O George Kapa των SixForNine επιλέγει τους αγαπημένους του κιθαρίστες

Ένα από τα αγαπημένα χόμπι μεταξύ των μουσικόφιλων είναι οι λίστες! Λίστες για το οτιδήποτε. Top άλμπουμ, top μουσικοί, καλύτερα εξώφυλλα, καλύτερο solo, top lives, top kitsch μπάντες των 80s…οτιδήποτε! Οι λίστες είναι πάντα απολαυστικές. Ένα σπορ το οποίο είχε τελειοποιηθεί στο θρυλικό πλέον βιβλίο και ταινία High Fidelity, μεταξύ των Rob, Dick και Barry.

Όταν αυτές όμως καταρτίζονται από μουσικόφιλους ή δημοσιογράφους η βαρύτητα της άποψης είναι, δικαίως, πολύ μικρή. Έχοντας αυτό στο μυαλό, αποφασίσαμε να ζητήσουμε από κάποιον ειδικό να καταρτίσει την λίστα με τους αγαπημένους του κιθαρίστες.

Στο ClockSound έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές στους SixForNine. Με την κυκλοφορία ενός καταπληκτικού πρώτου άλμπουμ (μπορείτε να διαβάσετε το review μας εδώ), θεωρούμε ότι η μπάντα αυτή θα κάνει μεγάλη αίσθηση στην εγχώρια σκηνή, έχοντας όλα τα στοιχεία που χρειάζονται για να «εξαπλωθούν» και στο εξωτερικό.

Ζητήσαμε λοιπόν από τον κιθαρίστα της μπάντας George Kapa να καταρτίσει τη λίστα με τους αγαπημένους του κιθαρίστες. Ένας τρόπος να μάθουμε τις επιρροές του, αλλά και με σκοπό να απολαύσουμε μια λίστα από κάποιον που «σπουδάζει» το αντικείμενο όλη του τη ζωή.

Αυτά είναι λοιπόν όσα γράφει ο ίδιος:

 

Ξεκινώντας το άρθρο αυτό θα πρέπει να διευκρινίσω πως η λίστα με όλους τους παρακάτω κιθαρίστες φτιάχτηκε ως εξής:

• Διάλεξα τους 12 αγαπημένους μου κιθαρίστες που έχουν επηρεάσει το παίξιμο μου τόσο σε επίπεδο αισθητικής/ σύνθεσης/ δεξιοτεχνίας/ προσωπικότητας αλλά και ιδιαιτερότητας.
• Η σειρά είναι χρονολογική και όχι με σειρά προτίμησης. Φυσικά για τον καθένα από τους παρακάτω θα μπορούσα να γεμίσω σελίδες μιλώντας για την προσφορά του στη μουσική. Στην προκειμένη όμως περίπτωση θα κάνω μικρές αναφορές στα ιδιαίτερα στοιχεία που έχουν τραβήξει τη δική μου προσοχή, βάζοντας μπροστά ένα μικρό χαρακτηρισμό, με τον τρόπο που είναι χαραγμένοι στο μυαλό μου.

 

Jimi Hendrix – It all starts here 

Αδιαμφισβήτητα ο πιο καινοτόμος ηλεκτρικός κιθαρίστας όλων των εποχών!

Ο αριστερόχειρας που είναι υπεύθυνος για το 80% των ήχων που χρησιμοποιούμε ακόμη και σήμερα στην ηλεκτρική κιθάρα! Έδρασε στα τέλη της δεκαετίας 60, με την καριέρα του να διαρκεί μόλις 3 έτη, αφού μπήκε στο γνωστό κλαμπ των 27. Εκεί που όλοι εμφανίζονταν κουστουμαρισμένοι, ο κύριος Hendrix στέκονταν επί σκηνής με μπαντάνα, παρδαλά πουκάμισα, ενώ στο τέλος του σόου έσπαγε και έκαιγε την κιθάρα. Μετέτρεψε το μπλουζ σε ροκ, με ήχους fuzz, έντονη σκηνική παρουσία και έναν ήχο που για την εποχή πρέπει να ακουγόταν διαστημικός.

 

 

Jimi Page – Rock 'n’ Roll

Ο ήχος του rock 'n' roll στα αυτιά μου είναι ο ήχος των Led Zeppelin. Παίξιμο γεμάτο πάθος και αλήθεια, ultra high level συνθετικό επίπεδο, 4 απίστευτοι μουσικοί μαζί και μπουμ!

Ριφάκια όπως το Immigrant Song, σόλο σαν του Stairway To Heaven και πομπώδεις συνθέσεις σαν το Kashmir αποδεικνύουν ότι το δυνατότερο στοιχείου του είναι η σύνθεση. Δοκιμάζοντας να παίξει κάποιος στην κιθάρα τα σόλο του Jimi Page αρχικά θα πιστέψει λόγω της μελωδικότητας του ότι είναι εύκολο. Η ιδιαιτερότητα του στην έκφραση όμως το κάνει σχεδόν ακατόρθωτο να τον μιμηθείς. 

