Rockwave Festival 2015, Day 2 - Robbie Williams, Kovacs κ.α.
20/06/2015
Robbie Williams – Kovacs – Ex-Girlfriend’s Perfume – Inconsistencies
Ας πάρουμε τα πράγματα από το τέλος:
Μιλώντας με την παρέα στην αναμονή του «ξεπαρκάρουμε να φύγουμε», η κουβέντα στα χείλη όλων ήταν ομόφωνη: κανείς μας δεν το περίμενε αυτό που είδαμε. Πήγαμε όλοι με υψηλές προσδοκίες μεν, τις ξεπέρασε όλες κατά πολύ δε.
Δεν υπάρχει ούτε ένα δευτερόλεπτο στο show του Robbie Williams που θα έπρεπε να ήταν ή θα το προτιμούσα αλλιώς. Δεν ξέρω αν υπήρξαν στιγμές αυθορμητισμού χθες, ή αν όλα ήταν μέσα στην σκηνοθεσία (τα αστεία «χημείας» με την μπάντα, το βίντεο που τράβηξε δις για να πει happy birthday σε φίλο του, το ντουέτο του με τον μπαμπά του, κ.α) και δεν με νοιάζει, γιατί έτσι όπως το έλαβα, και έτσι όπως παρουσιάστηκε, ήταν από την αρχή μέχρι το τέλος seemingly and convincingly true.
Από ένα σημείο και μετά, και καθότι μας είχε κερδίσει όλους μα όλους, ακόμα και το ότι άλλαζε κοστούμια, μου ήταν αδιάφορο. Ο ήχος, το show, το playlist, τα πάντα, ήταν τέλεια. Ο ήχος ήταν τόσο άψογος, στην σωστή συναυλιακή ένταση, που απορώ γιατί δεν το καταφέρνουν πιο συχνά εκεί (βλέπε Black Keys). Φανταστικό show με λέιζερ, υπέροχο και σωστότατο βίντεο-wall, και μία μπάντα που μας πήρε τα μυαλά. Brass section με αέρα big band (βλέπε τζαζ διασκευή του Supreme), rhythm section με μπάσο να σου γουργουρίζει το στομάχι, και κάσα να σε βιδώνει στην γη, ταμπούρο να τρελαθείς, ήχος κιθάρας απίστευτος (έχω να ακούσω τέτοιο ήχο στο terra vibe από το Dark Side Of The Moon του Roger Waters) και εναλλαγές από τα tutti section στα πιο.. vocal parts, λες και ακούς cd σε HD audio system.
O Ρόμπι, θεός: οικοδεσπότης από τους λίγους. Μας «πήρε» μαζί του από το opening βίντεο, και κάθε του ατάκα «πέρασε» με άνεση και επιτυχία στο κοινό, που ήξερε και τραγουδούσε, όλα του τα κομμάτια, και φυσικά τις διασκευές που παρουσίασε (We Will Rock You, Royals, ένα πέρασμα από το Killing In The Name Of, ένα tribute στον Freddie με το Bohemian Rhapsody, I Love Rock 'n' Roll και το Minnie The Moocher).
Αστείος, και άμεσος, και πολύ one-of-a-kind performer, τίμησε το όνομα και την φήμη του, και ανέβασε τον πήχη για ότι άλλο θα δούμε, ψηλά. Η ποπ μουσική στα καλύτερά της, έτσι όπως της πρέπει, άμεση, με απλά τραγούδια, στίχους που τελικά, τους ξέρεις, τους έχεις ακούσει, γιατί ναι, ήταν ένα hit parade αυτό που ζήσαμε, fun, φαινομενικά ανεπιτήδευτο, και ποιοτικά να αξίζει και με τα παραπάνω τα λεφτά του. Αν ο Ρόμπι έπαιζε και σήμερα, θα ξαναπήγαινα.
Πριν τον μέγκα-σταρ, η κουκλίτσα Kovacs ξεκίνησε με αρκετό φως στον ουρανό, αλλά μας ταξίδεψε από το ηλιοβασίλεμα μέχρι το σούρουπο, με άνεση. Με τον εξοπλισμό του Ρόμπι πίσω της καλυμμένο με μαύρα πανιά, να σου δίνει αίσθηση «κουρτίνας» κλειστού venue-θεάτρου, και με υπέροχο ήχο, και καταπληκτική μπάντα, άνετη, και γλυκύτατη, με τραγούδια σε πολύ φιλικό στυλ για το ελληνικό αυτί, ήταν όλα όμορφα. Δύο διασκευές που παρουσίασε άρεσαν ιδιαίτερα το κοινό, Libertango στην version Grace Jones, και Diamonds Are Forever, και φυσικά το hit My Love.Φάνηκε να έχει κάποια προβλήματα είτε με το in-ear της, είτε με.. οτιδήποτε είναι αυτό που κρατάει την αρκουδίσια της προβιά, στην θέση της, και μας προβλημάτισε για λίγο, αλλά όλα καλά.
