Gorillaz – The Now Now

Στο άκουσμα ότι οι Gorillaz κυκλοφορούν νέο άλμπουμ σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα απ’ το προηγούμενο (Humanz), παραξενεύτηκα αρκετά αφενός μεν γιατί δεν μας έχουν συνηθίσει σε τόσο συχνή δισκογραφική δραστηριότητα, αφετέρου δε γιατί η τελευταία τους δουλειά φανέρωνε έναν κορεσμό της μπάντας. Η εικονική μπάντα αποτελούμενη πλέον από τους 2-D, Ace (γνωστός χαρακτήρας απ’ την σειρά κινουμένων σχεδίων Powerpuff Girls και αντικαταστάτης του φυλακισμένου Murdoc) Russel και Noodle απ’ τα πρώτα της βήματα είχε καταφέρει να ξεχωρίσει, καθώς προσέφερε κάτι εντελώς διαφορετικό στο κοινό απ’ το συνηθισμένο στυλ συγκροτήματος.

Το πρότζεκτ των Damon Albarn (επί της μουσικής) και Jamie Hewlett (επί των οπτικών εφέ) έχει ξεκινήσει απ’ το ‘98 και έχει δεχτεί τεράστια αποδοχή απ’ το μουσικό κοινό, με την αποκορύφωσή του να έρχεται με το "Demon Days" (2005), ένα άλμπουμ που μέχρι πρότεινος δεν έχει καταφέρει να επισκιάσει κάποιο απ’ τα επόμενά τους.

Για παράδειγμα ακούγοντας το περσινό τους άλμπουμ, "Humanz", έναν υπερφορτωμένο με features δίσκο, απογοητεύτηκα αρκετά μιας και ένιωθα ότι η μαγεία των Gorillaz είχε αρχίσει να ξεθωριάζει και ότι ο Albarn είχε βυθιστεί στη μελαγχολία του δίνοντας ένα ξένο ύφος στην μπάντα σε σχέση με αυτό που είχαμε συνηθίσει και αγαπήσει. Επομένως, η άφιξη του 6ου σε σειρά άλμπουμ τους αν και μου κίνησε την περιέργεια, δεν έπαψα να είμαι επιφυλακτική.

Πριν προλάβω όμως να το ακούσω ολόκληρο με την ησυχία μου, είχα την ευκαιρία/τύχη να το ακούσω αποσπασματικά στην εμφάνισή τους στο BBK Bilbao Live, έχοντας έτσι το πλεονέκτημα να διακρίνω κάποια κομμάτια και να δω τη συνοχή των καινούριων σε σχέση με τα παλαιότερά τους. Χάρη σε αυτό λοιπόν ήξερα ήδη ποια σημεία του άλμπουμ θα ξεχώριζαν. Επί του θέματος όμως, αποφάσισα να ακούσω τον δίσκο αφού πέρασε ένα εύλογο χρονικό διάστημα που θα μου προσέφερε την απαιτούμενη διαύγεια ώστε να το απορροφήσω όπως ήθελα.

Πρώτος σταθμός, λοιπόν, στη διαδρομή "The Now Now" είναι το Humility, το οποίο αποτελεί κι ένα απ’ τα πρώτα singles που κυκλοφόρησαν. Πρώτη μου σκέψη: “Οι Gorillaz επέστρεψαν!”. Παιχνιδιάρικος synth ήχος με καλοκαιρινή αύρα, σχεδόν χαβανέζικη, σε βάζει κατευθείαν στον κόσμο των Gorillaz.

