Frank Turner @ TivoliVredenburg, Utrecht
Η Κυριακή 10 Γενάρη 2016 θα μείνει στην ιστορία ως η μέρα που απεβίωσε ο Major Tom, Thin White Duke, Ziggy Stardust και μερικοί χαρακτήρες ακόμα (διαβάστε εδώ κάποια σκέψεις μας για τον Bowie).
Για εμάς όμως, μέχρι και το επόμενο πρωί όπου το μάθαμε, η Κυριακή αυτή ήταν ξεχωριστή για άλλο λόγο. Θα βλέπαμε επιτέλους ζωντανά τον Frank Turner και τις κοιμωμένες ψυχές του. Επιστροφή στην Ουτρέχτη λοιπόν και στον καταπληκτικό πολυχώρο TivoliVredenburg, όπου ο Frank Turner όχι μόνο έπαιζε τελικά στην κύρια μεγάλη αίθουσα αλλά το live ήταν sold out.
Στο σημείο αυτό θεωρούμε υποχρέωση να αναφέρουμε οτι sold out δεν σημαίνει σαρδελοποίηση του κοινού, αφόρητη ζέστη και ιδρώτας, συνθέτοντας ένα μείγμα απαράδεκτων συνθηκών (όπως φυσικά έχουμε όλοι ζήσει στο παρελθόν σε άλλες συναυλίες). Sold out σημαίνει πώληση ενός αριθμού εισιτηρίων αρκετού για να περάσει όλο το κοινό τέλεια. Να ευχαριστηθεί απόλυτα αυτό για το οποίο πλήρωσε, να έχει χώρο να χορέψει άνετα και να διασκεδάσει. Περίεργο ε?
Από νωρίς ήμασταν έξω από το χώρο για να πιούμε τις απαραίτητες μπίρες στο πολύ ωραίο bar του Tivoli. Μισή ώρα πριν την έναρξη προχωρήσαμε να πιάσουμε μια καλή θέση για τον Frank.
Κατά τις 9 τα φώτα κλείνουν και ο ίδιος, με τους Sleeping Souls, βγαίνουν στη σκηνή ξεκινώντας με το καινούριο The Next Storm. Ο ήχος τέλειος, η μπάντα συμπαγής και ο ίδιος μπροστά μας να χαμογελάει (όπως πάντα) και να τραγουδάει με μια φωνή ίδια με αυτή του στούντιο. Τα παραπάνω εκτόξευσαν τον ενθουσιασμό του κοινού στα ύψη άμεσα. Όλο το Tivoli δεν έχασε χρόνο και με μια φωνή τραγουδούσε «But I don't want spend the whole of my life indoors...Laying low, waiting on the next storm»! Πλέον είχαμε όλοι το χαμόγελο του Turner και στο δικό μας πρόσωπο σε μία βραδιά που δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει καλύτερα.
Η συνέχεια με το, προσωπικό αγαπημένο, I Am Disappeared και τους αριστουργηματικούς στίχους καθημερινού απλού ρεαλισμού να ενεργοποιούν άπειρα συναισθήματα. Έβλεπα γύρω μου το κοινό της αρένας να αγκαλιάζονται και να τραγουδούν δυνατά όλους τους στίχους. Όλοι ξαφνικά έγιναν μια παρέα.
Με μηδενική παύση, το λάιβ συνεχίζει με τα The Road, Losing Days και άλλα κομμάτια από όλη του τη δισκογραφία. Το χαμόγελο του Frank Turner τις στιγμές που δεν τραγουδούσε μεγάλωνε, μέχρι το σημείο όπου μας λέει ένα μεγάλο ευχαριστώ για την ατμόσφαιρα που έχει δημιουργηθεί. Είναι το πρώτο τους live της χρονιάς (όπως είπε πιο μετά), μετά την παύση των γιορτών. Είναι με διαφορά το μεγαλύτερο και καλύτερο λάιβ που έχουν κάνει ποτέ στην Ολλανδία.
Μετά από 11 κομμάτια, η μπάντα αποχωρεί. Ο Frank παίρνει την ακουστική του κιθάρα και, μόνος πια, χωρίς την προστασία των λοιπών φίλων του, ξεδιπλώνει την ψυχή του με το St. Christopher Is Coming Home, ένα κομμάτι αφιερωμένο στους δικούς του που αφήνει τόσο συχνά για να βρίσκεται στο δρόμο.
Συνέχεια με ένα request οπαδού, το Tell Tale Signs. Ήταν ίσως η πιο έντονη στιγμή του λάιβ με όλο το κοινό να συμμετέχει ξανά τραγουδώντας.
Πόσο δύναμη τελικά έχει μία κιθάρα και μια φωνή?
Συνολικά 10 ακόμα κομμάτια, πριν ο ίδιος και η μπάντα αποσυρθούν για το καθιερωμένο encore. Το οποίο αποτελούνταν από τέσσερα κομμάτια, με τελευταίο το Four Simple Words!
I want to dance…
Πανικός, με τον καθένα να σπαταλά ότι δυνάμεις είχαν απομείνει. Ο Turner πετάει κάτω την κιθάρα, πηδάει στο κοινό και συμμετέχει στην γιορτή μαζί μας μέχρι το τέλος του λάιβ.
Επιστροφή στη σκηνή, υπόκλιση και πολλά ευχαριστώ με ένα ύφος το οποίο καταδείκνυε ευγνωμοσύνη για την βραδιά που του προσφέραμε! Κάτι που δεν βλέπουμε συχνά από καλλιτέχνες.
Εμείς φύγαμε από το live και το πρώτο πράγμα που κάναμε είναι να δούμε ποια είναι η συνέχεια της περιοδείας μήπως και μπορέσουμε να τον πετύχουμε ξανά κάπου στην Ευρώπη. Μία φορά δεν ήταν αρκετή!
