dEUS - Live @ Sala Riviera, Madrid
Ηλιόλουστο απόγευμα Παρασκευής στη Μαδρίτη, με τα τελευταία σύννεφα - αυτά της προεκλογικής παραζάλης - να διαλύονται σιγά-σιγά στον ανοιξιάτικο ουρανό.
Μήνες τώρα περιμέναμε αυτή τη μέρα και ο ενθουσιασμός μας ήταν έκδηλος καθώς κατηφορίζαμε, για μία ακόμη φορά, προς την όχθη του ποταμού με προορισμό μας το οικείο πλέον Riviera. Σύμφωνα με το προμελετημένο και διόλου πρωτότυπο σχέδιο, ψάχναμε διαθέσιμο «τραπεζάκι έξω» σε κάποιο τα γύρω μπαρ, στρατηγικά τοποθετημένα για να υποδέχονται τους φιλόμουσους θαμώνες πριν και μετά τα live του Riviera. Το σχέδιό μας δεν άργησε να ανατραπεί, όταν, εντελώς απρόσμενα, πέσαμε πάνω σε μια απροσδιόριστα γνώριμη φιγούρα: γρήγορα συνειδητοποιήσαμε ότι ο μοναχικός και ελαφρώς αποπροσανατολισμένος κύριος ακριβώς μπροστά μας δεν ήταν άλλος από τον Alan Gevaert, μπασίστα των dEUS τα τελευταία 14 περίπου χρόνια – από την κυκλοφορία δηλαδή του “Pocket Revolution”. Μέσα σε δευτερόλεπτα, το ρίσκο του να φανούμε δύο ενοχλητικές groupies κρίθηκε αμελητέο – παρά τη δειλία της γράφουσας και κυρίως χάρη στο θάρρος και...θράσος της ατρόμητης φίλης της! – και, για να μην τα πολυλογούμε, βρέθηκαμε να κουβεντιάζουμε με τον Gevaert, καθώς τον συνοδεύαμε ως το «bar de tapas» όπου τον περίμεναν τα υπόλοιπα μέλη των dEUS και το οποίο δεν είχε ιδέα πού ακριβώς βρισκόταν.
Λίγα λεπτά που μόλις χώρεσαν ένα τσιγάρο και μερικά σχόλια για τις δυσκολίες και τις χαρές μιας Ευρωπαϊκής περιοδείας, τις χάρες (και τα ζόρια) της Ισπανικής πρωτεύουσας, το κόστος ζωής σε Ισπανία και Βέλγιο, τα 14 χρόνια πορείας με την μπάντα που τόσο πιστά ακολουθούμε όλα αυτά τα χρόνια (αυτό τονίστηκε επανειλημμένα, προς αποφυγήν αμφιβολιών) και την αγαπημένη του ανηψιά, Trixie Whitley, που θα άνοιγε τη βραδιά (ομολογουμένως δεν το γνωρίζαμε αλλά, ναι, πρόκειται για την κόρη της αδερφής του Gevaert). Μ’αυτά και μ’εκείνα, δεν αργήσαμε να φτάσουμε στο μπαρ, όπου οι υπόλοιποι της διάσημης παρέας συνέχιζαν να απολαμβάνουν τη λιακάδα με μπύρες και μεζέδες...
Κάπως έτσι η τυχαία και σύντομη συνάντησή μας έφτασε στο τέλος της˙ δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβη αυτό με μέλη των dEUS (βλέπε Rockwave 1999 και Dcode 2012) αλλά μάλλον ήταν η πιο ενδιαφέρουσα μέχρι στιγμής. Δυστυχώς, δεν καταφέραμε να ακούσουμε ζωντανά την Trixie Whitley (συγνώμη, Alan) κυρίως λόγω της μικρής παρανόησης σε ό,τι αφορά την ώρα έναρξης, η οποία, σύμφωνα με την ανακοίνωση ήταν 21.00, χωρίς περαιτέρω διευκρινίσεις. Ελπίζουμε να μας δοθεί δεύτερη ευκαιρία σύντομα.
Για να περάσουμε – επιτέλους – στο προκείμενο, το πρώτο πράγμα που μας τράβηξε την προσοχή ήταν η μάλλον χαλαρή προσεύλευση του κόσμου. Απ’ό,τι φαίνεται, και σε αντίθεση με τις εμφανίσεις τους σε άλλες πόλεις, η συναυλία δεν ήταν sold-out. Αυτό από την άλλη ήταν θετικό για εμάς, αφού καταφέραμε να «προωθηθούμε» σχετικά εύκολα, καταλαμβάνοντας δυο θέσεις στην πρώτη σειρά – ευγενική χορηγία μιας παρέας από την Αμβέρσα, που είχε ταξιδέψει ως τη Μαδρίτη μόνο και μόνο για το live.
Η αναμονή μας σύντομα έφτασε στο τέλος της καθώς οι Tom Barman και Klaas Janzoons, τα μόνα σταθερά μέλη του γκρουπ από την αρχή της ύπαρξής του, εμφανίστηκαν στη σκηνή. Μαζί τους φυσικά και ο Alan Gevaert, καθώς και οι Stéphane Misseghers στα ντραμς και Bruno De Groote στην κιθάρα. Ο τελευταίος μετρά μόλις λίγους μήνες μαζί την μπάντα, από την πρόσφατη αποχώρηση του Mauro Pawlowski.
