Pearl Jam - Live @ Pinkpop Festival, Netherlands
Η Παρασκευή 15 Ιουνίου σήμανε την μεγάλη επιστροφή των Pearl Jam στον «ιερό χώρο», όπως είπε ο Vedder, του Pinkpop. 18 ολόκληρα χρόνια μετά την τελευταία τους φορά και 26 μετά την θρυλική εκείνη εμφάνιση του ’92. Έτσι, από την πλευρά μας, βλέποντας την ανακοίνωση της περιοδείας τους, η επιλογή να τους δούμε εκεί φάνηκε μονόδρομος, θέλοντας επίσης να επισκεφτούμε το μακροβιότερο μουσικό φεστιβάλ στον κόσμο, μετά το Newport Folk Festival.
Διοργάνωση
Το Pinkpop μετράει φέτος 49 χρόνια ζωής, ενώ το Landgraaf είναι to«σπίτι» του από το 1988, έχοντας χωρητικότητα 60 χιλιάδες επισκέπτες ανά ημέρα. Έναν αριθμό που και φέτος έπιασε άνετα, όντας sold out εδώ και καιρό. Το Megaland (όπως ονομάζεται) βρίσκεται στρατηγικά στην άκρη της Ολλανδίας, δίπλα από τα σύνορα με Γερμανία και Βέλγιο. Περιτριγυρισμένο από ατελείωτα λιβάδια, υπάρχει άπλετος χώρος για camping. Ο δρόμος για το φεστιβάλ από αυτά μακρύς, με επιλογές είτε ένα 25-άλεπτο περπάτημα, είτε στήσιμο στην ουρά για τα λεωφορεία. Κάτι το οποίο δεν μας κακοφάνηκε, καθώς το ίδιο έχουμε βιώσει σχεδόν σε όλα τα μεγάλα φεστιβάλ στον κόσμο. Και κανείς δεν παραπονιόταν. Το αντίθετο. Ήμασταν περικυκλωμένοι μόνο από χαρούμενα πρόσωπα, έτοιμα να περάσουν μία, δύο ή τρεις μέρες γεμάτες ξεγνοιασιά και μουσική. Για αυτό πάντα θεωρούσα άτοπες τις διαμαρτυρίες για το δρόμο προς στο Terra Vibe. Νομοτελειακά ένα φεστιβάλ εκτός πόλης σημαίνει περπάτημα. Αλλά προσφέρει μία αίσθηση πολύ ξεχωριστή από τα City Festivals, όπως π.χ. Primavera (το οποίο φυσικά μας αρέσει επίσης πολύ, για διαφορετικούς λόγους).
60 χιλιάδες κόσμος λοιπόν, και οποιαδήποτε στιγμή είχε κανείς την ευκαιρία να πάρει φαγητό ή ποτό χωρίς να περιμένει ουσιαστικά σε ουρά. Ένας απίστευτος αριθμός από μπαρ και επιλεγμένα food tracks, προσέφεραν μια ασύγκριτη ποικιλία από vegetarian ή μη επιλογές, με κουζίνες από όλο τον κόσμο και φοβερή ποιότητα στις περισσότερες περιπτώσεις. Ένα trend που ξεκίνησε από τα φεστιβάλ της Ολλανδίας και του Βελγίου 5 χρόνια πριν και διαδίδεται και σε άλλα στην Β. Ευρώπη.
Ο χώρος ήταν σχετικά απλός, και σε καμία περίπτωση τόσο όμορφος όπως του Best Kept Secret (όπου οι σκηνές βρίσκονται είτε μέσα στο δάσος, είτε ανάμεσα σε αυτό και σε μια λίμνη). Ατόπημα θεωρούμε των διοργανωτών την επιλογή τους να μην παίζει καμία άλλη μπάντα κατά τη διάρκεια των Pearl Jam, με αποτέλεσμα όλοι οι 60 χιλ. να πλημμυρίζουν την Main Stage. Όπως και η επιλογή να κλείσει η πρώτη μέρα με αυτούς. Πάντα χρειάζεται μετά τον headliner να υπάρχει τουλάχιστον ένα ακόμα act, ώστε να διαχωριστεί ο κόσμος και η έξοδος να γίνεται αβίαστα, καθώς κάποιοι θα προτιμήσουν να αποχωρήσουν και κάποιοι να παραμείνουν για το επόμενο αυτό act. Στο Pinkpop δεν το έκαναν αυτό και φυσικά οι δρόμοι γύρω από το Megaland κυριεύθηκαν από τους επισκέπτες, με τις ανάλογες καθυστερήσεις στα λεωφορεία, κίνηση κτλ.
