Patti Smith - Live @ Noches Del Botánico, Madrid
Patti Smith @ Noches Del Botanico, Real Jardín Botánico Alfonso XIII, Madrid
08.07.2016
"Love, Peace & Rock 'n' Roll"
Η πρώτη έκδοση του φεστιβάλ, στην πανεπιστημιούπολη του Complutense της Μαδρίτης, λίγα είχε να ζηλέψει από άλλα, καθιερωμένα φεστιβάλ της ισπανικής πρωτεύουσας, και της χώρας γενικότερα.
Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το line-up: οι Robert Plant, The Lumineers, Wilco, The Alan Parsons Project, Pink Martini, Melody Gardot, Ibrahim Maalouf, Jorge Drexler, Molotov, Gloria Gaynor, μεταξύ άλλων, βρέθηκαν ή θα βρεθούν, μέχρι τις 29/7, στη σκηνή που στήθηκε στον βασιλικό κήπο ειδικά για την περίσταση. Το ευρύ φάσμα μουσικών ειδών (pop, jazz, rock) και ο όμορφος περίγυρος κάνουν τον διάδοχο του αλλοτινού Madgarden μια ενδιαφέρουσα και προσιτή εναλλακτική τους μουσικόφιλους αυτής της πόλης.
Ανάμεσα στα δημοφιλή ονόματα, χωρίς ανάγκη για περαιτέρω συστάσεις φυσικά, για μας ξεχώρισε εκείνο της Patti Smith, που κατέλαβε την εν λόγω σκηνή το βράδυ της Παρασκευής 8 Ιουλίου, χαρίζοντάς μας μια αξιομνημόνευτη εμφάνιση (για πολλούς και προφανείς λόγους).
Όπως είναι λογικό, οποιαδήποτε εισαγωγή ή παρουσίαση είναι μάλλον περιττή. Αρκεί μόνο να αναφέρουμε ότι η "ιέρεια" του rock βρέθηκε για μία ακόμα φορά επί ισπανικού εδάφους στα πλαίσια της ευρωπαϊκής περιοδείας για την επέτειο του "Horses", του κλασικού πλέον πρώτου δίσκου της, που κυκλοφόρησε το 1975. Και είναι γεγονός πως, τέσσερις δεκαετίες αργότερα, τόσο τα κομμάτια του δίσκου αυτού, όσο και οι συνθέσεις της γενικότερα, εξακολουθούν να είναι επίκαιρες, ζωντανές και αγαπημένες, αψηφώντας το πέρασμα του χρόνου και την διαδοχή των γενεών.
Συνεπής στο ραντεβού της, η Patti Smith εμφανίστηκε στην σκηνή στις 21.30, με βήμα αργό και σχεδόν αθόρυβο, αν και φυσικά κάθε άλλο παρά απαρατήρητη πέρασε. Το κοινό, ήδη ανυπόμονο, ξέσπασε σε φωνές και χειροκροτήματα, δίνοντας σε εκείνη και τους μουσικούς της συνοδοιπόρους το καλωσόρισμα που τους άξιζε. Πλαισιωμένη από τους βετεράνους Kenny Kayes και Gay Lee Daugherty, καθώς και τον Tony Shanahan στα πλήκτρα αλλά και τον γιο της, Jackson Smith, άνοιξε την βραδιά με ένα Gloria ίσως λιγότερο δυναμικό απ΄ό,τι θα περιμέναμε, αν και επαρκές για την προθέρμανση, ενώ ακολούθησαν τα Redondo Beach και Birdland και, σιγά-σιγά, η μπάντα άρχισε να μπαίνει σε ρυθμό. Ο κόσμος, με την σειρά του, ακολούθησε πρόθυμα.
Η ζέστη ήταν ομολογουμένως αισθητή αλλά όχι αρκετή για να μας πτοήσει, και, από το "ώριμο" ανέμελο λίκνισμα συνοδευόμενο από το απαραίτητο lip-sync (ενίοτε εύστοχο) περνούσαμε στο εφηβικό ξέφρενο χοροπηδητό μετά κραυγών και παντός είδους χειρονομιών, υπό την επήρεια της αστείρευτης ενέργειας και του ξεσηκωτικού ηλεκτρισμού που ανάβλυζαν από την σκηνή. Και των αναμνήσεων, φυσικά. Πιο πρόσφατων για κάποιους, πολύ παλιότερων αλλά εξίσου ζωντανών για κάποιους άλλους. Αυτή είναι η –αναμενόμενη- μαγεία σε τέτοιες συναυλίες.
