Chelsea Wolfe – Birth Of Violence

H βασίλισσα του σκότους, Chelsea Wolfe, επιστρέφει στα αρχικά της πατήματα κι ύστερα από δύο χρόνια έρχεται με έναν αρκετά αμφιλεγόμενο δίσκο, τον "Birth of Violence", συνοδευόμενο από ένα τεράστιο τουρ σε Ηνωμένες Πολιτείες κι Ευρώπη για να τον συστήσει στο κοινό της.

Η μουσική της Chelsea Wolfe είναι δύσκολο να ενταχτεί σε ένα είδος ή να περιγραφεί μονολεκτικά. Οι ήχοι της είναι ένα μίγμα από doom metal, experimental rock και πολλές goth πινελιές και αρκετά στοιχεία folk και gospel που απορρόφησε στο μεγάλωμά της στη Βόρεια Καρολίνα, παράγοντας σε κάθε της δίσκο ένα απόκοσμο και μεθυστικό αποτέλεσμα. Στην Αθήνα είχαμε την ευκαιρία να την απολαύσουμε το 2017 στο Piraeus 117 Academy.

Στο δια ταύτα λοιπόν...Ύστερα από το "Hiss Spun" (αγαπημένος δίσκος) περίμενα το νέο της υλικό διακαώς κι έτσι πριν δυο μήνες ήρθε το ακουστικό "Birth of Violence" να με καθησυχάσει αλλά και να με διχάσει. Πρώτα, έτυχε να ακούσω το μελωδικό Be All Things και πρέπει να πω ότι έχοντας καλομάθει στην επιθετικότητα κι ωμότητα του προηγούμενου δίσκου, δε με κέρδισε ή δε με παρέσυρε τουλάχιστον όσο περίμενα.

Λίγο αργότερα όμως ήρθε το λίγο πιο ορμητικό Derranged for Rock & Roll και με παρέσυρε κανονικά. Μελωδικό και καταιγιστικό, με μια βαθιά και γλυκόπικρη μελαγχολία να σε τραβάει ολοένα και περισσότερο. Με το απαιτούμενο κλικ να έχει γίνει ύστερα από αυτό το άκουσμα, έβαλα όλο τον δίσκο να τον ακούσω ήσυχα ήσυχα και πραγματικά με δίχασε. Τραγούδια όπως τα The Mother Road, Birth of Violence, Derranged for Rock & Rool, Erde, Dirt Universe ή Preface to a Dream Play -υπάρχει ένα εναλλάξ μοτίβο δηλαδή- σε βυθίζουν στον σκοτεινό και ομιχλώδη κόσμο της Chelsea Wolfe, η οποία με τις πιο ήπιες, σχεδόν ανεπαίσθητες φωνητικές πινελιές της σε καταστέλλει και σου επιβάλλεται με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Οι ήπιες αλλά βαριές μελωδίες δεν μπορούν να σε αφήσουν ανεπηρέαστο. Απ' την άλλη υπήρχαν κομμάτια που με άφηναν ψιλοαδιάφορη. Εστίασα όμως λίγο παραπάνω για να μην είμαι κατηγορηματική και τα απορρίψω αδίκως.

Αν και καθόλου επιθετική λοιπόν, συγκριτικά με τις τελευταίες παραγωγές της τουλάχιστον, έχει μια αυστηρότητα και μια αποδοκιμαστική διάθεση σε αυτό το άλμπουμ. Κυριαρχεί η σκοτεινιά τόσο στη φωνή της όσο και στον στίχο της. Φλερτάρει λίγο με τον θάνατο, την απόρριψη και την απομόνωση. Αναδύεται σε κάθε στίχο η δυσαρέσκεια, η δυσφορία κι η απογοήτευση απέναντι στον άνθρωπο, στις σχέσεις του και στην γενικότερη τοξικότητα που επικρατεί και δεν μπορεί άλλο να αγνοηθεί.

Η γλυκιά κι ελαφρώς βραχνή χροιά της σε συνδυασμό με την αυστηρά ακουστική ενορχήστρωση του δίσκου, δημιουργούν ένα βάθος στον δίσκο, ταξιδεύοντας τον ακροατή σε μέρη απόκοσμα και σχεδόν μυθικά και ταυτόχρονα καταδικάζοντας με τον λυρισμό της την μαυρίλα που επικρατεί. Δεν είναι παράλογο που την χαρακτηρίζουν ως τη βασίλισσα του σκότους.

Συνολικά όμως, η απουσία έντασης σε κάποια σημεία σου είναι αρκετά αισθητή. Πιθανά, ο θυμός έδωσε τη θέση του στην πικρία. Θεμιτό και σεβαστό γενικά, αλλά στην Chelsea ταιριάζει το νεύρο. Σου λείπουν λίγο η αγριάδα κι η ορμητικότητα της κιθάρας και των κρουστών, που της καθιστούσαν τόσο καθηλωτική. Τώρα βλέπουμε μια άλλη πτυχή της, η οποία είναι ένδειξη ωρίμανσης μουσικής αλλά και συναισθηματικής ενδεχομένως.

Παρόλ' αυτά, αυστηρά όσο αφορά τον δίσκο πιστεύω ότι κάποια κομμάτια του δίσκου θα μπορούσαν να έχουν παραλειφθεί μιας και από ένα σημείο κι έπειτα γίνεται μια χλιαρή επανάληψη μελωδιών, χωρίς να προσθέτουν κάποια ποικιλία κι ένταση σε αυτόν. Προσωπικά, αξίζει μια ακρόαση και νομίζω ότι όπως λένε στο χωριό μου, it grows on you.

Άλλωστε είναι ένα κομμάτι της Chelsea που καλούμαστε να γνωρίσουμε.

Sargent House, 13.09.2019