Cold Cave w/ Choir Boy - Live @ Death Disco, Athens

Cold Cave live ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν τo βράδυ της προηγούμενης Παρασκευής. Η μελαγχολική σκοτεινιά, που κρύβει όμως μέσα της το γλυκόπικρο αίσθημα της ελπίδας, έμοιαζε να μου δίνει ιδανικό ραντεβού. Ένα ρητό λέει ότι το timing είναι το παν. Ωστόσο, ένα κακό performance θα μπορούσε να το τινάξει στον αέρα. Εξάλλου, προς χάρη της ενημέρωσης του μουσικόφιλου κοινού, θα χρειαζόταν να γίνω αντικειμενική σε δεύτερο χρόνο. Ευτυχώς, δεν χρειάστηκε να περιπέσω σε προσωπικές αντιφάσεις.

 

Choir Boy

Φτάσαμε από νωρίς στην Death Disco, μιας και δεν θέλαμε με τίποτα να χάσουμε το opening act, δηλαδή τους Choir Boy. Eίχαμε την υποψία ότι θα πρόκειται περισσότερο για ένα double bill, και πέρα από ότι αφορούσε στην διάρκεια των sets των δύο συγκροτημάτων, δεν διαψευστήκαμε. Η μπάντα από το Salt Lake City της Utah μας έχει τραβήξει την προσοχή εδώ και κάποιο καιρό και στην ανοδική της πορεία ήρθε φέτος να προστεθεί η επανακυκλοφορία του “Passive with Desire” από την εκλεκτική Dais Records. Η ακρίβειά μας στην ώρα προσέλευσης ανταμείφθηκε, μιας και οι Choir Boy μας πρόσφεραν ένα εξαιρετικό live. Εμφανίστηκαν με τέσσερα μέλη επί σκηνής, χωρίς φυσικά drums και, με τα επτά τραγούδια που μας έπαιξαν, κέρδισαν απόλυτα όχι μόνο την προσοχή μας, αλλά και την καρδιά μας.

 

 

Η μουσική που παίζουν οι Choir Boy ακολουθεί την παράδοση των new romantics των 80s αλλά και των indie pop εταιρειών όπως η Sarah Records. H μελαγχολία, η απώλεια, η αίσθηση της παροδικότητας, στην λογική του ιαπωνικού mono no aware (η ομορφιά του εφήμερου) είναι τα κεντρικά θέματα στα τραγούδια τους. 

Oι Choir Boy έχουν το προνόμιο να διαθέτουν τον χαρισματικό Adam Klopp ως frontman. Ο Adam, πέρα του ότι αποτελεί τον ιθύνοντα νου πίσω από το συγκρότημα, έχει το χάρισμα μιας αγγελικής φωνής, ικανής να εκφράσει τέλεια το συναίσθημα που κρύβουν τα κομμάτια των Choir Boy και να το μεταφέρει σαν εύθραυστο δώρο στον ακροατή, πάντα με τον πιο φυσικό και αβίαστο τρόπο. Η παρουσία του πάνω στην σκηνή επίσης μαγνητίζει. Μικροκαμωμένος, με βλέμμα υγρό που πότε έμοιαζε να μην αντικρίζει τίποτα άλλο πέρα από κενό και πότε να “τρυπάει” το κοινό, με κίνηση νευρική, αλλά στοχευμένη και σίγουρη, και ντυμένος με ρούχα που παρέπεμπαν στην δεκαετία του ΄80 φάνταζε να είναι η κεντρική φιγούρα που κάθε μπάντα που παίζει dream pop ονειρεύεται να λογαριάζει στα ατού της. Mπορεί να μην διαθέτει την ομορφιά του Morissey, τολμώ όμως να πω ότι διαθέτει το ίδιο χάρισμα να αιχμαλωτίζει την προσοχή και μαζί μια φωνή εξίσου υπέροχη. 

