Russian Circles – Memorial
«Άκουσα ένα καινούργιο άλμπουμ τις προάλλες το οποίο ήταν πάρα πολύ καλό», μου είπε ένας φίλος. «Δεν θυμάμαι όμως το όνομα της μπάντας», συνέχισε.
Αυτή ακριβώς είναι μία από τις προτάσεις στην οποία δεν ξέρω πώς να αντιδράσω. Η πιο λογική αντίδραση θα ήταν να σηκωθώ να φύγω. Αντ’ αυτού όμως ρώτησα τι είδος μουσικής έπαιζαν. Όταν η απάντηση ήταν Post (Rock, Metal, Disco, Balalaika, τι?) ομολογώ πως χαμογέλασα ειρωνικά και αμέσως ζήτησα από την σερβιτόρα ένα refill στα φιστίκια. Έβαλα δύο στα αυτιά μου.
Η αλήθεια είναι πως πλέον θεωρώ το είδος αρκετά κουρασμένο και επαναλαμβανόμενο. Ενώ υπάρχουν αρκετές αξιόλογες μπάντες, δυσκολεύομαι να βρω κίνητρο να συνεχίσω να τις παρακολουθώ. Δεν αντιλαμβάνομαι τι παραπάνω έχουν να προσφέρουν από όσα ακούσαμε στις αρχές και μέσα των 00’s.
Φυσικά δεν αναφέρομαι σε θρυλικά συγκροτήματα όπως οι Godspeed You! Black Emperor ή οι Neurosis. Αν και οι τελευταίοι ακούγονται επίσης κουρασμένοι, το παραβλέπω λόγω της σπουδαιότητάς τους. Ούτε όμως αναφέρομαι και στους Russian Circles, το νέο άλμπουμ των οποίων ήταν τελικά το αντικείμενο της κουβέντας. Memorial ο τίτλος. Και έχει και συμμετοχή της Chelsea Wolfe!
Τα στοιχεία της εξίσωσης είναι τόσο δυνατά που δεν γίνεται το άλμπουμ να μην είναι καταπληκτικό σκέφτηκα και είχα δίκιο. Σιγά την πρόβλεψη βέβαια.
Αν και μέρος του λεγόμενου Post Metal είδους, οι Russian Circles διαφοροποιούνται από την κλασική πια συνταγή της υπερβολικής χρήσης του delay με αποκλειστικό σκοπό το προβλέψιμο χτίσιμο ενός κρεσέντο, ακολουθούμενο από μία επίσης προβλέψιμη απότομη ηρεμία συνοδευόμενη από την ίδια καθαρή μελωδία που παίζεται στο μεγαλύτερο μέρος του 200αλεπτου κομματιού και ξανά μανά τα ίδια.
Αντ’ αυτού, τα θέματα τους έχουν πραγματικά πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και προκαλούν τον ακροατή να παραμείνει αφοσιωμένος στο άκουσμα ώστε να απορροφήσει πλήρως τη μουσική ιστορία που εκτυλίσσεται μπροστά του. Ο drummerκαι ο μπασίστας είναι από τους πιο ταλαντούχους του είδους, ενώ τα κιθαριστικά θέματα μας προσφέρουν ένα πολύ μεγάλο εύρος συναισθημάτων. Και όλα αυτά με τον μέσο όρο των κομματιών να είναι κοντά στα 4,5 λεπτά.
Οι Russian Circles δεν γεννήθηκαν ως μπάντα έχοντας τα ανωτέρω χαρακτηριστικά, όχι σε αυτόν τον βαθμό τουλάχιστον. Η δισκογραφία τους είναι μια διαρκής διαδικασία αναζήτησης και εξέλιξης του ήχου τους, με κορυφή θεωρώ το προηγούμενο άλμπουμ τους Empros.
Συνεχίζω να πιστεύω πως το Empros είναι το αριστούργημά τους ακόμα και μετά την ακρόαση του νέου άλμπουμ. Το Memorial λοιπόν είναι πιο σκοτεινό, πιο ατμοσφαιρικό. Δίνει την εντύπωση πως πρόκειται για ένα μοναδικό και συνολικό έργο τέχνης το οποίο εκτυλίσσεται σταδιακά στα 38 λεπτά του, με κορύφωση την συνοδεία της αιθέριας φωνής της Chelsea Wolfe στο ομώνυμο και τελευταίο κομμάτι του δίσκου. Συνεπώς δίνεται στον ακροατή το αίσθημα μιας πιο συμπαγούς δουλειάς, το οποίο όμως συγχρόνως συνεπάγεται και μικρότερη διαφοροποίηση στο ύφος και το συναίσθημα μεταξύ των κομματιών.
Κατά κάποιο τρόπο κανείς νιώθει πως το Empros αποτελούσε ένα ταξίδι στο οποίο ζεις πολλές και διαφορετικές εμπειρίες. Το Memorial όμως είναι το τέλος, ή μια ενδιάμεση στάση καλύτερα, αυτού του ταξιδιού σε ένα σημείο έρημο και σκοτεινό. Ένα σημείο που προσφέρει ηρεμία με σκοπό την συμφιλίωση με τις βαθύτερες σκέψεις και επιθυμίες.
Καταλήγοντας, οφείλω να πω πως η άποψή μου για το Memorial σε σχέση με τα προηγούμενα άλμπουμ των Russian Circles είναι καθαρά υποκειμενική. Σε οποιαδήποτε διαφορετική άποψη δεν έχω να αντιπαραθέσω επιχειρήματα. Έτσι και αλλιώς, η μουσική των Russian Circles είναι συναίσθημα το οποίο ο καθένας το βιώνει διαφορετικά.
Sargent House, 21.11.2013