Ο Frank Turner στο ClockSound.gr | Interview

(English Version included)

Θα αργήσεις να ξαναπάς σε συναυλία, μην κοροϊδευόμαστε. Μέχρι τη μεγάλη στιγμή όμως, ευκαιρία να διαβάσεις. Θα σου κάνουμε παρέα με μια ιστορία. Την ιστορία του Frank Turner δοσμένη από τον ίδιο με μια δική μας μικρή ώθηση μέσα από πολλά και μεγάλα ερωτηματικά για την πορεία του.

Τον βρήκαμε δίπλα στον ποταμό Soča και στο περσινό Punk Rock Holiday (Το review μας εδώ).

Μας μίλησε για την τελευταία του δουλειά, τον χωρισμό του από τη προηγούμενή του μπάντα [Million Dead], τις επιρροές και τις αδυναμίες του. Για τον θυμό του και τα όνειρά του. Για το πανκ.

 

 

Διονύσης & Νεφέλη: Έχεις γνωρίσει κάποιο μουσικό σου είδωλο;

Frank Turner: Ναι, φυσικά! Αρκετά από τα είδωλά μου, για την ακρίβεια. Και ξέρεις, είναι αστείο γιατί μέσα στον κόσμο του punk rock έχω καταλήξει να γίνομαι φίλος με πολύ κόσμο που κατά πάσα πιθανότητα θεωρούσα είδωλο, όταν ήμουν μικρός, πράγμα φοβερό, αλλά και περίεργο.

Για παράδειγμα είχα ποστερς του Chuck Ragan από παιδί και τώρα είναι πολύ καλός μου φίλος. Το ίδιο ισχύει για τον Fat Mike, για τα παιδιά από τους Descendents και άλλους. Συνάντησα κάποτε τον Brian May για περίπου 2 δευτερόλεπτα και ήμουν κάπως: Ω θεέ μου!

Το χειρότερο, ωστόσο, ήταν όταν γνώρισα τον James Hetfield από τους Metallica και φίλε λατρεύω τους Metallica, αλλά τα σκάτωσα τελείως. Τον συνάντησα σε ένα show, ήμασταν opening act για τους Social Distortion στο Oakland της California απ’ όπου και κατάγεται. Και ο τύπος ήξερε κάποιον, οπότε ήρθε να τον χαιρετήσει στα καμαρίνια και εγώ ήμουν κάπως “Γειαα”.

Εκείνος ήταν πολύ καλός, αλλά εγώ ήμουν σαν ηλίθιος, δεν είχα τίποτα να πω.. Για να καταλάβεις, πήγε τόσο άσχημα που ο ίδιος άρχισε το small talk τύπου: «ωραία τατού». Οπότε ναι, δεν πήγε πολύ καλά το συγκεκριμένο, αλλά έχω γνωρίσει κάμποσο κόσμο.

 

Δ. & Ν.: Πώς προέκυψε το concept του καινούριου σου δίσκου “No Man’s Land” και γιατί τώρα;

F.T.: Λοιπόν.. κατ’αρχάς είχα ξεκινήσει να γράφω κομμάτια γι’ αυτόν τον δίσκο πριν ακόμη το “Be More Kind” -το προηγούμενο album μου- και κομμάτι της εξήγησης είναι, ότι δεν ξεκίνησα να γράφω με το concept στο μυαλό μου, δεν υπήρχε στην αρχή. Ήθελα σίγουρα να γράψω τραγούδια για κάτι άλλο, πέρα από τον εαυτό μου και τις εμπειρίες μου, όπως συνηθίζω.

Ένιωθα πως είχα γράψει αρκετά για την προσωπική μου ζωή. Είχα λοιπόν την ανάγκη να γράψω για άλλα πράγματα, να πω ιστορίες στον κόσμο, να διηγηθώ ιστορικά γεγονότα. Έτσι ξεκίνησα να γράφω. Και πρέπει να είχα φτάσει να έχω 4-5 κομμάτια, όταν συνειδητοποίησα πως όλα αφορούσαν γυναίκες. Ε, σε αυτό το σημείο λέω μ’αρέσει σαν concept, ίσως πρέπει να το ακολουθήσω. Αλλά, ναι στην αρχή ήταν απλώς ιστορίες που μου φαίνονταν ενδιαφέρουσες.