 

 

Το set τους και μαζί και η βραδιά ξεκίνησε με το Leave Me Be. Μετά από αυτό, κάθε άλλο παρά πρόθυμοι να αφήσουμε τους Choir Boy ήσυχους ήμασταν.

Η καθηλωτική φωνή του Adam σε συνδυασμό με το τόσο γοητευτικό κιθαριστικό riff δούλεψαν σαν ξόρκι. Το chorus στις κιθάρες, προσφορά του Michael, ήρθε για να μείνει σε όλα τα κομμάτια. Υπεύθυνος για τον ήχο στα synths, σύγχρονο αλλά την ίδια στιγμή και ρετρό, με reverb που δεν βάλτωσε ούτε λεπτό, ο Jeff, o οποίος εμφανίστηκε φορώντας φούτερ Dead Moon και ανέλαβε τον χειρισμό και του drum machine. Και αυτός και ο κιθαρίστας Michael είναι πρόσφατες προσθήκες στους Choir Boy, ειδικά για τις πρόσφατες περιοδείες τους, ωστόσο κάτι τέτοιο δεν φάνηκε καθόλου στο live, μιας και το κουαρτέτο είναι τέλεια δεμένο. Εξίσου απαρατήρητη πέρασε και η απουσία δεύτερων γυναικείων φωνητικών τα οποία υπάρχουν στο album, μιας και η φωνή του Adam ήταν τόσο γεμάτη και ζεστή που τα καθιστούσε περιττά. 

 

Tρίτο κομμάτι που παίχτηκε ήταν το Sunday Light, το πιο πρόσφατο single των Choir Boy στην Dais Records, το οποίο έχει σηματοδοτήσει και μια στροφή προς έναν ήχο που κοιτάζει περισσότερο το παρόν και λιγότερο προς το παρελθόν και το tempo άλλαξε στα 3/4. Για το επόμενο κομμάτι ο Adam πήρε στα χέρια του την κιθάρα του και ο Jeff εγκατέλειψε για λίγο τα keyboards του προς χάρη ενός σαξόφωνου. Πιθανότατα η καλύτερη χρήση του συγκεκριμένου μουσικού οργάνου από indie μπάντα στην οποία έχω γίνει μάρτυρας.

 

 

 

Οι Choir Boy ως εδώ έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν μια εντελώς δική τους ατμόσφαιρα. Νιώθω σαν να βρίσκομαι σε ένα μέρος οικείο και ταυτόχρονα απόκοσμο, ένα μέρος που δεν έχω βρεθεί ποτέ αλλά το νοσταλγώ. Αισθάνομαι μια μακάβρια γλυκύτητα να με κατακλύζει. Στο επόμενο ο ρυθμός ανέβηκε και τελικά ήρθε το κλείσιμο με το προσωπικό αγαπημένο “Two Lips”. Tελευταίο βράδυ περιοδείας για τους Choir Boy με τους Cold Cave, όπως μας ενημέρωσαν οι ίδιοι. Ελπίζουμε όμως όχι πρώτη και τελευταία φορά που τους φιλοξενούμε στην Αθήνα, μιας και επρόκειτο για μια εμφάνιση που ξεπέρασε τις προσδοκίες μας.

 

 

Cold Cave

Μικρό διάλειμμα και ώρα πια να ανέβουν στην σκηνή οι headliners της βραδιάς, Cold Cave. Ο κόσμος έχει πλέον συγκεντρωθεί, αποδεικνύοντας από τη μία ότι οι Cold Cave παραμένουν δημοφιλείς, από την άλλη ότι συνεχίζει να επικρατεί η νοοτροπία του “δεν μας αφορά το support αλλά φτάνουμε στο venue κατευθείαν για το main act”. Κρίμα για όσους έχασαν τους εκπληκτικούς Choir Boy. Με μια ατμοσφαιρική εισαγωγή, τα μέλη των Cold Cave παίρνουν τις θέσεις τους επί σκηνής, με την ψηλόλιγνη φιγούρα του Wesley Eisold να δεσπόζει στο κέντρο.

