NOS Primavera Sound Porto: Bon Iver, Hamilton Leithauser, Sleaford Mods, King Gizzard (Day 2)
Με τις εικόνες και τους ήχους μιας πολύ καλής πρώτης μέρας (διαβάστε εδώ) ακόμα στο μυαλό μας, διαβήκαμε και πάλι την είσοδο του Nos Primavera Sound, ύστερα από το απαραίτητο πέρασμα από την παραλία για μια μικρή δόση Ατλαντικού. Με πολλή όρεξη και ανυπομονησία για ένα line-up πιο γεμάτο, όπως αρμόζει στην 2η μέρα που είναι, επιτέλους, Παρασκευή.
Royal Trux
Λίγο πριν τις 19.00, πρώτη σειρά στο Palco Stage, ένα από τα δύο επιπλέον stages για τις δύο τελευταίες μέρες. Στιγμές ησυχίας με τον ήλιο να δύει σιγά-σιγά και την αναπόφευκτη σκέψη της σιέστας πάνω στο χορτάρι να μας δελεάζει επικίνδυνα.. Επικίνδυνη τόση ησυχία που δικαιολογούσε την ανησυχία για το κατά πόσον οι Royal Trux θα κατάφερναν να συγκεντρώσουν ένα αξιοπρεπές αριθμητικά κοινό. Τελικά τα κατάφεραν και πριν δύσει ο ήλιος να σου η εισαγωγή του Spectre και οι επευφημίες του ως επί το πλείστον αγγλόφωνου κοινού.
Από την πρώτη στιγμή την προσοχή μας τράβηξε η κατάσταση στην οποία βρισκόταν η Jennifer Herrema: νηφάλια δεν φαινόταν σίγουρα αλλά πάλι... μήπως ήταν απλώς μέρος του όλου σόου;
Όπως και να 'χει, από τις κορυφαίες στιγμές του live, ήταν οι διακριτικοί διαπληκτισμοί της με τον Hagerty και κυρίως οι αλλεπάλληλες και μάταιες απόπειρες να ηχήσει το καταραμένο φλάουτο!
Κατά τ' άλλα μπόλικο noise rock και garage από την ένδοξη δεκαετία του ’90 (οι φωνές ενίοτε χαμένες στο βάθος του θορύβου) και μία ώρα διασκεδαστική, ενδιαφέρουσα και... αυτά.
Setlist
- Spectre
- Esso Dame
- Mercury
- Sewers
- Platinum
- Bananas
- Back 2 Skool
- Icecream
- Sometimes
- Hot + Cold Skulls
- Ready
Sleaford Mods
Μινιμαλιστικά beats, χειμαρρώδης, απερίστροφη κριτική, κοινωνικός και πολιτικός σχολιασμός που γίνεται εμμονή. Αυθεντική punk στάση με όχημα την electro rap και μια απέριττη σκηνική παρουσίαση του όλου εγχειρήματος από τους Jason Williamson και Andrew Fern.
Είναι άξιο θαυμασμού το πώς δύο τύποι και μία μπίρα πάνω στη σκηνή κατάφεραν με ευκολία να κρατήσουν το κοινό του Palco Stage σε διαρκή εγρήγορση, χωρίς κανενός άλλου είδους «στήριγμα». Τόσο οι στίχοι όσο και η ερμηνεία του Williamson πραγματικά καθηλώνουν, παρά την αντικειμενική δυσκολία για τους περισσότερους από εμάς να κατανοήσουμε πολλές φορές την ομολογουμένως δυσκατάληπτη προφορά του.
Η γενική ιδέα είναι ξεκάθαρη: αιχμές κατά του νεοφιλελευθερισμού και της περιρρέουσας οικονομικής ατμόσφαιρας, και του Brexit. Jolly Fucker, TCR, Army Nights σε καταιγιστικές εκτελέσεις, συνοδευόμενες από μια πανδαισία «σπιτικών» οπτικοακουστικών εφέ διά χειρός Williamson- του οποίου η φωνή, για κάποιο λόγο, μας θυμίζει κάτι από Paul Weller. Αξέχαστες πραγματικά οι γκριμάτσες του αλλά και οι λεκτικές εμμονές του - χωρίς ίχνος λογοκρισίας, φυσικά, χωρίς piss, shit, fuck, wanker κάτι θα έλειπε! Ένα πολύ δυνατό ξεκίνημα και μια ακόμα δυνατότερη συνέχεια, με την ώρα να περνάει χωρίς να το πάρουμε είδηση.