 

 

David Gilmour – experimental

Ο «μπάρμπας» όπως τον αποκαλούμε με ένα καλό φίλο. Λίγο η εποχή, λίγο (ή και πολύ) τα ναρκωτικά, όπως ισχύει και για τους δυο προαναφερθέντες βέβαια, οδήγησαν τον Sir David Gilmour, όπως πλέον είναι ο τίτλος του, στο να πάει τον ήχο της ηλεκτρικής κιθάρας, όχι ένα, αλλά πολλά βήματα παραπάνω, με πειραματικούς ήχους που εξυπηρετούσαν το ψυχεδελικό ροκ που έπαιζαν στις αρχές της καριέρας τους οι Pink Floyd.

Με τη χρήση πολλών εφέ πάντα δημιουργεί μια απόκοσμη ατμόσφαιρα. Στην πορεία το παίξιμο του έγινε παίξιμο αναφοράς από τις λίγες αλλά πολύ εκφραστικές και ατμοσφαιρικά παιγμένες νότες.

 

 

Tony Iommi – Father of heavy

Ξεκάθαρα ο πρώτος heavy metal κιθαρίστας. Σκοταδισμός και βαριά riff, mid tempo και χαμηλοκουρδισμένη κιθάρα.

Τα πάντα ακούγονταν διαφορετικά από αυτόν το κιθαρίστα. Είναι ο πρώτος που έπαιξε riff τα οποία δεν παρέπεμπαν σε Blues ή rockabilly/surf, γεγονός το οποίο ήταν εκ διαμέτρου αντίθετο με ότι έπαιζαν οι υπόλοιποι κιθαρίστες της εποχής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η εισαγωγή του πασίγνωστου Iron Man αλλά και του Black Sabbath που ίσως να είναι το πιο σκοτεινό riff όλων των εποχών.

Μου κόπηκε η μιλιά όταν είχα την τύχη να τον γνωρίσω σε signing session στη διεθνή έκθεση μουσικών οργάνων στη Φρανκφούρτη. Ήταν αδύνατο να συνειδητοποιήσω ότι ο άνθρωπος που έβλεπα μικρός σε βιντεοκασέτες για να ξεκλέψω κανένα κόλπο στην κιθάρα (αφού Ίντερνετ δεν υπήρχε και ούτε χρήματα για δάσκαλο) ήταν μπροστά μου και μου έσφιγγε το χέρι πριν μου δώσει αυτόγραφο...

 

 

Brian May – Screaming Demon

Μαλλί περούκα από τα jumbo, αλλά όταν ακούς τα σόλο του σηκώνεται η τρίχα κάγκελο. Ο ήχος του είναι τόσο χαρακτηριστικός που από την πρώτη νότα που χτυπάει με την πένα από κέρμα (ναι παίζει με κέρμα και όχι με κανονική πένα ) είναι πανεύκολο να αναγνωρίσει κανείς ποιος παίζει. Αυτός είναι και ο λόγος που έβαλα τον χαρακτηρισμό «screaming demon», αφού η κιθάρα του ακούγεται σαν να ουρλιάζει!!

Αξίζει να σημειωθεί πως η διάσημη κόκκινη κιθάρα που εμφανίζεται από την αρχή της καριέρας του μέχρι και σήμερα φτιάχτηκε από τον πατέρα του και τον ίδιο εξ´ ολοκλήρου, με ξύλα από την ντουλάπα του παππού του και είναι μέχρι σήμερα η αγαπημένη του κιθάρα!

 

 

Angus Young – Hyper-energetic

Από όλους τους κιθαρίστες που έχω δει σε όλη μου τη ζωή live, ανεξαρτήτως ηλικίας και μουσικού ιδιώματος, αυτός κερδίζει εύκολα το βραβείο του υπερκινητικού!

Ακόμη και τώρα, που στην ηλικία του άλλοι ζορίζονται να φτάσουν μέχρι το καφενείο για να παίξουν πρέφα, ο τύπος ανεβαίνει στη σκηνή και δεν κάθεται σε ένα σημείο παραπάνω από 2 δευτερόλεπτα! Και φυσικά όλη αυτή η τρέλα βγαίνει στα νευρικά solo του αλλά και στα groove riff του.

Αγνό και ξερό ροκ, κιθάρα καρφωμένη στον ενισχυτή χωρίς ούτε ένα πετάλι η ένα εφέ…

 

 

Eddie Van Halen – Break on through to the other side

Ίσως ο επόμενος σταθμός μετά τον Hendrix, όπου η ηλεκτρική κιθάρα απέκτησε νέο νόημα και μάλλον η αρχή του λεγόμενου “Guitar Shredding”.