Καταλήγοντας, το Pinkpop προσφέρει μια πολύ καλή εμπειρία, αλλά κάπως πλέον παλιομοδίτικη θα την λέγαμε, όπως συναντά κάνεις σε πολλά άλλα όπως Download, Hurricane, Rock Am Ring, Roskilde, Pukkelpop κτλ κτλ. Θεωρούμε οτι το μέλλον το δείχνουν διοργανώσεις όπως Best Kept Secret ή Welcome To The Village Festival. Στημένα σε πανέμορφα σημεία στη φύση, πιο playful και μοντέρνα, πιο φιλικά για το περιβάλλον (μερική energy efficiency, κίνητρα επιστροφής των ποτηριών, χωρίς πλαστικές μάρκες κ.α.), στημένα έξυπνα για την αποφυγή καθυστερήσεων, σωστά τοποθετημένες και πάντα καθαρές τουαλέτες (απίστευτο αλλά αληθινό!) και πολλά ακόμα. Αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση.
Ας πάμε λοιπόν στο κυρίως μενού του άρθρου...
Pearl Jam
Με 10 λεπτά καθυστέρηση, η μπάντα ανεβαίνει στη σκηνή και ξεκινά να παίζει μία “πιο ροκ” εκδοχή ενός μέρους του Interstellar Overdrive των Pink Floyd, το οποίο ένα λεπτό μετά οδήγησαν τέλεια στο Corduroy, με τον Vedder να φορά το ίδιο t-shirt όπως τότε το '92!
Πολύ δυναμικό ξεκίνημα. Ο ήχος καθαρός, η μπάντα με όρεξη και ο Vedder ακούγονταν όσο καλός ελπίζαμε στα φωνητικά. Προς το τέλος του κομματιού αναρωτηθήκαμε προς στιγμή αν θα μπορέσουν να μεταδώσουν την ενέργεια και το συναίσθημα που αναβλύζουν όταν εμφανίζονται σε κλειστούς χώρους, όπως έχουμε βιώσει στο παρελθόν. Η πραγματικά τεράστια σκηνή, η χαοτική αρένα των χιλιάδων θεατών, το φως του ήλιου που θα παρέμενε για μία ακόμα ώρα, έχουν «καταπιεί» στο παρελθόν πολλές μεγάλες μπάντες.
Και σαν να άκουσαν τις σκέψεις αυτές, μας απαντούν γρήγορα με τα καταιγιστικά Why Go, Do The Evolution, Red Mosquito. Και αφού πλέον έχουν αιχμαλωτίσει όλο το κοινό για τα καλά, τότε αποφασίζει ο Vedder να μας καλησπερίσει, λέγοντας πόσο χαρούμενοι είναι να παίζουν ξανά στον ιερό τόπο για αυτούς που λέγεται Pinkpop.
«Θυμόμαστε την πρώτη φορά μας εδώ το ’92 και όλες τις υπόλοιπες μπάντες που έπαιζαν. Παίζαμε τότε με άλλο drummer, αλλά ο Matt Cameron ήταν εδώ με τους καταπληκτικούς Soundgarden!».
Πλήθος από φωτιζόμενες σφαίρες κατεβαίνουν από την οροφή και οι ίδιοι προχωρούν στο, αγαπημένο, Elderly Woman Behind The Counter In A Small Town, με το κοινό πλήρως απορροφημένο να σιγοτραγουδά μαζί τους.
Για τη συνέχεια οι Pearl Jam επέλεξαν πανέξυπνα το setlist, όπου πολύ δυναμικά κομμάτια διαδέχονταν από πιο χαλαρές στιγμές, δημιουργώντας μία αρμονική ροή μεταβαλλόμενων συναισθημάτων. Από τα Even Flow και Can’t Deny Me στο Given To Fly. Από τα Mind Your Manners και Lightning Bolt στο Daughter. Στο οποίο o Vedder πρόσθεσε στους στίχους στροφές από τα Suggestion (Fugazi) και Another Brick In The Wall (Pink Floyd). Οι ταχύτητες ξανά στο maximum με καταπληκτικές αποδόσεις των Once και Hail Hail. Και εκεί ο ίδιος στέκεται μπροστά και ζητά να ανάψουν τα φώτα να δει καλά όλο το κοινό...