 

Δ. & Ν.: Αλλά, γιατί οι συγκεκριμένες γυναίκες;

F.T.: Γιατί και πάλι ξέρεις.. προέκυψε. Εννοώ.. αχ πως μπορώ να το πω σωστά.. Υπάρχει πολιτικό σχόλιο στον δίσκο, ναι, αλλά η κεντρική ιδέα δεν είμαι εγώ να προσπαθώ να τοποθετηθώ σε πολιτικό επίπεδο, αλλά να πω κάποιες ιστορίες. Και για παράδειγμα η Laura Ann. Η ιστορία της είναι τόσο αντισυμβατική που όταν τη διάβασα σκέφτηκα: γιατί δεν έχει πει κάποιος αυτή την ιστορία με ένα τραγούδι; Και έτσι, το έκανα.

Και όπως είπα δεν κάνω πολιτική με το να προσπαθώ να διηγηθώ ιστορίες που ο κόσμος δεν έχει ακούσει ή επειδή οι ιστορίες αυτές αφορούν γυναίκες, είναι προφανές. Αλλά ξέρετε αρκετοί άνθρωποι αντέδρασαν κάπως επικριτικά -του στυλ «Και πού είναι ο ακτιβισμός;». Τους απαντώ πως δεν στοχεύω στον ακτιβισμό με το άλμπουμ μου, αλλά γύρω από αυτό. Το "No Man’s Land" είναι κυρίως storytelling.

 

 

Δ. & Ν.: Πρόκειται για αλληγορικά κομμάτια;

F.T.: Ναι, φυσικά κάθε ιστορία αφορά σε περισσότερα από αυτά που διηγείται. Αλλιώς θα ήταν βαρετό, ξέρεις. Το τραγούδι για την Nica R. για παράδειγμα έχει να κάνει με τη ζωή της, αλλά και με οποιονδήποτε το σκάει και γίνεται μέλος σε κάποιο τσίρκο. Η γυναίκα αυτή είχε μια γνωστή ρήση που έβαλα και στο κομμάτι: «πέτα την καρδιά σου πέρα απ’ τον φράχτη και τα υπόλοιπα θ’ ακολουθήσουν». Και πιστεύω πως είναι πανέμορφο αυτό που είπε. Οπότε, ναι, κάθε κομμάτι μιλαέι για πιστή αγάπη και εμπιστοσύνη, για θυμό, εκδίκηση, οτιδήποτε, αλλά αυτό, ό,τι κι αν είναι, ειπώνεται πάντα μέσα από μια ιστορία.

 

Δ. & Ν.: Το καινούριο σου άλμπουμ έρχεται μόλις έναν χρόνο μετά το "Be More Kind". Τι ήταν αυτό που σε ενέπνευσε τόσο έντονα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα;

F.T.: Ξέρεις, η μέρα έχει 24 ώρες και.. βαριέμαι εύκολα. Λοιπόν, η αλήθεια είναι πως ένας λόγος που δεν έχω δει τόσα πράγματα στο φεστιβάλ ακόμη είναι επειδή έγραφα ένα κομμάτι το βράδυ και δεν είχα την κιθάρα μου στο πούλμαν γιατί ήταν στο φορτηγό, οπότε με το που φτάσαμε εδώ σήμερα φώναζα: «Ας μου φέρει κάποιος μια κιθάρα!» για να μπορέσω να βρω κάποια πράγματα στη μελωδία.