Το επετειακό ταξίδι στο παρελθόν ξεκίνησε με το χαρακτηριστικό «στρίγκλισμα» της εισαγωγής του Put The Freaks Up Front, που μας τίναξε σαν στιγμιαία ηλεκτρική εκκένωση και μας οδηγήσε σε μια κλιμακωτή ένταση που κράτησε ως τις τελευταίες νότες του και κορυφώθηκε με τις πρώτες νότες του νοσταλγικού Sister Dew, που ακολούθησε. Ο Barman αντάλλαξε την ηλεκτρική του κιθάρα με την ακουστική, κάτι που συνεχίστηκε καθ’όλη τη διάρκεια της βραδιάς, και το κοινό τον ακουλούθησε στα φωνητικά.
Ο ήχος ήταν αρκετά καλός, αλλά η φωνή του κάπως πιεσμένη, κάτι που δεν μας ενόχλησε και σίγουρα δεν μας εξέπληξε. Σε ήπιους τόνους τα One Advice, Space και The Magic Hour– σύμφωνα με το tracklist του δίσκου – μέχρι που έφτασε οι στιγμή, ή τουλάχιστον μία από τις στιγμές, που όλοι περιμέναμε. Το πολυαγαπημένο Instant Street δεν άργησε να γεμίσει τη σκηνή με κόσμο – ήταν οι χορευτές, που «στριμώχτηκαν» ανάμεσα στις κιθάρες και το μπάσο – και τον κόσμο με ενθουσιασμό, που μεταφράστηκε αυτόματα σε ενθουσιώδεις κραυγές και χορό. Οι χορευτές, εκτέλεσαν μια ρουτίνα που θύμιζε έντονα το θρυλικό βίντεο του κομματιού, παραλλαγές της οποίας επανέλαβαν και σε άλλα κομμάτια. Αν και στη μικρή σκηνή του Riviera έμοιαζε να τους λείπει χώρος, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη στο set.
Magdalena και Everybody’s Weird για τη συνέχεια, ενώ η χορευτική ομάδα επέστρεψε για το Let’s See Who Goes Down First. Στο ενδιάμεσο, ο Barman μας ευχαριστούσε και ζητούσε συγνώμη για τα περίεργα «portuñol» του – η μπάντα είχε μόλις επιστρέψει από Πορτογαλία και, παρά την πολύχρονη σχέση τους με τους Ισπανούς, η βασική γλώσσα επικοινωνίας εξακολουθούσαν να είναι τα Αγγλικά. Μας θύμισε ότι το “The Ideal Crash” ηχογραφήθηκε στην πόλη Ronda του Ισπανικού Νότου και αστειεύτηκε λέγοντας ότι, αν η πόλη δεν είναι ωραία τώρα πια, είναι επειδή δεν είναι οι ίδιοι εκεί!
Το τελευταίο κομμάτι του setlist δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το τρυφερό Dream Sequence #1, με το οποίο ολοκληρώθηκε η εορταστική δεκάδα. Αλλά βέβαια το κοινό δεν ήταν διατεθειμένο να σταματήσει τη γιορτή. Μετά τον ανεπίσημο αποχαιρετισμό, τα επίμονα χειροκροτήματα ήχησαν με αρκετή πειθώ και το κουιντέτο επέστρεψε σχεδόν αμέσως μαζί με τους χορευτές του και ένα δυνατό και σκοτεινό Quatre Mains. Οι ηλεκτρισμένες παραμορφώσεις του Sun Ra μας κράτησαν σε εγρήγορση μέχρι το Hotellounge (Be the Death of Me), που σήμανε την αντίστροφη μέτρηση για το κλασικό και αγαπημένο Roses, που μας απογείωσε αφήνοντας μας με μια γλυκόπικρη γεύση κατά τη στιγμή της οριστικής αποφώνησης, αρκετά νωρίτερα απ’ό,τι θα θέλαμε. Μιας και η αναδρομή στο παρελθόν ήταν προφανώς στο πρόγραμμα, μας έλειψε ένα δεύτερο encore με – για παράδειγμα - Slow, Bad Timing, Suds & Soda και Nothing Really Ends για το (απο)τελείωμα. Αλλά κυρίως μας έλειψε μια πρώτη γεύση από το επικείμενο δισκογραφικό εγχείρημα των dEUS, που, ακόμα και αν δεν μοιάζει σε τίποτα με τις cult δημιουργίες τους τις τελευταίες σχεδόν τρεις δεκαετίες, ήδη μας προκαλεί ένα αίσθημα ανυπομονησίας και, φυσικά, μπόλικη περιέργεια.
Setlist
- Put the Freaks Up Front
- Sister Dew
- One Advice, Space
- The Magic Hour
- The Ideal Crash
- Instant Street
- Magdalena
- Everybody’s Weird
- Let’s See Who Goes Down First
- Dream Sequence #1
Encore
11.Quatre Mains
12. Sun Ra
13. Hotellounge (Be the Death of Me)
14. Roses
Venue: Sala La Riviera, Madrid
Date: 26.04.2019
*Η ανακοίνωση της παραγωγής για την εμφάνισή τους στην Αθήνα εδώ. Εισιτήρια ακόμα διαθέσιμα.