Σε ένα δεύτερο άκουσμα βέβαια, αντιλαμβάνεσαι μια μουντίλα στον στίχο, αλλά η μουσική δεν αφήνει περιθώριο να της δώσεις σημασία. Κι εκεί που έχεις ξαναβυθιστεί στην - όπως παλιά - μουσική των Gorillaz, έρχεται το Tranz να σε κάνει να διπλοτσεκάρεις τί ακούς. Ασυνήθιστα synthwave ήχος, με το μπάσο και το synthesizer να κυριαρχούν. Μακράν το καλύτερο κομμάτι του δίσκου για μένα, αν και λίγο σύντομο. Δίνει ένα διαφορετικό ύφος απ΄ αυτό που μας έχουν μάθει, αρκετά χορευτικό και ελαφρώς πιο σκοτεινό. Επόμενος σταθμός - και πολυαναμενόμενος ύστερα από το live τους στο Μπιλμπάο - το Hollywood με γκεστς τους Jamie Principle και Snoop Dogg. Όπου εμφανίζεται όμως ο Αμερικάνος ράπερ προστίθεται μια δόση αλητείας, η οποία ταιριάζει γάντι στο γκανγκστερικό προφίλ των Gorillaz. Το synth και το hip hop είναι κυρίαρχα σε μια ψυχεδελική σχεδόν εκδοχή τους.

Σε συνέχεια, το ακόμα πιο ψυχεδελικό διαμαντάκι, το Kansas, ένα κομμάτι που για μένα θα μπορούσε να έχει επηρεαστεί απ’ τους ήχους των Tame Impala. Αρκετά “μαύρος” ο στίχος, σε σημείο να φανερώνεται - για ακόμη μια φορά - η ψυχολογική κατάσταση του Albarn, χωρίς όμως να ξεφεύγει πολύ απ’ το ύφος της μπάντας.

Ένα ακόμα single τους, το Sorcererz, εξαιρετικά χορευτικό και καλοκαιρινό κομμάτι με έντονο τέμπο ή μάλλον τόσο όσο χρειάζεται για να κινηθείς στο ρυθμό και να φανταστείς τον εαυτό σου να χαλαρώνει σε μια παραλία - αν δεν είσαι ήδη δηλαδή.

Ακολουθεί απότομη αποκλιμάκωση όμως με το Idaho. Θυμίζει κάτι μεταξύ ξεχασμένου ύμνου και ξεψυχισμένης μπαλάντας. Επανέρχονται τα synths και τα bits, δίνοντας πάλι το ρυθμό με τον 2-D να σου φωνάζει ότι είναι είναι η τελευταία σου ευκαιρία να ψωνίσεις προτού πετάξεις κι ύστερα μοιράζεται ένα όραμά του για τον κόσμο, ένα όραμα που σίγουρα δεν θα εκτιμούσε η πλειοψηφία των κλειστοφοβικών. Η 90ίλα είναι κυρίαρχη, γεμίζοντάς σε με ένα αίσθημα νοσταλγίας.

Έτσι ευχάριστα λοιπόν περνούν τα Lake Zurich και Magic City, για να έρθει το επόμενο highlight του δίσκου, το Fire Flies που αποτελεί το τελευταίο single τους. Προσωπικά με μαγνητίζει αυτό το κομμάτι. Δεν ξέρω αν φταίει το αργό τέμπο, το μπάσο ή η υποτονική φωνή του Albarn που σε βυθίζει αργά αργά στον κόσμο του, αλλά το βρίσκω σχεδόν καθηλωτικό.

Η διαδρομή "The Now Now" φτάνει ολοένα και κοντύτερα στο τέλος της κι οι Gorillaz φροντίζουν να μη φρενάρουν απότομα, έτσι ακολουθούν δύο πιο μελωδικά και γλυκά κομμάτια, τα One Percent -πολύ σύντομο και αυτό- και Souk Eye. Με ένα αρκετά ήπιο κλείσιμο λοιπόν, ολοκληρώνεται ξεκούραστα η 40λεπτη αυτή διαδρομή.

Συνολικά, το "The Now Now" είναι ένας προσεγμένος δίσκος, με σωστές διαβαθμίσεις και εναλλαγές. Όμως δε σου βγάζει τόσο το vibe των Gorillaz και όπως σχολίασε κι ο ίδιος ο Albarn κυριαρχεί το τραγούδι του στον κόσμο του 2-D, με αποτέλεσμα να είναι ένα άλμπουμ που θυμίζει αλλά δεν είναι ακριβώς ... Gorillaz. Σίγουρα όμως ακούγεται ευχάριστα και μπορώ να πω ότι σε πρώτο -και ίσως και σε δεύτερο - άκουσμα, πλησιάζει και σχεδόν κοντράρει το "Demon Days".

Parlophone, 29.06.2018