Clap! Clap! - A Thousand Skies
Ο Cristiano Crisci ή Clap! Clap! έχει μια αρκετά θαρραλέα οπτική στο πως προσεγγίζει τη μουσική του. Το εξωτικό του συνονθύλευμα από παραδοσιακούς και μοντέρνους Αφρικανικούς ρυθμούς (Soca/Shangaan Electro κ.α.) με ηλεκτρονικές φόρμες και hip hop εκμεταλλευόμενο την κλασική Jazz παιδεία του δημιουργού κατάφερε και στο προηγούμενο LP (Tayi Bebba) να εκπλήξει ευχάριστα ακόμα και παραγωγούς όπως ο Paul Simon που αργότερα ανέθεσε στον Clap! Clap! την επίβλεψη κάποιων tracks του δίσκου του ("Stranger To Stranger", 2016). Η αναγνώριση του Crisci έφερε και μια εξέλιξη στον ήχο του που χωρίς να τον κάνει εμπορικό, μοιάζει να ακούγεται ευχάριστα και ίσως να μοιάζει πιο δεκτικός σε πιο μελωδικά μονοπάτια.
Ακούγοντας το "A Thousand Skies" είναι αρκετά σημαντικό να παρατηρήσει κανείς πως ο Crisci συμπεριφέρεται στο αρκετά βαρύ οπλοστάσιο του sampling του με ένα τρόπο που τον κάνει να δένει ένα σύνολο ρυθμών με τέτοια πρωτοτυπία, που μερικές φορές ο ακροατής αγνοεί τον ορισμό της αφετηρίας η λήξης των τραγουδιών του, χωρίς αυτό να έχει απαραίτητα αρνητική χροιά. Ένα μελωδικό γαλήνιο σόλο στο πιάνο μπορεί να έρθει μετά από μια καταιγιστική μεσανατολίτικη έκρηξη (Ode to the Peiades) και ένα break drop να πηγαίνει χέρι χέρι με μια minimal lounge ατμόσφαιρα που χαρίζεται σε Αφρικανικά drums (Rainbow Coast).
H ανέμελη αυτή προσέγγιση προσφέρει ένα πολύ ενδιαφέρον σύνολο που με την κάθε ακρόαση ανοίγεται όλο και περισσότερο. Γεγονός είναι πως αρκετά από τα tracks του "A Τhousand Skies" με πρώτο και καλύτερο το Hope δεν υιοθετούν απαραίτητα την ρυθμική προσέγγιση με την οποία συστήθηκε στο κοινό του ο Clap! Clap!. Αντίθετα μέσω φωνητικών (επιστρατεύοντας τους Νοτιο-Αφρικανούς Bongeziwe Mabandla και John Wizards) καταφέρνει να “γλυκάνει”, όσο χρειάζεται, το τελικό αποτέλεσμα.
Μοναδική παραφωνία ίσως το γεγονός πως μερικά από αυτά τα κοψίματα ακούγονται κάπως γλυκανάλατα σε σχέση με το live παίξιμο π.χ. στα πλήκτρα του Rainbow Coast. Παρά όλα αυτά, κομμάτια σαν τα Rainy Souls, Gloomy Futures και Ar-Raquis προσφέρονται για ξεσηκωτικό live παίξιμο και θα έχει ενδιαφέρον να ακουστούν σε ένα από τα μελλοντικά του set (Μάρτιο στη Νέα Υόρκη / Sunnyvale και Απρίλιο στο Λονδίνο / Moth Club).
Ο Clap! Clap! και ο ήχος του ακούγονται ακόμα με μια σχετική δυσκολία από το ευρύ κοινό λόγω της πολυπλοκότητας που έχει ο ίδιος επιλέξει. Σίγουρα όμως έχει ήδη βάλει τη σφραγίδα του ως ένας από τους εκπροσώπους του Αφρικανικού ήχου του μέλλοντος, μια και αρκετές παραγωγές του προερχόμενες ή επηρεασμένες από τη Μαύρη Ήπειρο φαίνεται να προσεγγίζουν τη μουσική της παράδοση με ένα πολύ πιο μοντέρνο πρίσμα. Μένει μόνο να δούμε που θα τον οδηγήσει, σε συνδυασμό ίσως με το άνοιγμα σε καινούργιες ιδέες.
Black Acre, 17.02.2017