“God! It never loses its power! These many people getting along and agreeing on something”, δίνοντας το σήμα για μία ακόμα μοναδική στιγμή, με το Nothingman. Ένα πολύ δύσκολο κομμάτι φωνητικά, ο Vedder το ερμήνευσε πάρα πολύ καλά. Αισίως στα 53 του χρόνια πια, βλέπει μερικές πολύ ψηλές νότες ή κραυγές να εξαφανίζονται από την παλέτα του. Αλλά πολύ έξυπνα καλύπτει το κενό και σε κάθε περίπτωση διατηρεί τους χρωματισμούς, τη ζεστασιά αλλά και τo γρέζι και τη δυναμικότητα της φωνής που αγαπήσαμε από το πρώτο κιόλας άλμπουμ τους. Χαρακτηριστικά τα οποία ξεδιπλώθηκαν τέλεια στα Better Man, Lukin (!) και Porch που ακολούθησαν και έκλεισαν το πρώτο μέρος του live.
Επιστροφή στη σκηνή με τα Jeremy και την γνωστή πλέον εκτεταμένη έκδοση του Black και το μαγευτικό solo του McGready. Και στο σημείο αυτό ο Vedder μας είπε μία ιστορία που προσωπικά έχω ήδη πει σε όσους με ρωτούν πώς ήταν το live…
Ζήτησε ο ίδιος αν μπορούν να βρουν τον καμεραμάν που συμμετείχε στην θρυλική πλέον σκηνή του stage diving που είχε κάνει το ’92 στο Pinkpop. Έτσι και έγινε, οι δυο τους συναντήθηκαν και ο Vedder του ζήτησε συγγνώμη για το πόσο πολύ τον εκνεύρισε τότε με αυτήν την κίνηση. Τελικά η αλήθεια ήταν πολύ διαφορετική...
Ακούστε την ιστορία από τον ίδιο τον Vedder και απολαύστε ύστερα το Rearviewmirror στο παρακάτω βίντεο.
Στο τελευταίο μέρος του live η ένταση παρέμεινε στα ύψη, με μία μανιασμένη διασκευή στο Sonic Reducer (Dead Boys), το Alive και φυσικά το Rockin In The Free World, με όλα τα φώτα αναμμένα και τον Vedder να τρέχει και να χοροπηδά σαν 20 χρονών, να παίζει με το κοινό και να πετάει έναν απίστευτο αριθμό από τα κλασικά ντέφια που κρατά.
Καταλήγοντας, πλέον οι Pearl Jam δεν αντιπροσωπεύουν ίσως αυτό που αντιπροσώπευαν 20 ή παραπάνω χρόνια πριν. Τα live τους είναι όμως η απόλυτη ροκ δήλωση της εποχής μας. Με την κλασική έννοια του όρου αυτού. Το setlist το συνθέτουν λίγο πριν ανέβουν στη σκηνή. Κάνουν συναυλίες γιατί θέλουν να περάσουν καλά και οι ίδιοι. Οι οποίες κρατούν 2,5 ή και πραπάνω ώρες. Δεν διατηρούν τα κομμάτια όπως στο δίσκο. Δίνουν πολύ έξτρα χώρο στο υπερ-όπλο που ονομάζεται Mike McGready να μας ταξιδέψει με τα έντεχνα solo του και τους αυτοσχεδιασμούς του. Και τα κομμάτια καταλήγουν πολλές φορές πολύ μεγαλύτερα σε διάρκεια, αλλά το φαινομενικό (ή και όχι) jamming τους είναι ταξιδιάρικο, μαγικό. Πανάξια παιδιά του θείου τους Young Neil (όπως τον αποκαλεί ο Vedder). Η μόνη άλλη μπάντα που το κάνει αυτό τόσο καλά σε τόσο μεγάλο επίπεδο είναι οι Foo Fighters. Αλλά σε αντίθεση με τους Foos (οι οποίοι σε κάθε περίπτωση έχουν συνήθως μία κάπως πιο ανάλαφρη προσέγγιση), οι Pearl Jam αποπνέουν ακόμα όλο αυτό το βάθος στη μουσική και στους στίχους, τη διαμαρτυρία, την κοινωνικοπολιτική επίγνωση, την επίθεση αλλά και την εσωτερικότητα. Και όλα αυτά αναβλύζουν αβίαστα ζωντανά από τα ηχεία. Και οι ίδιοι το κατευχαριστιόνται. Και εμείς ακόμα περισσότερο!
