Clark - Death Peak

Είναι αρκετά μεγάλη πρόκληση για έναν παραγωγό που έχει χαρακτηριστεί βετεράνος του ηλεκτρονικού ήχου να καταφέρνει να μην ακούγεται παρωχημένος ενώ παράλληλα να τιμάει την ηχητική του ταυτότητα. Από τους πρωτοστάτες της παλιάς φρουράς της Warp, ο Chris Clark επιστρέφει με το όγδοο album του “Death Peak” και η αλήθεια είναι ότι εκπλήσσει ευχάριστα.

Παρακολουθώντας τον Βρετανό (“μετανάστη” στο Βερολίνο πλέον) πρόσφατα σε ένα σύντομο video για το Future Music, όπου στόχος του ήταν να μας ξεναγήσει στο studio του, έμεινα άφωνος από την χροιά του απόλυτου geek στη φωνή του όταν υπερήφανος χάιδευε τα πλήκτρα ενός midi ή περιέγραφε την επίδραση ενός φίλτρου. Η ίδια αμεσότητα στην επικοινωνία, αλλά και το μεράκι στην παραγωγή είναι διάχυτα στο “Death Peak”.

Ξεκινώντας από την εισαγωγή με τον χαρακτηριστικό “γυάλινο” ήχο των synths του Clark, αργεί πολύ μέχρι ο δίσκος να πιάσει τον ακροατή από το λαιμό στο Butterfly Prowler, track αυστηρού υπόκωφου techno και ατονικής ατμόσφαιρας. Πριν καταλαγιάσουν τα breaks του κλεισίματος ακολουθούν τα Peak Magnetic και Hoova (promo του δίσκου πριν την κυκλοφορία) για να συνεχίσουν τη 4beat φόρμα.

Κάπου εδώ αξίζει να αναφερθεί πως ο Clark παίζει από την αρχή του δίσκου με samples από παιδικές χορωδίες που ενώ στοχεύουν στην εξομάλυνση τις αγριάδας των αρχικών ρυθμών καταφέρνουν, κυρίως με εναλλαγές φίλτρων, να χτίσουν μια εξαιρετική πολυμορφία, δείγμα εξάλλου και του τι μπορεί να δημιουργήσει ο Βρετανός.

Το αλύπητο σφυροκόπημα διαδέχεται μια πειραγμένη παιδική φωνή που συνδέεται με ένα ονειρικό synth και αλλάζει μοτίβο ξανά και ξανά. Έτσι ενώ η δομή του άλμπουμ συνεχίζοντας στο Slap Drones παίζει με techno υπόβαθρα, έρχεται η τριλογία των Aftermath, Catastrophe Anthem και Living Fantasy, για να βάλει την πορεία του δίσκου σε εξαιρετικά μελωδικά πλαίσια. Με τη βοήθεια της χορωδίας της Barnaby Road Academy, ο Clark μέσα από την εύστοχη επανάληψη του σκοτεινού lyric “we are your ancestors” δίνει στο μουσικό του σύμπαν μια σκοτεινή αλλά και ονειρική χροιά, σε ένα καζάνι που βράζει.

Το Un UK αρκετά επηρεασμένο ίσως από τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις στη Μεγάλη Βρετανία, έρχεται να βάλει στη θέση του τον επίλογο του δίσκου. Φασαριόζικο και καταστροφικό με μια υποβόσκουσα αίσθηση ότι μια ενότητα μόλις αρχίζει.

Λίγοι παραγωγοί μου έρχονται στο μυαλό, που δεν έχουν εμφανώς διαβρωθεί από τις συνεχείς κυκλοφορίες και live εμφανίσεις (κάτι που ο Clark φροντίζει να κάνει ανελλιπώς), μπορούν να ντριμπλάρουν τόσο επιδέξια, στα δικά μου τουλάχιστον αυτιά, σε όλα τα φάσματα του ηλεκτρονικού ήχου. 'Ισως ο Four Tet ακόμα ένας της παρέας. Είναι και το γεγονός ότι σε μια χρονιά που φαίνεται να κυριαρχεί ο δυνατός μινιμαλισμός του Actress (με αρκετά μεγάλο σπρώξιμο από τα μουσικά media η αλήθεια να λέγεται), λατρεύω το γεγονός που μουσικοί σαν τον Clark βρίσκουν τον χώρο να μας δώσουν τέτοιες δουλειές. Ακούστε τον, αξίζει.

Warp, 07.04.2017