Setlist
- Army Nights
- I Can Tell
- Britain Thirst
- Moptop
- Snout
- Carlton Touts
- Dull
- T.C.R.
- Timesands
- Routine Dean
- Jolly Fucker
- Drayton Mannered
- B.H.S
- Jobseeker
- Tied Up In Nottz
- Tweet Tweet Tweet
Bon Iver
Χωρίς αμφιβολία ένα από τα πιο αναμενόμενα live του φετινού NOS Primavera Sound. Οι εκθειαστικές κριτικές του τύπου για τις εμφανίσεις τους κατά τους τελευταίους μήνες - και όχι μόνο - αλλά και οι προσωπικές αφηγήσεις φίλων και γνωστών λογικό ήταν να μας δημιουργήσουν υψηλές προσδοκίες. Αυτό γίνεται ακόμα πιο κατανοητό αν λάβει κανείς υπόψη του την θερμότατη υποδοχή του πιο πρόσφατου δίσκου τους "22, A Million" από κοινό και κριτικούς, και την ολοένα και αυξανόμενη δημοφιλία τους.
Συχνά, ο κίνδυνος που ελλοχεύει σε τέτοιες περιπτώσεις καλλιτεχνών είναι κάποιες «εκπτώσεις» και παραστρατήματα και η απογοήτευση που αυτές συνεπάγονται. Η γενική εντύπωση όμως από το set που μας παρουσίασαν στο NOS ήταν υπεραρκετή όχι μόνο για να μας καθησυχάσει, αλλά και για να ικανοποιήσει απόλυτα τις προσδοκίες μας.
Ανεξάρτητα από τα προσωπικά γούστα του καθενός και από την ικανότητα ή/και διάθεση να εκτιμήσει την μουσική πρόταση των Bon Iver, το γεγονός είναι ότι λίγα – έως ανύπαρκτα – ψεγάδια θα μπορούσε να βρει στο live τους.
Ο πρωτοπόρος και αναμφίβολα ταλαντούχος Justin Vernon και η μπάντα του μας προσέφεραν μια άρτια οπτικοακουστική εμπειρία, τόσο τεχνικά όσο και συναισθηματικά, πιστοί στην ουσία της μουσικής τους αλλά και παίρνοντας τα απαραίτητα ρίσκα κατά την εκτέλεσή της˙ παραμένοντας 100% παρόντες πάνω στην σκηνή, ζώντας το κάθε λεπτό σαν να ήταν η μοναδική τους συναυλία. Κάπως έτσι λοιπόν το ζήσαμε κι εμείς.
Το set άνοιξε με το 22 (Over Soon) και ακολούθησαν 7 ακόμα κομμάτια του δίσκου χωρίς παύση, ενώ στη συνέχεια ακούστηκαν και κάποια από τις παλιότερες δουλειές τους, όπως τα κλασικά Perth και Minnesota, WΙ.
Παθιασμένες και παραλλαγμένες εκτελέσεις, σε μια - επιτυχημένη - προσπάθεια διαρκούς επανεφεύρεσης και μεταμόρφωσης. Παρά την πολυπλοκότητα που διακρίνει τις συνθέσεις και τους στίχους, η αίσθηση που προκαλεί η εκτέλεσή τους ζωντανά είναι απλή, αβίαστη και ουσιαστική. Θα μπορούσαμε να γράψουμε σελίδες επί σελίδων με αναλύσεις και περιγραφές αλλά δύσκολα θα μπορούσαν να προσομοιώσουν την ατμόσφαιρα της συγκεκριμένης εμπειρίας, που συνιστούμε ανεπιφύλακτα.
