Tears For Fears - Live @ Mediolanum Forum, Milano
Tears For Fears “Rule The World Tour” live in Milan, επιτέλους, μετά από ακύρωση του event την περσινή Άνοιξη, για λόγους υγείας μέλους της μπάντας.
Το ιστορικό ντουο των Roland Orzabal και Curt Smith, εμφανίστηκε με την συνοδεία εξαιρετικότατων μουσικών στα τύμπανα και την lead κιθάρα, και μία εντυπωσιακότατη τραγουδίστρια στα backing vocals αλλά και τα «γυναικεία» τραγούδια τους (Woman in Chains).
Οι Tears for Fears είναι μία από τις σημαντικότερες μπάντες των 80’s και από τις λίγες που κατάφερε να κυριαρχήσει στα charts από τον πρώτο τους κιόλας δίσκο, "Τhe Hurting" (1983), χαρίζοντας μοναδικά singles (Mad World, Pale Shelter, Memories Fade, Change), συνεχίζοντας την επιτυχία και στους δύο επόμενους “Songs from the Big Chair” (1985) με τα χιτς Shout, Everybody wants to rule the World και “The Seeds of Love” (1989, Woman in Chains, Sowing the Seeds of Love, Advice for the Young at Heart).
Η αλήθεια είναι ότι μου είχε κάνει από τότε μεγάλη εντύπωση πως μία μπάντα στέκεται στα πόδια της με δύο τόσο εξαιρετικούς τραγουδιστές ως ισότιμους frontman – έτσι λοιπόν, όπερ και εγένετο, οι επόμενοι δύο δίσκοι, θα έρθουν 4 χρόνια μετά και θα είναι σόλο προσπάθειες του Orzabal, μόνο, με τον Curt Smith να επανέρχεται στο σχήμα το 2004 με το “Everybody loves a Happy Ending” (2004) (indeed, we do). Το ντούο παρόλα αυτά, φημίζεται πώς παραμένει σε ασφαλή απόσταση, ο ένας από τον άλλο και συνεργάζονται μόνο on stage και in the studio.
Justin Jesso
Την βραδιά της 23ης Φεβρουαρίου το Mediolanum Forum ήταν sold out. Στις 21.00 ανέβηκε μόνος του στην σκηνή το νεαρός Justin Jesso, στο ρόλο του supporting act.
Από τις πρώτες κυριολεκτικά νότες του, αναγκάστηκα να ξεστομίσω στην παρέα μου “boring..” ένα συναίσθημα που έμεινε απαράλλακτο σε όλη του την performance, κι ας προσπάθησε να τα κάνει όλα: να παίξει κιθάρα, να πάει να παίξει πληκτρα, να παίξει σε looper pad, να ξαναπαίξει κιθάρα, να παίξει κάτι που μοιάζει με rnb που βιάζει την soul, να παίξει indie, να χορέψει σαν τον Justin Timberlake, να κουνηθεί σαν να είναι στους Artic Monkeys, όλα με ultra layered backing track που το έκανε να μοιάζει με karaoke contest.
Ο νεαρός Justin απευθυνόταν στο κοινό με περίσσια έπαρση, κατ’ εμέ, και αρκετή αμερικανίλα στις ατάκες του, και αν και έχει εντυπωσιακότατες φωνητικές (και χορευτικές, αν και παράταιρες, ιδιότητες), ούτε ζέστανε το κοινό, ούτε εντυπωσίασε, σε σημείο που και τον λυπήθηκα, και περίμενα ανυπόμονα να τελειώσει.
Tears For Fears
Στις 22.00 ακριβώς άρχισε να ακούγεται από τα ηχεία το “Everybody wants to Rule the World” σε διασκευή της Lorde, και τα μέλη κατέλαβαν τις θέσεις τους στην σκηνή με τελετουργικό τρόπο, χωρίς πολλές φανφάρες, ήρεμα, αργά και τακτοποιημένα. Μόλις όλοι ήταν on stage, ακολούθησε το ίδιο κομμάτι, live πλέον, από την μπάντα, συνοδευόμενο από τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα του κοινού, που σηκώθηκε από τα καθίσματά του για να τους υποδεχτεί (και έμεινε όρθιο, για την πλειοψηφία των κομματιών της συναυλίας).
