Ο Matthew Houck των Phosphorescent στο ClockSound.gr

Τον περασμένο Οκτώβρη, λίγες μόλις ώρες πριν την εμφάνιση των Phosphorescent στο Nochtspeicher του Αμβούργου, βρεθήκαμε με τον Matthew Houck στα καμαρίνια του venue για να μιλήσουμε για τη νέα περιοδεία της μπάντας, για το νέο τους εξαιρετικό δίσκο και για πολλά άλλα.

 

 

Ευγενικός, απλός, ευθύς και με κάποια έννοια ένας από αυτούς τους αυθεντικούς αμερικάνους μουσικούς που πολλές φορές φανταζόμαστε. Ένας απ' αυτούς τους καλλιτέχνες που δεν τον απασχολεί το προς τα έξω προφίλ του, φορώντας για μια ακόμα φορά την ίδια χαρακτηριστική μπλούζα του συγκροτήματος, όπως και σε όλες του σχεδόν τις δημόσιες εμφανίσεις τελευταία.

Απολαύσαμε πολύ την συνομιλία μαζί του, η οποία ακολουθεί:

 

Υ.Ζ.: Την πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με τη μπάντα σας ήταν στο Primavera 2013 και για να είμαι ειλικρινής δεν σας ήξερα τότε. Ήταν η περίοδος του Muchacho σε μια φοβερή συναυλία που όμως ξαφνικά τελείωσε, αφήνοντάς μας με τη αίσθηση ότι θα έπρεπε να παίξετε λιγάκι παραπάνω…

Matthew Houck: Έτσι είναι τα φεστιβάλ …

 

Υ.Ζ.: Σήμερα πιστεύουμε ότι ο χώρος είναι εξαιρετικός για το λαιβ σας (Nochspeicher, Hamburg).

M.H.: Ναι νομίζω πως ναι.

 

Υ.Ζ.: Γιατί η απόφαση για την ονομασία της μπάντας το moniker «Phosphorescent»?

M.H.: Πριν από 15-16 χρόνια ήταν περίπου όταν το αποφάσισα. Κοίτα σίγουρα δεν ήθελα να ονομαστούμε Matthew Huck. Ήταν το μέσο που με κρατάει μεταξύ της προσωπικής μου ζωής και της καλλιτεχνικής. Και είναι μια όμορφη λέξη!

 

Υ.Ζ.: Και φωτεινή! Πιστεύω ότι και από πλευράς μάρκετινγκ βοηθά. Την πρώτη φορά που την άκουσα μου κινήθηκε η περιέργεια να δω τι παίζετε.

M.H.: Cool! Ίσως να ήταν ένα σύνορο, και η λέξη είναι σχετικά δύσκολη. Ειδικά στην Αμερική συχνά κάνουν λάθος στο συλλαβισμό της.

 

Υ.Ζ.: Είναι καλό κατά κάποιον τρόπο να κρατάει κανείς τα προσωπικά του μακριά από τον έξω κόσμο. Χθες μόλις είχα μια επικοινωνία με την Cheryl Waters από το KEXP Radio στο Seattle και μιλήσαμε για την σημερινή συνάντηση μαζί σου, και επί τη ευκαιρία είδα ξανά μια παλαιότερη εμφάνιση σου στο ραδιόφωνο εκεί που είχες πει κάτι πολύ ιδιαίτερο. "Ότι μόλις κυκλοφορήσουν τα κομμάτια σε δίσκο, φεύγουν από σας και πλέον «ανήκουν» στο κοινό".  Πως ακριβώς το εννοείτε αυτό;

M.H.: Ναι αυτό όντως το νιώθω. Και συμβαίνει είτε μ’ αρέσει είτε όχι. Ο κόσμος λαμβάνει με τον τρόπο του το τι παίρνει απ’ αυτά, αλλά και γενικότερα χρειάζεται να δεχθώ ότι ο λόγος για τον οποίο τα γράφω δεν μπορεί να έχει την ίδια επίπτωση και σε αυτούς. Από τη στιγμή που τα ετοιμάζω είναι πλέον εκτός του δικού μου «ελέγχου».

Στον τελευταίο δίσκο βέβαια υπάρχουν δύο κομμάτια στα οποία μίλησα πιο άμεσα για την προσωπική μου ζωή και σκέφτηκα ότι πλέον νιώθω πιο άνετα με την ιδέα να μιλήσω πιο άμεσα για τα προσωπικά μου. Μπορεί αυτό να αλλάξει ξανά. Αλλά αυτό βγαίνει τώρα.

