The Frightnrs - Nothing More To Say
Είχαμε αναφέρει πρόσφατα την Daptone Records στο άρθρο μας για την νέα κυκλοφορία των Mystery Lights (δείτε το εδώ), μία από τις 10 καλύτερες για το 2016 σύμφωνα με το ClockSound. Πρόκειται για την εταιρία που προσωπικά παρακολουθώ περισσότερο από κάθε άλλη, κάθε νέα κυκλοφορία, κάθε νέα προσθήκη στην οικογένεια της. Ο Gabriel Roth, ο Neal Sugarman και η ομάδα που κατάφεραν να δημιουργήσουν είναι η ζωντανή και σύγχρονη απόδειξη του λόγου που τόσοι αγαπούν ακόμα πολύ ήχους περασμένων δεκαετιών. Θα μπορούσε κανείς να προχωρήσει σε μια μακροσκελή ανάλυση για τα αίτια, αλλά θα το αποφύγω, καθώς όλα καταλήγουν σε μία και μοναδική δύναμη. Την αλήθεια, την ψυχή.
Έτσι λίγους μήνες πριν, με ενδιαφέρον διάβασα για την πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά μίας νέας μπάντας με το όνομα The Frightnrs.
Αλλά νιώθω την ανάγκη εδώ να σας προειδοποιήσω, δανειζόμενος τα λόγια του Daniel Handler, οτι όποιος αναζητεί μία ιστορία με ευχάριστο τέλος, καλύτερα να διαβάσει κάτι άλλο. Η ιστορία αυτή δεν είναι ευχάριστη, ούτε μπορεί να τελειώσει με μία νότα αισιοδοξίας...
Η πρώτη ακρόαση του δίσκου ήταν ένα απόγευμα στο Ρότερνταμ τόσο παγωμένο που δεν μου άφηνε κανένα περιθώριο παρά να προσκαλέσω φίλους σπίτι, σε μία προσπάθεια να αποφύγω την έκθεσή στο κρύο. Εν μέσω συζητήσεων οι οποίες δεν βγάζουν κανένα νόημα χωρίς τη συνοδεία των συμφραζομένων (σημείωση: καμιά φορά δεν βγάζουν νόημα έτσι και αλλιώς) έβαλα να παίξει το νέο αυτό άλμπουμ, ελπίζοντας οτι θα αποτελέσει ένα καλό υπόβαθρο, υπηρετώντας τον ίδιο σκοπό που υπηρετεί η μουσική των supermarket ή των εμπορικών καταστημάτων. Δεν θα μπορούσα να έχω πέσει πιο πολύ έξω!
Η κατάσταση αυτή διήρκεσε 8 δευτερόλεπτα. Μέχρι να μπουν τα τύμπανα, ενώ κάθε ελπίδα συνέχειας της κουβέντας χάθηκε 4 δεύτερα μετά, με το άκουσμα μιας σπαρακτικής φωνής να επαναλαμβάνει No, No, No, No…
Για τα 40 επόμενα λεπτά ήμασταν αφοσιωμένοι και παραδομένοι στη μουσική, προσέχοντας να κάνουμε το δυνατό όσο πιο εύστοχες παρατηρήσεις, ώστε να μην χρειαστεί αρκετή κουβέντα η οποία θα διακόψει τη ροή του δίσκου.
Η μουσική των Frightnrs είναι βγαλμένη από τη δεκαετία του 60 ή του 70. Κάνει τον ακροατή να φαντάζεται τους τέσσερις αυτούς τύπους σε ένα υπόγειο στο Kingston, αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο, να βρίσκουν ελπίδα στη μουσική τους. Χωρίς να έχουμε ιδέα ακόμα για το πόσο κοντά στην αλήθεια ήταν το τέλος της προηγούμενης πρότασης.
Ήχοι reggae, rocksteady, dub. Ντυμένοι με πανέμορφες μελωδίες και μία ατμόσφαιρα χαλαρή η οποία δίνει στο άλμπουμ μία ροή τόσο αρμονική που προσκαλεί τον ακροατή σε δεύτερο και τρίτο άκουσμα συνεχόμενo, χωρίς να κουράζει σε κανένα σημείο.
Η μεγαλύτερη δύναμη όμως βρίσκεται στη φωνή. Χωρίς την προσποιητή Τζαμαικανή προφορά και χωρίς τα κοφτά reggae φωνητικά, ο αμερικανός Dan Klein κυριαρχεί με τη μελωδικότητά του. Μία soul φωνή, η οποία θα ορκιζόμασταν οτι προέρχεται από το roster της Motown ή της Stax. Δικαίως ο παραγωγός του δίσκου, ο οποίος παρεμπιπτόντως είναι ο Victor Axelrod (Dap Kings, Antibalas, Easy Star All-Stars κτλ), επέλεξε να τα τονίσει βάζοντάς τα πιο μπροστά. Ο Dan Klein μας αιχμαλωτίζει με το πάθος του. Διοχετεύει όλη την ψυχή του μέσα στο μικρόφωνο με μία ειλικρίνεια αφοπλιστική!
