Jaakko Eino Kalevi - Live @ Romantso, Athens

Ας ξεκινήσουμε με ένα σαιξπηρικό ερώτημα γιατί νιώθουμε brexit vibes: Τι προσδοκά το κοινό μιας συναυλίας; Κάποιοι θέλουν μεγάλες σκηνές, κάποιοι θέλουν ακριβές παραγωγές, κάποιοι άλλοι πολυμελείς μπάντες, κάποιοι ενέργεια και αδρεναλίνη, κάποιοι βάζουν την ποιότητα του ήχου πάνω από όλα, κάποιοι το θέαμα. Είναι αναμφισβήτητα δουλειά του μουσικού να σεβαστεί το κοινό που έχει έρθει για αυτόν και να προσπαθήσει στα πλαίσια του δυνατού να δώσει τον καλύτερό του εαυτό.

Το κοινό από την άλλη, δεν πρέπει να ξεχνά ότι ο μουσικός είναι ένας καλλιτέχνης που επιλέγει να εκτεθεί ανοίγοντας την πόρτα στον κόσμο του. Δεν είναι απλά ένας διασκεδαστής. Είναι ένας άνθρωπος που εκφράζει την προσωπική του αισθητική και μοιράζεται το όραμά του με όσους είναι μαζί του πάνω στην σκηνή και κάτω από αυτή. Και αυτό το όραμα μπορεί να μην το αντιλαμβάνονται όλοι ή απλά να μην ταιριάζει σε όλους. Αυτό όμως δεν το κάνει καλό ή κακό.

Αυτό είναι κάτι που ίσως κάποτε ξεχνάμε και όσοι γράφουμε κριτικές συναυλιών και πολλές φορές σπεύδουμε να κάνουμε παρατηρήσεις, προτάσεις για βελτιώσεις, καταγραφή των αδύνατων σημείων: όλα τα παραπάνω επηρεάζονται από το προσωπικό μας γούστο ή και τις εμπειρίες μας και ίσως δεν συνάδουν καθόλου με αυτά που έχει στο νου του ο δημιουργός και εκτελεστής.

Αναμφισβίτητα, το live του Σαββάτου στο Ρομάντσο δεν ήταν για όλους. Το ίδιο το είδος της μουσικής που παρουσιάστηκε αφορά μια πολύ μικρή μερίδα του κοινού στην Ελλάδα και ίσως είναι ακατανόητοι για πολύ κόσμο οι λόγοι για τους οποίους κάποιοι αγαπούν την pop αυτού του είδους. Στο σημείο αυτό λοιπόν είναι μάλλον κατάλληλο να διευκρινιστεί ότι η γράφουσα αποτελεί ενθουσιώδες μέλος αυτού του μικρού κοινού, και οι αναγνώστες αυτού του άρθρου να σημειώσουν ότι και αυτή η κριτική, όπως και κάθε άλλη, ως ένα βαθμό, μεγαλύτερο ή μικρότερο, επηρεάζεται από τις προσωπικές αδυναμίες της γράφουσας. 

 

Johnny Labelle

Έχοντας υπενθυμίσει αυτές τις συμβάσεις, ας περάσουμε στο πρώτο act της βραδιάς, το οποίο προστέθηκε σχεδόν τελευταία στιγμή και ήταν ο Έλληνας Johnny Labelle. O διοργανωτής της βραδιάς Κορμοράνος αποφάσισε να του προτείνει να συμμετάσχει στην συναυλία αφού τον παρακολούθησε να παίζει ζωντανά λίγο καιρό πριν στο Boiler. Πολύ καλά έκανε κατά την γνώμη μας, δίνοντάς μας την δυνατότητα να συστηθούμε με έναν πολύ καλό καλλιτέχνη.