 

 

Υ.Ζ.: Έχετε δημιουργήσει και οικογένεια πλέον. Έχει αλλάξει αυτή η νέα πραγματικότητα την προσέγγισή σας στο πως συγκεντρώνεστε στα μουσικά σας;

M.H.: Ίσως ναι, ίσως έτυχε να συμβεί την ίδια στιγμή με τα παραπάνω. Δεν νομίζω ότι ήταν ο λόγος, αλλά πιστεύω ότι αυτός ο δίσκος ("C'est La Vie") και οι συνεντεύξεις που έχω κάνει μου έδωσαν την ευκαιρία να νιώσω πιο άνετα και μη με απασχολεί στο να προσέχω ότι κάθε τι έχει κατανοηθεί πλήρως. Και γιατί, ξανά, τα κομμάτια φεύγουν από μένα…

 

 

Υ.Ζ.: Για το νέο σας άλμπουμ. Πριν το ακούσω καλά καλά είδα την ζωντανή σας εμφάνιση στο Pitchfork Live, η οποία με έβαλε για τα καλά στη διάθεση του δίσκου. Αλήθεια όταν μια μπάντα δεν έχει κυκλοφορήσει μερικά χρόνια κάτι, συχνά οι προσδοκίες είναι χαμηλές. Τελικά όμως πιστεύω ότι κυκλοφορήσατε ένα κορυφαίο άλμπουμ. Και νομίζω ότι είναι η americana, folk rock με τον τρόπο που θα έπρεπε να παρουσιάζεται το 2018. Έχετε παρούσα την παράδοση, αλλά υπάρχει και κάτι το νέο.

M.H.: Ναι όντως… Ίσως όμως περιαυτολογήσω λιγάκι. Δεν ξέρω κάποια άλλη μπάντα αυτή τη στιγμή που να ακούγεται σαν εμάς. Και είμαι περήφανος γι’ αυτό. Δουλεύουμε σκληρά για να βγάλουμε αυτόν τον ήχο. Και μόλις πρόσφατα νιώθω πλέον σίγουρος ότι έχω το έλεγχο του τι θέλω να κάνω. Πήρε πολλά χρόνια.

 

Υ.Ζ.: Φαντάζομαι ότι τα πράγματα ωριμάζουν… Σε κάθε περίπτωση η μουσική εξελίσσεται, ο ηλεκτρονικός είναι όλο και πιο έντονος σε ηχογραφήσεις, γεγονός που δεν είναι κατ’ ανάγκη αρνητικό. Τις τελευταίες δεκαετίες έχουμε ακούσει πάρα πολλά πράγματα και δεδομένης της μουσικής που παίζετε δεν είναι εύκολο να παραχθεί κάτι το καινούριο, επομένως είναι μια πρόκληση για σας. Και πιστεύουμε ότι είστε από τους λίγους που το κάνετε με ξεχωριστό τρόπο.

M.H.: Ευχαριστώ πολύ! Το εκτιμώ πολύ.

 

 

Υ.Ζ.: Το πασίγνωστο Song For Zula λοιπόν. Είναι ένα τραγούδι δεν ακούγεται ακριβώς σαν Phosphorescent, είναι λίγο διαφορετικό. Πως είναι το πιο δημοφιλές σας κομμάτι να έχει αυτή την ιδιαιτερότητα;

M.H.: Κοίτα για μένα από το πρώτο τραγούδι, από το πρώτο άλμπουμ των Phosphorescent όλα αυτά τα χρόνια, όλα είναι μια μεγάλη συνολική δουλειά. Είναι δύσκολο για μένα να ξεχωρίσω κομμάτια. Το Song For Zula ακούγεται ως Phosphorescent πιστεύω, αλλά καταλαβαίνω τι εννοείς. Ακόμα και ο τελευταίος δίσκος δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο ήχο. Κάθε τραγούδι έχει τη δική του ξεχωριστή προσωπικότητα. Μέχρι το τέλος της ηχογράφησης με βασάνισε για το πως αυτά τα κομμάτια θα μπορούσαν να «ζήσουν» μαζί. Την τελική τους μορφή την πήραν μόλις στον τελευταίο μήνα.

 

Υ.Ζ.: Ο δίσκος ακούγεται αρκετά στιβαρός και σου δίνει την αίσθηση ότι δεν ακούς ένα σύνολο τραγουδιών και νομίζω ότι είναι μια κατάκτηση αυτή.

