Baths - Romaplasm
Yπάρχει η pop μουσική που κατασκευάζεται γύρω από θέματα προορισμένα να κολλάνε στο μυαλό σαν τσιχλόφουσκα στο θρανίο, υπάρχει pop μουσική που κατασκευάζεται για να γίνει το “my jam” στο club, η pop μουσική που δημιουργείται για να τραγουδιέται στο αμάξι όταν κολλάς στην κίνηση και υπάρχει και αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε intelligent pop. Αυτή που ίσως προορίζεται για να ακούσουμε την κυριακή το μεσημέρι, όταν έχουμε ξυπνήσει με μέτριο hangover από το σαββατιάτικο clubbing και έχουμε δυνάμεις για κάτι uplifting και ρυθμικό πριν την κυριακάτικη απογευματινή βόλτα για μπίρα αλλά και για να νιώσουμε ότι είμαστε και πάλι αυτοί οι ευφυείς άνθρωποι που θα διαβάσουν την κυριακάτικη στήλη στο αγαπημένο τους cultural site και όχι πια αυτοί που έπιναν σφηνάκια το ένα μετά το άλλο το προηγούμενο βράδυ.
Το Romaplasm του Baths, κατά κόσμο Will Wiesenfeld, ανήκει αναμφίβολα στην τελευταία κατηγορία pop δίσκων. Στο μεγαλύτερο μέρος του αποτελείται από τραγούδια φτιαγμένα για να ανεβάζουν τα επίπεδα σεροτονίνης. Το αίσθημα της αισιοδοξίας και της διάθεσης για ζωή τον εμποτίζει από την αρχή ως το τέλος. Είναι ένας δίσκος φτιαγμένος για να ακούγεται στην λιακάδα, ένας δίσκος που σου φέρνει στο νου πράσινα πάρκα την άνοιξη, με πεταλούδες να πετάνε από λουλούδι σε λουλούδι. Όμως ο Βaths δεν αφήνεται να τον καταπιεί η ευκολία της pop. Oι μελωδίες είναι δαιδαλώδεις, βυθισμένες σε έναν λαβύρινθο από beats, από τον οποίο βγαίνουν χαρωπές μεν, σοφιστικέ δε. Πρόκειται για το είδος της pop που απευθύνεται σε μεταπτυχιακούς φοιτητές ή σε κατόχους πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. Η απόλαυση της pop χωρίς την ενοχή.
Oι προθέσεις του Baths να προσφέρει στο κοινό του έναν δίσκο ωδή στη χαρά γίνονται εμφανείς από τα εναρκτήρια Υeoman και Εxtrasolar. Η παραγωγή, όπως και στους προηγούμενους δίσκους του, είναι πεντακάθαρη, με κρυστάλλινα synths και φωνητικά που μπορεί να μην προκαλούν θαυμασμό όσον αφορά τις τραγουδιστικές ικανότητες του Baths, αλλά που έχουν εύρος και που ακόμα και στο φαλσέτο τους προδίδουν την διάθεση του εκτελεστή τους να βαδίσει στα κλασικά μελωδικά μονοπάτια αλλά και ίσως να μεταμφιέσει κάπως καλλιτεχνικά μια αδυναμία όσον αφορά τις φωνητικές του δυνατότητες.
Η συνοχή είναι ένα στοιχείο που αναμφίβολα χαρακτηρίζει το "Romaplasm", ένα δίσκο που ακούγεται στην ολότητα του και όπου τα τραγούδια ενώνονται το ένα με το άλλο σαν κομμάτια σε ένα puzzle που όταν συμπληρωθεί απεικονίζει μια βόλτα με βάρκα στο ποτάμι, ή έναν περίπατο σε μια γραφική επαρχιακή κωμόπολη της νότιας Αγγλίας μια μέρα με λιακάδα. Αυτό ωστόσο, όσο και αν λειτουργεί σε ένα album, μπορεί να κρύβει και παγίδες όταν πρόκειται για pop μουσική. Στo Romaplasm δεν υπάρχουν κομμάτια που να ξεχωρίζουν, που να κάνουν την υπέρβαση προσφέροντας στον ακροατή την χαρά της κορύφωσης. Έτσι, έχουμε το παράδοξο να είναι τα πιο μελαγχολικά, down tempo τραγούδια όπως το Human Βοg και το Wilt να είναι αυτά που ξεχωρίζουν μέσα στην απλότητα, την ειλικρίνεια και την γλυκόπικρη γεύση τους, αισθήματα που ανταποκρίνονται καλύτερα στην αλήθεια της ζωής από ότι το συνεχές high του υπόλοιπου δίσκου. Τα έγχορδα στο Coitus παραπέμπουν στην Bjork των πρώτων δίσκων της, όμως είναι η απλότητα στην μελωδία στο πιάνο αυτή που κάνει την διαφορά και δίνει στο τραγούδι χαρακτήρα.
Τα πολύπλοκα beats και το συνεχές φλερτάρισμα των keyboards με το out of key και το στακάτο στο μισοφαγωμένο arpeggio, ναι μεν προσφέρει στο πόνημα του Baths μια intellectual ποιότητα, δεν αφήνει όμως τον ακροατή να αφεθεί στoν ενθουσιασμό και την χαρά. Είναι οι στιγμές που τα synths αφήνονται στην γαλήνη μιας νότας που μένει πατημένη λίγο περισσότερο και σε έναν ήχο γνώριμο και όχι τόσο πειραματικό που το Romaplasm αποδεικνύει ότι είναι φτιαγμένο από έναν άνθρωπο από σάρκα και απευθύνεται σε ανθρώπους με σάρκα και όχι από έναν εγκέφαλο που απευθύνεται σε άλλους εγκεφάλους. Γιατί μπορεί ο Will Wiesenfeld να διατείνεται ότι έφτιαξε έναν δίσκο για τον μεταμοντέρνο ρομαντισμό και για τα συναισθήματα που γεννιόνται από τα anime, τα βιβλία ή ακόμα και τα video games, φαίνεται όμως ότι σε κάποιο στάδιο κατά την δημιουργία των κομματιών το μυαλό πήρε το πάνω χέρι από την καρδιά, το συναίσθημα θάφτηκε κάτω από το γυάλισμα της παραγωγής και ο καλλιτέχνης ξέχασε ότι ακόμα και ένα anime μπορεί να μας κάνει να ερωτευτούμε, να κλάψουμε ή να γελάσουμε με ανεπιτήδευτη ειλικρίνεια όταν κανείς δεν μας βλέπει.
Ένας καλοφτιαγμένος, όμορφος εγκεφαλικός pop δίσκος που θα σας κάνει περήφανους για το ποιοτικό σας γούστο αλλά που αν γίνει ο αγαπημένος σας, οι φίλοι σας ίσως σας κατηγορήσουν ότι είστε κάπως βαρετοί.
Anticon, 17.11.2017