O Labelle εμφανίστηκε με το laptop του, μια σειρά από πετάλια και το μικρόφωνό του ανά χείρας. Προηχογραφημένα μέρη αποτέλεσαν τον καμβά πάνω στον οποίο ξεδίπλωσε την βαθιά, χαρακτηριστική του φωνή. Δραματική, χωρίς να γίνεται μελοδραματική, συναισθηματική, διατηρώντας παράλληλα απόσταση που της προσδίδει μια απόκοσμη ποιότητα, η φωνή του Labelle αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό της peformance του.

 

 

Συμπληρώνεται από την φυσική του παρουσία, η οποία θυμίζει κάτι ανάμεσα σε 60's τραγουδιστή και Nick Cave προηγούμενων δεκαετιών (με χαμηλότερο ύψος και ας μου συγχωρεθεί η υπερβολή, δεν πρόκειται άλλωστε για σύγκριση ή παραλληλισμό, αλλά για μια προσπάθεια περιγραφής για όσους δεν παραβρέθηκαν). Η μουσική του, βασισμένη στα synths, υπνωτιστική και ατμοσφαιρική, συνοδευόταν οπτικά από προβολή εικόνων από παλιά video games, 8-bit images, αστικά τοπία με κόκκινα και μπλε φίλτρα, μεταφέροντας μας στον ιδιαίτερο κόσμο του Labele και κάνοντας την όλη εμπειρία πολύ προσωπική.

Οι αργές, συγκρατημένες αλλά αισθαντικές κινήσεις του Labelle, συνέβαλαν στην δημιουργία ενός lynch-ικού σκηνικού, μετατρέποντας για λίγο το Ρομάντσο σε ένα υποφωτισμένο, παρακμιακό bar κάπου στην Αμερική. O Labelle βάζει ένα δύσκολο στοίχημα επιλέγοντας να εμφανίζεται μόνος επί σκηνής με το laptop και τα πετάλια του, ένα στοίχημα που απαιτεί θάρρος, αυτοσυγκέντρωση και ατσαλένια θέληση, και φαίνεται να το κερδίζει.

Ελπίζουμε να τον πετύχουμε σύντομα και σε άλλη του εμφάνιση.

 

 

 

Marietta

Σειρά πήρε ο Γάλλος Marietta, ο οποίος ταξίδεψε στην Αθήνα μόνος, δίχως την μπάντα του και έτσι εμφανίστηκε και στην σηκηνή του Ρομάντσο. Ξεκίνησε παίζοντας την ακουστική του κιθάρα του, τα πετάλια του και την φυσαρμόνικα που είχε περασμένη γύρω από το λαιμό του, θυμίζοντας έντονα τον Bob Dylan. Οπτικά όμως μόνο και όχι ακουστικά. Ηχητικά παρέπεμπε περισσότερο στην πιο σύγχρονη σχολή του Kurt Vile και της Cat Power.

Αν και σε άλλες περιστάσεις ο Marietta συνοδεύεται από άλλους μουσικούς, σε αυτήν την εμφάνισή του στην Αθήνα παρέπεμπε σε αρχετυπικό singer-songwriter. Oι συνθέσεις του είναι ευχάριστες και ο Marietta τις εκτέλεσε με ειλικρίνεια και συναίσθημα, χωρίς όμως κατά την γνώμη μας το πάθος που θα έκανε ίσως την διαφορά, ειδικά όταν πρόκειται για τραγούδια που δύσκολα θα τα πάρει ο ακροατής μαζί του μετά το τέλος της συναυλίας.

 

 

Όταν ο Γάλλος πρόσθεσε προηχογραφημένα drum beats, τα πράγματα ζωντάνεψαν και το στοιχείο αυτό φαίνεται να δένει καλά με τις συνθέσεις. Τη στιγμή όμως που στα προηχογραφημένα μέρη προστέθηκε ηλεκτρική κιθάρα, το σύνολο δεν φάνηκε να δένει και τόσο καλά. Πρόκειται για μια επιλογή που έχω ξαναπαρακολουθήσει σόλο performers - κιθαρίστες να κάνουν επί σκηνής και που κατά την άποψη μου, ποτέ δεν λειτουργεί καλά. Ο ήχος της προηχογραφημένης ηλεκτρικής κιθάρας, πάντα ακούγεται σαν ξένο σώμα πάνω στη ζωντανή ακουστική. Ένα προηχογραφημένο synth σε μια κατάλληλη ρύθμιση, θα λειτουργούσε πιθανόν καλύτερα ως πλάτη, η γνώμη μου είναι.