M.H.: Ναι και όπως σας είπα αυτά έγιναν στο τέλος. Ο λόγος ήταν το τραγούδι C'est La Vie No.2 που ήταν το τελευταίο που έγραψα, και μέχρι τότε ο δίσκος ήταν απλά μια συλλογή κομματιών που δε μπορούσα να συμπεράνω τι είναι. Και γι’ αυτό ο δίσκος ονομάστηκε «C'est La Vie».

 

Υ.Ζ.: Έξυπνος τίτλος με πολλαπλές έννοιες…

M.H.: Ναι! Αυτό είναι αλήθεια. Έτσι το έχω εκλάβει και γω. Και γενικά σκεφτόμουν για τους στίχους και άλλα. Ήρθε όμως αυτό το κομμάτι και τα ένωσε όλα μεταξύ τους. Και ακόμα όλα τα κομμάτια είναι σχετικά διαφορετικά μεταξύ τους.

 

Υ.Ζ.: Όντως! Έχετε πλέον το δικό σας στούντιο και μετακομίσατε κοντά εκεί όπου είχατε γεννηθεί (Αλαμπάμα).

M.H.: Σχετικά κοντά αλλά το Νάσβιλ είναι ακόμα σχετικά μακριά…

 

Υ.Ζ.: Είχα βρεθεί και γω πέρσι στην περιοχή σε ένα road trip από το Χιούστον μέχρι τη Ατλάντα με αφορμή το φεστιβάλ Day For Night (Ν.Ι.Ν., St Vincent, κ.α.)

M.H.: Α ναι! Το θυμάμαι [το φεστιβάλ]. Cool.

 

 

Υ.Ζ.: Πως είναι η ζωή στο νότο;

M.H.: Είναι καλά. Το Nashville ειδικά έχει γίνει ένα αρκετά hip μέρος.

 

Υ.Ζ.: Σαν το Austin, Texas για μουσικούς;

M.H.: Ναι ναι! Πάρα πολύ, Αυτό που έκανε και το Μπρούκλιν όταν ζούσα εκεί. Η αλήθεια είναι ότι αφότου μετακόμισα εκεί εδώ και 2,5 χρόνια και άρχισα να φτιάχνω το στούντιο και να δουλεύω σε αυτό τον δίσκο, ακόμα νιώθω ότι βρίσκομαι σε μια νέα πόλη. Το σπίτι μου είναι ακριβώς δίπλα στο στούντιό μου και εδώ και 1,5 χρόνο έκανα μόνο πέρα δώθε.

 

Υ.Ζ.: Ίσως από δω και πέρα θα βρείτε το χρόνο να δείτε πράγματα… Το Nashville δεν είναι τόσο γνωστό για τις συναυλίες του, αλλά περισσότερο για τους μουσικούς που θέλουν να δουλέψουν εκεί και να ηχογραφήσουν.

M.H.: Ναι ισχύει. Κοίτα το καλύτερο παράδειγμα για το effect που έχει το Nashville είναι to εξής: Σε 2 κομμάτια του δίσκου έχω ακουστικό μπάσο και χρειάστηκε να αναζητήσω έναν μπασίστα, και με ένα τηλεφώνημα βρέθηκα σε επαφή με τον πρώην μπασίστα του Johnny Cash! Και μια μέρα μετά ηχογραφούσαμε μαζί. This is a cool place to be! Έχει φοβερή ποσότητα μουσικών.

 

Υ.Ζ.: Θυμάμαι όταν όταν έμεινα και γω εκεί είχα βρεθεί σε ένα τυχαίο δισκάδικο που το βράδυ είχε ένα καταπληκτικό jazz set. Νιώθει κανείς την κινητικότητα στην πόλη.

 

Υ.Ζ.: Ο τρόπος με τον οποίο η μουσική διανέμεται σήμερα είναι θετική / αρνητική; Θυμάμαι που ευχαριστούσατε το «Internet» όταν παίξατε στο Pitchfork Live streaming (γέλια).