Ειλικρινά πιστεύω πως θα έρθει μια μέρα που θα σταματήσω να έχω τόσες ιδέες ή έστω μια περίοδος ξηρασίας - ακόμη κι ο Dylan είχε άρα όλοι το περνάνε. Γι’ αυτό, εφόσον υπάρχουν ιδέες τώρα, γιατί να μην τις γράψω, να μην τις κρατήσω; Δεν υπάρχει λόγος να είσαι σε φάση: «Όχι, όχι ας’το..». Δεν έχω ιδέα πότε.. εννοώ τώρα είναι η στιγμή μου! (γελάει). Σε αυτή τη φάση δουλεύω πάνω σε αυτό που θα ακολουθήσει. Δεν ξέρω πότε θα το παρουσιάσω. Μπορεί να πάρει 1 χρόνο, μπορεί 2, μπορεί 5. Εξαρτάται. Αλλά θεωρώ πως αν υπάρχουν ιδέες πρέπει να τις βγάζεις στο χαρτί.

 

Δ. & Ν.: Για ποιόν λόγο διάλεξες τη σόλο καριέρα;

F.T.: Ξέρεις έχει πλάκα.. Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση έχει κατά κάποιον τρόπο αλλάξει για μένα μέσα στα χρόνια, που δεν θα έπρεπε. Ίσως θα έπρεπε απλώς να υπάρχει μια απάντηση. Πιστεύω, πως το να αποδεχθώ τον “χωρισμό” μου από την μπάντα [Million Dead] που ήμουν ήταν πολύ δύσκολο, ήταν απαίσιο. Και τότε ήμουν πολύ πληγωμένος και αρκετά πικρόχολος και έριχνα το φταίξιμο σε όλους τους άλλους. Έχω πλέον μεγαλώσει και μπορώ να δω πως λογικά συνέβαλα και εγώ σε αυτό, απλώς ένιωθα τόσο απογοητευμένος τότε, γιατί δεν ήθελα να σταματήσω αυτή τη μπάντα.

Ο δεύτερος λόγος είναι πως πραγματικά ένιωθα σα να στερεύω από ιδέες που με ενδιέφεραν μέσα σε αυτό το είδος -punk rock, hardcore ή όπως θέλεις να το πεις. Και είχα αρχίσει να ακούω πολλά περισσότερα πράγματα όπως Josh Rouse, Bob Dylan, τέτοια και μπορείς να πεις πως σχεδόν επειδή δεν ήξερα πως να κάνω μουσική αυτού του είδους, μου φάνηκε τόσο συναρπαστικό να το προσπαθήσω.

Σκέφτηκα, ας δούμε αν μπορώ να το κάνω. Στην αρχή, δεν είχα ιδέα πως να βγάλω μόνος μου ένα σόου, δεν είχα καν ιδέα πως να παίξω ένα κομμάτι χωρίς drumkit. Φυσικά, πλέον έχω την μπάντα, τα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε. Πλέον, το σκέφτομαι έτσι: τότε πίστευα ότι είχα ένα πλάνο στο μυαλό μου και οι φίλοι μου με θεωρούσαν τρελό, τώρα όλοι μου οι φίλοι πιστεύουν πως σίγουρα είχα ένα πλάνο και εγώ πιστεύω πως ήμουν τελείως τρελός!

Αλλά ξέρεις, νομίζω υπήρχε μια αγνότητα σε όλο αυτό που επιχείρησα και είμαι κάπως περήφανος γι’ αυτό, από την άποψη ότι αν είχα φτιάξει κατευθείαν μια μπάντα με Million Dead ήχο θα τα είχα πάει καλύτερα σχεδόν απευθείας. Αρκεί να σου πω ότι στο πρώτο μου σόου βρίσκονταν 2 άτομα από κάτω. Με είχαν τελείως γραμμένο για πολύ καιρό, αλλά το έκανα όπως και να ‘χε γιατι ένιωθα πως ήταν το σωστό για μένα σαν καλλιτέχνη και είμαι περήφανος γι’αυτό, ήταν ρίσκο.

Πρέπει να είχα περίπου έξι μήνες που είχα ξεκινήσει τη σόλο πορεία μου, όταν ένας φίλος μου είπε: «Αυτό είναι πιο πολύ εσύ από αυτό που έκανες πριν». Και ήμουν σε φάση: οκ, καλό αυτό.