 

 

Το live ξεκινά δυναμικά με δύο hits να ακολουθούν το ένα το άλλο. Το πρώτο, το Love Comes Close έρχεται από το παρελθόν και τον ομώνυμο προ δεκαετίας δίσκο τους, ωστόσο η εκτέλεση που ακούμε απόψε είναι αρκετά διαφορετική, προσαρμοσμένη στον τωρινό, περισσότερο industrial ήχο που έχουν διαμορφώσει οι Cold Cave τα τελευταία χρόνια. To δεύτερο, το Glory ανήκει στην πιο πρόσφατη δουλειά τους και σε αντίθεση με το προηγούμενο track, ακούγεται λιγότερο “βιομηχανικό” και περισσότερο new wave από ότι στο ΕΡ. 

 

H έναρξη αυτή, με αυτήν την γέφυρα ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν της μπάντας και, συνακόλουθα, ανάμεσα σε έναν ήχο που τείνει περισσότερο προς την dream pop και το new wave και από την άλλη έναν ήχο που ρέπει προς το EBM, το gothic και το industrial, έθεσε και το πλαίσιο ολόκληρου του live.

Κατά την γνώμη μου, πολύ επιτυχημένα, αφού εμπόδισε την μπάντα να διολισθήσει σε κλισέ και τετριμμένα, κάτι που κάποιες φορές δεν καταφέρνει να κάνει στους δίσκους της. Οι Cold Cave αναμφίβολα διαθέτουν κομμάτια που είναι φτιαγμένα για να γίνουν επιτυχίες. Αυτό που τους κρατά ίσως πίσω, είναι η υπερβολική προσήλωση σε δοκιμασμένες “συνταγές” που φτάνει ίσως στα όρια του κοπιαρίσματος. Στην συναυλία που έδωσαν στην Death Disco δεν συνέβη τίποτα τέτοιο.

 

Τα synths της Amy Lee, σύντροφου του Εisold στο συγκρότημα και στην ζωή, ήταν λιτά και άψογα τοποθετημένα μέσα στις εκτελέσεις και, αν και απλά, ήταν εν τέλει τόσο σωστά που κατέληγαν να είναι αυτά που έδιναν τον τόνο στα τραγούδια. Τα δεύτερα φωνητικά με τα οποία συνόδευε τον Wesley διέθεταν την κατάλληλη ισορροπία ψυχρού και ζεστού, γεφυρώνοντας το cold wave με την dream pop.

Σε ότι αφορά τον ίδιο τον Εisold, αν και η αγέρωχη παρουσία του και η αποφασιστική του κίνηση μου δημιούργησε ένα αίσθημα εμπιστοσύνης, δεν μπόρεσα εντέλει να πω το ίδιο και για τα φωνητικά του, τα οποία, στην συγκεκριμένη εμφάνιση του συγκροτήματος δεν διέθεταν την ίδια σιγουριά.

Αναμφίβολα ωστόσο, πρόκειται για έναν χαρισματικό δημιουργό και frontman. Δεν αποχωρίστηκε το δερμάτινο jacket του, ούτε και τα μαύρα του γυαλιά, ενώ τα μακριά ίσια μαλλιά του που έπεφταν στο πρόσωπό του, του έδιναν την αίσθηση βαμπίρ που απλά δεν συμβαίνει να διψά και πολύ για αίμα απόψε. Πολύ όμορφα λειτούργησε και η ασπρόμαυρη προβολή πίσω από τα μέλη του συγκροτήματος. Πότε με λευκά άλογα να τρέχουν, πότε με παράσιτα τηλεόρασης, πλαισίωνε με τον κατάλληλο τρόπο τους μαυροντυμένους μουσικούς. 