M.H.: Κοίτα είναι το πόσο γρήγορα τα πράγματα αλλάζουν, ακόμα σε σχέση με πέντε χρόνια και το προηγούμενο δίσκο πολλά έχουν αλλάξει. Σε μεγαλύτερη εικόνα μεγάλωσα πριν το ίντερνετ και εκεί που μεγάλωσα, και ίσως και συ, δεν είχα πρόσβαση σε τίποτα άλλο πέραν από τα κύρια ραδιόφωνα, Στην πόλη μου δεν υπήρχε κανένα cool record store, δεν υπήρχε τίποτα. Επομένως άκουγα το ραδιόφωνο. Οπότε νομίζω ότι τελικά είμαστε καλύτερα από αυτή την οπτική. Όταν έχεις διαδίκτυο μπορείς βρεις ότι θέλεις να ακούσεις. Είναι φοβερό. Ίσως να είναι περίεργο ότι πρέπει να περάσει από μια συσκευή μόντεμ, αλλά είναι πολύ θετικό.

 

Υ.Ζ.: Ίσως όμως αυτή η μεγάλη ποσότητα μουσικής να μη είναι εύκολο για τους ακροατές να ακολουθήσουν μουσικές ή για τους νέους καλλιτέχνες να αναδειχθούν;

M.H.: Πάντα υπάρχουν οι ευκαιρίες. It’s trade off.

 

Υ.Ζ.: Σε ότι αφορά συνεργασίες. Θα ενδιαφερόσασταν να συνεργαστείτε με άλλους καλλιτέχνες; Στο μεταξύ ήταν πολύ ενδιαφέρον όταν είχατε λάβει μέρος στη συλλογή "Our First 100 Days by Our First 100 Days" με το This Land Is Your Land.

M.H.: [Σκεπτικός...] Είναι αρκετοί. Θα ήθελα να συνεργαστώ με τον Nick Cave. Είμαι μεγάλος φαν για το τι κάνει τώρα.

 

 

Υ.Ζ.: Με αφορμή το "Our First 100 Days by Our First 100 Days" για τον Trump, και δεν θα σας ρωτήσω για τον ίδιο μια και είναι προφανές τι συμβαίνει, τι έχετε να πείτε για όλες διαιρέσεις ανά το κόσμο (Brexit, Προσφυγικό, Mexico Wall, κλπ);

M.H.: Για να μένα φαίνεται ότι αυτό είναι το κύκνειο άσμα όλου αυτού του τρόπου σκέψης. Νιώθω ότι είναι η τελευταία κούρσα ή προσπάθεια να γ***** τον κόσμο. Αλήθεια πιστεύω ότι είναι το τελευταίο κύμα πριν εξαφανιστούν αυτοί οι τύποι. Ή τουλάχιστον προσπαθώ να σκέφτομαι έτσι.

 

Υ.Ζ.: Φαίνεστε αισιόδοξος..

M.H.: Είμαι. Συναντάω κόσμο συνέχεια. Κανένας δε νιώθει διαφορετικά, εκτός από αυτούς που δεν ξέρω. Ίσως αυτούς του ηλικιωμένους κ******. Θα πεθάνουν αυτοί και θα πεθάνουν και οι ιδέες τους.

 

Υ.Ζ.: Ας ελπίσουμε..

 

Υ.Ζ.: Αν παίρνατε συνέντευξη του εαυτού σας, τι θα σας ρωτάγατε; Ή τι θα θέλατε να σας ρωτήσουν;

M.H.: Θα ήθελα απλά να μεταφέρω ότι αυτή η μπάντα είναι πολύ καλή πλέον και είμαι πολύ περήφανος γενικά. Φτιάξαμε το δίσκο που πλέον παίζουμε και ζωντανά. Stay tuned.

 

Υ.Ζ.: Και γω θα ήθελα να σας πω ότι στις ζωντανές σας εμφανίσεις βάζετε την μουσική σας σε ένα άλλο επίπεδο και το σημερινό venue είναι το κατάλληλο για να έχουμε μια καταπληκτική βραδιά.

M.H.: Θέλω να έρθω και στην Ελλάδα!

...Ήταν τα τελευταία λόγια του Matthew Houck που εκτός απροόπτου θα γίνουν πραγματικότητα τον ερχόμενο Μάιο

 

* Τον ευχαριστήσαμε για τον χρόνο του και πλέον τον περιμένουμε με την πολυμελή μπάντα του στις 28 Μαΐου στο Fuzz Live Music Club. Η διοργάνωση από την Doledrums και εδώ μπορείτε να βρείτε όλες τις πληροφορίες για τα εισιτήρια και το χώρο.

** Ευχαριστούμε επίσης την Rukaiyah από την Secretly Group που μεσολάβησε για τη συνάντησή μας με τον Matthew Huck

*** Cover photo by Carsten Wohlfeld