 

Δ. & Ν.: Σου άρεσαν πάντα καλλιτέχνες με πιο folk/acoustic ήχο;

F.T.: Εμμ.. όχι ιδιαίτερα. Μεγάλωσα με punk, hardcore και metal και ήταν περίεργο γιατί δεν ήξερα κάποιον που να του αρέσει ο πιο μοντερνος ήχος. Φαντάσου, οι γονείς μου δεν πιστεύουν στην ιδέα των ντραμς, γενικότερα. Ξεκίνησα με Nirvana, Metallica και μετά έμαθα τους Black Flag.. κάπως έτσι πήγε. Πρέπει να άκουσα πρώτη φορά τραγούδι του Dylan ή του Bruce Springsteen γύρω στα 20 μου. Νομίζω το πήγα λίγο ανάποδα και απλώς κάποια στιγμή κάνω στους φίλους μου έχετε ακούσει ποτέ Neil Young και όλοι ήταν σε φάση «ε ναι..».

Αν θέλεις τη γνώμη μου, δεν πρέπει να σνομπάρεις κανένα είδος μουσικής. Κανείς δεν ξυπνάει ξαφνικά μια μέρα και ακούει The Forces. Όλος ο κόσμος πρέπει να βρει τη φάση του με τη μουσική μέσα από το δικό του path. Εκτός αν κάποιος έχει ξέρω ΄γω μεγαλύτερο αδελφό, αδελφή που κάπως τον κατευθύνει σε πιο «ψαγμένη» μουσική . Ξέρεις, πρέπει να βρεις τον τρόπο να «μπεις». Εγώ ήμουν στην κατάλληλη ηλικία, γιατί στα 13 μου βγήκαν τα "Smash" [The Offspring] και το "Dookie" [Green Day]. Μετά άκουσα Rancid και τρελάθηκα! Λέω: μόλις βρήκα τη φάση μου. Ε μετά μου τα έσκασαν οι NOFX, μια από τις πιο αγαπημένες μου μπάντες εβερ.

 

Δ. & Ν.: Πιστεύεις πως όλη αυτή η φόρτιση λόγω της διάλυσης της μπάντας σε βοήθησε να γράψεις;

F.T.: Ναι, σίγουρα. Ήταν σαν μια καινούρια φωνή. Ξέρεις, προς το τέλος ήμασταν στη φάση του complicated hardcore, mathcore κλπ και παρ’ ότι λατρεύω αυτή τη μουσική, κάποιες φορές είναι κάπως δύσκολο να ξεχωρίσεις κατά πόσο είναι ένα πραγματικά καλό κομμάτι γιατί είναι τόσο γρήγορο και περίπλοκο.

Για μένα το ζήτημα ήταν να πάρεις μια κιθάρα, τρεις απλες συγχορδίες και μια μελωδία που μοιάζει κάπως γυμνή, κάπως ωμή και κάπως πανκ με τον τρόπο της. Έχεις τότε ένα καλό ή ένα κακό τραγούδι -δεν μπορείς να πεις εντάξει είχε καλά τύμπανα- είναι απλώς αυτό. Φυσικά, πλέον τα πράγματα έχουν αλλάξει για μένα έχουν περάσει 15 χρόνια, έχω πλέον τη μπάντα, αλλά πάντα υπάρχουν στοιχεία από αυτό το παρελθόν μου. Σίγουρα, η καρδιά όλων όσων κάνω πλέον είμαι εγώ με την κιθάρα μου να προσπαθώ να παίξω φολκ κομμάτια.

 

Δ. & Ν.: Πώς είναι για σένα να τραγουδάς μπροστά σε τόσο κόσμο για τόσο προσωπικά ζητήματα;

F.T.: Χμμ.. (γελάει) καλή ερώτηση! Κοίταξε..υπάρχει μια απλή απάντηση: εφόσον έχεις ηχογραφήσει το κομμάτι πρέπει να το παίξεις μπροστά σε κόσμο. Προσπαθώ πραγματικά πολύ όσο γράφω και ηχογραφώ τα τραγούδια μου να μην σκέφτομαι καθόλου τι μπορεί να πει ο οποιοσδήποτε και να μην φιλτράρω αυτά που βγαίνουν από μέσα μου. Αλλίως, ξέρεις, εύκολα τρομάζεις και τελικά δε γράφεις τίποτα.