Γενικά, η εμφάνιση του Marietta ήταν τίμια και ευχάριστη, ωστόσο, δεν με κέρδισε. 

 

 

 

Jaakko Eino Kalevi

Κάπως έτσι έφτασε η ώρα για τον headliner της βραδιάς, Jaakko Eino Kalevi. Σε αντίθεση με τον Γάλλο, ο Φινλανδός, αν και solo artist με αυτό του το project, εμφανίστηκε με συνοδεία μπάντας στην Αθήνα. Έτσι, το λιτό του set up στα synths, με την προσθήκη κιθάρας που ο ίδιος έπαιζε, συμπλήρωναν μπάσο και drums. Συγκεκριμένα, η μπασίστρια και τραγουδίστρια της μπάντας τοποθετήθηκε στο κέντρο, με τον Kalevi και τον drummer να την πλαισιώνουν τοποθετημένοι εκατέρωθεν της σκηνής.

 

 

Την συναυλία άνοιξε δυναμικά το Emotions in Motion από το πρόσφατο album "Out of Touch". Η ώρα είχε περάσει, το κοινό είχε ήδη συγκεντρωθεί και ένα uplifting και σχετικά δυναμικό ξεκίνημα ήταν το πλέον κατάλληλο για την έναρξη του live. O Jaakko φαινόταν χαρούμενος για την επιστροφή του στην Αθήνα και ίσως αυτό το γεγονός να ήθελε να επισημάνει βάζοντας τρίτο στην λίστα ένα κομμάτι που όπως είπε, είναι ευθέως εμπνευσμένο από την Αθήνα και βασισμένο σε αληθινή ιστορία. Το People In the Centre of the City που ήρθε αμέσως μετά, επιβεβαίωσε τις προσδοκίες που είχαμε για την βραδιά:

Ο Kalevi σκόπευε να στήσει μια feelgood συναυλία, μια νύχτα για να ξεχάσουμε τα προβλήματά μας και να χορέψουμε με τον διπλανό μας. Το ποσοστό του κόσμου που λικνιζόταν στο ρυθμό των συνθέσεών του έδειχνε ότι το πέτυχε. Η μπάντα είναι καλά στημένη, το groove υπάρχει. Η μπασίστρια είναι μια άνετη ερμηνεύτρια και μουσικός, έχει αυτοπεποίθηση πάνω στην σκηνή, πετυχαίνει στην επαφή με το κοινό. Τα φωνητικά της ήταν σωστά και αποδοσμένα με αποφασιστικότητα. Ο δε drummer είναι ικανοποιητικός και ανταπεξέρχεται στις περιστάσεις.

 

Ο ίδιος ο Κalevi, τοποθετημένος στα αριστερά της σκηνής, πλάγια σχεδόν προς το κοινό (τόσο αυτός όσο και ο drummer), αφήνοντας ένα μεγάλο μέρος τόσο των φωνητικών όσο και της οπτικής επαφής με το κοινό στην μπασίστρια, διακήρυσσε ότι δεν τον ενδιαφέρει να είναι ο σταρ της βραδιάς, ακόμα και όταν εμφανίζεται με το προσωπικό του project.