 

Οταν ανακοινώθηκε το live των Cold Cave στην Αθήνα, διασαφηνίστηκε ότι ο Eisold θα έπαιζε με full band. Πράγμα το οποίο ασφαλώς συνεπάγεται φυσικά drums. Ίσως πρόκειται μόνο για προσωπική εντύπωση, αλλά έχω την αίσθηση ότι η φράση “full band” λειτουργεί ως δέλεαρ για το ελληνικό κοινό, το οποίο ενθουσιάζεται με τα drum kits και θεωρεί κατώτερη τεχνικά την χρήση drum machines ή και προηχογραφημένων μερών. Η άποψη αυτή δεν λαμβάνει υπόψη κατά τη γνώμη μου έναν πολύ σημαντικό παράγοντα: ποιο είναι τελικά το μέσο που εξυπηρετεί καλύτερα την αισθητική του συγκροτήματος. Όπως και για πολλές άλλες μπάντες, έτσι και στην περίπτωση των Cold Cave, τα φυσικά drums μάλλον στέρησαν παρά προσέθεσαν στις εκτελέσεις. Να εξηγούμαστε: για αυτό δεν έφταιγε καθόλου ο drummer του συγκροτήματος, ο οποίος ήταν εξαιρετικός. Ωστόσο, παρ’ όλο που το kit του αποτελούνταν τόσο από φυσικά (tom, πιατίνια) , όσο και από digital μέρη, oι δυναμικές ξέφευγαν και το σύνολο έχανε σε χαρακτήρα, ειδικά στα σημεία που τα φυσικά drums υπερτερούσαν. Πιθανόν ένα kit αποτελούμενο εξολοκλήρου από digital parts να εξυπηρετούσε καλύτερα την αισθητική του συγκεκριμένου set.

 

Mηδένα προ του τέλους μακάριζε όμως. Όλο αυτό ανατράπηκε στο encore. Mετά το επικό The Great Pan is Dead και το Villains of the Moon, oι Cold Cave κατέβηκαν σύσσωμοι από την σκηνή, για να ξανανέβουν μετά χωρίς… τον ίδιο τον Cold Cave (!), δηλαδή τον Eisold, και χωρίς την Lee. Aμφότεροι είχαν αντικατασταθεί από τον Max G. Morton, ο οποίος αποδείχτηκε ικανός να γεμίσει τα παπούτσια και των δύο. Ένας απο τους παλιότερους συνεργάτες του Eisold, ο Morton είχε εγκαταλείψει για χρόνια τους Cold Cave, ώσπου πρόσφατα συνεργάστηκε με την μπάντα και πάλι. Στην Αθήνα βρέθηκε μόνο και μόνο για το encore, αλλά ακόμα και έτσι, η παρουσία του άξιζε τα μεταφορικά του έξοδα.

 

 

Για τα επόμενα δύο τραγούδια, τα πράγματα πήραν τροπή προς το post-punk και σχεδόν Fall-ική . Η ένταση ανέβηκε, το spoken word του Μοrton στο Heavenly Metals. Ήταν αιχμηρό και δυναμικό και ξαφνικά τα drums ταίριαξαν τέλεια. Στο Rainbow Girls, το ο οποίο έκλεισε και την συναυλία, ο Εisold ξανανέβηκε στην σκηνή και τον συνόδευσε, με την ίδια την Lee να μην επιστρέφει ποτέ σε αυτήν.

Μια συναυλία με το drum-machine να κερδίζει την μάχη ενάντια στα drums και το support band να με εντυπωσιάζει περισσότερο από τους headliners? Αν δεν με ήξερα καλύτερα θα ήμουν προκατειλημμένη εναντίον μου. Σίγουρα πάντως επρόκειτο στο σύνολό της για μια πολύ καλή βραδιά για τους φίλους της dark μουσικής και όχι μόνο, ενώ εύσημα αξίζουν και στην Death Disco για την εξαιρετική διοργάνωση.