 

 

Δ. & Ν.: Πιστεύεις πως αυτό λειτουργεί διαφορετικά σε σχέση με όταν ήσουν στη μπάντα;

F.T.: Ναι, ναι σίγουρα. Έχω συνειδητοποιήσει πως μια από τις πιο μεγάλες μου επιρροές όταν γράφω στίχους είναι μια μπάντα από την Σκωτία. Λέγονται Arab Strap, κάτι σαν indie electro και οι στίχοι τους είναι ό,τι πιο ωμό θα ακούσεις στη ζωή σου. Ο τύπος ακούγεται σα να μαχαιρώνει τον εαυτό του στο στήθος ενώ σε κοιτάει στα μάτια. Έχουν ένα άλμπουμ που λέγεται "Philophobia". Ε, λοιπόν στο πρώτο τραγούδι προς το τέλος λέει: “You said I’m an asshole what was I thinking I said it’s far too easy to blame it on the drinking”… Shiiiiit.

Βλέπεις, αυτό εννοώ ωμό. Νομίζω έτσι λειτουργεί η επιρροή στη μουσική: ακούς κάτι που σ’ αρέσει και μετά προσπαθείς να κάνεις το ίδιο πράγμα. Με τα πολλά, μου αρέσει ο ήχος των ανθρώπων που προσπαθούν να πουν την αλήθεια με ειλικρίνεια και αυτό ακριβώς έγινα.

 

Δ. & Ν.: Στο τέλος, είναι αυτές οι τέσσερις απλές λέξεις [Four Simple Words] (ο Turner γελάει) η αληθινή λύση;

F.T.: Χα.. Δεν είμαι σίγουρος ότι είναι η λύση για κάτι συγκεκριμένο. Θέλω να πω.. ο περισσότερος κόσμος δεν καταλαβαίνει ακριβώς το περιοχόμενο του “I still believe”. Μεγάλο μέρος του κομματιού είναι σαρκαστικό. Η δομή του τραγουδιού χρησιμοποιεί θρησκευτική γλώσσα για να μιλήσει για το rock 'n' roll. Οκ, δεν πιστεύω ότι το rock n roll θα μας σώσει όλους. Σαν στίχος είναι επίτηδες τόσο υπερβολικός και παρ’όλ’αυτά σε πιο προσωπικό επίπεδο, δεν θα ήμουν εδώ αν δεν υπήρχε το rock n roll. Οπότε, υπάρχει μια δόση χιούμορ σε όλο αυτό.

Και αντίστοιχα για το “Four Simple Words”, το έγραψα σε ένα σημείο στην καριέρα μου που τα πράγματα είχαν αρχίσει να παίρνουν μεγαλύτερες διαστάσεις. Έπαιζα πολύ εκτός της punk rock σκηνής και πολλοί από αυτή τη σκηνή είχαν αρχίσει να με διαολοστέλνουν. Όλοι ξέρουμε πως σε αυτή τη σκηνή αυτά συμβαίνουν συχνά και αυτό το τραγούδι είναι το δικό μου μανιφέστο για το punk rock. Και ο πιο σημαντικός στίχος “Punk is for the kids who never fit into the rest” είναι ακριβώς αυτό που έζησα εγώ.

Επί 14 χρόνια ένιωθα σαν εξωγήινος. Δεν ήξερα κανέναν που να ήταν όπως εγώ, ένιωθα ότι δεν με καταλάβαινε κανείς και ξαφνικά πήγα σε μια punk rock συναυλία και ήμουν σε φάση: αυτοί είναι οι άνθρωποί μου! Και ακόμη το νιώθω κι ας είμαι 37 χρονών. Το να είμαι κοντά σε ανθρώπους που ξέρεις φοράνε μαύρα τζιν, σκισμένα μπλουζάκια και είναι γεμάτοι ταττου με κάνει να νιώθω ανακούφηση. Το να μπω στο πιτ και να βγάλω από μέσα μου ό,τι με βαραίνει, επίσης. Και αυτό που λατρεύω: οκ, είναι γνωστό το λέω όλη την ώρα στα τραγούδια μου πως δεν ξέρω να χορεύω, είμαι ο χειρότερος σ’αυτό, αλλά μέσα στο πιτ δεν χρειάζεται να ξέρεις να χορεύεις. Απλώς μπαίνεις μέσα και όλος ο θυμός και η πίεση βρίσκουν ένα ασφαλές περιβάλλον να εκτονωθούν.

