Jake Bugg @ L'olympia, Paris
Στις 21/11/2013 έπαιζαν στο Παρίσι οι Vampire Weekend στο Bercy και ο Jake Bugg στο Olympia. Ποιο να διαλέξει κάποιος? Αυτά είναι προβλήματα, όχι αστεία! Η λογική υποδεικνύει τους πρώτους σαν φυσική επιλογή, έχοντας υπόψη και το καταπληκτικό άλμπουμ Modern Vampires Of The City. Ακριβώς για αυτό το live είχε βγάλει και εισιτήριο ο YZ, χωρίς να ξέρει αν τελικά θα καταφέρει να πάει. Δεν πήγε. Προτίμησε τους Volcano Choir λίγες μέρες πριν.
Δεν τα κατάφερα ούτε εγώ όμως. Προτίμησα τον Jake Bugg. Ίσως τελικά να μην μας αρέσουν οι Vampire Weekend τόσο όσο νομίζουμε!
Το γεγονός και μόνο πως θα βλέπαμε liveσε ένα τόσο θρυλικό χώρο ανέβαζε την διάθεση και την προσμονή. Η ιστορία του Olympia μας επηρέασε με αποτέλεσμα να κοιτάμε με θαυμασμό κάθε τι που έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές σε άλλους χώρους, όπως την κατηφορική κλίση, τον εξώστη κτλ. Αλλά το γεγονός πως εκεί έχουν παίξει οι Beatles, οι Doors και πολλοί άλλοι δεν είναι και λίγο.
Support ήταν οι HoneyHoney, μία μπάντα από την California την οποία φυσικά δεν είχα ξανακούσει. Αποτελούνται από δύο άτομα, τον Ben Jaffe στα τύμπανα και την κιθάρα (συγχρόνως!) και την Suzanne Santo σε φωνή, banjo και fiddle. Ομολογώ, πως οι HoneyHoney αποτέλεσαν μία πάρα πολύ ευχάριστη έκπληξη. Πολύ καλή φωνή και πολύ δουλεμένα τα κομμάτια. Κατάφεραν να μας απορροφήσουν και, προς το τέλος, όλο το κοινό συμμετείχε ενεργά. Κάτι που φαίνεται πως εντυπωσίασε και τους ίδιους! Θεωρώ πως θα ξανακούσουμε στο μέλλον το όνομα τους.
Ώρα για τον μικρό Jake. Το Olympia ήταν πλέον σχεδόν γεμάτο και είχα πολύ μεγάλη περιέργεια να δω προς τι όλος αυτός ο χαμός στην Αγγλία για αυτόν. Τελικά, μου έδωσε ο ίδιος να το καταλάβω. Ο Bugg ήταν εντελώς ακίνητος πάνω στη σκηνή, όπως ήταν αναμενόμενο. Η φωνή του όσο άτεχνη ακούγεται και στα άλμπουμ! Το live όμως ήταν 100% αυθεντικό! Ο τύπος δίνει την ψυχή του όταν ερμηνεύει, περνώντας άνετα τα συναισθήματα που θέλει στο κοινό. Το γεγονός πως που αρέσουν πολύ τα κομμάτια του βοήθησαν σε αυτό σίγουρα! Πολύ ευχάριστη έκπληξη η καταπληκτική κιθάρα και τα πολύ αυθεντικά Bluesy solos του. Δεν είχα φανταστεί καν ότι έχει και αυτές τις ικανότητες.
Τα Broken και Seen It All ήταν μαγικές στιγμές.
Η μπάντα που τον πλαισίωνε πολύ καλή και δεμένη, αν και απογοητεύτηκα λίγο στην αρχή που στα drums δεν ήταν ο Pete Thomas, ο οποίος παίζει drums στο Shangri La.
Εν κατακλείδι, φύγαμε από το live έχοντας αυτήν την ωραία αίσθηση ότι πέρασες μία τέλεια βραδιά. Και αρχίσαμε να συζητάμε πως γίνεται σε τόσο νεαρή ηλικία να μπορεί το παιδί από την Αγγλία να έχει την αντίληψη να συνθέσει/ερμηνεύσει country κομμάτια που δίνουν την εντύπωση πως βγήκαν μέσα από τον Αμερικάνικο Νότο των 60’s. Ίσως τελικά όσο και αν οι εποχές να αλλάζουν, τα προβλήματα και οι λόγοι, που ενέπνευσαν κάποιους να στραφούν σε ένα συγκεκριμένο τρόπο έκφρασης τότε να υπάρχουν ακόμα και να οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα. Αλλά αυτό είναι μεγάλη συζήτηση.
