Blockhead - Funeral Balloons

Στις ποδοσφαιροκουβέντες των Ιταλών ο όρος “panchinaro” χρησιμοποιείται υποτιμητικά για να περιγράψει τους “παγκίτες” ή τους παίχτες που κάνουν καριέρα ανάμεσα στις ρεζέρβες.

O Τony Simon παρά το εντυπωσιακό ντεμπούτο του ("Music By Cavelight", Ninja Tune, 2004) που τον έφτασε στο σημείο να αντιμετωπίζεται επί ίσοις όροις με τους υπόλοιπους παραγωγούς του turntablism που την περίοδο των άγουρων '00 ζούσε την καταξίωση που έφερε ο DJ Shadow με το “Endtroducing”, αντιμετώπισε το καλλιτεχνικό του μέλλον με μια πολύ συγκεκριμένη προσήλωση σε μια φόρμα μουσικής παραγωγής που ίσως να του στέρησε το δικαίωμα να γίνει περαιτέρω γνωστός, όμως τον έχρισε παράλληλα σαν μια χρυσή “ρεζέρβα”, έναν παγκίτη πολυτελείας.

Σε αντίθεση όμως με την πτώση του μουσικού αυτού κινήματος - είτε με τη πάροδο του χρόνου και την πληθώρα παραγωγών που οδήγησαν σε προχειρότητες, είτε με την αλλαγή κατεύθυνσης και άστοχου πειραματισμού που έφερε σε δημιουργικό αδιέξοδο αντίστοιχους μουσικούς, με εντυπωσιακά πρώτα δείγματα όπως ο RJD2 - ο Blockhead είχε πάντα το hip hop σαν πηγή έμπνευσης, κάτι που σαφώς και του έδωσε μεγαλύτερη διάρκεια. Οι παραγωγές του για τον Aesop Rock και τους Party Fun Action Committee έδειξαν απο τις πρώτες κυκλοφορίες έναν DJ που δεν αρκείται στο να “σηκώνει” απλά soul δισκάκια από περασμένες δεκαετίες αλλά ένα μανιώδη συλλέκτη που λατρεύει να ανακατεύει την παλέτα του αλλάζοντας ρυθμικές και μελωδικές κατευθύνσεις περισσότερες από δύο και τρεις φορές σε κάθε τραγούδι.

Η επιμονή του σε αυτή την φιλοσοφία αλλά και μαζί η “τίμια” λογική του Blockhead σε αυτό το μοτίβο, τον έφερε έξω από την Ninja Tune οδηγώντας τον να προχωρήσει σε δύο self releases, ανάμεσα σε άλλες, κυκλοφορίες (Uncle Tony's Coloring Book, 2007 και Bells And Whistles, 2014) δείχνοντας το πόσο πίστευε σε αυτό που κάνει. Οι προτάσεις για συνεργασίες όμως συνεχίζονταν (Μurs, DJ Signify, Illogic, Billy Woods) και μαζί και οι δίσκοι, φτάνοντας στο "Funeral Balloons".

Το εισαγωγικό The Chuckles φέρνει αμέσως φαρδιά πλατιά την υπογραφή του δημιουργού του. Υπνωτικές μπασογραμμές, dub αισθητική και μια υποβόσκουσα ίσως μελαγχολία “ξεπλένεται” από το Bad Case of Sundays σε ένα σαφώς πιο χορευτικό tempo με ευθείς αναφορές στην rock ψυχεδέλεια.

Στο Ufomg διακρίνεται μια μικρή γέφυρα με τις αρχικές κυκλοφορίες του Blockhead (ειδικά στις χορωδίες που ξεχωρίζουν στο background). Η άνεση με την οποία ο Simon φλερτάρει με την σχεδόν “μαστουρωμένη” αισθητική που παντρεύει το σκοτεινό με το ρυθμικό αλλά και ταυτόχρονα φέρνει στο μυαλό τη τάση να σηκωθεί και να κουνηθεί, δικαιολογούν τα Festival Paramedics και Your Mom is Mad High.

Ειδικά στο πρώτο είναι πραγματικά τρομερό το πως η 80's λαγνεία δίνει τη θέση της σε αυτές τις disco τρομπέτες για να καταλήξει σε αυτό το βαρύ downtempo υπνωτικό loup, παράνοια που σε κάνει να χαμογελάς. Σε γενικές γραμμές ο Blockhead καταφέρνει σχεδόν σε κάθε track να κοροϊδέψει οποιονδήποτε προσπαθεί να μαντέψει τι τον περιμένει ηχητικά στην γωνία.

Ίσως μόνο το Uncleback να χρήζει μονής ρυθμικής συνοχής (η λούπα της κιθάρας είναι σίγουρα Τουρκική). Το Escape From NY συστήνεται σαν βαρύ, επικό εμβατήριο και το ομώνυμο Funeral Balloons λειτουργεί σαν ιδανικός επίλογος με ένα κύμα downtempo μελαγχολίας.

To sampling για ένα label είναι μια ακριβή υπόθεση ειδικά για μικρούς ανεξάρτητους παραγωγούς. Όσο και να “πειραχτούν” οι ήχοι που δανείζεται ο δημιουργός τα δικαιώματα μπορεί να αυξήσουν το κόστος παραγωγής κατακόρυφα. Ο Blockhead είναι ίσως από τους τελευταίους ρομαντικούς που επιμένει σε αυτή τη συνταγή και αυτό το δισκάκι είναι ένα ακόμα κομμάτι μιας πορείας που συνεχίζει να γοητεύει χωρίς άσκοπες τυμπανοκρουσίες.

Backwoodz Studioz, 08.09.2017