Σε ένα πολύ σφιχτό σετ λιστ, με τα (ούτως ή άλλως οι Tears for Fears έχουν τόσα χιτς) διάσημα κομμάτια τους να διαδέχονται το ένα το άλλο, και με 1 διασκευή, το Creep των Radiohead, οι Smith και Orzabal έμοιαζαν άνετοι μεταξύ τους, και σχετικά άνετοι και φωνητικά στα εξαιρετικής δυσκολίας τραγούδια τους (είναι και μιας ηλικίας πλέον οι άνθρωποι..) αν και υπήρχαν κάποιες ατυχείς στιγμές (Pale Shelter, o Orzabal μας τα έκανε λίγο σαλάτα), μίλησαν Ιταλικά με την βοήθεια Google Translate στο κοινό, είχαν πολύ όμορφη επικοινωνία, και μία τρομερή μπάντα να τους συνοδεύει. Ο Smith φαίνεται να το «έχει» στο μπάσο λίγο πιο πολύ απ’ ότι ο Orzabal στην κιθάρα, αλλά ειλικρινά, όταν βλέπεις μια τόσο ιστορική μπάντα και ακούς αυτά τα υπέροχα διαμάντια της ποπ του '80, χαμογελάς και δοξάζεις το σύμπαν που κατάφερες να είσαι εκεί και να το βιώνεις αυτό.
Άνω τελεία εδώ – το live των Tears for Fears δεν ήταν ένα από αυτά, των ιστορικών μπαντών, που πας για να τους δεις, για να πεις ότι τους είδες, κι ας είναι στα γεράματα, έτσι για την τιμή των όπλων, και «δεν πειράζει μωρέ που δεν παίζουν και τόσο καλά». Παίζουν εξαιρετικά. Και φτιάχνουν μία υπέροχη βράδια Οι Tears for Fears είναι μια μπάντα που ήταν πάντα πολύ οξυδερκής και «προχωρημένη» και στις μουσικές δομές, ενορχηστρώσεις και παραγωγές τους, και στην φωνητική υπερ-δεξιοτεχνία τους, αλλά και στην θεματολογία των στίχων τους, που έθιγε κοινωνικά ζητήματα πιο πολύ από το κλασικό θέμα του έρωτα.
Πίσω στις 23 Φεβρουαρίου - Πολύ έξυπνα φώτα, σε όλη την διάρκεια, και σε γενικές γραμμές πολύ όμορφα βίντεο (αν και όχι όλα – το βίντεο του Mad World ήταν εντελώς παράταιρο και .. κακό). Φτάνοντας προς το τέλος, και αφού έχουν ακουστεί σχεδόν όλα τα χιτς τους, θα επιλέξουν να κλείσουν με το Badman’s Song και το Head Over Heels, αφήνοντας το σχήμα να «παίξει» σε ένα πολύλεπτο τζάμ, σε μπόλικο τζαζ/μπλουζ ήχο, που ξεσήκωσε τους Ιταλούς (και άφησε αδιάφορη εμέ, μεν, αλλά) και οδήγησε τον κόσμο στο standing ovation της καληνύχτας.
Καθώς τα φώτα έσβηναν σκέφτηκα «Θα βγούν για encore. Σίγουρα. Οκ, αλλά τι θα παίξουν? Τα έχουν παίξει όλα!» Για encore λοιπόν, ήρθε το Shout που σήκωσε το στάδιο στα πόδια, σε μία πολύ-λεπτη εκτέλεση που μας άφησε όλους τρισευτυχισμένους.
Ως Tears for Fears fan, από την εφηβεία μου, ένα και μόνο ένα παράπονο έχω: οι Roland Orzabal και Curt Smith δεν αντάλλαξαν ούτε βλέμμα, πόσο μάλλον να τραγουδήσουν στο ίδιο μικρόφωνο όπως έκαναν παλιά. Συναισθηματισμός του fan θα μου πείτε, αλλά ένα κρίμα, το λες.
Venue: Mediolanum Forum, Milano, Italy
Date: 23.02.2019
