Animal Collective - Live @ Summer Nostos Festival, Athens

H πρώτη φορά που είδα live τους Animal Collective ήταν στην σκηνή του Gagarin205, στην προηγούμενη εμφάνισή τους στην Αθήνα. Για διάφορους προσωπικούς λόγους, το μέγεθος της σημασίας των οποίων δεν μπορούσα να συλλάβω τότε , αλλά αργότερα έμελλε να ξεδιπλωθεί στην απολυτότητά της πάνω στη ζωή μου, το live αυτό κατέληξε να συγκαταλέγεται στα πιο επιδραστικά που έχω παρακολουθήσει ποτέ. Τότε, πάνω στην σκηνή βρίσκονταν τρία άτομα και κάτω από αυτήν όχι και πάρα πολλά περισσότερα. Ένα live για λίγους μυημένους, μια σύναξη που την βίωσα ως οικογενειακή.

Και ναι, εξακολουθώ να πιστεύω ότι κάθε συναυλία είναι πάνω από όλα μια προσωπική εμπειρία που είναι εξαιρετικά δύσκολο ως και αδύνατον να μεταφερθεί στους μη παρευρισκόμενους, πολλές φορές ανεξάρτητη από την τεχνική αρτιότητα, ωστόσο, πέρα από οτιδήποτε προσωπικό μου συνέβαινε τότε, η συναυλία αυτή παρέμεινε μαζί μου στα χρόνια που ακολούθησαν λόγω της μουσικής ικανότητας, ευαισθησίας και ευφυΐας των Animal Collective. Ήταν από τις πρώτες φορές που παρακολουθούσα καλλιτέχνες να μεταφράζουν και να ερμηνεύουν με τρόπο τόσο σύγχρονο και ιδιοσυγκρασιακό ήχους που είχαν τις ρίζες τους βαθιά στο παρελθόν της ροκ μουσικής παράδοσης.

 

Δέκα χρόνια μετά και βρίσκομαι και πάλι ενώπιον των Animal Collective που έχουν έλθει καλεσμένοι του Summer Nostos Festival του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Αυτήν την φορά, επάνω στην σκηνή βρίσκονται δύο άτομα και κάτω από αυτήν και πάλι όχι πολλά παραπάνω από αυτά. Πρόκειται ξανά για μια συναυλία για τους hardcore θαυμαστές, για τον πυρήνα της κολεκτίβας. Αυτήν τη φορά βρισκόμαστε σε εξωτερικό χώρο, με τα πόδια χωμένα στο γρασίδι, γύρω μας δέντρα και φύση παρ’ όλο που βρισκόμαστε στην Αθήνα. Μια βίαιη, ξαφνική καταιγίδα έχει μόλις κοπάσει. Μέχρι πριν απο λίγο ήμασταν παγιδευμένοι στην ταράτσα του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, πλέαμε στην καταιγίδα ακυβέρνητοι, μέχρι πριν από λίγα λεπτά δεν ξέραμε καν αν οι καιρικές συνθήκες θα επέτρεπαν στην μπάντα να εμφανιστεί στην σκηνή.

Τώρα, οι σταγόνες της βροχής στεγνώνουν ακόμα πάνω στα φύλλα, έχει ψύχρα, νιώθω ότι μετά την περιπέτεια στην θάλασσα έχω ναυαγήσει σε κάποια βόρεια χώρα και έχω χαθεί στο δάσος, όμως δεν είμαι μόνη μου, πυγολαμπίδες φωτίζουν το δρόμο. Ξαφνικά συναντώ και άλλους που έχουν ναυαγήσει εκεί από χρόνια, κάποιος ανάβει μια φωτιά και έπειτα ακούγεται μουσική από δυο κιθάρες.

 

Photo by Pinelopi Gerasimou

 

Για αυτή τους την περιοδεία, οι Αnimal Collective επέλεξαν να παίξουν το άλμπουμ "Sung Tongs" (2004) στην ολότητά του. Πρόκειται για το πέμπτο τους studio album, το οποίο κυκλοφόρησε το 2004, έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από κοινό και κριτικούς, και παραμένει μέχρι σήμερα ένα από τα αγαπημένα άλμπουμ των θαυμαστών της μπάντας.

