Amen Dunes - Freedom
Πέμπτο LP για τους Amen Dunes, το project του Damon McMahon, τέσσερα χρόνια μετά το “Love” του 2014 και πάλι στην δισκογραφική εταιρεία Sacred Bones Records.
Μετά την αγάπη έρχεται η ελευθερία.
Ο Damon McMahon έχει το προνόμιο να διαθέτει μια φωνή τόσο χαρακτηριστική, όσο και όμορφη, μια φωνή με τέτοιο εύρος ώστε να μπορεί να τη σπάσει και να την παραμορφώσει και ακόμα και έτσι να μην χάνει την μελωδικότητά της. Την φωνή αυτή την χειρίζεται άψογα σε όλη την διάρκεια του “Freedom”, αναδεικνύοντας τόσο το vibrato της, όσο και ικανότητά της να ακούγεται τραχιά και σκληρή όταν χρειάζεται για να αναδείξει τον πόνο και την υπαρξιακή αναζήτηση που διατρέχει τους στίχους του δίσκου.
Ενός δίσκου στον οποίο οι αντιθέσεις είναι τόσο έντονες που σχεδόν τρομάζει με το πόσο εύστοχα αντικατοπτρίζει τις βαθύτερες αλήθειες της ζωής αλλά και της ίδιας της ανθρώπινης ψυxοσύνθεσης, και που εμπεριέχει τόσο το απόλυτο μαύρο όσο και το εκτυφλωτικό λευκό, χωρίς ούτε στιγμή να ξεχνά ότι είναι πολύ σπάνιες, αν όχι ανύπαρκτες, οι στιγμές της ανθρώπινης ύπαρξης που αυτά υπάρχουν στην απολυτότητά τους. Για αυτό τον λόγο και διατρέχει όλα τα ενδιάμεσα φάσματα του χρώματος.
Τρία χρόνια χρειάστηκαν προκειμένου να γραφτεί το “Freedom”, καθώς και μια πρώτη εκδοχή του δίσκου η οποία τελικά πετάχτηκε στα σκουπίδια, για να ηχογραφηθεί εξ ολοκλήρου από την αρχή και να προκύψει το τελικό αποτέλεσμα. Η επίπονη διαδικασία ηχογράφησης είναι εμφανής στα 46 λεπτά και 30 δευτερόλεπτα που διαρκεί το album. To γεγονός ότι η ηχογράφηση μοιράστηκε ανάμεσα στις δύο από τις επιδραστικότερες αλλά και εκ διαμέτρου αντίθετες πόλεις των ΗΠΑ, την Νέα Υόρκη και το Λος Άντζελες (και σε δύο μυθικά studios, το Electric Lady και το Sunset Sound αντίστοιχα) είναι επίσης προφανές. Το “Freedom” είναι ένας δίσκος που όπως και η ίδια η έννοια της ελευθερίας έχει δύο όψεις: μια ακραία σκληρή και σκοτεινή και μια εκπληκτικά φωτεινή και ευφορική, μα όχι ξένοιαστη.
Όπως για όλα τα υψηλά ιδανικά υπάρχει ένα τίμημα που πρέπει να πληρωθεί και ο McMahon όχι μόνο το αναγνωρίζει αυτό αλλά φαίνεται να το πληρώνει κιόλας. Δεν διστάζει και πάλι να πάρει τα -μεγάλα- ρίσκα του, μεταμορφώνοντας ξανά μουσικά τον εαυτό του και διαλέγοντας κατ’ επανάληψη την γοητεία αλλά και τον κίνδυνο της εξερεύνησης σε νέα μουσικά δάση έναντι της ασφάλειας του να επενδύσει στην κριτική αποδοχή του προηγούμενου album του. Μια επιλογή που είναι σίγουρα εξαντλητική για έναν δημιουργό, ειδικά όταν συμβαίνει από δίσκο σε δίσκο σχεδόν, ωστόσο οι Amen Dunes κατορθώνουν και πάλι να φέρουν σε πέρας την αποστολή. Στο πλευρό τους, η κρυστάλλινη παραγωγή του Chris Coady των Beach House και οι ταλαντούχοι μουσικοί Parker Kindred (Antony & The Johnsons, Jeff Buckley) στα drums, ο κιμπορντίστας Jordi Wheelera και ο Delicate Steve στις κιθάρες. Το τελικό αποτέλεσμα δεν μπορεί να καταταχτεί σε genres και ούτε εξάλλου έχει σημασία κάτι τέτοιο, θα μπορούσαμε ωστόσο να πούμε ότι ο Damon McMahon με το "Freedom" φτιάχνει post-emo indie rock.