Setlist
- 22 (OVER S∞∞N)
- 715-CREEKS
- 33"GOD"
- 29 #Strafford APTS
- 666 ʇ
- 21 M♢♢N WATER
- Perth
- Minnesota, WI
- Beach Baby
- Towers
- 8 (CIRCLE)
- ____45____
- Holocene
- Calgary
- Creature Fear
- Encore: Skinny Love
Hamilton Leithauser
Και η στιγμή που βρεθήκαμε αντιμέτωποι με το πρώτο μεγάλο δίλημμα έφτασε. Και αποφασίσαμε να «θυσιάσουμε» το πολύ ενδιαφέρον live του Skepta για χάρη του αγαπημένου πλέον Hamilton Leithauser.
Έτσι λοιπόν, αποχαιρετίσαμε προσωρινά μόνο το Super Bock stage και κατευθυνθήκαμε με βήμα γοργό προς τη σκηνή του Pitchfork. Εντάξει, για μια στιγμή παραλίγο να υποκύψουμε στον πειρασμό όταν ήχησαν οι πρώτες νότες του Konnichiwa... αλλά αντισταθήκαμε. Και δεν το μετανιώσαμε.
Αν και οι εντυπώσεις μας ήταν ήδη κερδισμένες από τον εξαιρετικό τελευταίο δίσκο του σε συνεργασία με τον Rostam (πρώην Vampire Weekend), ο πάλαι ποτέ frontman των The Walkmen κατάφερε να διατηρήσει τον ενθουσιασμό μας σε υψηλά επίπεδα.
Ενθουσιασμένος και ο ίδιος και ορεξάτος πάνω στην σκηνή, μας ξεσήκωσε με τα A 1000 Times, Sick As A Dog, και Rough Going και φυσικά με το παλιότερο και γνωστότατο Alexandra, από το ντεμπούτο του. Διασκεδαστική και αξιομνημόνευτη η ιστορία πίσω από το The Bride’s Dad για τον ανεπιθύμητο αλλά παραδόξως συμπαθητικό καλεσμένο του γάμου - όλοι μας μπορούμε να μαντέψουμε ποιος ήταν (Rostam). Μια ώρα γεμάτη ενέργεια και πολύ καλές εκτελέσεις. Ξεχάσαμε για λίγο την "απιστία" μας στον Skepta, ελπίζουμε να μας συγχωρήσει...
King Gizzard & The Lizard Wizard
Σχεδόν τρέχοντας, διασχίσαμε τον χώρο με τα foodtrucks - εν μέσω ενός πυκνού νέφους από λαχταριστές μυρωδιές - και κατευθυνθήκαμε στο πιο απομακρυσμένο Palco Stage σε μία απεγνωσμένη προσπάθεια να βρεθούμε κοντά στη σκηνή. Δύσκολα τα πράγματα, μιας και οι King Gizzard & The Lizard Wizard είχαν μόλις κάνει την εμφάνισή τους και οι πολυάριθμοι fans είχαν αρχίσει να τα δίνουν όλα υπό τους ήχους ενός πολύ δυνατού Rattlesnake! Και η ατμόσφαιρα παρέμεινε το ίδιο ηλεκτρισμένη μέχρι το τελευταίο λεπτό.
Η πολυμελής μπάντα, λιγάκι στριμωγμένη στην μικρή σχετικά σκηνή μας βομβάρδισε με 13 σχεδόν συνεχόμενα κομμάτια, με αμείωτη ενέργεια, μπόλικο «θόρυβο» και εξαιρετική χημεία - ειδικά οι δύο ντράμερ που έπαιζαν ο ένας απέναντι στον άλλο πραγματικά μας εξέπληξαν. Ξεχώρισαν οι εκτελέσεις των Rattlesnake, Nuclear Fusion και Gamma Knife, και ψυχεδελικός αποχαιρετισμός με το The River.
Τελικά συμμεριστήκαμε - μέχρι ενός σημείου πάντα - τον αχαλίνωτο ενθουσιασμό ενός ανεξέλεγκτου εφηβικού κοινού που στην αρχή μας προκάλεσε έναν μικρό εκνευρισμό. Αλλά το χάσμα των γενεών δεν μας εμπόδισε να απολαύσουμε ένα πολύ καλό live...
Setlist
- Rattlesnake
- Doom City
- Sleep Drifter
- Nuclear Fusion
- Altered Beast II
- Alter Me II
- Altered Beast III
- Alter Me III
- Robot Stop
- Gamma Knife
- People-Vultures
- The Lord Of Lightning
- The River