Fidlar - Too

Οι Fidlar έχουν εξελιχθεί πλέον σε μία από τις σημαντικότερες ίσως μπάντες του «νέου» garage/punk/psych κύματος από (που αλλού?) την Καλιφόρνια. Με τον πρώτο τους, ομώνυμο, δίσκο χορέψαμε, ήπιαμε και διασκεδάσαμε πολλές φορές τα τελευταία δύο χρόνια. Έχοντας υπόψη το γεγονός ότι πλέον οι Fidlar είναι λίγο μεγαλύτεροι σε ηλικία με επιπλέον μουσική εμπειρία από το συνεχόμενο touring, αναμέναμε ένα ακόμα (1) άκρως διασκεδαστικό άλμπουμ με (2) περίσσιο χαβαλέ και, ίσως, (3) ακόμα πιο ενδιαφέρουσες συνθέσεις.

Μένοντας πιστοί στον καλιφορνέζικο punk/garage ήχο τους, ο νέος δίσκος Too πληροί την προσδοκία No. 3. Χωρίς φυσικά να ακούμε κάτι πολύπλοκο, το άλμπουμ υποχρεώνει τον ακροατή να ασχοληθεί μαζί του μερικές φορές πριν αποκαλύψει την ιδιαιτερότητά του. Πρόκειται για ένα πολύ καλό άλμπουμ το οποίο όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί χαβαλεδιάρικο ή διασκεδαστικό.

Και αυτό γιατί σημαντικά γεγονότα συνέβησαν στη ζωή του τραγουδιστή Zac Carper. Ακόμα μεγαλύτερη χρήση ναρκωτικών, 3 φορές overdose κατά τις οποίες σώθηκε την τελευταία στιγμή και ο θάνατος της κοπέλας του και του αγέννητου παιδιού του από ηρωίνη. Όλα τα ανωτέρω, και ένα τηλεφώνημα από τον Billie Joe Armstrong των Green Day, τον οδήγησαν στην απόφαση να αντιμετωπίσει το πρόβλημά του (αξίζει να διαβάσει κανείς την συγκλονιστική συνέντευξη – εξομολόγησή του εδώ). Τα προαναφερθέντα αναπόφευκτα επηρέασαν σημαντικά το νέο δίσκο και την θεματολογία του. Ένας δίσκος ο οποίος γραφόταν σε όλες τις φάσεις της ζωής του τα τελευταία αυτά χρόνια.

Στο πρώτο single 40oz. On Repeat, το οποίο ακούγαμε όλο το καλοκαίρι on repeat, ακούμε τον Zac να λέει «everybody’s got somebody, everybody but me», πριν οδηγήσει τον εαυτό του σε απομόνωση. Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, με ένα άκρως fun βίντεο, στο οποίο αναπαριστούν σκηνές από παλιότερα θρυλικά clip (δείτε το εδώ).

Η συνέχεια είναι πολύ δυναμική, με το Punks, με scream φωνητικά και ένα southern riff στην κιθάρα, ενώ στο West Coast οι Fidlar επιστρέφουν σε πιο χορευτικούς 60s ρυθμούς, σε ένα κομμάτι που δεν χορταίνουμε να ακούμε.

Στο Sober ακούμε πιθανώς μία πραγματική συζήτηση κατά τη διαδικασία απεξάρτησης, στην οποία ο Zac συνειδητοποιεί ότι «I figured out as I got sober that life sucks when you get older», πατώντας πάνω σε κλασικούς punk ήχους, με κάποια κιθαριστική Dead Kennedys δόση στο τέλος.

Στο συνέχεια είναι το αγαπημένο μας κομμάτι από το Too, το Leave Me Alone. «I guess I’m damaged, but I’ll manage», πριν μπει ένα από τα πιο catchy ρεφρέν που έχουμε ακούσει στον ήχο αυτό. Στο Drone οι Fidlar γίνονται πάλι για λίγο οι χαβαλέδες που ξέρουμε, πριν περάσουμε στο πιο ιδιαίτερο κομμάτι του δίσκου το Overdose. Πατώντας πάνω σε μία διακριτική ψυχεδελική μουσική στο υπόβαθρο, ο ίδιος προχωρά σε μία προσωπική στιγμή εξομολόγησης. «Kickin and I’m screaming that I got a disease» και «Really gonna try not to overdose again».

Το άλμπουμ κλείνει με τα πολύ καλά Bad Medicine και Bad Habits. Έξυπνα πιασάρικα riff, χορευτικοί ρυθμοί και οι σκοτεινοί προσωπικοί στίχοι στους οποίους στηρίζεται όλο το άλμπουμ. Ένα άλμπουμ πολύ πιο βαθύ από ότι περιμέναμε από αυτή την μπάντα, κάνοντάς μας να τους πάρουμε πολύ πιο σοβαρά. Η Ευρωπαική τους περιοδεία ξεκινά σύντομα και εμείς θα είμαστε σε έναν από τους σταθμούς τους να ακούσουμε ζωντανά ένα πολύ καλό άλμπουμ (ελπίζουμε στην Ελλάδα!).

Αγαπημένα κομμάτια: Leave me alone, bad medicine, bad habits, 40oz on repeat

Mom + Pop Music, 04.09.2015