Kraftwerk - Live @ Royal Albert Hall, London

Ίσως από τoυς πρώτους αλλά και αέναους προβληματισμούς του ηλεκτρονικού ήχου, από τα γεννοφάσκια του μέχρι και σήμερα, είναι η αντιμετώπιση του συσχετισμού ανθρώπου - μηχανής σε σημείο που το ένα στοιχείο χρησιμοποιείται από το άλλο σε ένα βαθμό, όπου τα όρια μπλέκονται και το αποτέλεσμα τα βοηθάει να εξελίσσονται αμοιβαία.

Οι Γερμανοί Kraftwerk κλήθηκαν από τη μουσική ιστορία να είναι από τους πρωτοστάτες σε αυτό το ερώτημα και επέλεξαν να το απαντήσουν με μια εκπληκτική συλλογή από κυκλοφορίες που δανείστηκαν τη θεματολογία τους από τις επιλογές του ανθρώπινου γένους στην ρομποτική, στην χρήση νέων μορφών επικοινωνίας, στην αντίληψη της αισθητικής ανά τις δεκαετίες και στο μόχθο για το καινούργιο και την υπέρβαση των ορίων στη μουσική. Η παρουσίαση ντυμένη άλλοτε με μανδύα άγουρης krautrock, ηλεκτρονικής pop, άλλοτε ισορροπώντας στα όρια της μουσικής που αργότερα κυριάρχησε στα clubs, στα studios και στα ραδιόφωνα, κοινώς παντού.

 

 

Η εμφάνιση τους στο Royal Albert Hall (RAH) του Λονδίνου έγινε με την ευκαιρία της παρουσίασης του μακροσκελούς “καταλόγου” 1-8 σε συνδυασμό με ένα ποτ-πουρί τρισδιάστατων visuals που θα συνόδευαν την τελική επιλογή (μοιράστηκαν και τα σχετικά γυαλάκια στο κοινό). Οι δύο ίσως μεγάλοι προβληματισμοί της παρέας όταν παίρναμε θέση στο πρώτο μπαλκόνι της εμβληματικής ιστορικής σάλας του Royal Albert Hall εστίαζαν κυρίως στο α) πως θα αντεπεξέλθει, σε ότι αφορά την ακουστική, ένας τόσο μεγάλος χώρος, δομημένος κυρίως για κλασική μουσική και β) μήπως οι Kraftwerk μπουν και αυτοί στην κατηγορία μιας ακόμα ιστορικής μπάντας που επιστρέφει για να κάνει μια “αρπαχτή”. Πέσαμε πανηγυρικά έξω και στα δύο...

 

 

Τα 4 μέλη της μπάντας παρουσιάστηκαν φορώντας τις κλασικές στολές που τους επέτρεπαν να γίνονται μια σχετική συνέχεια των synth τους με τη βοήθεια κατάλληλου φωτισμού. Η μετάδοση της μουσικής σαν πληροφορία φαινομενικά (και μόνο) γυμνή από το συναίσθημα, με έμφαση στην επανάληψη των ρυθμικών patterns, από ένα σύνολο μουσικών με ομοιόμορφη παρουσίαση βάζοντας τον ήχο σε πρώτη μοίρα, είναι από τα στοιχεία που έκαναν του Γερμανούς να ξεχωρίσουν.

To "eins, zwei, drei, vier" έδωσε το σύνθημα για το Numbers με τον εμφατικό του electro ρυθμό να συνοδεύεται με 8-μπιτες μεταφράσεις και graphics της ίδιας ακολουθίας. Λιτοί, σχεδόν ρομποτικοί όπως αρμόζει και στον ήχο τους, σε σχέση με την επικοινωνία τους με το κοινό οι Ralf, Fritz, Henning και Falk (με τον Ralf να είναι στην ουσία το μόνο ιδρυτικό μέλος από το 1969) αρκέστηκαν στη μέση περίπου του live σε ένα απλό “Auf Wiedersehen” μαζί με μια μικρή υπόκλιση.

 

 

Οι πρώτες δυνατές κραυγές ικανοποίησης και ανταπόκρισης ακούστηκαν από το κοινό στην εισαγωγή του Radioactivity που, πιστό στην θεματολογία του απέναντι σε μια λογική που οδηγεί το ανθρώπινο γένος σε μια πιθανή καταστροφή, συμπεριέλαβε στην εξιστόρηση του μετά το Chernobyl, το Sellafield και την Fukushima επιβεβαιώνοντας την διαχρονική στάμπα των Γερμανών.