Πρέπει να πω ότι: 1. Θα την προτιμήσω σε κλειστό χώρο, μάλλον της ταιριάζει καλύτερα. 2. Αρκετά από τα τραγούδια της μοιάζουν μεταξύ τους και 3. Πολύ παράπονο βρε κουκλίτσα μου! Αλλά όλα όμορφα, γλυκά, προβαρισμένα, και φινιρισμένα, και αυτή, να δείχνει σε πολύ σωστές αναλογίες και στιγμές, ότι, αν και την πιστεύουμε για «μπάσα» και γεμάτη γρέζι φωνή, έχει τεράστια και καλοδουλεμένη, άνετη, και μοναδική χροιά και φωνή. Έξι άτομα στο πατάρι, κιθάρα, βιολί, μπάσο, ντραμς, πλήκτρα, και το κορίτσι μας.
One step backwards: Ex-Girlfriend’s Perfume, Jumping Fish contest winners. Και δυσκολεύομαι πολύ να γράψω τώρα. Γιατί τα παιδιά είχαν πολύ προβληματικό ήχο μεν, κατάφεραν να μην χάσουν την διάθεσή τους, δε. Πολύ προβληματικό ήχο, με την πολύ όμορφη Μαίρη (που σίγουρα θα μας απασχολήσει γιατί είναι μία φωνή που φαίνεται πως θα κάνει πράγματα) να μην ακούγεται σχεδόν καθόλου από τα μεσαία μέχρι τα χαμηλά της, το σαξόφωνο να μην «δένει» ώρες-ώρες με τον υπόλοιπο ήχο, και τα πλήκτρα μία να τα ακούς, μία όχι. Σπάνια κατάφερα να ακούσω το έρμο το μπάσο, και ένας πολύ καλός ντράμερ, να πασχίζει να «κρατήσει» το οικοδόμημα μαζί, με τον κιθαρίστα. Δικά τους κομμάτια, σε όλη την διάρκεια του σετ, με τα radio favorites “Cache-Cache”, “Dansistor” ευδιάκριτα, αλλά τον κόσμο να μην παρασύρετε στην φιέστα που προσπάθησαν να μας στήσουν. Έξι άτομα και πάλι στο πατάρι. Αν θα άλλαζα κάτι, πέραν από τον πολύ (επαναλαμβάνω) προβληματικό ήχο, θα ήταν το dress-code, ειδικά για αυτό το πατάρι (I’d go for jeans + t-shirts. Keep it simple) το οποίο έμοιαζε όμως να συμβαδίζει με την multi-culti μουσική που προσπαθούν να αναδείξουν.
Πρώτο σχήμα στο μεγάλο αυτό stage, οι Inconsistencies, red bull contest winners. Έξι άτομα και εκεί στο πατάρι!! Ωραία, δυνατή ενέργεια, αρκετές, και γεμάτες συγκίνηση κουβέντες από το μικρόφωνο, πολύ καλή διάθεση, σχεδόν.. μούρλα, να παρασύρουν τον κόσμο, αλλά πολύ πρόβλημα στον ήχο, ιδιαίτερα στις κιθάρες, πόσο μάλλον στην ηλεκτρική (να σημειώσω εδώ, ότι ο ήχος βελτιώθηκε αισθητά, όσο περνούσε η ώρα. Στις κιθάρες όμως, όχι, ακόμα και αν άλλαξαν όργανο). Με ένα εντελώς αμερικάνικο στυλ μουσικής, neo-alternative (βλέπε μπαλάντες από Stone Sour), και την σιγουριά ότι ο κόσμος θα παίξει στο sing along κάλεσμά τους (μα?), άνοιξαν την σειρά εμφανίσεων, με μεσημεριανό ουρανό, αλλά, αρκετά γεμάτο το γρασίδι.
Εν κατακλείδι: local acts: hmm. Ίσως να επενδύσετε λίγο παραπάνω στον ήχο, την επόμενη φορά. Θετικό: δεν μας.. κατάπιε το πατάρι, και ήμασταν ορεξάτοι και φαινομενικά άνετοι. Α, ναι. Και (ίσως too much) προσεγμένοι στυλιστικά, για το νεαρό της ηλικίας, και της ύπαρξης της μπάντας (but that’s just me, just a thought). Α, ναι. Και οι 2 μπάντες δεν έχουν πάνω από 1 και μισό χρόνο ζωής.
Οργάνωση: όλα ρολόι. Έξτρα τουαλέτες αυτήν την φορά, after party, άνεση στην είσοδο, η αναμενόμενη αναμονή στο φύγε, και με μία μικρή καθυστέρηση προ Ex-Girlfriends, τυπικότατοι στο πρόγραμμα.
Για να κλείσουμε όπως ανοίξαμε, το βράδυ του Ρόμπι στην γη του ρυθμού, ήταν μία από τις καλύτερες συναυλίες που έχουν γίνει στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια. Well done Robbie, well done Rockwave.