 

* Ευχαριστούμε ιδιαίτερα την Klara Zupančič από το publicity του Punk Rock Holiday, τόσο για την πρόσκλησή της για να καλύψουμε την το φεστιβάλ, όσο και για την ευκαιρία που μας έδωσε για να μιλήσουμε με τον Frank Turner πριν την εμφάνισή του.

 

 

 

English Version

 

Dionisis & Νefeli: Have you ever met any of your major music heroes?

Frank Turner: Yeah! Yeah, I mean.. quite a lot actually. And it’s funny, I mean, like within the punk rock world I’ve ended up becoming friends with a lot of people that I probably would I’ve called my heroes when I was a kid which is awesome and also weird.
Like you know, I used to have posters of Chuck Ragan in my room since I was a kid and now he is a really good friend of mine. Same as to Fat Mike and the Descendents guys and everyone now and all these kind of things, so there are a lot of people. I met Brian May for like 2 seconds and I was like Ohh my god.

The worst one though is I met James Hetfield from Metallica and I fucking love Metallica and I completely fucked it up. I met him at a show; we were opening for Social Distortion in Oakland, California (which is where he is from). And he knows a guy so he comes to say hello and he is in the dressing area and I fucked it up man! I kind of went like “Hiii” and the thing is he was really nice but I was an idiot. I had nothing to say , it literally got so bad that he started making awkward small talk, he was like “I love your tattoos”. So, yes that wasn’t great but yes I’ve met a few people.

D. & N.: How did the concept of "No Man’s Land" occur to you and why now?

F.T.: Well, the first thing is that I started writing it actually before I wrote "Be More Kind" -the previous album I put out- and part of it was that I didn't originally sit down with the concept, it wasn't there at the beginning. I wanted to write songs about something other than me.

You know typically most of songs always represent about my personal life and that’s cool but I felt I had written a lot of songs about my love life you know or whatever. And I wanted to write about other things and I wanted to tell some stories, some history stories and stuff. So, I started writing it and then after I had like four or five songs I realised that each one of them was about female people. And at that point I was like “That’s kind of cool, maybe I should do follow that”. But in the beginning it was just stories that I thought were kind of fun.

 

D. & N.: But why those ladies?

F.T.: Because again you know.. ugh.. how am I best to say this.. 

There is politics to the record but it’s not first and foremost me trying to make a political point. It is trying to tell stories. You know and like so for example the story about Laura Ann, her story is just so fucking crazy that when I read it I was like why has no one told this story in a song before(?). I should do it.

So I did it and then like I say there isn’t politics to the fact that I’m trying to tell stories that people don’t know or that all stories are about women, it’s obvious I don’t need to spell this out right now. But you know some people have been kinda like “Well, where’s the activism?” and I’m like “I’m not trying to do activism necessarily with the album, we’re doing activism around the album… ”
First and foremost it is storytelling.

 

D. & N.: Are the songs allegoric?

F.T.: Yeah every story is about something more than what it is about. Otherwise it would be boring, you know what I mean. So, like the song about Nica R. It’s about her life but is also about somebody who runs away and joins the circus. She had this famous line she said which I put in the song: “throw your heart over the fence and the rest will follow” and I think it’s fucking beautiful. So yeah each one is about you know faithful love and trust or anger or revenge or whatever it is but it is told through a story.

 

D. & N.: Your new album comes only a year after "Be More Kind". What was that inspirited you that much in this short time?

F.T.: Yeah you know..I just..I mean.. there are 24 hours in a day and I get bored really easily..

So actually half of the reason I haven’t seen that much of the festival yet today is because I was writing a song in the night and I didn't have a guitar on the bus cause it was on the truck so when we got here this morning I was like someone get me a fucking guitar so I could figure out all the things.

