a song.

 

A.L.: Why only one day at a song?

K.H.: Because I wanna be in that moment. I want to create a song and I want to be really excited when I record it and that’s it. Also, if I work for a month on making music, during that month I make like forty to fifty songs and in that pool of songs I have so much I can draw from and everything is really fresh because I didn’t work like three weeks on one song. So it keeps me really fresh.

 

A L.: Why only hardware and no software, or almost no software?

K.H.: I use software in the end. Because I jam, I might play too long because I cannot make all the changes so quick with my machines, so a lot of the times my jams are like ten minutes long or eleven minutes long so in the end I cut them down with Ableton to 4-5 minutes so that it’s more like a song. But I like just hardware because you cannot cheat and also because I want to be able to convert the recordings into live pretty easily. Computers are hard to use live I think because people never really know what is going on. On my lives of course a lot of people don’t know what’s going on, but there’s also a lot of people who can understand it and they are excited because they know what is going on and they see me making music live. With a computer you are making some things live and maybe you also have some back tracks there’s a bigger ability to cheat and you might don’t wanna take with you a synthesiser that you have at home, so you record it into a backing track. The boarder of when something is live becomes really unclear. With my MPC and other synthesisers and drum machines I generate everything on the spot. That first of all is for me a lot of fun. Same way like I don’t wanna work on a song for more than one days. I wanna have fun with myself. With this setup I have fun because I create music all the time and it’s on the spot, so I am free to improvise a lot and play around.

 

A.L.: You record one song per day and the way you record doesn’t allow you to go back and make changes. Yet your music has a very nostalgic, retro feeling to it like you are revisiting the past. One could say that these two things contradict each other. What is your relationship with time?

K.H.: I really like the idea of doing something once and you cannot go back,. There’s a process called photo recall, in a computer it’s called recall because you can go back to projects and change the things that you don’t like, but it takes away the things you do at the moment. It makes you able to perfect something until it’s dead. You can change little things so as to make it perfect in your eyes but also you can make it boring or you can work for weeks on a bad song. In this way I can limit myself and in the end see what is really good. 

I Have a really big problem with the word nostalgia in general because nostalgia is kind of like dreaming back of a past that’s gone. Especially these days I think it’s a dangerous word in a way. It makes me feel like people want to go back to the 80s or 90s, because it was better times back then, like “Make America great again”. 

I think it’s interesting to be inspired by certain things that happened in those days, like the limitation thing. I don’t have to do it now because we have computers, but I like that it makes you spontaneous.But I also really like computers, that fact that I can download songs for free anywhere I want. The combination is nice. I guess I can get inspired by things of the past but I think in the end, the main thing is that tape and all that lo-fi stuff make it so much easier. This equipment hides all my details, so I can work really quick, hid the detais underneath the layer of tape and mix really quick.

If you have a super hi-fi sound you have to put a lot of effort to it. I am more rough, I am more of an abstract painter than a precise, real life painter. I hate it that it has to per se be connected with the 80s or nostalgia or lo-fi  or old school or retro but I guess the process and way of writing causes that.

 

A.L.: Talking about spontaneity, and working with friends. You;Ve collaborated with Betonkust on the Center Parcs LP (among others). How do you work when you work together and also did you decide beforehand to visit Center Parcs ( a decadent holiday park) in order to record or did you happen to come across the place?

K.H.: We really wanted to go there. I guess Center Parks is a nostalgic place because you went there when you were a kid. Also it’s a practical thing. What I do a lot is, I take a holiday and I take my live set and I work there. It’s the same thing with this. I love to rend a house in Holland, like in Center Parks, where we were pretty much shut off the world. We went there at low season, so there was nobody in the park. We were in the tropical swimming paradise, swimming just the two of us and stuff like that. This is a really nice vibe to make music in. Also, because you rent a house, you have a specific amount of days. We literally made three or four songs a day. Also the very first song we made in Center Parks was 24x33. And I am really happy that it became an album.

 

A.L.: One last question, you are a fan of different music genres, from house to Italo and from techno to new beat. These different music genres correspond to a quite diverse range of moods. Your music also incorporates euphoric happy feelings with darker, melancholic ones. Is that something you try and do on purpose or is it something that comes to you naturally?

K.H.:  It comes pretty naturally. But I think I’m also quite bored if something is just one mood all the time. I like djs that go to a lot of spaces. If something is, for example, just dark all the time, then there is no dynamics. It like it when it is darker for a moment and then it goes lighter because then the darkness feels darker and the lightness feels lighter. I like melancholia and I think that my music has some darkness to it and some lightness. There should be a balance.

 

*We'd like to thank Rick from ismusic and Kormoranos for their co-operation to make this meeting and interesting discussion take place.