Κάπου εδώ να αναφέρουμε πως τα graphics που συνόδευαν τις επιλογές, χωρίς να είναι ιδιαίτερα cutting edge εξυπηρέτησαν κατάλληλα το κάθε track βγάζοντας μια σχετική νοσταλγία συνδυάζοντας retro, τις περισσότερες φορές, θέματα με μια φουριστική αισθητική.

 

Με το Trans Europe Express, μια - μια άρχισαν να περνάνε από μπροστά μας οι επιρροές που απλόχερα χάρισε ο ήχος των Kraftwerk . Η γραμμή που ένωσε στην οθόνη το Βερολίνο με το Detroit ήρθε απλά να το επικυρώσει. Δύο πόλεις με διαφορετικά βιώματα αλλά με τόσο κοινούς ήχους και ρόλους στην εξέλιξη του ηλεκτρονικής σκηνής. Και οι δύο με γκαράζ και αποθήκες που αργότερα μετακόμισαν δειλά σε clubs που βαφτίστηκαν οι house και techno. Ο Αfrica Bambaata που πάνω στο θέμα του έχτισε το Zulu Nation και της απαρχές του hip hop στη Νέα Υόρκη και τόσοι πολλοί ακόμα.

Το Muzik μαζί με το Autobahn ενθουσίασαν αγκαζέ με τα Computer World κάνοντας το, αρκετά μεγάλο σε μέσο όρο ηλικιακά, κοινό να αρχίσει να σηκώνεται. Η στιγμή βέβαια που η πιστότητα της απόδοσης του ήχου χτύπησε “κόκκινο” ήταν στο The Model ένα κομμάτι που είχε ταλαιπωρηθεί αρκετά στα αυτιά μου λόγω μιας δαιμονισμένης italo disco έκδοσης που παιζόταν σε παιδικά αποκριάτικα πάρτυ (ίσως από τους Hot Gossip αλλά δεν είμαι σίγουρος). Το ήπιο vocoder στα φωνητικά σε συνδυασμό με τα όμορφα visuals διεκδίκησαν άνετα μια από τις στιγμές τις βραδιάς.

 

Κατά το κλείσιμο του δεύτερου encore, ένας - ένας, μετά από ένα σύντομο ατομικό solo φίλτρων, oscillator εφέ και πλήκτρων, σαν καλοκουρδισμένη jazz μπάντα χαιρέτησαν και αποχώρησαν. Η παύση όμως δε κράτησε πολύ γιατί η ώρα του μεγάλου φινάλε έφτασε με το performance του The Robots φυσικά από τις ίδιες ανθρωπόμορφες μηχανικές κατασκευές που το κοινό έχει συνηθίσει να αντικαθιστούν την μπάντα κατά την ερμηνεία του συγκεκριμένου single.. Ντυμένα στα κόκκινα-μαύρα με τις ίδιες σπασμωδικές κινήσεις και κλισέ lyrics (we are charging our batery and now we are full of energy...) τα ανδρείκελα - ομοιώματα των τεσσάρων έκλεισαν τη βραδιά μέσα σε αποθέωση.

 

Οι Γερμανοί εμφανίστηκαν όπως αρμόζει σε ένα σχήμα του βεληνεκούς τους. Συνεπείς, δυναμικοί αλλά και ακόμα δημιουργικοί μέσω των προβληματισμών που τους ενέπνευσαν στα πρώτα τους βήματα, συνεχίζουν να εξελίσσουν ένα θηριώδες πλέον μουσικό σύμπαν που τους υποκλίνεται μεγαλοπρεπώς μέχρι σήμερα. Σύνολο δύο γεμάτες ώρες και κάτι ψιλά, με τρία encore. Αρκετές για να γεμίσουν τα αυτιά μας από την ίσως αντίστοιχη σε μέγεθος μπάντα με τους Beatles για την ηλεκτρονική σκηνή.

Υ.Γ. Δεν έχω ζήσει ποτέ πάγκο με memorabillia μπάντας να περνάει τέτοιο “πλιάτσικο” όσον αφορά το ρυθμό που εξαντλήθηκαν δίσκοι, μπλουζάκια κλπ. Μέχρι και οι μαυραγορίτες έξω από το Royal Albert Hall ξεπούλησαν.

Αξίζει να ευχαριστήσουμε τον Ισαάκ για την φιλόξενη ξενάγηση του εκείνη τη βραδιά.

Venue: Royal Albert Hall, Londion

Date: 23.06.2017