I firmly believe that there will probably come a day when I will stop having as many ideas or at least for a period of time or you know have a dry patch. I mean, Bob Dylan had a dry patch so everybody does. And it’s like if there are ideas there now then why not use them you know write them down.

There’s now point of being like “No no no no”. I have no idea when..I mean my time is now (laughs). I am working on what comes next, I don’t know when it will come out. It might be a year it might be 2 years it might be 4 years 5 years. It depends. But I mean if there are ideas there, you should write them down you know.

 

 

D. & N.: What’s the reason that made you choose the solo path?

F.T.: I think.. you know it’s funny the answer to that question has sort of changed for me a bit over the years which it shouldn't have done because there should just be an answer. I think the thing was like that; the end of the time admitting that the band I was in before the break up with that band was pretty horrible..and at the time I was very kinda like bitter and blamed everybody else..

I’m a bit older now and I can see that I probably did some stupid shit, too ,but I just I felt quite let down at that moment of time cause I didn't want to stop that band and all the people kinda jump shit.

 

D. & N.: So more practical reasons..?

F.T.: Yeah that was part of it and then the second thing was just that like I really felt like I was running out of ideas that interested me within the world of like whatever (genre) that was punk rock or hard rock whatever you want to call that. And I had started listening to a lot more stuff you know, like Josh Rouse, Bob Dylan that kind of stuff and just it was almost because I didn't know how to do that kind of music, it felt exciting.

You know what I mean it was like fuck it man let’s see if I know how to do this. And at the beginning I had no idea how to play a show on my own you know how to even play a song on my own without a drumkit or whatever you know and obviously now it has changed I’ve got the band and everything and things have moved on from at that time..but it’s funny you know like..the way to say it is this: back then I think I I thought I had a plan and all my friends thought I was crazy and now all my friends think I must have had a plan and I think I must have been fucking crazy!

But there was a purity to it which I’m really I’m kinda proud of in the sense that like if I had formed another band that sounded like Million Dead straightaway, I would have done much better straightaway. You know, the last solo I made were 800 people the first solo there were 2 people.. like none gave a fuck about my solo stuff for a long time and I just did it anyway because I believed it was the right thing to do artistically you know and I’m kinda proud of that you know it was a risk.

 

D. & N.: And now you’ve come where you are following what you really believed..

F.T.: Yeah there was a pretty early maybe I was six months into the solo thing when still no one fucking cared at all when one of my best friends said to me “This music sounds more like you, than what you were doing before” and I was like ok that’s a good thing to hear.

D. & N.: You’ve always liked folk acoustic artists?

F.T.: I mean not as much.. I mean I grew up with punk and hardcore and metal actually as well and it was weird because I didn't really know anyone that liked modern music like my parents don’t believe in drumkits and so I got into Nirvana or Metallica and then I got into Black Flag you know and it was only when I was like in my early 20s that I ever heard a Bob Dylan song or a Bruce Springsteen song or any of that shit. So my musical taste was kind of upside down you know what I mean and you know someday I was like holy shit have any of you guys heard Neil Young and everyone was like yes..

 

D. & N.: But most people in PRH start like this with NOFX, Black Flag..

F.T.: Yeah yeah and that’s cool you know.. There’s a funny thing. There are some people who sometimes kinda like disrespect gay boy bands and I think that’s fucking stupid cause no one in the whole world ever woke up and just started listening to like The Forces.

Everybody in the world has to find his music through some kind of doorway.. unless you have got an older brother, a dad a sister or whatever. You know you have to find a way in. And for me I’m in the right age that Smash and Dookie came out when I was like 13, you know what I mean. And I like that shit.
Then I heard Rancid and I was like oooh ok this is my shit. Now I’ve found my shit you know. And then NOFX one of my fucking favourite bands ever and then blah blah blah…And I’m annoyed I’m gonna miss them here.

D. & N.: Did this whole emotional situation with the band help you write new songs?

F.T.: Yeah..I mean definitely..It was a new voice, you know what I mean? One of the things that I was trying to do which felt kind of punk in around a bad way like towards the ending minute that we were into like a little like complicated hardcore and all that kind mathcore shit and I like that kind of music I love it I’m not doing anybody down but like after a while it’s kinda difficult to tell whether it’s a good deliberate skate punk or a bad one because it’s fast and complicated..

