Σκέψεις και απόψεις για το φετινό Rockwave Festival
Θέλαμε πολύ καιρό να γράψουμε ένα άρθρο για το φετινό Rockwave, αλλά αποφασίσαμε ότι θα ήταν καλύτερο να το κάνουμε αφού τελειώσει η εκδήλωση, για λόγους που αναφέρονται πιο κάτω.
Η αλήθεια είναι ότι πολλοί παίρνουν το θέμα των συναυλιών στην Ελλάδα αρκετά προσωπικά, κρίνοντας από τα σχόλια στο διαδίκτυο. Και όχι άδικα. Ο κάθε μουσικόφιλος θεωρεί τα live ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής του. Εγώ προσωπικά πάρα πολύ. Το να δει κανείς μία αγαπημένη μπάντα δεν είναι απλά μία έξοδος. Είναι μία δυνατή εμπειρία. Μία εμπειρία που μπορεί και να την θυμάται για πολλά χρόνια, να ζήσει συναισθήματα απερίγραπτα. Και αυτό είναι ΣΟΒΑΡΗ υπόθεση. Τι πιο σημαντικό από το γεμίζει κανείς τη ζωή του με έντονες αναμνήσεις. Σε αυτό ας προσθέσουμε το γεγονός ότι τα σημαντικά live δεν είναι μία καθημερινότητα στην Ελλάδα όπως στην Αμερική ή την Δυτική Ευρώπη. Η Ελλάδα είναι μία χώρα γεμάτη συναυλιακά απωθημένα.
Από την άλλη έχουμε την Didi, μία εταιρία, για την οποία το Rockwave είναι ένα ακόμα project. Το οποίο έχει πολύ ρίσκο. Πολύ σεβαστή η οποιαδήποτε επιχειρηματική κίνηση. Για αυτό και προτιμήσαμε σαν site να μην εκφράσουμε τις απόψεις μας πριν από το γεγονός.
Επίσης αποφασίσαμε να μην παραβρεθούμε! Το 2014 ήταν η πρώτη χρονιά που προσωπικά δεν πήγα στο Rockwave, έχοντας επισκεφτεί στο παρελθόν όλες τις διοργανώσεις, από το Rock Of Gods του 1996 μέχρι και το περσινό. Ήταν μία απόφαση η οποία δεν χρειάστηκε σκέψη, meetings κορυφής και γενικές συνελεύσεις με τους μετόχους (που δεν έχουμε). Απλά δεν μας δημιούργησε κάποιο ενδιαφέρον. Στο ClockSound θεωρούμε την μουσική καθαρή απόλαυση. Δεν θα επισκεφτούμε μία συναυλία απλά «γιατί πρέπει να την καλύψουμε δημοσιογραφικά». Επαγγελματικό ή μη, θέλουμε να διατηρήσουμε τον χαρακτήρα του αγνού μουσικόφιλου και όχι του επαγγελματία της μουσικής βιομηχανίας όπου αναγκάζεται να παρακολουθεί συνεχώς συναυλίες, να ακούει κάθε μέρα καινούριους δίσκους για να τους κρίνει, το οποίο υποχρεωτικά οδηγεί στην αντιμετώπισή της σαν ένα super market, χάνοντας την απόλαυση, το συναίσθημα, το μεράκι.
Για το Rockwave ας ξεκινήσω λέγοντας το προφανές. Το lineup του ήταν αδύναμο έως αδιάφορο για τα σημερινά μουσικά δεδομένα. Για 30-40 χρόνια πριν (Eric Burdon), 25 χρόνια πριν (The Godfathers), 15 χρόνια πριν (Calexico) θα ήταν πολύ καλό. Για το 2014 όμως; Και ένας Woodkid δεν φέρνει την Άνοιξη. Ο οποίος είναι πραγματικά πολύ καλός, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι είναι ένα όνομα που παίζει στις πολύ χαμηλές θέσεις των Ευρωπαϊκών φεστιβάλ και δεν μπορεί από μόνο του να προσελκύσει κόσμο. Όπως και η Μποφίλιου, ο Χαρούλης και η hip-hop παρέα, τους οποίους μπορεί να δει κανείς πολύ συχνά.
Και ναι, στην Ελλάδα χρειαζόμαστε ένα καλό lineup για να πάμε στο Rockwave. Γιατί, πέρα από τα συναυλιακά απωθημένα, ο κόσμος πλέον δεν θα δώσει ούτε 1 ευρώ απλά για να πιει την μπύρα του στην εξοχή με αδιάφορη για αυτόν μουσική υπόκρουση. Ένα καλό lineup το χρειάζονται ακόμα και οι Άγγλοι, οι Γερμανοί κτλ, για αυτό βλέπουμε τόσο μεγάλες διαφορές κάποιες χρονιές στον αριθμό του κοινού που παρακολουθεί το Download Festival, το Hurricane Festival και άλλα. Μόνο το Glastonbury κάνει sold out πριν την ανακοίνωση του lineup γιατί έχει σχεδόν 90 stages (9 βασικές), αμέτρητα συγκροτήματα, τα καλύτερα ονόματα της παγκόσμιας μουσικής εγγυημένα και προσφέρει το πιο έντονο Festival Experience παγκοσμίως.
