Pink Floyd - The Endless River

Πάντα θεωρούσα τον στίχο "The endless river" ως τον στίχο με την πιο ιδιαίτερη δυναμική στο High Hopes, το τελευταίο κομμάτι του Division Bell. Η αίσθηση της συνέχειας, της αιώνιας ομορφιάς μέσα στη ζωή που τρέχει, παρ’ όλα τα φορτία των αναμνήσεων και τις αντιξοότητες του παρελθόντος. The Endless River λέγεται και ο νέος δίσκος των Pink Floyd, ο τελευταίος σύμφωνα με τα λεγόμενά τους.

Για την ακρίβεια, ο Gilmour και o Mason, ξεσκονίζοντας τα αρχεία τους, μάζεψαν ακυκλοφόρητο υλικό (κυρίως από ηχογραφήσεις του Division Bell) και αποφάσισαν να το ενώσουν σε έναν δίσκο, μαζί με νέες ηχογραφήσεις, αποτίοντας φόρο τιμής στον Richard Wright που έφυγε από τη ζωή το 2008.

Το The Endless River είναι ένα μαγικό ταξίδι!

Σχεδόν μία ώρα ψυχεδελικών αυτοσχεδιασμών, όπου κύριο λόγο έχουν οι τέλειοι κιθαρισμοί του Gilmour και τα υπέροχα πλήκτρα του Wright, χωρίς να λείπουν και οι μικρές λαμπερές στιγμές του Nick Mason. Ο δίσκος χωρίζεται σε τέσσερα μέρη (Sides), με κάθε ένα να έχει το δικό του ύφος, ενώ όλα μαζί να συνθέτουν μία ενιαία μουσική οντότητα. Και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην εξαιρετική παράγωγη, χαρακτηριστικό όλων των δίσκων των Pink Floyd.

Ο δίσκος ξεκινάει με το Things Left Unsaid, όπου στην αρχή ακούμε τα μέλη του συγκροτήματος να μιλάνε και ανάμεσα σε άλλα να ακούγεται "We shout and argue and fight, and work it on out" και "The sum is greater than the parts". Μα μήπως αυτοί δεν είναι οι Pink Floyd; Πάντα ως ομάδα έκαναν πολύ σπουδαιότερες δουλειές από οποιοδήποτε σόλο άλμπουμ τους. Και ας έχασαν από τη σύνθεση τους ,δύο φορές, τα ηγετικά τους στελέχη. Την πρώτη τον Syd Barrett και τη δεύτερη τον Roger Waters.

Ύστερα ακολουθεί το gong… και το υπέροχο Φλοϋδικό ταξίδι ξεκινάει μέσα από τα synthesizer του Wright, την κιθάρα του Gilmour και το γνώριμο παίξιμο του Mason στα ντραμς. Tο πρώτο μέρος (Side 1) είναι πολύ κοντά στο ύφος και τον ήχο του Wish You Were Here, με το καταπληκτικό It’s What We Do να είναι άλλο ένα υπόδειγμα άψογης ενορχήστρωσης. 

Η μεγάλη έκπληξη του δίσκου είναι το δεύτερο μέρος (Side 2). Ακούγοντάς το, θεωρείς ότι οι Pink Floyd επέστρεψαν στην Πομπηία και στο Ummagumma. Με ρυτίδες και άσπρα μαλλιά, αλλά είναι και πάλι εκεί και μπορούν. Με τολμηρούς αυτοσχεδιασμούς, ψυχεδέλεια και πειραματισμούς μας ταξιδεύουν δεκαετίες πίσω. Το Skins κλείνει το μάτι στο Saucerful Of Secrets, ενώ τo Unsung διαρκεί μόλις πάνω από ένα λεπτό και παρακαλάς να μην τελειώσει. Ακολουθεί το Anisina, το οποίο οδηγεί το δεύτερο κομμάτι του δίσκου σε μια θριαμβευτική κορύφωση.

Το τρίτο μέρος (Side 3) ξεκινάει με το υπέροχο The Lost Art Of Conversation. To Allons-y και το Allons-y (2) είναι πολύ δυνατά συμπαγή ροκ κομμάτια. Ανάμεσά τους έχει στριμωχτεί το αριστουργηματικό Autumn ’68, στο οποίο ο Wright παίζει το εκκλησιαστικό όργανο του Royal Albert Hall. Στιγμή μαγείας! Από τις κορυφαίες του δίσκου. Στο Talkin’ Hawkin’, ακούμε ηχογραφημένο απόσπασμα από ομιλία του φυσικού, Stephen Hawking. Μια ομιλία που είχε συγκινήσει τον Gilmour, και κομμάτι της είχαμε ακούσει στο Keep Talking του Division Bell.  

Το ατμοσφαιρικό Calling μας εισάγει στην τέταρτη και τελευταία ενότητα (Side 4) του δίσκου. Ακολουθεί η μελωδική κιθάρα του Gilmour στο υπέροχο Eyes To The Pearls και το πολύ δυνατό Surfacing. Μόνο ένα κομμάτι έχει στίχους σε αυτό το μέρος του album, το Louder Than Words, με το οποίο κλείνει ο δίσκος. Και σύμφωνα με τα λεγόμενα του Gilmour κλείνει και το "κεφάλαιο" Pink Floyd. Ένα τραγούδι που θα μπορούσε εύκολα να χωρέσει στο Division Bell. Με στίχους γραμμένους από την Polly Samson, τη γυναίκα του Gilmour, αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα λόγω του ότι είναι το τελευταίο κομμάτι που θα ακούσουμε από το συγκρότημα.

“…The sum of our parts

The beat of our hearts

Is louder than words…”

Τι φινάλε!

Συνολικά το The Endless River είναι ένας δίσκος που δεν ανακαλύπτει νέα μουσικά μονοπάτια, όμως αυτό είναι κάτι που έκαναν εδώ και δεκαετίες οι Pink Floyd και δεν το έχουν ανάγκη πια. Στέκονται μπροστά από τον καθρέφτη και αγκαλιάζουν όλα τα είδωλα που προβάλουν, όλες τις πτυχές και τους ήχους του παρελθόντος. Αν βλέπαμε το συγκρότημα σαν έναν άνθρωπο, θα λέγαμε ότι αυτό το album είναι το soundtrack των αναμνήσεών του. Των αναμνήσεων ενός ταξιδιού-ζωής που ξεκίνησε από τις πρώτες νότες του θεότρελου Arnold  Layne και του ψυχεδελικού ήχου του The Piper At The Gates Of Dawn και ολοκληρώθηκε με το The Endless River. Και μέσα από αυτό το ταξίδι, πάντα πρωτοπόροι, δημιούργησαν με πάθος νέα μουσικά μονοπάτια, επηρεάζοντας όσο κανένα άλλο συγκρότημα το μουσικό γίγνεσθαι.

Το The Endless River είναι το κύκνειο άσμα της μεγαλύτερης μπάντας στην ιστορία. Μίας μπάντας που σαν ορμητικό ποτάμι θα συνεχίσει να επηρεάζει γενιές και γενιές μουσικών.

The water flowing

The endless river

Forever and ever

Βαθιά υπόκλιση.

 

Κομμάτια που ξεχώρισα: Autumn ’68, Eyes to the Pearls, Calling, Skins, Louder Than Words

Parlophone - Columbia, 07.11.2014