Micah P. Hinson - Live @ OchoyMedio Club, Madrid
Micah P. Hinson "Solo Show" @ OchoyMedio Club, Madrid 24.06.2016
(support act: The Big Bench)
Σύμφωνα με το γνωστό κλισέ, οι καλύτερες εμπειρίες στη ζωή έρχονται πάντα απροσδόκητα, εκεί που δεν το περιμένουμε. Κρίνοντας από το live του Micah P. Hinson, την περασμένη Παρασκευή στη Μαδρίτη, το αναπόφευκτο συμπέρασμα είναι ότι το εν λόγω κλισέ, πρώτον, είναι απολύτως δικαιολογημένο και, δεύτερον, ισχύει και για τα συναυλιακά δρώμενα.
Ο καταξιωμένος, για τα indie τουλάχιστον δεδομένα, Αμερικανός τραγουδοποιός είναι αρκετά αγαπητός στο ισπανικό κοινό και μάλιστα αυτή η χώρα πρέπει να έχει σημαδέψει ανεξίτηλα τη ζωή του σε προσωπικό επίπεδο - και κατ' επέκταση, καλλιτεχνικό - αφού εδώ συνέβη το φοβερό ατύχημα που παραλίγο να του στοιχίσει τη ζωή, πριν από 5 περίπου χρόνια.
Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, η ευχάριστη αυτή έκπληξη θα μπορούσε να είναι ακόμα μεγαλύτερη, μιας και ο υπεύθυνος για το άνοιγμα της συναυλίας, The Big Bench (κατά κόσμον Juan Blas) θεωρείται ένας πολλά υποσχόμενος εγχώριος καλλιτέχνης, που, σύμφωνα με τις κριτικές, τίποτα δεν έχει να ζηλέψει από τα διεθνή ονόματα του post rock ήχου. Δυστυχώς, η προσωπική μας εκτίμηση θα πρέπει να περιμένει, για λόγους ανωτέρας βίας (και κακού χρονικού προγραμματισμού - δικού μας, όχι των διοργανωτών!). Κρατάμε το όνομά του πάντως στα υπόψη...
Ακριβώς τη στιγμή της εισόδου μας στον χώρο (ο οποίος ήταν αρκετά άνετος και όχι αποπνικτικά γεμάτος) ο Hinson παραλάμβανε τα ηνία υπό τον ήχο επευφημιών και χειροκροτημάτων. Με μόνη συνοδεία την κιθάρα του, της οποίας το κούρδισμα προσάρμοζε ανελλιπώς από τραγούδι σε τραγούδι.
Εφηβικό παρουσιαστικό, χαλαρή, σχεδόν μόνιμα σαρδόνια έκφραση, σε απόλυτη αρμονία με τα (αυτο)σαρκαστικά σχόλια και τις ιστορίες από την πολύπαθη ζωή του, που παρενέβαλλε ανάμεσα στα κομμάτια. Με την ζεστή και ανεπιτήδευτη φωνή του και μία διαδοχή από όμορφες λιγότερο ή περισσότερο γνώριμες μελωδίες, κατάφερε να κρατήσει αμείωτη την προσοχή του κοινού για μιάμιση περίπου ώρα. Γεγονός διόλου ευκαταφρόνητο, με δεδομένο το ύφος και το είδος στο οποίο ανήκει η μουσική του.
Το setlist περιλάμβανε κομμάτια από ένα σχετικά περιορισμένο φάσμα της δισκογραφίας του, με έμφαση στο ντεμπούτο του "Micah P. Hinson and the Gospel of Progress" (2004) και το πιο πρόσφατο "Micah Hinson and The Nothing" (2014).
Ανάμεσά τους ξεχώρισαν τα Wasted Away, She Don't Own Me, Take Off That Dress Fοr Me, Seven Horses Seen, και φυσικά το The Life, Living, Death And Dying Of L.J. Nichols, εμπνευσμένο από τον καθόλα αντιπαθητικό ρατσιστή παππού του Hinson, όπως φρόντισε να διευκρινίσει ο ίδιος.
Παρότι οι εκτελέσεις ήταν εκ των πραγμάτων πιο λιτές και απλοποιημένες σε σύγκριση με τις προσεγμένες ενορχηστρώσεις των δίσκων, η ερμηνεία τόσο της φωνής όσο και της κιθάρας αναπλήρωναν με το παραπάνω αυτό το κενό. Χωρίς βιολιά, slide guitar ή banjo αλλά με άφθονο συναίσθημα, μπόλικο χιούμορ και όρεξη για επικοινωνία. Folk λυρισμός και αυτοβιογραφικοί στίχοι κατευθείαν από έναν "Βαθύ Νότο" διαφορετικό, εναλλακτικό...Όπως επιβεβαίωνε και το στίκερ του Woody Guthrie πάνω στην κιθάρα του: "This machine kills fascists". Και η μνεία στο είδωλο της folk και μουσικό ακτιβιστή δεν περιορίστηκε εκεί, αφού για το κλείσιμο ο Hinson επέλεξε το This Land Is Your Land, συνοδευόμενο από ένα σύντομο, "απολιτικό" σχόλιο. Χωρίς πολλές φανφάρες, απλός και ουσιαστικός, όπως και οι συνθέσεις του.
Και έτσι, με αυτό το είδος ενσωματωμένου encore - στην πραγματικότητα δεν αποχώρησε ποτέ από την σκηνή, μάλλον για πρακτικούς λόγους- μας αποχαιρέτησε, αφού είχε δώσει φυσικά την υπόσχεση ότι, με αφορμή τον νέο δίσκο που θα κυκλοφορήσει προσεχώς, θα μας ξαναεπισκεφθεί οπωσδήποτε.
Κρατάμε την υπόσχεση και μια θέση στo συναυλιακό ημερολόγιό μας, για το επόμενο μελωδικό ταξίδι μέχρι τον Αμερικανικό Νότο μέσα από ιστορίες για την μελαγχολία, το τέλμα και την υπέρβαση δια χειρός Micah P. Hinson. Αν και, με ή χωρίς υπενθύμιση στην ατζέντα, πάντα θα υπάρχει κάποιος επάγρυπνος φίλος να μας κάνει την (πολύ ευχάριστη) έκπληξη, επιβεβαιώνοντας το γνωστό κλισέ. Για καλό και για κακό πάντως, θα είμαστε σε επιφυλακή για τον επερχόμενο δίσκο και το αντίστοιχο tour επί ευρωπαϊκού εδάφους.
