ANOHNI - Hopelessness

Εδώ και 15 χρόνια περίπου μια παιδική φίλη, που μας έκανε - εντελώς συμπτωματικά - την τιμή να προτείνει το όνομα της ιστοσελίδας μας, μου έδωσε ένα CD τότε για να ακούσω. Ήταν η μοναδική φορά που μου πρότεινε να ακούσω οτιδήποτε και βασικός λόγος αποτελούσε το γεγονός ότι δεν είχαμε το ίδιο γούστο στη μουσική. Η ίδια - Βυζαντία στο όνομα - ακούει κυρίως έντεχνα ελληνικά...

Το CD δεν ήταν άλλο από το πρώτο και ομώνυμο άλμπουμ των Antony And The Jonhsons του Antony Hegarty. Ο δίσκος αυτός έμελε να με συνοδεύσει όλα αυτά τα χρόνια ανελλιπώς και ίσως να αποτελεί και το μοναδικό δίσκο που, κάθε φορά που ακούω, τον απολαμβάνω με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Είναι από τα άλμπουμ που θα βαθμολογούσα με 10, και τα τελευταία 15 χρόνια βρίσκεται στο top 5 των επιλογών μου.

Έκτοτε συνέβησαν πολλά. Είχα την τύχη να δω τους Antony And The Jonhsons στο θέατρο Βράχων στο Βύρωνα και στο θέατρο Badminton. Ο Antony - ως διεμφυλικός - δισκογράφησε αρκετές φορές και πρόσφατα αποφάσισε να χρησιμοποιεί το θηλυκό όνομα ANOHNI. Η ίδια πλέον απέχοντας γύρω στα 6 χρόνια από τη δισκογραφία ποτέ δεν είχε καταφέρει κατά την άποψή μας να φθάσει την τελειότητα του πρώτου της άλμπουμ.

Το Hopelessness αποτελεί ίσως την πρώτη δουλειά για την οποία πλέον μπορούμε να συγκρίνουμε ισότιμα με την πρώτη της και από τα πρώτα - αλλεπάλληλα - ακούσματα νιώθουμε ότι θα αποτελέσει ένα κλασικό άλμπουμ - μανιφέστο με υπέροχη και αξεπέραστη μουσική.

Παραγωγοί στο άλμπουμ είναι οι top-of-the-class Oneohtrix Point Never και Hudson Mohawke που από ότι φαίνεται έκαναν εξαιρετική δουλειά. Φρόντισαν να "επέμβουν" διακριτικά στην νέα δουλειά της ANOHNI, χωρίς να αλλάζουν το γνωστό της ύφος, και ταυτόχρονα απογειώνοντάς την στο βέλτιστο ποιοτικό επίπεδο που είχαμε να ακούσουμε από το ομώνυμο ντεμπούτο των Antony & The Johnsons.

To Hopelessness ξεκινάει δυναμικά με τα Drone Bomb και 4 Degrees, τραγούδια κατά κάποιο τρόπο "νευρικά" βάζοντας μας σε ένα έντονο κλίμα με το δεύτερο κομμάτι να αποτελεί μια διαμαρτυρία της ANOHNI για την αλλαγή του κλίματος.

Σε ένα δίσκο - πραγματικό μανιφέστο συνεχίζει με το Watch Me που μας βάζει σε ένα πιο γνώριμο πιο "επικό" μουσικό κλίμα και μας μιλάει για το πως παρακολουθούμαστε στις μέρες μας από τις μυστικές υπηρεσίες και οποιονδήποτε άλλο φορέα και πως η ζωή μας με την πρόφαση της προστασίας μας από οποιονδήποτε κίνδυνο έχει καταντήσει να βρίσκεται υπό έναν πλήρη έλεγχο.

"Watch me in my hotel room
Watch my iris as I move from city to city
Watch me watching pornography
Watch my medical history"

Στο Execution τραγουδάει για το ευαίσθητο θέμα της θανατικής ποινής την ώρα που προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε πως είναι δυνατόν να απολαμβάνουμε τόσο πολύ την πανέμορφη μουσική της ενώ το θέμα με το οποίο καταπιάνεται είναι τόσο τραγικό...

"Execution
Execution
Execution
It’s an American dream"

Στο πιο προσωπικό και πιο αδύναμο I Don't Love You Anymore και αμέσως μετά στο φοβερό Obama στο οποίο η φωνή της ΑΝΟΗΝΙ περιγράφει με ένα αριστουργηματικό και σπαρακτικό τόνο το χρονικό από την ελπιδοφόρα εκλογή του στην συμβιβασμένη θητεία του νυν Προέδρου των Η.Π.Α.. Η πρώτη φορά που ίσως να βρισκόμαστε ενώπιον ενός διαρκούς μουσικού μανιφέστου, προσπαθώντας από τη μια να απολαύσουμε την φοβερή μουσική και παράλληλα να αντιληφθούμε τα μηνύματα θέλει να μεταφέρει η ίδια η καλλιτέχνης.

Με το Violent Men μπαίνουμε διακριτικά στο καλύτερο μέρος του δίσκου και τελικά στο καλύτερο κομμάτι του Why Did You Separate Me from the Earth?. Τι να περιγράψει κανείς? Τη μουσική? Την παραγωγή του Hudson Mohawke? Την ωδή της απομάκρυνσής μας από τη φύση? Την τέλεια σπαρακτική - για μια ακόμα φορά - της ANOHNI?...

Στο επίσης άψογο Crisis μας τραγουδάει για το Guantanamo και τις κατευθυνόμενες βόμβες που σκοτώνουν σωρηδόν ανθρώπους στο όνομα του όποιου πολέμου.

Στο ομώνυμο Hopelessness προσπαθεί να εστιάσει σε αυτούς που έχουν πραγματική ανάγκη για βοήθεια και τη συχνή ματαιότητα αυτών που ζουν άνετα χωρίς όμως να εκτιμούν τα αγαθά τους ανάλογα.

Με το "Hopelessness" βρισκόμαστε μπροστά σε μια ωμή, ανοικτή διαμαρτυρία με τη συνοδεία μιας τέλειας μουσικής. Η ANOHNI κατάφερε με ένα άψογο τρόπο να αγγίξει την τελειότητα και να μιλήσει για τα πάντα. Όπως μίλησε πρόσφατα όταν και την απέκλεισαν από το να εκτελέσει το Manta Ray στα φετινά βραβεία Όσκαρ, με τη επιτροπή επικαλούμενη λόγους χρονικών περιορισμών για τους οποίους τελικά δε μπορούσε να εμφανιστεί! (διαβάστε εδώ)

Κατάφερε και κάτι άλλο η ANOHNI... Να αναγκάσει όλα τα - apolitique - μέσα μουσικής ενημέρωσης να σχολιάσουν πολιτικά! Ποτέ δε θυμάμαι να έχει συμβεί κάτι παρόμοιο πρόσφατα.

Ίσως να έχουμε μπροστά μας το άλμπουμ της χρονιάς, ίσως και ένα από τα top 10 σίγουρα. Σίγουρα έχουμε ένα κλασικό άλμπουμ που με περισσή βεβαιότητα θεωρούμε ότι θα αποτελέσει σημείο αναφοράς στην ιστορία της σύγχρονης μουσικής.

We are, we are all Americans now
Africa, Iceland, Europe and Brazil
China, Thailand, India and Great Britain
Australia, Borneo and Nigeria
We are, we are all Americans now
(Marrow)

Secretly Canadian, 06.05.2016