Ο δίσκος αυτός για τους επόμενους μήνες ήταν, κατά κάποιο τρόπο, ο προσωπικός μου θησαυρός, ακούγοντάς τον ξανά και ξανά πολύ συχνά. Δεν τον πρότεινα σχεδόν σε κανέναν, έχοντας αυτή την παράλογη αίσθηση οτι κάτι τόσο προσωπικό δεν θα έπρεπε να αποκαλυφθεί σε κάποιον που δεν θα το εκτιμούσε τόσο.
Μέχρι λίγες μέρες πριν, όπου τον αγόρασα ξανά ως δώρο για ένα φίλο που είχε γενέθλια. Η αγάπη του για τη μουσική και ειδικότερα για τον ζεστασιά και τον γεμάτο ογκώδες ήχο που έβγαινε από την Motown, την Upsetter Records του Lee Perry, τις garage/psychedelic μπάντες του παρελθόντος ή τους Can τον οδήγησε στη δημιουργία του εντυπωσιακού Duct Tape Studio. Ένα στούντιο βασισμένο σε αυτές ακριβώς τις αρχές, μετά από χρόνια αναζήτησης ενός τεράστιου συνόλου παλιού εξοπλισμού (σημείωση: συμπεριλαμβανομένου ενός ενισχυτή Orange που είχε χρησιμοποιηθεί από τους ίδιους τους Can!). Η επιλογή ήταν σωστή. Η αγάπη του όμως για το δίσκο αυτό οδήγησε σε μία τραγική ανακάλυψη. Το Nothing More To Say θα ήταν ο πρώτος και τελευταίος δίσκος των Frightnrs…
Λίγες μέρες μετά την έναρξη των ηχογραφήσεων στα Daptone studio, η υγεία του τραγουδιστή Dan Klein άρχισε να χειροτερεύει. Ο ίδιος, μην ξέροντας ακόμα τι συμβαίνει, πολύ γρήγορα είχε μεγάλη δυσκολία να τραγουδήσει, νιώθοντας για κάποιο λόγο αρκετά άσχημα. Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε και επιδεινώθηκε τους επόμενους μήνες και εν μέσω των ηχογραφήσεων. Μέχρι τον Νοέμβριο του 2015, όπου έγινε γνωστό οτι έπασχε από ALS. Πάρα πολύ σύντομα η αρρώστια επιβλήθηκε των δυνάμεών του, στο σημείο όπου πλέον μπορούσε με δυσκολία να κινήσει το σώμα του. Αλλά είχε ένα σκοπό. Να ολοκληρώσει αυτό το δίσκο! Όσο ακόμα μπορούσε να αναπνεύσει τόσο ώστε να τραγουδήσει.
Με αυτό το τεράστιο βάρος να καταπλακώνει τον ίδιο, την μπάντα και τον Axelrod, όλη η ομάδα προσπάθησε να καταπολεμήσει την ψυχολογική πίεση με την αφοσίωσή τους στη δουλειά και στην τέχνη. Και ενώ κατάφεραν να τελειώσουν τις ηχογραφήσεις, τόσα πράγματα ήταν ακόμα που έπρεπε να γίνουν ώστε ο δίσκος να ακούγεται όπως πρέπει. Αλλά ο χρόνος του Klein τελείωνε. Και ο ίδιος δεν μπορούσε να περιμένει για την τελική ολοκλήρωση. Έπρεπε να καταφέρει να απολαύσει το όνειρό του πριν φύγει από τη ζωή. Τελικά αυτό έγινε! Μερικώς όμως. Καθώς ήταν αδύνατο για την επίσημη κυκλοφορία να γίνει νωρίτερα από τον Σεπτέμβρη του 2016. Προς μεγάλη θλίψη του ίδιου, ο οποίος ήξερε οτι δεν θα μπορέσει να βρίσκεται μαζί μας μέχρι τότε. Μία πρόβλεψη που βγήκε αληθινή. Μόλις ένα μήνα πριν τις 2 Σεπτεμβρίου, ο Dan Klein υπέκυψε...
Δυστυχώς ο άνθρωπος με την μαγική αυτή φωνή δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να δει το έργο του να απελευθερώνεται στον κόσμο. Ποτέ δεν μπόρεσε να τραγουδήσει τα τραγούδια αυτά ζωντανά. Δεν είχε την ευκαιρία να συνειδητοποιήσει οτι η φωνή του συνοδεύει πολλές, ευχάριστες ή μη, στιγμές ανθρώπων άγνωστων στον ίδιο. Και εγώ δεν είχα την ευκαιρία να του πω ευχαριστώ για τη γεναιοδωρία του...
Αλλά αυτή είναι η ζωή. Και όπως είπε και ο ίδιος...
“all my tears won’t bring you back”
Daptone Records, 02.09.2016