Οι Animal Collective έχουν συνηθίσει το κοινό τους στον πειραματισμό και στην αλλαγή από δίσκο σε δίσκο. Το "Sung Tongs" θεωρήθηκε και θεωρείται ένας από τους πιο προσβάσιμους δίσκους τους. Ένα album που κινείται από τραγούδι σε τραγούδι σε αμιγώς folk - pop ύφος, με έναν δικό του, εύθραυστο αλλά χοροπηδηχτό ρυθμό, με μελωδίες που μεταμορφώνονται σε μπαλάντες για ενήλικες - αιώνια παιδιά καθισμένους γύρω από την φωτιά στην κατασκήνωση. Όλος ο δίσκος διαποτίζεται από μια αίσθηση εκλεκτικής ανωριμότητας, ανεμελιάς, παγανισμού. Οι Avey Tare και Panda Bear από κομμάτι σε κομμάτι τραγουδούν ωδές στην παιδικότητα και στην πίστη στην αιωνιότητα που από τη στιγμή που οι άνθρωποι ενηλικιώνονται μπορούν να την νιώσουν μόνο για στιγμές. Αν είναι τυχεροί.

 

Photo by Andreas Simopoulos

 

Γιατί γράφω όλα αυτά για το "Sung Tongs" σε μια κριτική για live; Γιατί πραγματικά δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο μέρος στην Αθήνα στο οποίο θα μπορούσαν να παίξουν αυτό το album οι Animal Collective, ούτε καλύτερη μέρα από αυτήν της καλοκαιρινής καταιγίδας.

Οι David Portner και Noah Lennox πήραν τις θέσεις τους επί σκηνής με τις ακουστικές κιθάρες τους, με ένα floor tom ανάμεσα τους και έτσι απλά, δίχως να χρειαστούν λόγια, μας μάζεψαν γύρω τους για να μας παραδώσουν πανέμορφες εκτελέσεις των τραγουδιών του "Sung Tongs". Η ενορχήστρωση ήταν η απλούστερη, κάθε άλλο όμως πέρα από απλοϊκή. Τα εφέ στις φωνές, σήμα κατατεθέν των Animal Collective, λειτουργούσαν ιδανικά στο συγκεκριμένο πλαίσιο, χτίζοντας μια ατμόσφαιρα γιορτινής ψυχεδέλειας, παράλληλων εαυτών που συναντιούνται σε κάποιο χωροχρόνο και συνομιλούν.

Σαν παιδιά, όσοι ήμασταν εκεί, έχοντας ήδη ξεχάσει τον φόβο της καταιγίδας - μιας και τα παιδιά εύκολα ξεχνούν - συγκεντρωθήκαμε γύρω από την φωτιά για να μας διηγηθούν οι Animal Collective τις ιστορίες τους, μέσα στο δάσος, κάτω από τον νυχτερινό ουρανό, κάποια άστρα τώρα διακρίνονταν, η δροσιά να χάιδευε το δέρμα μας.

Τα υλικά τόσο απλά, η μαγεία δεν χρειάζεται πολλά. Ήμασταν τυχεροί αλλά ήμασταν παιδιά και τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν πότε είναι τυχερά, απλά ευτυχούν και απολαμβάνουν. Όμως παραμένουμε ενήλικες και η χρονική απόσταση μας κάνει να συνειδητοποιούμε την τύχη μας. Έτσι, γράφοντας αυτές τις γραμμές μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι το βράδυ του Σαββάτου ένιωσα ότι βρισκόμουν μπροστά σε δύο καλλιτέχνες που κατόρθωσαν με απλότητα να μεταφέρουν το συναίσθημα που ήθελαν σε απόλυτο βαθμό. Κατόρθωσαν να δημιουργήσουν έναν κόσμο. Μια Never Never Land. Και. Αν και πάλι βρίσκομαι σε ένα κομβικό σημείο της ζωής μου, ίσως να μην είναι τυχαίο. Ίσως οι Animal Collective να είναι γενικά μια υπόθεση εντελώς προσωπική. Ίσως μάθω και πάλι σε δέκα χρόνια από τώρα.

 

Photo by Andreas Simopoulos