Ulver - The Assassination of Julius Caesar
Οι Νορβηγοί Ulver είναι μία περίεργη περίπτωση συγκροτήματος. Σχηματίστηκαν το μακρινό 1993, αλλά από τότε έχουν αλλάξει δεκαπέντε διαφορετικά μέλη στη σύνθεσή τους, ενώ παράλληλα έχουν διαφοροποιήσει πολλές φορές τόσο τον ήχο όσο και το μουσικό τους ύφος στις διαδοχικές κυκλοφορίες τους. Μοναδικό σταθερό σημείο αναφοράς της μουσικής αυτής κολεκτίβας είναι το ιδρυτικό μέλος και τραγουδιστής τους Kristoffer Rygg.
Τα τρία πρώτα album των "λύκων" (Ulver σημαίνει λύκος στα Νορβηγικά) έχουν black metal ύφος, ενώ η πρώτη σημαντική αλλαγή του ύφους τους πραγματοποιείται στην τέταρτη κυκλοφορία τους "Themes from William Blake's The Marriage of Heaven and Hell", το 1998. Μετά από την αλλαγή όλων των μελών του συγκροτήματος, με νέα τριμελή πλέον σύσταση, οι Ulver στις επόμενες κυκλοφορίες τους πειραματίστηκαν με τον industrial και ambient ήχο, παραδίδοντας εξαιρετικές κυκλοφορίες όπως το ατμοσφαιρικό ηλεκτρονικό album "Perdition City". Μετά το 2009 με την προσθήκη του Βρετανού Daniel O'Sullivan, οι Ulver μετατράπηκαν σε κουαρτέτο, πειραματίστηκαν με τον ορχηστρικό ήχο και πραγματοποίησαν συνεργασίες, όπως αυτή με τον Sunn O))), που οδήγησε στην κυκλοφορία του πειραματικού "Terrestrials".
To 2016, οι Ulver μετακόμισαν σε νέα εταιρία, τη βρετανική House of Mythology και κυκλοφόρησαν άλλο ένα πειραματικό album, το "ATGCLVLSSCAP" το οποίο περιλαμβάνει ελεύθερες αυτοσχεδιαστικές εκτελέσεις παλιότερου υλικού τους. Με δεδομένη την σημαντική και ενδιαφέρουσα πορεία του συγκροτήματος για περισσότερες από δύο δεκαετίες, η κυκλοφορία του νέου τους album "The Assassination of Julius Caesar" τον Απρίλιο του 2017, το οποίο μάλιστα οι ίδιοι περιέγραψαν ως pop, είχε υψηλές προσδοκίες από τους φίλους του συγκροτήματος. Το ενδιαφέρον μάλιστα του ελληνικού κοινού είναι ακόμα πιο έντονο καθώς οι Ulver πρόκειται να εμφανιστούν σε λίγες ημέρες live στην Αθήνα στο Gagarin 205, στις 6 Ιουνίου, σε μία διοργάνωση της P90 Events.
Από την έναρξη του πρώτου κομματιού του "The Assassination of Julius Caesar", Nemoralia, προς ενδεχόμενη έκπληξη του ακροατή, επιβεβαιώνεται επακριβώς ο όρος pop! Ένα electro beat πάνω στο οποίο χτίζονται σταδιακά synths και στο οποίο στη συνέχεια πατάει η ζεστή και μεστή φωνή του Kristoffer Rygg, στην οποία ποτέ δεν είχε επενδύσει ιδιαίτερα το συγκρότημα στο παρελθόν. Ένα πολύ όμορφο ρεφρέν με στίχους που αναφέρονται στην Nemoralia, μία παγανιστική γιορτή στην αρχαία Ρώμη προς τιμή της θεάς Άρτεμης (Diana Nemorensis). Το κομμάτι είναι ένα synth-pop hit που θα ζήλευαν σίγουρα οι Depeche Mode και ενδεχομένως το πιο αμιγώς pop κομμάτι του δίσκου.
