Ένα προσωπικό αντίο στον Lemmy
Έγινε λοιπόν και αυτό. Ο Lemmy έφυγε από τη ζωή στα 70 του χρόνια.
Μία μέρα πριν το γεγονός μιλούσα με ένα φίλο και η συζήτηση κάποια στιγμή πήγε στον Lemmy. Όπως και πολλές άλλες φορές στο παρελθόν. Το όνομα αυτό εμφανιζόταν πολύ συχνά στις συζητήσεις μας. Γιατί πάντοτε το rock ‘n’ roll είχε σημαντικότατη θέση στη ζωή μας. Όχι μόνο ως μουσική, αλλά ως γενικότερη στάση. Συντροφεύοντάς μας σε τρελές νύχτες ή σε ήσυχες στιγμές μόνος ή με την παρέα. Και πολλές φορές αρχίζαμε να αναλύουμε τι είναι πραγματικά rock ‘n’ roll. Και κάπου εκεί εμφανιζόταν το όνομα του Lemmy.
Ήταν η πιο αυθεντική και ωμή μορφή στη μουσική τα τελευταία 30-40 χρόνια. Μία προσωπικότητα η οποία μπορεί μόνο να συμπεριληφθεί σε ένα μικρό κύκλο καλλιτεχνών, όπως ο Johnny Cash, ο Little Richard, ο Chuck Berry, o Elvis στα αλήτικα χρόνια του ’50.
Εχθές λοιπόν λέγαμε οτι αυτός ο τύπος δεν θα πεθάνει ποτέ. Δεν ήταν κάποιο όραμα που είχαμε. Ούτε κάποια περίεργη σύμπτωση. Πάντα το λέγαμε αυτό αστειευόμενοι. Γιατί στο μυαλό μας δεν ήταν απλός άνθρωπος. Ήταν ο Lemmy! Ο τύπος που πάντα θα πίνει Jack ή πρόσφατα βότκα (ίσως δεν έπρεπε να αλλάξει τη συνταγή του!) και θα ροκάρει χωρίς αύριο. Πιστεύαμε οτι πάντα θα έχουμε την δυνατότητα να τον ξαναδούμε σε κάποιο live.
Όλη μου η ζωή είναι γεμάτη από Lemmy στιγμές.
Από το πρώτο Motorhead βινύλιο στα 13 μου (το Bastards). Την πρώτη φορά που τους είδα live το ’98 στο Ρόδον. Με ένα τύπο πίσω μας να τον βρίζει όλη την ώρα επειδή τον γούσταρε τρελά («μωρή πουτάνα Lemmy» και άλλα ωραία, τα οποία έγιναν σλόγκαν στην παρέα). Ακόμα θυμάμαι τον πράσινο προβολέα στο άσχημο πρόσωπό του κατά τη διάρκεια του Orgasmatron, το οποίο στοίχειωνε τους εφιάλτες μας μετά. Όπως και το μπάσο του, τον ήχο του οποίου ακούγαμε στα αυτιά μας για μέρες.
Την στρατιωτική μου τσάντα στο σχολείο, την οποία κοσμούσε μια τεράστια σιδεροκεφαλή των Motorhead στη μία πλευρά, ζωγραφισμένη από ένα φίλο.
Διακοπές με Motorhead στο αμάξι, στην παραλία, στο κάμπινγκ. Γιατί ήταν μία από τις λίγες μπάντες που απολαμβάναμε όλοι τόσο πολύ. Αστεία για το πρώτο άλμπουμ στο οποίο μπορεί κανείς να ακούσει την μεταμόρφωση της φωνής του. Έχοντας μια (ας πούμε) πιο μελωδική χροιά στα Vibrator, Lost Johnny και Iron Horse μέχρι την σταδιακή εμφάνιση του γρυλίσματος στο The Train Kept A Rolling. Ενός γρυλίσματος που πλέον θα μείνει για πάντα.
Γενέθλια φίλου με την Motorhead τούρτα να κοσμεί ένα τραπέζι γεμάτο ρακές (η πιο γαμάτη τούρτα που έχω δει στη ζωή μου!).
Εμένα στο Los Angeles να επισκέπτομαι συχνά το Rainbow Bar και κάθε φορά να έχω την αίσθηση οτι θα μπω μέσα και θα τον δω να κάθεται στο μπαρ και να παίζει Photo Play. Δεν έγινε ποτέ. Γαμώ τη γκαντεμιά μου.
Το ομαδικό screening με παρέα και τσίπουρα του ντοκιμαντέρ Lemmy το 2010. Και τον Scott Ian να περιγράφει τη μέρα που τον είδε με το τζιν σορτσάκι, όπως είναι στην παρακάτω φωτό. Μια φωτό με την οποία γελούσαμε για μέρες. Ακόμα γελάμε δηλαδή...
Πολλές ακόμα στιγμές, μέχρι και την τελευταία φορά που τους είδαμε. Στο Download Festival το 2013. Με εμφανή σημάδια κόπωσης λόγω των προβλημάτων υγείας που είχε από τότε. Όπου νιώσαμε όλοι λίγο περίεργα, βλέποντάς τον σε τέτοια κατάσταση. Αλλά συγχρόνως δεν γινόταν να μη διασκεδάσουμε. Με αυθεντικό rock ‘n’ roll και μπίρες.
Οι Motorhead ήταν η μόνη μπάντα στο μυαλό μου την οποία παραδέχονταν και σέβονταν όλοι. Είτε κάποιος ακούει metal, punk, rock, garage, alternative, whatever, η αυθεντικότητά τους γίνεται κατανοητή από όλους όσους η μουσική έχει μία σημαντική θέση στη ζωή τους.
Και αυτό ήταν το γεγονός που τους έκανε τόσο σημαντικούς. Ότι έκαναν ήταν 100% αληθινό. Χωρίς συμβιβασμούς, έβαζαν πάντα την ψυχή τους. Και αναπόφευκτα αυτό κάνει τη μουσική τους να εισβάλει και στην δική μας ψυχή.
Και χαιρόμαστε για το γεγονός οτι άφησαν μεγάλη μουσική κληρονομιά, η οποία θα μας συντροφεύει για πάντα. Για αυτό είναι αδύνατο να στεναχωρηθούμε με την είδηση του θανάτου του. Απλά χαιρόμαστε που είχαμε και θα έχουμε για πάντα αυτή την άσχημη αλήτικη φιγούρα και το γρύλισμά της να συνοδεύει στιγμές της ζωής μας.
Το Jack λοιπόν είναι έτοιμο. Το βινύλιο στη θέση του και το volume αρκετά ψηλά. Έχουμε όλα τα συστατικά για μία ακόμα βραδιά την οποία έχουμε ζήσει στο παρελθόν πολλές φορές, αλλά παραμένει πάντα ξεχωριστή.
Σε ευχαριστούμε Lemmy! Have Fun!