Και μιλώντας για αναμνήσεις, μερικές από τις δικές της μοιράστηκε η ποιήτρια της rock, προλογίζοντας σύντομα τα Break It Up και Elegie, αφιερωμένα στους Jim Morrison και Jimi Hendrix, αντίστοιχα. Και η "μνημόσυνη δέηση" για τις σημαντικές μουσικές φιγούρες που μας άφησαν, πρόσφατα ή εδώ και κάμποσο καιρό, δεν σταμάτησε εκεί: Kurt Cobain, Lou Reed, Prince, Amy Winehouse, Janis Joplin και πολλά άλλα ονόματα ακούστηκαν και χειροκροτήθηκαν. Νοσταλγία, συγκίνηση αλλά και μια γλυκιά, ήρεμη δύναμη για το πρώτο μέρος του set.
Περισσότερη πυγμή, ορμή και ένταση για το δεύτερο μέρος. Αφού είχαν ακουστεί τα 8 κομμάτια του Horses (απέμενε μόνο το τελευταίο-spoiler alert!) ήρθε η ώρα για την απαραίτητη αναδρομή στις πιο αγαπημένες και ομολογουμένως ιστορικές στιγμές της δισκογραφίας της.
Χιλιοδιασκευασμένα και χιλιοακουσμένα, πράγματι, αλλά πραγματικά διαχρονικά, με όλες τις πιθανές σημασίες της λέξης, δεν θα μπορούσαν να λείψουν τα Dancin' Barefoot, Summer Cannibals, Because The Night. Καμία έκπληξη εδώ, απόλυτη η προσήλωση και ο ξεσηκωμός του κοινού. Οι εκπλήξεις μερικές φορές είναι περιττές, όταν η ανταπόκριση είναι πηγαία και αυθόρμητη˙ αυτό καλλιτέχνες σαν την Patti Smith το γνωρίζουν καλά. Δεν χρειάζονται τεχνάσματα, φιοριτούρες και εφέ όταν η πρώτη ύλη - παρουσία, μουσική και ποίηση - είναι τέτοιου επιπέδου.
Στο ενδιάμεσο, τρεις ακόμα εξαιρετικές διασκευές, Eight Miles High, The Last Time και When Doves Cry, κάθε άλλο παρά αποφόρτισαν την ατμόσφαιρα. Ήταν αργά για κάτι τέτοιο άλλωστε.
Για το φινάλε, τι άλλο, People Have The Power. Ένα ξέσπασμα, μια ξεχαρβαλωμένη ηλεκτρική κιθάρα, που είναι "το καλύτερο όπλο στον κόσμο" και μια προτροπή/υπενθύμιση, που πάντα συνοδεύει το κομμάτι αυτό. Προσωπικά, χρειάστηκε να καταβάλω μια μικρή προσπάθεια για να απωθήσω την ανάμνηση εκείνου του διαφημιστικού σποτ...
Τα κατάφερα εγκαίρως και συνέχισα να απολαμβάνω - οι όποιες αντιφάσεις προκύπτουν από τη χρήση του σε μια διαφήμιση, τα πώς και τα γιατί, δεν είναι της παρούσης˙ το ίδιο ισχύει για το σχόλιο που εμφανίστηκε στα ισπανικά μέσα σχετικά με το "βασιλικό" χαρακτήρα του venue, που ίσως δεν συνάδει απόλυτα με τον (μουσικό) ακτιβισμό...
Το τέλος δεν είχε έρθει ακόμα και το ξέραμε καλά. Είχαμε κερδίσει με το σπαθί - και τον ιδρώτα μας! - ένα encore. Όλοι μας, ανεξάρτητα από την ηλικία και την γενιά στην οποία ανήκουμε... My Generation, λοιπόν, και το φινάλε πλέον πλησίαζε.
Η ένταση και ο ενθουσιασμός κορυφώθηκαν και άργησαν να καταλαγιάσουν. Και, όταν πρόκειται για αυθεντικό, "παλιομοδίτικο" rock & roll, αυτή είναι η ουσία: η μουσική πρέπει να καθηλώσει, να ξεσηκώσει, να προκαλέσει.
Η Patti Smith πετυχαίνει αυτό ακριβώς, όχι μόνο με τη μουσική αλλά και με τον λόγο της και εξακολουθεί, στα 70 της σχεδόν χρόνια, να διατηρεί την φλόγα και την ενέργειά της αμείωτες. Και όσο ακόμα ανεβαίνει στην σκηνή, θα μας δίνει την ευχή και προτροπή της, όπως εκείνο το βράδυ της Παρασκευής: "Love, Peace & Rock 'n' Roll"! Δεν μπορούμε παρά να την υπακούσουμε.
Photos: Tom Schwenkenberg