Το Rolling Stone μπαίνει με ένα κολληματικό beat στο οποίο κάθεται μία ωραία μπασογραμμή, μία trippy κιθάρα και στη συνέχεια τα μακρόσυρτα φωνητικά του Rigg, για να φτάσει σε ένα ρεφρέν στο οποίο είναι αδύνατο να αντισταθείς να λικνιστείς, με όμορφα γυναικεία backing vocals "Poor little sister, I hope you understand, The babe in the woods,Will be taken by a wolf". Ο τίτλος του κομματιού είναι ιδιαίτερα εύστοχος καθώς το κομμάτι δίνει μία αίσθηση διαρκούς κίνησης, ενώ κάποια στιγμή κορυφώνεται με ένα minimal synth και τα vocals στο background, χτίζοντας ένα μεγάλο αυτοσχεδιαστικό κρεσέντο με το οποίο τελειώνει το σχεδόν δεκάλεπτο αυτό έπος.
Το So Falls the World ξεκινάει με ένα απαλό πιάνο στο οποίο βασίζεται η βασική δομή του κομματιού, με τον Rygg να τραγουδάει στο ρεφρέν με συνοδεία πυκνών synths "Tragedies repeat themselves, In a perfect circle, Wrong wrong wrong, As in death", ενώ στην πορεία το κομμάτι μεταλλάσσεται σε electro ύφος και ανεβάζει ρυθμό φέρνοντας στο νου τους Front 242. Η μεταστροφή αυτή είναι χαρακτηριστική της εκπληκτικής προσαρμοστικότητας ύφους των Ulver. Το "Southern Gothic" είναι ένα ακόμα electro-synth αριστούργημα που αποδεικνύει τη μουσική δεξιοτεχνία των Ulver, με υπερκολληματικό ρεφρέν "But you do not listen, Your mind is somewhere else, I speak with a frozen tongue, In a dead language".
To Angellus Novus σε πιο αργούς ρυθμούς, ατμοσφαιρικό και πιο λυρικό, μιλάει για τον θάνατο "First the dead, Then the living, Call their names, Like a legion" και είναι απίστευτα στυλιζαρισμένο, όπως ακριβώς και το "Transverberation" στη συνέχεια. Το 1969 έχει πιο επικό ύφος και πάλι εμφανίζονται πολύ όμορφα γυναικεία backing vocals "We all must carry, Rosemary's baby", τα οποία μπλέκονται με την κύρια γραμμή του κομματιού.
Το τελευταίο κομμάτι του album, το Coming Home αρχίζει πολύ σκοτεινά και minimal, θυμίζοντας πολύ Coil, με ένα αφαιρετικό beat το οποίο χάνεται και ξαναμπαίνει πιο δυναμικά, μέσα από ένα ατμοσφαιρικό πέρασμα με σαξόφωνο και χαμηλόσυχνα synths, με τον Rygg να τραγουδάει στις πιο μπάσες του συχνότητες "To forgive and forget...". Όπως ακριβώς και στο Rolling Stone, η σύνθεση αυτή έχει μία απίστευτη αίσθηση εσωτερική κίνησης.
Είναι προφανές ότι η κίνηση, η εξέλιξη, είναι σημαντική για τους ίδιους τους Ulver και θεωρώ ότι η διαφοροποίηση αυτή δεν είναι απλός χαμαιλεοντισμός, καθώς οι Ulver επιλέγουν να εκφράσουν τις μουσικές τους σκέψεις στο είδος που θέλουν χωρίς να ενδιαφέρονται να βάλουν ταμπέλες στον εαυτό τους. Το "The Assassination of Julius Caesar" αποδεικνύει ότι τα καταφέρνουν εξαιρετικά, καθώς είναι ένα synth pop διαμάντι που αποδεικνύει τη συνθετική ικανότητα του συγκροτήματος, που χωρίς να κάνει παραχωρήσεις καταφέρνει και διατηρεί σε όλη του την πορεία πολύ υψηλά αισθητικά standards.
House Of Mythology, 07.04.2017