Νέα εποχή για την ηλεκτρική κιθάρα, αφού μετά από τον κύριο Eddie πολλά πράγματα άλλαξαν ηχητικά αλλά και παικτικά.

Δεξιοτεχνία με χαρακτήρα! Η γνωστή τεχνική που τον έκανε διάσημο, το Tapping και ο αποκαλούμενος ως “Brown sound” ήχος του είναι και θα είναι αντικείμενο προς μελέτη για όλους τους νέους, αλλά και παλιούς κιθαρίστες.

 

 

Slash – Attitude 

Ο λόγος που ασχολήθηκα με την ηλεκτρική κιθάρα ήταν ένα βίντεο των Guns 'n’ Roses στο τότε Mtv, όπου και είδα τη γνωστή φιγούρα με την αφάνα, το καπέλο, το τσιγάρο στο στόμα και τη Gibson Les Paul όρθια. Αμέσως σκέφτηκα ποσό cool είναι αυτός ο τύπος και τι ήχος είναι αυτός;;;!!!

Σαν να πήρες τον Jimi Page, να τον τάισες αναβολικά και να τα έβαλες όλα στη διπλή ταχύτητα!

Tons of attitude και τόσο χαρακτηριστικό παίξιμο που ήταν ένας από τους 3 ροκ κιθαρίστες, μαζί με τους Eddie Van Halen και Steve Stevens, που ο ένας και μοναδικός Michael Jackson διάλεξε για να του ηχογραφήσει κιθάρες για το πασίγνωστο Give In To Me.

 

 

James Hetfield – Riff

Δικαιωματικά κερδίζει τον τίτλο, αφού αν ακούσει κάποιος τους δίσκους των Metallica θα καταλάβει ότι πρόκειται για ριφομηχανη!

Παίξιμο αντρίκειο και βαρύ σαν τσιμεντόλιθος, επιβλητική σκηνική παρουσία και επιθετικότητα. Παρόλο που σε όλη τη δισκογραφία του έχει παίξει μόνο δυο σόλο, οι ρυθμικές του κιθάρες είναι σεμιναριακού επιπέδου. Δεν νομίζω ότι υπάρχει ούτε ένας κιθαρίστας στον πλανήτη γη που να ασχολείται με τον heavy ήχο και να μην έχει επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από τον κύριο James Hetfield.

 

 

Dimebag Darrell – Badass

Ο ορισμός της έκφρασης badass! 

Ο μεγαλύτερος και πιο ολοκληρωμένος metal κιθαρίστας όλων των εποχών αδιαμφισβήτητα. Εξωφρενική δεξιοτεχνία, groove, χαρακτήρας στον ήχο, τσαμπουκάς περίσσιος, συνδυασμένα με όλα τα καλά του προαναφερθέντος κυρίου.

Σοκαριστικός ήταν ο τρόπος που έφυγε από τη ζωή αυτός ο τεράστιος καλλιτέχνης, όταν μετά την διάλυση των Pantera ένας σαλταρισμένος φαν της μπάντας ανέβηκε επί σκηνής την ώρα του live της νέας μπάντας του Dimebag και τον πυροβόλησε.

 

 

Tom Morello – Groovemaster

Ότι ακριβώς λέει ο χαρακτηρισμός. Πανέξυπνο παίξιμο που στηρίζεται κυρίως στο groove. Σε κάθε ριφ το κεφάλι κουνιέται πάνω κάτω χωρίς να το καταλάβεις.

Η ευφυέστατη ιδέα των Rage Against The Machine να συνδυάσουν τον Ροκ ήχο με στοιχεία χιπ-χοπ και η ευρηματικότητα του Tom Morello να χρησιμοποιήσει την κιθάρα του για να αναπαράγει ήχους DJ, αντί να παίξει σόλο όπως έκανε όλος ο υπόλοιπος πλανήτης, συνέβαλαν στο να χτίσει έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς ήχους κιθάρας.

 

 

Adam Jones – The Genius

Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν κιθαρίστα χαμηλών τόνων, όπου μπορεί να μην κάνει αισθητή την παρουσία του σαν μονάδα. Οι πολυρυθμίες όμως που χρησιμοποιεί, σε συνδυασμό με τον μαθηματικό τρόπο σύνθεσης, πήγαν τη μουσική ένα βήμα παρακάτω. Οι Tool είναι πλέον μια από τις βασικές επιρροές των νέων συγκροτημάτων του σκληρού ήχου. Έχουν μπει στη λίστα των μπαντών που θα μείνουν στην ιστορία για την ιδιαιτερότητα τους.