Και μια και αναφέρουμε το Festival Experience είναι η αλήθεια ότι κανένα φεστιβάλ στην Ελλάδα δεν έχει καταφέρει να προσφέρει την πραγματική εμπειρία στο κοινό όπως π.χ. αυτά του εξωτερικού. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα μεγάλα (Roskilde, Rock Werchter, Hurricane, Primavera, Rock Am Ring κτλ), αλλά ακόμα και τα πιο μικρά, όπως το Volt ή το Best Kept Secret στα οποία βρεθήκαμε πρόσφατα. Γεγονός που επιβεβαιώνεται από όλους τους Έλληνες που έχουμε συναντήσει τόσα χρόνια σε φεστιβάλ του εξωτερικού. Γεγονός που έχει οδηγήσει σε μία συνεχή αύξηση του αριθμού των μουσικόφιλων που επισκέπτονται κάποιο από αυτά τα τελευταία χρόνια. Σε αυτό όμως, όπως έχουμε ξαναπεί, σαφώς δεν θεωρούμε ότι φταίνε μόνο οι διοργανωτές, αλλά η μικρή αγορά της Ελλάδας, οι υπερβολικές απαιτήσεις συγκροτημάτων για να έρθουν σε μία μη ενδιαφέρουσα για αυτούς αγορά, οι ανάγκες για μεγάλες επενδύσεις με ανάλογο ρίσκο κτλ.
Ξαναγυρίζουμε στο Rockwave. Η συμμετοχή της Μποφίλιου και του Χαρούλη δεν θεωρώ ότι ήταν και τόσο λάθος. Και ας κατακρίθηκαν τόσο πολύ. Πιστεύω όμως ότι αν το lineup συμπληρώνονταν από π.χ. Black Keys ή Queens Of The Stone Age ή National ή ακόμα και από 2-3 μικρότερα αλλά τωρινά ονόματα όπως οι War On Drugs, οι Foals κανέναν (σχεδόν) δεν θα πείραζε η συμμετοχή των προαναφερθέντων.
Στην Ελλάδα της δύσκολης οικονομικής κατάστασης, ο κάθε διοργανωτής έχει κρατήσει τη δική του στάση. Η στάση της Didi είναι ότι ο Έλληνας μπορεί να διαθέσει μέχρι κάποια λίγα χρήματα, οπότε το lineup θα κοστίζει τόσο όσο για να «βγαίνει» το project με χαμηλό εισιτήριο. Το οποίο έχει νόημα στρατηγικά. Η ιστορία όμως δείχνει ότι είναι λάθος. Γιατί βλέπουμε ότι το κοινό δίνει ακόμα λεφτά σε συναυλίες αλλά πλέον έχει γίνει πολύ πιο επιλεκτικό. Δίνει όμως. Όπως τα €37 για το Ejekt ή τα €30 Heavy By The Sea ή €35 για τους Neurosis, όπου όλα είχαν αρκετό κόσμο. Σε σχέση με την απαξίωση που είδαμε στο φετινό Rockwave, όπου το κοινό που πλήρωσε εισητήριο ήταν μετρημένο στα δάχτυλα.
Και ας διαβάζουμε στο διαδίκτυο άρθρα με σχόλια του τύπου «αρκετός κόσμος στο φετινό Rockwave» (!!). Σε ένα φεστιβάλ που στο παρελθόν είχε ακόμα και 40.000 κόσμο. Αυτή η υποκρισία κάνει κακό πρώτα από όλα στην ίδια την διοργανώτρια εταιρία. Ενώ η ίδια φάνηκε αρκετά σωστή, κρατώντας τελικά χαμηλούς τόνους και λέγοντας «Όλοι όσοι βρέθηκαν στο Terra Vibe Park το ευχαριστήθηκαν». Το οποίο το πιστεύω.
Τέλος, η - καθαρά προσωπική μου - άποψη είναι ότι το brand του Rockwave δέχτηκε ένα σοβαρό πλήγμα φέτος. Κάποιοι καλλιτέχνες έπαιξαν σε ένα ανύπαρκτο σε στιγμές κοινό, από ότι μάθαμε. Το ίδιο το φεστιβάλ χλευάστηκε πολύ από πάρα πολύ κόσμο. Τόσο που πλέον είναι προφανές ότι η καλύτερη επιλογή θα ήταν η μη διοργάνωσή του εξαρχής. Θα είναι δύσκολη υπόθεση του χρόνου να αποκαταστήσει τη φήμη του. Εμείς ελπίζουμε η Didi να το ξαναπροσπαθήσει, αναθεωρώντας κάποια πράγματα και φέρνοντας 1-2 εντυπωσιακά ονόματα για να ξαναζήσουμε στιγμές σαν αυτές με τους Black Sabbath, Blur, Pulp κτλ. Όχι γιατί σώνει και καλά πρέπει να επιβιώσει κάποιος θεσμός, αλλά απλά γιατί θέλουμε να δούμε καλά live και να περάσουμε καλά.