Πρώτο single του album το Miki Dora, ένα τραγούδι που παίρνει το όνομά του από τον surfer της δεκαετίας του 50. Με αφορμή της κυκλοφορία του τραγουδιού ο McMahon δήλωσε ότι πρόκειται για ένα track γραμμένο για έναν άνθρωπο που ήταν τόσο “ένας δια βίου εγκληματίας όσο και ένας επαναστάτης, μια πραγματική ενσάρκωση ενός διαταραγμένου αρσενικού ψυχισμού. Μια ζωντανή αντίφαση, τόσο ένα σύμβολο του ελεύθερου τρόπου ζωής και έμπνευσης, όσο και ένα από τα ψεύτικα ηρωικά πρότυπα που η αμερικάνικη κουλτούρα πάντα δόξαζε.” Ο McMahon καταλήγεi ότι είναι ένα κομμάτι τόσο για τις ψευδαισθήσεις του ψεύδο-ηρωικού ανδρικού συλλογικού υποσυνείδητου, όσο και αυτοβιογραφικό. Μια δήλωση που απαιτεί τόσο καθαρότητα σκέψης, όσο και θάρρος.
Το “Freedom” ξεκινά με μια δήλωση της Αμερικανίδας ζωγράφου Agnes Martin “I don’t have any ideas myself; I have a vacant mind” και ακολουθούμενες από το Blue Rose ένα τραγούδι ενηλικίωσης, γραμμένο τόσο για την ταραχώδη σχέση του McMahon με τον πατέρα του, όσο και για την λύτρωση που προσφέρει η μουσική και εκτελεσμένο με εφηβικό πάθος αλλά και σχεδόν θρησκευτική έκσταση. H ενορχήστρωση όσο και τα ρυθμικά μοτίβα σχεδόν μας μεταφέρουν σε έναν χώρο θρησκευτικής λατρείας. Η οδύνη και η απελευθέρωση που έρχονται μέσα από την μέθη που μπορούν να προκαλέσουν τόσο οι ουσίες αλλά και η συμμετοχή σε μια θρησκευτική τελετή ακουστικοποιούνται υπέροχα μέσα από τις κιθάρες του τραγουδιού.
Ακολουθούν τα Time και Skipping School, στους στίχους των οποίων οι αναζητήσεις γύρω από τον θεό παραμένουν και συμπληρώνονται από περιγραφές του πως είναι να μεγαλώνεις υπό την επήρεια ουσιών, την ανάγκη για διαφυγή, και φυσικά την σχέση πατέρα-γιου. Δίχως να σημαίνει ότι στερούνται δύναμης και συναισθηματικής έκφρασης, τα δύο πιο αδύναμα κομμάτια του δίσκου. Ίσως γιατί τα κιθαριστικά μοτίβα, ειδικά στο Skipping School γίνονται σε σημεία υπερβολικά δραματικά και σε συνδυασμό με τα σκοτεινά, απαισιόδοξα lyrics προκρίνουν τον εύκολο συναισθηματισμό έναντι του βάθους.