But then to me there was something about taking one guitar and three simple chords and a melody that felt kind of naked next to that and kind of raw and kind of punk in it’s way because it’s just a good song or a bad son, you can’t be like “well the drum part is pretty good” you know there is no fucking drum part it’s just fucking that.

And obviously like I say now things have changed for me, I mean this is 15 years ago so things have moved since then and I have the band but there are still elements of that..The heart of everything I do now is still just me with the guitar trying to play folk songs.

 

 

D. & N.: How is it for you to sing in front of so many people about so intimate things? How can you open up on stage?

F.T.: It’s.. I mean.. it’s a good question haha.. It’s kind of.. I mean.. There’s a short answer to what I do you know what I mean. Once you’ve recorded a song in the studio you gotta play it. I mean, I do think when I’m writing or recording I try really hard not to think about what anyone would think of what I’m saying because if I did, I would get scared and not write anything.

 

D. & N.: And this is different as opposed to you when you were in the band..

F.T.: Yeah yeah definitely! One of the things I think I realized that one of the biggest influences on me lyrically was a scottish band called Arab Strap. I don’t know if you’ve ever heard of Arab Strap; they’re kinda like an indie electro band but like the guys’ lyrics and that are the rawest fucking shit you will ever hear in your life. He sounds like a man stubbing himself in the chest with a scalp whilst looking at you.

And like you know there’s the first track on their -they got an album called "Philophobia"- and there’s just..in the final words of the first song he says “You said I’m an asshole what was I thinking I said it’s far too easy to blame it on the drinking”..And it’s just like ohh my got and you know it’s just all this super raw shit and I guess that’s..

I mean that’s how influence in what we call music works you know you hear something you like and then you try to do the same thing, you know. So I just like the sound of people saying things that were true and that were meaningful you know and so that’s what I turned into.

 

D. & N.: In the end, are those four simple words [Four Simple Words] (FT laughs) the true, simple solution?

F.T.: I’m not sure it’s the solution to anything particularly.. I mean, the song “I still believe” that I have, like a lot of people don’t kind of get that there is a part to it that it’s a bit sarcastic, you know. That song, the structure of that song is using a religious language to talk about rock n roll and like I don’t think rock n roll saves us all. It’s supposed to be a deliberately over the top thing to say and yet on an individual level I wouldn’t be here if it weren’t for rock n roll music, you know. So there’s a degree of humor to it.

And similarly, I wanted to write “Four Simple Words” cause it was, I wrote this song in a moment in my career when things were getting big enough that I was kind playing a lot outside any kind of punk scene and indeed some people in the punk scene were starting to go like fuck you to me because I was just successful or whatever. We all know in the punk scene that shit happens all the time and that song is just a celebration of what I understand punk rock to be you know and the most important line is “Punk is for the kids who never fit into the rest”, which is all that ever works for me you know I spent the first 14 years in my life feeling like an alien..

I didn’t know anybody that was like me, I didn’t feel like anybody understood me I didn’t know anyone who liked the music I like and all these kind of things and then I fucking went to a punk show and it was like “Ooh shit, it’s ok! There’s my people!”, you know. And I still feel it now, I’m thirty fucking seven years old, you know. And to be here, in punk rock holiday or you know just to see people with you know in fucking black jeans with tattoos and kinda like crushed t-shirts on them it’s just like Ooh (relief) and that’s kind of and just to get in the pit and throw it all out, you know what I mean.

And the thing I like, because the whole thing with the songs is I can’t fucking dance, like at all, I’m terrible at dancing but that’s kinda cool about the moshpit is you don’t need to know how to dance to be in a moshpit. You know you just go in and it’s really physical and then all that hatred and tension comes out in a safe way, you know. And that’s kind of what it is about.

 

* Special thanks to Klara Zupančič the publicity of Punk Rock Holiday, both for her invitation to cover the concert and for the opportunity he gave us to speak with the Frank Turner before his show.