Red Snapper - Live @ Village Underground, London
Οι 20-ετείς επέτειοι είναι της μόδας τελευταία, είτε λόγω άχαρης χρονικής σύμπτωσης, είτε γιατί ο δίσκος στον οποίον αναφέρονται αξίζει ιδιαίτερης μνείας. "Entroducing" από DJ Shadow, "Wu Tang Forever" από Wu Tang, "Exit Planet Dust" από Chemical Brothers είναι μερικά απο τα “καμπανάκια” που χτυπήσανε πρόσφατα.
Το “Prince Blimey” των Red Snapper μπορεί για πολλούς να μην έχει τη δημοφιλή βαρύτητα των προαναφερόμενων, όμως αποτέλεσε το εισαγωγικό βήμα μιας μπάντας που κατά πολλούς άξιζε περισσότερα στην πορεία της. Το Village Underground στο Shoreditch του Λονδίνου γέμισε όσο έπρεπε από διαφορετικές μουσικές φυλές, μαρτυρώντας και τη πολυσύνθετη δομή του ήχου του Prince Blimey.
Το δίδυμο των Plaid, φίλων και remixers στο παρελθόν της μπάντας, έπαιξε ένα set που είχε ένα μάλλον διεκπεραιωτικό ρόλο ίσα ίσα για να κρατήσει τον κόσμο ζεστό μέχρι την εμφάνιση ενός χαμογελαστού άλλα και συγκινημένου λόγω της περίστασης Ali Friend με το κοντραμπάσο του, ακολουθούμενος από τους Richard Thair (drums), David Ayers (κιθάρα) και τον Ollie Moore στο σαξόφωνο και “knobs”.
Το ότι το μπάσο του Friend αποτελεί σημείο αναφοράς για τους Snapper ήταν γνωστό. Όμως με τις πρώτες ντροπαλές νότες του Crusoe Takes A Trip o frontman της μπάντας έδειξε οτι δεν εμφανίστηκε απλά για να τιμήσει απλά μια επέτειο.
Οι Snapper κατά κοινή ομολογία εντυπωσίασαν εκπροσωπώντας τον ήχο της Warp records με το Our Aim Is To Satisfy με μια πιο ηλεκτρονική αισθητική. Όμως τα ψήγματα του ταλέντου τους και στην μέθοδό του να μπλέκουν μια avant-garde προσέγγιση της acid jazz, της κιθαριστικής Americana και του downtempo σύμπαντος φάνηκαν, με αρκετά μεγάλο κρότο, στο “Prince Blimey”.
Παίζοντας τα πιο “χαβαλεδιάρικα” 3 Strikes and you are out και Τhοmas the fib το κοινό εκτίμησε μια μπάντα που είναι μαζί σχεδόν 30 χρόνια και δείχνει να το διασκεδάζει.
Εξίσου εντυπωσιακό ήταν το γεγονός πως ο Thair ακολουθούσε με ακρίβεια ραπτομηχανής όλες τις ρυθμικές δομές που χρειάστηκαν, ακόμα και όταν αναγκαζόταν να συνοδεύει την τρέλα των Get Some Sleep Tiger, Space Sickness και Digging Doctor What What (μπλέκοντας την λουπίτσα του Billie Stewart από το “Summertime”), καταφέρνοντας να δει και τα πρώτα κουνήματα από το κοινό.
“Κάναμε λάθος τελικά έχουν περάσει 21 χρόνια από το δίσκο, μέσα στα οποία συνέβη και αυτό” διέκοψε το live o Thair παρουσιάζοντας ταυτόχρονα και έναν νεότερο μέλος με bongos (απόγονο κάποιου Snapper ίσως?), που συνόδεψε με αρκετή επιτυχία το Τhe Last One.
Οι φωνές από δύο guest vocalists στο The Paranoid λόγω απουσίας της Anna Haigh δεν εναρμονιστήκαν πλήρως με την υπόλοιπη μπάντα είναι αλήθεια μάλλον λόγω (παραδοχής του Friend) απουσίας πρόβας. Το live έκλεισε με την cinematic αίσθηση των Gridlock και “Lo Beam” (με visuals από το documentary “Touki Bouki” που οι Snapper γράψανε το score) με ένα όμορφο post rock σόλο του Ayers με τον Friend να κάνει το μπάσο του “λάστιχο” για να αποχαιρετίσει.
Στα ντουζένια μου ξεκινούσα μουσικές συζητήσεις με την φράση “Οι Snapper είναι η πιο υποτιμημένη μπάντα του πλανήτη” και όποιος διαφωνούσε καβγαδίζαμε. 8 δίσκους μετά μπορεί να μην τσακωθώ αλλά σίγουρα θα στραβογελάσω περήφανα βλέποντας live σαν και αυτό.
Venue: Village Underground, London
Date: 08.03.2017