Κάτι το οποίο δεν μπορούμε να ισχυριστούμε για το Calling Paul The Suffering” το οποίο έπεται και διαθέτει την τέλεια αντίστιξη ανάμεσα στο αισιόδοξο κιθαριστικό groove, το στακάτο, ρυθμικό πιάνο, το funk μπάσο που το κάνει ένα κομμάτι χορευτικό και την πάντα σπαραξικάρδια φωνή του McMahon. Ένα τραγούδι κλασικής indie rock oμορφιάς.
Ο δίσκος απογειώνεται παραδόξως με το “Miki Dora”. Παραδόξως γιατί δεν είναι το πιο upbeat track του δίσκου, αλλά διαθέτει ένα ακαταμάχητο funk-grime. Από εκεί και πέρα δεν υπάρχει επιστροφή για το “Freedom” .
To Satudarah είναι ένα αργόσυρτο ιντερλούδιο που αναδεικνύει μέσα από την λιτή ενορχήστρωsη την φωνή του McMahon. Το Believe και το ομώνυμο Freedom είναι δύο σχεδόν gospel pop αριστουργήματα : ευφορικά, μελωδικά, απελευθερωτικά. Η φωνή στο Βelieve ανεβαίνει στα πρίμα για να μας παραδώσει τους στίχους
“I believe and I’ve been spared / And I’m not down / To fall to tears, and I’m not teasing / I’m not down” αλλά και
“When I was a kid i was afraid to die / But I ‘ve grown up now”
με την γαλήνη αλλά και την αναταραχή που προσφέρει η συνειδητοποίηση ότι σε τελική ανάλυση τίποτα δεν έχει σημασία και ότι - χωρίς να αγνοεί κανείς τους περιορισμούς των συνθηκών - οι άνθρωποι είναι ως ένα βαθμό ελεύθεροι να πράξουν κατά βούληση. To ομώνυμο Freedom είναι ένας ύμνος στην αγνότητα της αγάπης που προφέρεται με τον δισταγμό και την πνιγμένη φωνή ενός έφηβου που, μεγαλωμένος στην σκληρότητα των δρόμων, δεν έχει μάθει να αποκαλύπτει την ευαίσθητη, ευάλωτη πλευρά του, όμως απελευθερώνεται κάνοντας το.
Των δύο τραγουδιών παρεμβάλλεται το up tempo Dracula, ένα κομμάτι για την επιθυμία για απόδραση και την ανάγκη να κρατάς τα πράγματα απλά σε έναν κόσμο που δεν έχει πολλά να προσφέρει.
O McMahon επιλέγει να προσφέρει μια αλλόκοτη λύτρωση στον ακροατή για το κλείσιμο του δίσκου αφήνοντας το L. A. ως καταληκτικό track του album. Ένα κομμάτι του οποίου το σκοτεινό groove του οποίου μας προσκαλεί να χορέψουμε για να αποτινάξουμε από τους ώμους μας τις κατάρες που μας κατατρέχουν, και να απελευθερωθούμε κάνοντας το ακόμα και αν ξέρουμε ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Ένα τραγούδι που διαθέτει τους σκληρά ειλικρινείς μα υπέροχους στίχους
“Power's something you believe in / Something you gain / Nineteen I was king, so supreme / Down to Judea / Memory don't mean much to me
Still, don't go away / High up in the Hollywood hills, I'm barely awake / Got my arms around some clown who's barely awake / Doesn't we look stupid now / Tears trickle down our face”.
Oι απαισιόδοξοι στίχοι του McMahon παραδέχονται ότι είναι αδύνατον τόσο να ξεφύγεις από τον εαυτό σου και από την ματαιότητα της ύπαρξης, όσο και το να γνωρίζεις ποιος πραγματικά είσαι, αφού ζούμε σε έναν κόσμο που μεταμορφώνεται και μας μεταμορφώνει ασταμάτητα, αλλά και ότι εντέλει, όταν το παραδεχτείς αυτό, δεν υπάρχει πια λόγος να προσποιείσαι για τίποτα. Και αυτό σου προσφέρει όλη την ελευθερία που θα μπορούσες ποτέ να έχεις.
Sacred Bones Records, 30.03.2018
