Fool In The Box - Fool In The Box
Εδώ είμαστε λοιπόν. Σχεδόν έξη μήνες μετά το ντεμπούτο ΕΡ τους, οι Fool In The Box επανεμφανίζονται με το πρώτο full length, ομώνυμο, άλμπουμ τους.
Το EP Faces μας είχε κάνει πολύ καλή εντύπωση, συνοδεύοντάς μας για αρκετό καιρό (διαβάστε την κριτική μας εδώ), δημιουργώντας ιδιαιτέρως υψηλές προσδοκίες για το νέο αυτό άλμπουμ.
Ο δίσκος κυκλοφόρησε τον Νοέμβρη και, ενώ είχαμε σκοπό να δημοσιεύσουμε την κριτική μας σύντομα, αυτό ήταν αδύνατο, λόγω της μουσικής των Fool In The Box. Συνήθως 2-3 ακούσματα είναι αρκετά για να κατανοήσει κανείς την ποιότητα μιας νέας κυκλοφορίας. Όχι όμως σε αυτήν την περίπτωση. Γεγονός που είναι μόνο θετικό.
Το άλμπουμ δεν είναι εύπεπτο. Σε μία εποχή που η νέα μουσική διαρκεί στη ζωή μας όσο ένα χολυγουντιανό blockbuster, το Fool In The Box δοκιμάζει τον ακροατή, δωρίζοντάς του την ευχαρίστηση της ανακάλυψης με κάθε νέο άκουσμα.
Ξεκινώντας, η μπάντα κατάφερε μέσα σε λίγους μήνες να δώσει μια ακόμα πιο προσωπική ταυτότητα στην ήχο της, το οποίο ήταν (πολύ θετική) έκπληξη για μας.
Περιγραφή αυτού?
Χμμ... Δυνατά και ευδιάκριτα riff, πολλές εναλλαγές, μια σχεδόν Mars Volta προσέγγιση η οποία όμως επιβάλλεται στην ακροατή όχι με χάος και μακρόσυρτα σόλο αλλά με την ατμόσφαιρά του και τις εναλλαγές αυτής. Η ατμόσφαιρα σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στην φωνή της μπάντας, την μελωδικότητά της και τα «ανεβοκατεβάσματα». Το μπάσο δεν γεμίζει απλά αλλά προσφέρει συχνά τα δικά του ξεχωριστά θέματα. Τα ντραμς απασχολούν τον ακροατή σε πολλά σημεία του άλμπουμ. Ένας έντονος ντράμερ, ο οποίος άλλοτε βγαίνει στο προσκήνιο με ιδιαίτερους busy ρυθμούς (και ενίοτε jazzy ή ακόμα και metal περάσματα), άλλοτε δίνει τον απαραίτητο χώρο στη φωνή και στην κιθάρα να μας ταξιδέψουν ήρεμα.
Πρόκειται για ένα άλμπουμ που έχει δουλευτεί αρκετά στο στούντιο. Ίσως παραπάνω από όσο θα θέλαμε, καθώς σε στιγμές ακούγεται πολύ γυαλισμένος ο ήχος. Αλλά αυτό δεν αφαιρεί κάτι από την ακουστική μας απόλαυση.
Όσον αφορά τα κομμάτια, το εναρκτήριο Burning Straw έχει ένα χαρακτηριστικό riff και ρεφρέν που καταλήγει κανείς (εγώ δηλαδή) να το τραγουδάει την ώρα που κάνει ποδήλατο, που δουλεύει, που κάνει μπάνιο...μέχρι να καταραστεί τη στιγμή που το άκουσε! Το Charcoal Laces για κάποιο λόγο μας φέρνει για λίγο στο μυαλό το Constant Craving (!) σε μία πιο διεστραμμένη ψυχεδελική όμως μορφή και ένα καταπληκτικό μπάσο.
Στο Crude οι ρυθμοί κατεβαίνουν λίγο και η φωνή κυριαρχεί στο κομμάτι και στο μυαλό μας. Είναι ίσως το αγαπημένο μας κομμάτι του δίσκου. Ή ίσως το δεύτερο αγαπημένο. Μετά το Horses! Με τις 70s και τις σχεδόν Soundgarden κιθάρες. Δεν έχει σημασία πιο έρχεται πρώτο όμως. Και τα δύο είναι κομμάτια που θα μας συντροφεύσουν για πολύ καιρό ακόμα.
Πολλά επιπλέον καλά σημεία στο Fool In The Box για να ανακαλύψει κανείς από μόνος του. Αλλά ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο θράσος της μπάντας να διασκευάσει το I Want You (She’s So Heavy) των Beatles. Έχοντας μία παθολογική σχέση με την μουσική των Beatles, μπορώ να πω ότι η διασκευή αυτή έχει απόλυτο λόγο ύπαρξης! Με λιγότερη δόση απόγνωσης, οι Fool In The Box δίνουν στο κομμάτι ένα διαφορετικό, πιο σύγχρονο, ύφος. Το μπάσο είναι αρκετά κοντά στο παίξιμο του Paul McCartney (δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς!), ενώ η φωνή σε στιγμές στριγγλίζει όμορφα πάνω σε ευφυέστατα ντραμς.
Θα σταματήσω την κριτική εδώ όμως. Όχι για κάποιο άλλο λόγο. Απλά γιατί θέλω να πατήσω play, να βάλω ένα ποτό και να ξανακούσω αυτό το άλμπουμ! Προτείνω το ίδιο σε όλους...
02.11.2015