Παρά το εντυπωσιακό, ψηλόλιγνο παρουσιαστικό του, με τα μακριά ξανθά μαλλιά, που παραπέμπει σε rock star, δεν τον ενδιαφέρει να έχει τον κύριο προβολέα πάνω του. Ίσως αυτό θα περίμενε κανείς από έναν άνθρωπο που παίζει την μουσική που παίζει ο Jaakko: weird pop, ένα είδος που απευθύνεται σε λιγότερους από όσους χρειάζονται για να γίνει - προς το παρόν τουλάχιστον - μεγάλο όνομα. Μέχρι εδώ όλα καλά.

 

 

Αυτό είναι ακριβώς αυτό που αγαπάμε σε μουσικούς όπως ο Kalevi, ότι παρ’ όλο που παίζουν κάτι που πολλούς έχω ακούσει να περιγράφουν ακόμα και ως easy listening είναι την ίδια στιγμή απόκοσμο και έξω από τις δημοφιλείς φόρμες. Στους δίσκους του καταφέρνει να στηρίζεται με επιτυχία σε δύο βάρκες, καταλήγοντας σε ένα στιλ προσωπικό. Η συγκεκριμένη σκηνική σύνθεση λειτούργησε καλά, οι συνθέσεις ακούγονταν όμορφα, ο κόσμος διασκέδασε, ωστόσο, λίγο από το παράδοξο που χαρακτηρίζει τον κόσμο του Kalevi φαινόταν να έχει χαθεί. Ίσως σε έναν ανοιχτό χώρο ή σε ένα festival αυτό να μην συνέβαινε, όμως σε έναν χώρο όπως το Ρομάντσο, η μπάντα φαινόταν σαν ένα ακόμα εναλλακτικό συγκρότημα. Ίσως τίποτα κακό με αυτό. Εξάλου, όπως είπαμε, όλα ακούγονταν καλά και διασκεδαστικά.

Ξέροντας όμως τον κόσμο του Kalevi, αν και χαιρόμασταν να ακούμε τραγούδια που αγαπάμε να εκτελούνται live από τον ίδιο, μας έλειψε αρκετά το weirdness που ξέρουμε ότι έχει. Αν αυτή είναι μια νέα μουσική κατεύθυνση που ο Φινλανδός έχει αποφασίσει να πάρει, είναι κάτι που θα φανεί στον επόμενο δίσκο του, ο οποίος όπως μας είπε και στην συνέντευξη που μας παραχώρησε (διαβάστε εδώ) είναι ήδη σχεδόν έτοιμος.

 

Το κυρίως set έκλεισε με το This World και πάλι από το Out of Touch και στην συνέχεια η μπάντα ανέβηκε ξανά στην σκηνή για το encore, που περιλάμβανε και το αγαπημένο του κοινού Flexible Heart. “You don’t have to say that you love me, just show how flexible you are”. Αν είσαι αρκετά ευέλικτος και πρόθυμος να κάνεις επίδειξη της ευελιξίας σου, τότε ναι, δεν χρειάζονται μεγάλα λόγια. Όταν όμως δεν τα καταφέρνεις πολύ καλά στις γυμναστικές ασκήσεις, τότε, ίσως χρειάζεται πεις δυο λόγια παραπάνω, ακόμα και με κίνδυνο να υπερβάλεις ή να εκτεθείς.

Τα συγχαρητήρια μας και πάλι στον Κορμοράνο που, εδώ και χρόνια πλέον, δίνει την δυνατότητα στο αθηναϊκό κοινό να δει και να ακούσει καλλιτέχνες που άλλοι διοργανωτές δεν θα έφερναν στην χώρα μας ποτέ, ακόμα και στα πλαίσια ενός φεστιβάλ (όπου κατά την γνώμη μας ενδείκνυται να υπάρχουν και τέτοια ονόματα, κάτι που δυστυχώς εδώ δεν συμβαίνει ποτέ). Ελπίζουμε να συνεχίσει την εξαιρετική προσπάθεια με όλο και περισσότερο κόσμο να την στηρίζει, όπως στην συναυλία του Σαββάτου στο Ρομάντσο.